Diferencies ente revisiones de «Peñón de Vélez de la Gomera»
Contenido eliminado Contenido añadido
Sin resumen de edición |
m Bot: Troquéu automáticu de testu (-virrei +virréi ) |
||
Llinia 14:
Al entamar la [[Edá Moderna]] l'isllote, fortificáu y nomáu Bades d'aquella, formaba parte del complexu defensivu de la ciudá homónima, que yera cabecera d'un [[reinu de Bades|reinu]] perpequeñu. L'[[Imperiu otomanu]], interesáu pola importancia corsaria d'esti reinu, reforzolu nel [[sieglu XVI]] con cuatro fortaleces que protexíen la bahía y l'isllote. Les sos ruines son conocíes polos españoles como les Cuatro Torres d'Alcalá. L'actividá corsaria inquietaba a los [[Reis Católicos]], que tomaron midides pa prevenila. Ente elles estuvo la ocupación de Melilla, en [[1497]], por [[Juan Alonso Pérez de Guzmán y de Ribera]], tercer [[duque de Medina Sidonia]]. Esti militar reforció la so posición na rexón conquistando Cazaza en [[1505]] y les Cuatro Torres d'Alcalá, que convirtió en fortaleces cristianes, en [[1508]]. El Peñón foi ocupáu el 23-24 de xunetu de 1508 pol marinu [[Pedro Navarro]], que diba persiguiendo a unos piratas. Tres de desembarcar procedió a fortificar l'isllote. La falta d'agua nelli forciólu a conquistar tamién les poblaciones del terrenu que lu arrodiaba: destacaba la ciudá de Vélez, de 7.000 habitantes.
El [[20 d'avientu]] de [[1522]] el comandante de la guarnición, Juan de Villalobos, vio averase una flota procedente d'[[Andalucía]]. Pensando que yeren refuerzos españoles abrió-yos les puertes del Peñón, pero yeren tropes del [[sultanatu wattásida]], qu'entraron na fortaleza y mataron a toa la guarnición. Trés años dempués, n'ochobre de 1525, el capitán xeneral de Granada [[Luis Hurtado de Mendoza y Pacheco]], segundu [[marqués de Mondéjar]], fracasó nún primer intentu de recuperar el Peñón. Un enclave nel que los pirates marroquinos foron siendo sustituyíos por otros turcos y arxelinos, qu'amenazaben enforma'l tráficu marítimu de la zona. En xunetu de [[1563]] únviase una segunda espedición de conquista, mandada por [[Sancho de Leiva y Ladrón de Guevara]], que consiguió ocupar les Cuatro Torres d'Alcalá, qu'utilizó como base pal asaltu al Peñón<ref>[http://www.tercios.org/personajes/martinez_leiva_sancho.html Biografía de Sancho de Leiva y Hurtado de Mendoza, que acompañó a so padre a tomar el Peñón con malpenes 7 años, na web tercios.org.]</ref>. Finalmente, el [[6 de setiembre]] de [[1564]], [[García de Toledo Osorio (1514-1577)|García de Toledo Osorio]], cuartu marqués de Villafranca del Bierzu y
Col correr del tiempu el Peñón foi perdiendo tol so valir estratéxicu. Inclusu propúsose'l so abandonu o voladura nes Cortes de [[1872]], magar que la propuesta nun salió alantre. En [[1921]], nel contestu de la guerra de Marruecos, reforciose la so guarnición. El peñón foi atacáu, y la so población civil foi evacuada n'abril de [[1922]]. De magar, namái unes decenes de soldaos conformen la so población permanente. Un terremotu producíu en [[1930]] determinó un movimientu de tierras qu'axuntó'l isllote a tierra firme mediante un tómbolu. El Peñón nun tuvo nunca integráu alministrativamente nel [[Protectoráu español de Marruecos]] y, poro, permaneció embaxu la soberanía española tres de la independencia marroquina. Anguaño ye una de les [[places de soberanía]] española nel norte d'África, y depende de la capitanía marítima de Melilla.
| |||