François Mansart
François Mansart (23 de xineru de 1598, París – 23 de setiembre de 1666, París) foi un arquiteutu francés introductor de clasicismu na arquiteutura barroca de Francia. La Encyclopædia Britannica citar como l'arquiteutu francés del sieglu XVII de mayor llogru, que les sos obres son reconocíes pol so altu grau de refinamientu, sotileza y elegancia.
François Mansart | |
|---|---|
 | |
| Vida | |
| Nacimientu | París, 23 de xineru de 1598[1] |
| Nacionalidá |
 Francia [2] |
| Muerte | París, 23 de setiembre de 1666[3] (68 años) |
| Familia | |
| Familia |
ver
|
| Estudios | |
| Llingües falaes | francés[4] |
| Alumnu de | Salomon de Brosse |
| Profesor de |
Jules Hardouin-Mansart (es)  |
| Oficiu | arquiteutu |
| Llugares de trabayu | París |
| Trabayos destacaos |
Iglesia protestante de Marais (es) Château de Berny (en) Castillo de Maisons-Laffitte (es) Château de Balleroy (es) iglesia de Val-de-Grâce (es) Castillo de Blois (es) Hôtel de Toulouse (es) |
| Movimientu |
Barroco y Clasicismo francés (es) |
 | |
François yera fíu d'un maestru carpinteru y nun foi formáu como arquiteutu; al perder abondo nuevu al so padre'l so familia ayudar a capacitase como canteru y escultor. Créese que pudo aprender l'oficiu d'arquiteutu nel estudiu de Salomon de Brosse, el más popular d'arquiteutu del reináu Enrique IV.
Mansart foi altamente reconocíu dende la década de 1620 pol estilu, habilidá y calidá de la so arquiteutura, pero foi consideráu como un perfeccionista testarudo, que nun duldar la baltadera de les sos estructures col fin d'empezar a construyir sobre elles de nuevu. Solo los más ricos podíen dexase'l luxu de trabayar con él.
L'únicu exemplu que sobrevive de los sos primeros trabayos ye'l castiellu de Balleroy, encargáu por Gastón d'Orleans, que les sos obres empecipiar en 1626. El mesmu duque quedó tan complacíu cola resultancia que convidó a Mansart a anovar la so Castiellu de Blois en (1635). L'arquiteutu pretendíó reconstruyir esta antigua residencia real de forma completa, pero los sos proyeutos fueron bloquiaos y solo reconstruyóse colos planos de Mansart l'ala norte, nos qu'utilizó de forma hábil los órdenes clásicos.
La mayoría de los edificios de Mansart darréu fueron reconstruyíes o baltaes. El meyor edificiu calteníu de la so dómina de mayor maduror ye'l Castiellu de Maisons-Laffitte, que namái caltién la decoración orixinal del so interior, incluyida una magnífica escalera. La estructura ye puramente simétrica, y da muncha importancia al relieve. Piénsase que sirvió d'anunciu ya inspiración del Neoclasicismu del sieglu XVIII.
Na década de 1640, Mansart trabayó nel conventu y na ilesia de Val-de-Grâce en París, un encargu bien acobiciáu d'Ana d'Austria. Alegóse l'espilfarru en qu'incurrió pa ser estremáu y sustituyíu de les obres por un arquiteutu más tratable, que fundamentalmente se dedicó a siguir el proyeutu ellaboráu por Mansart.
En 1650, Mansart foi escoyíu como oxetivu por políticos enemigos del primer ministru, el Cardenal Mazarino pal que Mansart trabayaba frecuentemente. En 1651 publicaron La Mansarade, un panfletu acusando al arquiteutu de selvaxes estravagancies y maquinaciones.
Dempués de l'ascensión al tronu de Lluis XIV, Mansart perdió munchos encargos. El so proyeutu pa remocicar el Louvre y el mausoléu real de Saint-Denis nunca fueron executaos. Dalgunos de los sos planes fueron darréu retomaos pol so sobrinonieto, Jules Hardouin Mansart, que nun yera tan atélite ya individualista y buscaba más el presto de la so vecería.
Mansart exerció gran influencia na obra del arquiteutu barrocu austriacu Johann Bernhard Fischer von Erlach y nel arquiteutu inglés Christopher Wren, que conoció 1666 en París.
Mansarda
editarEl so nome ta acomuñáu n'arquiteutura cola mansarda. Denominar asina a la ventana dispuesta sobre'l teyáu d'una casa p'allumar y ventilar el so desván pol mugorizu, por estensión al mesmu desván o altillo, na fachada d'un edificiu, cubiertos por un techu de texas bien inclináu dando por resultancia un elementu ornamental que suel coronar al edificiu.
Contrariamente a lo que se creyó, Mansart nun inventó esti elementu sinón que lo tomó de l'arquiteutura italiana y popularizar en Francia. El so sobrinieto Jules Hardouin Mansart prestigió esta especie de altillo al utilizalo nel Palaciu de Versalles.
Referencies
editar- ↑ Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 12525387n. Data de consulta: 2 xunu 2022. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
- ↑ «RKDartists» (neerlandés). Consultáu'l 27 mayu 2020.
- ↑ Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 12525387n. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
- ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
Enllaces esternos
editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre François Mansart.
Datos: Q313701- Multimedia: François Mansart
