Manuel Tellería Vicuña

Manuel Tellería Vicuña
diputáu de Perú	;
diputáu de Perú
Vida
Nacimientu	Lima, 12 de marzu de 1789
Nacionalidá	Perú
Muerte	Lima, 12 de febreru de 1839 (49 años)
Estudios
Estudios	Universidá Nacional Mayor de San Marcos
Oficiu	políticu, abogáu, xuez

Manuel Tellería Vicuña (12 de marzu de 1789, Lima – 12 de febreru de 1839, Lima) foi un abogáu, maxistráu y políticu peruanu. Foi vocal de la Corte Cimera de Lima en 1825 y en 1839. Diputáu por Lima en 1827, presidió'l Congresu Constituyente en 1828. Senador ente 1829 y 1833, presidió'l so Cámara en 1832. Integró tamién el Conseyu d'Estáu. Por enfermedá del presidente Agustín Gamarra, y na so calidá de Presidente del Senáu, asumió'l Poder Executivu como Encargáu del Mandu, del 27 de setiembre al 1 de payares de 1832. En 1833 foi diputáu na Convención Nacional (asamblea constituyente).

Biografía

Fíu d'Ignacio Tellería y de Manuela Vicuña. Fixo los sos estudios nel Real Convictorio de San Carlos y graduóse de doctor en Xurisprudencia na Universidá Mayor de San Marcos. Suscribió la manifestación de reconocencia que'l claustru unvió al virréi José Fernando de Abascal al ser suprimíu'l Tribunal del Santu Oficiu en 1813. Añadió la so firma al acta d'Independencia que'l pueblu de Lima aprobó en sesión de cabildru abiertu'l 15 de xunetu de 1821. Nomáu axente fiscal de l'Alta Cámara de Xusticia'l 22 de marzu de 1822, foi sindicáu como unu de los promotores de les protestes populares que determinaron l'arrenunciu y el destierru del autoritariu ministru Bernardo Monteagudo el 29 de xunetu de 1822.

Pasó a ser vocal de la Corte Cimera de Lima el 29 d'agostu de 1825, y en tal virtú hubo d'integrar el Tribunal Militar de segunda instancia n'avientu de 1825, que conoció la causa siguida al xeneral Juan de Berindoaga y a José Terón, polos sos connivencias colos realistes, y sentenciar a muerte el 27 de febreru de 1826. Escoyíu depués diputáu por Lima (1827), presidió'l Congresu Constituyente del 4 de febreru al 4 de marzu de 1828, y al entamase'l Poder Llexislativu según les disposiciones de la Constitución de 1828, pasó a integrar la Cámara de Senadores (1829-1833). Foi entós designáu pa integrar el Conseyu d'Estáu (1829-1832), xunto a Nicolás de Araníbar, Andrés Reyes y Buitrón y José Braulio del Campo Redondo, ente otres personalidaes civiles que collaboraron col primer gobiernu del mariscal Agustín Gamarra. Integró tamién una comisión nomada pa estudiar los proyeutos de llei, xunto con Manuel Lorenzo de Vidaurre, Francisco Javier Mariátegui y Nicolás de Araníbar (1831).

Presidió la Cámara de Senadores na llexislatura de 1832 y constitucionalmente, hubo d'asumir el Poder Executivo del 27 de setiembre al 1 de payares de 1832, mientres la llicencia que s'otorgó al presidente Gamarra por enfermedá del fégadu. Pero implicáu dempués na combalechadura atribuyida al teniente coronel Felipe Santiago Salaverry, foi recluyíu na Fortaleza del Real Felipe nel Callao el 16 de marzu de 1833 y embarcáu depués na goleta Peruviana, camín de Panamá (4 de mayu). En Guayaquil publicó esi mesmu añu Esposición que fai a los pueblos de Perú'l presidente del Senáu sobre los escandalosos sucesos de la so Prisión y expatriación pol Executivu nel mes de marzu de 1833.

N'ausencia foi escoyíu diputáu por Lima a la Convención Nacional (asamblea constituyente), y tornó el 6 d'ochobre p'asumir el so cargu. Cola sida d'una cuarentena, caltúvose-y mar fuera y namái pudo desembarcar el 18 d'ochobre de 1833. Incorporáu a la Convención Nacional, foi de los que votaron pol xeneral Luis José de Orbegoso pal cargu de presidente provisional de la República.

Depués reasumió l'exerciciu de la maxistratura y, como plenipotenciario del Estáu Nor-Peruanu, allegó al Congresu de Tacna (1837), qu'ellaboró les bases del pactu constitutivu de la Confederación Perú-Boliviana. El Proteutor Andrés de Santa Cruz honrar col grau d'oficial de la Lexón d'Honor y nomólo vocal interín de la Corte Suprema de Xusticia el 4 de payares de 1838, pero al quedar eslleida la confederación, volvió al so cargu na Corte Cimera.

Predecesor: Juan Manuel Nocheto	Presidente del Congresu Xeneral Constituyente de Perú 4 de febreru de 1828 a 4 de marzu de 1828	Socesor: Mariano Alejo Álvarez
Predecesor: Agustín Gamarra Presidente Constitucional	Encargáu del Mandu de Perú 27 de setiembre de 1832 a 1 de payares de 1832	Socesor: Agustín Gamarra Presidente Constitucional
Predecesor: Andrés Reyes y Buitrón	Presidente del Senáu y del Congresu de la República de Perú 1832	Socesor: (receso del Congresu)

Ver tamién

Presidentes de Perú

Referencies

Bibliografía

Basadre, Jorge: Historia de la República de Perú. 1822 - 1933, Octava Edición, correxida y aumentada. Tomu 2. Editada pol Diariu "La República" de Lima y la Universidá "Ricardo Palma". Impresu en Santiago de Chile, 1998.
Tauro del Pino, Alberto: Enciclopedia Ilustrada de Perú. Tercer Edición. Tomu 15, TAB-UYU. Lima, PEISA, 2001. ISBN 9972-40-165-0
Vargas Ugarte, Rubén: Historia General del Perú. Séptimu y Octavu Tomu. Primer Edición. Editor Carlos Milla Batres. Lima, Perú, 1971.