Llei d'inducción de Faraday

La Llei d'inducción electromagnética de Faraday (o Llei de Faraday) básase nos esperimentos que Michael Faraday fizo nel 1831 y dexa afitáu que'l voltaxe inducíu nun circuitu zarráu ye direutamente proporcional a la rapidez con que cambia nel tiempu'l fluxu magnéticu qu'atraviesa una superficie cualquiera col circuitu como aresta:

$\oint _{C}{\vec {E}}\cdot {\vec {dl}}=-\ {d \over dt}\int _{S}{\vec {B}}\cdot {\vec {dA}}$

onde ${\vec {E}}$ ye'l campu lléctricu, $d{\vec {l}}$ ye l'elementu infinitesimal del contornu C, $d{\vec {l}}$ ye la densidá de campu magnéticu y S ye una superficie arbitraria, cuyu aresta ye C. Les direiciones del contornu C y de ${\vec {dA}}$ tan daes pola regla de la man izquierda. La permutación de la integral de superficie y la derivada temporal se pue facer siempre y cuando la superficie d'integración nun cambie col tiempu. Por medio del teorema de Stokes pue obtenese una forma diferencial d'esta llei:

$\nabla \times {\vec {E}}=-{\frac {\partial {\vec {B}}}{\partial t}}$

Ésta ye una de les ecuaciones de Maxwell, les cuáles conformen les ecuaciones fundamentales del electromagnetismu. La llei de Faraday, xunto coles otres lleis del electromagnetismu, foi incorporada nes ecuaciones de Maxwell, unificando asina al electromagnetismu. nel casu d'un imponedor con N vueltes d'alambre, la fórmula anterior tresformase en:

$e=-N{d\Phi  \over dt}$

onde e ye la fuercia electromotriz inducida y dΦ/dt ye la tasa de variación temporal del fluxu magnéticu Φ. La direición de la fuercia electromotriz (el signu negativu na fórmula) debese a la llei de Lenz.