Hohenzollern-Sigmaringen

	estáu desapaecíu
Alministración
Capital	Sigmaringen
Forma de gobiernu	monarquía
Llingües oficiales	alemán
Miembru de	ver Sacru Imperiu Romanu Xermánicu (1576); Confederación del Rin (12 xunetu 1806); Confederación Xermánica (8 xunu 1815); ;
Xeografía
Coordenaes	48°05′17″N 9°13′00″E / 48.0881°N 9.2167°E

Hohenzollern-Sigmaringen foi un Estáu alemán perteneciente al Sacru Imperiu Romanu Xermánicu surdíu en 1575 como una partición del condáu de Hohenzollern. Aquel añu'l condáu quedó estremáu en cuatro Estaos: Hohenzollern-Hechingen, Hohenzollern-Haigerloch, Hohenzollern-Hohenzollern y Hohenzollern-Sigmaringen.

Historia

Vista del castiellu de Sigmaringen hacia l'añu 1900.

Rexón de Hohenzollern.

El primer Conde de Hohenzollern-Sigmaringen foi Carlos II (1576-1606).

Mientres el reináu del fíu y socesor de Carlos II, el Conde Juan (1606-1638), empecipióse la Guerra de los Trenta Años na que Hohenzollern-Sigmaringen viose somorguiada al igual que los demás Estaos alemanes. Juan caltuvo fiel al catolicismu. Como compartía frontera colos duques de Wurtemberg, de confesión protestante, quedó envolubráu en conflictos relixosos. Pa faer frente a los sos poderosos y peligrosos enemigos, el conde de Hohenzollern-Sigmaringen buscó una alianza cola católica Baviera. La so alianza con Baviera dexó-y a Juan trate alzáu a la dignidá de Príncipe Imperial en 1623. En 1630 facer col principáu de Hohenzollern-Haigerloch que quedó integráu nel so patrimoniu. En 1632 el castiellu de Sigmaringen foi afaráu polos suecos y el mesmu Príncipe Juan viose obligáu a abellugase en Baviera, onde morrió.

El príncipe Meinardo I (1638-1681) vio'l final de la guerra. Tres la muerte de Meinardo restablecióse un principáu de Hohenzollern-Haigerloch pal so segundogénito. Esti principáu de Hohenzollern-Haigerloch non se reintegraría definitivamente en Hohenzollern-Sigmaringen hasta 1767.

El principáu de Hohenzollern-Sigmaringen sobrevive hasta mediaos del sieglu XIX. La revolución lliberal de 1848 obligó al príncipe Carlos a abdicar en favor del so fíu Carlos Antonio, d'ideoloxía lliberal. El nuevu príncipe, imbuyíu d'un ideariu lliberal y panxermanista, decidió apurrir la soberanía del principáu de Hohenzollern-Sigmaringen a Prusia, onde reinaba una caña menor de la familia Hohenzollern.^[1] Hohenzollern-Sigmaringen xunto col vecín Hohenzollern-Hechingen integrar en 1849 como la provincia de Hohenzollern nel Estáu prusianu.

Con posterioridá, el príncipe Carlos Antonio aportaría a ministru-presidente de Prusia ente 1858 y 1862, ente que'l so fíu Carlos sería escoyíu (col sofitu de Prusia) príncipe y darréu rei de Rumanía.

Llista de xefes d'Estáu

Condes de Hohenzollern-Sigmaringen

1576-1606 Carlos II
1606-1623 Juan

Príncipes de Hohenzollern-Sigmaringen

1623-1638 Juan
1638-1681 Meinrado I
1681-1689 Maximiliano
1689-1715 Meinrado II
1715-1769 José Federico Ernesto
1769-1785 Carlos Federico
1785-1831 Antonio Luis
1831-1848 Carlos
1848-1849 Carlos Antonio

Ver tamién

Referencies

↑ «La ruta de Hohenzollern». Deutsche Welle 10.03.2002. Consultáu'l 2 de payares de 2007.

Enllaces esternos

Los Hohenzollern en Umkirch

[1] «La ruta de Hohenzollern». Deutsche Welle 10.03.2002. Consultáu'l 2 de payares de 2007.

[1]