Diferencies ente revisiones de «Ilesia Católica»
Contenido eliminado Contenido añadido
Llinia 91:
Según la sentencia dictada nel so xuiciu particular créese que l'alma entra nún de los trés estaos posibles de vida de dempués de la muerte:
* El [[Cielu (relixón)|
* El [[purgatoriu]] ye un estáu transitoriu nel que les almes destinaes al cielu pero qu'entá nun se desprendieran completamente del pecáu y, poro, nun pueden acceder a elli inmediatamente, purifíquense<ref>Catecismu de la Ilesia Católica, [https://www.vatican.va/archive/catechism_sp/p123a12_sp.html#I%20El%20juicio%20particular párrafos 1030-1032 y 1054].</ref>. Nel purgatoriu l'alma sufre, purga los sos pecaos y perfecciónase. Les almes del purgatoriu pueden ver amenorgáu'l so penar poles oraciones de los devotos na tierra y pola intercesión de los santos.
* La condenación eterna. Aquellos qu'anecien en vivir n'estáu de pecáu mortal y nun s'arrepienten primero de morir condénense al [[
Magar que la Ilesia Católica enseña que namái ella ye'l camín pa la salvación<ref name=":8" />, reconoz tamién que l'Espíritu Santu puede manifestase notres comunidaes cristianes pa "impulsales hacia la xunidá católica" y pa "animales y dirixiles hacia la confluyencia cola Ilesia Católica" y, poro, puede llevar a los sos fieles a la salvación, porque eses comunidaes cristianes separtaes d'ella contienen elementos de la doctrina verdadera, magar que tean amestaos con creyencies falses. Enseña, tamién, que tolos que se salven sálvense al traviés de la Ilesia Católica, pero que hai otres formes extraordinaries d'algamar la salvación: el [[bautismu de deséu]], persones que quieren el bautismu primero de morrer pero nun tienen tiempu o oportunidá de recibilu; el martiriu prebaptismal o [[bautismu de sangre]], persones que muerren pola so fe inclusu anque nun tean bautizaes; y la [[ignorancia insuperable]], persones que nun tuvieron la oportunidá de conocer la fe católica pero tuvieron un comportamientu en vida que los fae dignos de la salvación, que sicasí nun ye automática namái por ser ignorante de la fe católica<ref>Fanning W, ''[[wikisource:Catholic_Encyclopedia_(1913)/Baptism|Baptism]]'', entrada na Catholic Encyclopedia (1913).</ref>.
Santos y devociones
Un santu ye una persona a la que se-y reconoz haber tenío un gráu excepcional de cercanía con Dios. Nómase canonización al actu pol que una ilesia cristiana declara qu'una persona que yá morriera yera un santu; tres d'esa declaración la persona ye incluyida nel canon, o llista, de santos reconocíos. Les primeres persones honraes como santes foron los mártires: les lleendes piadoses sobro la so muerte foron consideraes prebes de la fuercia de la so fe en Cristu. A partir del sieglu IV entamó la veneración pública de los nomaos confesores, persones que demostraran la so fe non morriendo por ella sinón al traviés de la so vida y la so pallabra.
Na Ilesia Católica, neto na ilesia llatina que nes orientales, l'actu de canonización ta reserváu a la Sede Apostólica, y ocurre al final d'un llargu procesu que requier munches prebes de que'l candidatu a santu viviera y morriera de forma tan santa ya exemplar qu'amerita ser reconocíu como santu. El reconocimientu oficial pola Ilesia de la santidá d'una persona implica qu'esa persona ta yá en Cielu y puede ser públicamente invocada ya nomadad oficialmente na lliturxa, incluyendo la Lletanía de los Santos. La canonización permite tamién la veneración universal del santu na lliturxa del ritu romanu; pa ser veneráu namái llocalmente, nún ambetu xeográficu determináu, nun fae falta ser declaráu santu, y ye abondo con tener sío nomáu beatu.
Les devociones son "práutiques esternes de piedá" que nun forme parte de la lliturxa oficial de la Ilesia Católica pero son parte de les práutiques espirituales populares de los católicos. Esti términu compriende delles práctiques rellacionaes cola veneración de los santos, y especialmente de la Virxe María. Son devociones, por exemplu, el Vía Crucis, la devoción al Sagráu Corazón de Xesús, los escapularios, les novenes a los santos, los peregrinaxes, la devoción al Santísimu Sacramentu o la veneración d'estatues o cuadros cola imaxe de los santos. Los obispos recordaron a los católicos, nel Conciliu Vaticanu II, que "les devociones deben desarrollarse de forma que tean harmonizaes colos tiempos llitúrxicos, ser axeitaes a lo recoyido na lliturxa y, d'alguna forma, derivaes d'ella, y deben dirixir a la xente a ella porque, en realidá, la lliturxa, pola so propia naturaleza, sobrepasa la importancia de cualisquiera d'elles".
== Referencies ==
| |||