Diferencies ente revisiones de «Sacru Imperiu Romanu Xermánicu»
Contenido eliminado Contenido añadido
Sin resumen de edición |
Sin resumen de edición |
||
Llinia 1:
{{1000}}
[[Archivu:HRR.gif|thumb|right|Territoriu del Sacru Imperiu de [[962]] a [[1806]].]]
El '''Sacru Imperiu Romanu Xermánicu''' (n'[[alemán]]: ''Heiliges Römisches Reich'' y en [[llatín]]: ''Sacrum Romanum Imperium'', y tamién conocíu,
El nome del cargu deriva de la pretensión de los gobernantes medievales de siguir cola tradición del [[Imperiu carolinxu]], que había recuperáu, pa conservar pa sigo'l prestixu del antiguu [[Imperiu romanu]], el títulu d'emperador romanu nel Occidente medieval. L'axetivu «sacru» nun foi empleáu hasta'l reináu de [[Federico I Barbarroxa]] (emperador dende [[1157]]), qu'entamó a emplegalu pa llexitimar la esistencia del imperiu como resultáu de la voluntá divina. La primer mención al ''Sacrum Imperium'' documéntase en 1157, mentantu qu'el nome ''Sacrum Romanum Imperium'' remóntase a [[1184]] y foi utilizáu de forma definitiva dende [[1254]]. El complementu ''Nationis Germanicæ'' añedióse-y al nome nel [[sieglu XV]].
L'imperiu formose en 962, embaxu la dinastía saxona, a partir de l'antigua Francia Oriental, una de les trés partes nes que se dividió l'Imperiu carolinxu. Dende la so creación el Sacru Imperiu foi la estructura política que dominó la Europa central hasta la so disolución en 1806, magar que con llendes percambiantes a lo llargo la so hestoria. Nel momentu de la so mayor estensión comprendía cuasi tol territoriu d'Europa central, arriendes de parte de la Europa del sur. En tiempos de [[Carlos I d'España|Carlos V]] incluyía, amás del territoriu de Holstein, Bohemia, [[Moravia]] y [[Silesia]]. Pel sur estendíase hasta Carniola, na costa del mar Adriáticu; pel oeste incluyía'l condáu llibre de Borgoña (el [[Francu Condáu]]) y Saboya (esceutu [[Xénova]]), Lombardía y Toscana n'Italia. Tamién taben integraos nelli la mayor parte de los [[Países Baxos]], esceutu [[Artois]], y les tierres de [[Flandes]] asitiaes al oeste del [[ríu Escalda]].
El cargu yera electivu, magar que avezó a ser controláu por dinastíes. Los príncipes electores alemanes, los más nobles d'ente los nobles del imperiu, elexíen a ún d'ente ellos como ''Rey de los Romanos'', y esti -hasta que nel [[sieglu XVI]] el vezu cayó en desusu - yera dempués coronáu pol [[papa]].
Pol so calter supranacional el Sacru Imperiu nun se tresformó nunca nún estáu-nación modernu, sinón que caltuvu un gobiernu monárquicu y una tradición imperial estamental.Yera una institución que garantizaba la estabilidá política y la resolución pacífica de los conflictos, protexendo a los súbditos escontra l'arbitrariedá señorial y a los estamentos más baxos frente al poder escesivu de los estamentos altos o del propiu imperiu. Tamién exercía una función pacificadora nel sistema de potencies europees. Por embargu, pola so estructura, dende la [[Edá Moderna]] foi incapaz d'empezar guerres ofensives pa espardir el so poder o'l so territoriu, y dende mediaos del [[sieglu XVIII]] yá nun foi quién a protexer a los sos miembros de les polítiques espansionistes de los sos territorios vecinos, internos o esternos al imperiu; esto llevolu a la decayencia. Les guerres napoleóniques, y l'establecimientu per culpa d'elles de la [[Confederación del Rin]], amosaron la debilidá del Sacru Imperiu, que desapaeció'l [[6 d'agostu]] de 1806 cuando'l emperador Franciscu II, tres de ser derrotáu por [[Napoleón Bonaparte]] renunció a la corona del Sacru Imperiu pa convirtise namái n'emperador d'Austria.
{{entamu}}
| |||