Idioma marso
El marso yera un dialeutu del idioma umbru faláu nel área habitada polos antiguos marsos (Cuenca del Fucino, nos actuales Abruzzo) nel I mileniu e. C.
 | |
|---|---|
| Faláu en | Provincia de L'Aquila, Antigua Italia |
| Falantes | Llingua muerta |
| Familia | Indoeuropees |
| Estatus oficial | |
| Oficial en | Nengún país |
| Reguláu por | Nun ta reguláu |
| Códigos | |
| ISO 639-1 | nengún |
| ISO 639-2 | |
| ISO 639-3 | ims
|
 Llingües itáliques na Edá del Fierro, el marso nel centru d'Italia correspuende ye una de les llingües del área I7 del mapa. | |
Documentáu per primer vegada nel bronce de Antino, dientro de les llingües sabélicas ye, xunto col sabín, de les primeres n'amosar una fuerte influencia del llatín.[1]
Les inscripciones más tempranes daten d'ente'l 300 y el 150 e. C., ya inclúin un interesante bronce topáu nel llagu Funcino, que paez llevar grabada una ufrienda votiva a la diosa Angitia, si A(n)ctia, como ye probable, yera la forma llocal del so nome. El marso estremábase pocu del llatín d'esa dómina; formes contraíes, como Fougno en llugar de Fucino, seríen solo cuestión d'ortografía. En sílabes finales, los diptongos ai, ei y oi, toos apaecen como y. Per otru llau, la forma más antigua del nome de la tribu (dat. plur. Martses = Lat. Martiis) amuesa la so derivación y exhibe l'asibilación de -Tio- en -Tso-, mesmos del idioma oscu pero estrañu nel llatín clásicu.
Los trés inscripciones que llegaron hasta los nuesos díes, de los sieglos III y II e. C., tán escrites en alfabetu romanu.
Bibliografía
editar- Giacomo Devoto, Gli antichi Italici, 2ª ed. Firenze, Vallecchi, 1951.
- Vittore Pisani, Le lingue dell'Italia antica oltre il latino, Torino, Rosenberg & Sellier, 1964. ISBN 978-88-7011-024-1
Referencies
editar- ↑ Giacomo Devoto, Gli antichi Italici, p. 21.
Enllaces esternos
editar
Datos: Q5641132
