Marina Waisman
Marina Kitroser (1920, Buenos Aires – 1997, Río Cuarto) foi una arquiteuta arxentina, que recibió'l Premiu América. Conocer como Marina Waisman que yera'l so apellíu de casada.
Marina Waisman | |
|---|---|
| Vida | |
| Nacimientu | Buenos Aires, 1920 |
| Nacionalidá |
 Arxentina |
| Muerte | Río Cuarto, 1997 (76/77 años) |
| Estudios | |
| Estudios | Universidá Nacional de Córdoba |
| Llingües falaes | castellanu[1] |
| Oficiu | arquiteuta |
| Emplegadores |
Universidá Nacional de Tucumán Universidá Nacional de Córdoba |
| Miembru de | Academia Nacional de Belles Artes d'Arxentina |
 | |
Trayeutoria editar
Graduóse como arquiteuta na Universidá Nacional de Córdoba (Arxentina) en 1944.[2] Foi profesora de la mesma Universidá ente 1948, cuando se creó la primer Cátedra d'Arquiteutura Contemporánea hasta 1971. Ente 1956 y 1959 dio clases en Tucumán xunto a Enrico Tedeschi y Francisco Bullrich, creando'l IIDEHA (Institutu Interuniversitario d'Historia d'Arquiteutura).
Arrenunciu a l'asesoría municipal, cuando magar la so firme oposición decide baltase la casona del pintor Emiliano Gómez Clara, allugada onde güei s'atopa la Plaza de la Intendencia de Córdoba, en 1970.
En 1974 incorporar a la Facultá d'Arquiteutura de la Universidá Católica de Córdoba onde formó l'Institutu d'Hiestoria y Preservación del Patrimoniu (güei denomináu Instituto Marina Waisman).
Desenvolvió una intensa actividá nos SAL (Seminarios d'Arquiteutura Llatinoamericana) que s'empecipiaron en 1985 en Buenos Aires.[3] Tamién participó como Xuráu na Bienal Panamericana d'Arquiteutura de Quito, en 1982.
Foi gallardoniada col Premiu América en 1987 pol so incansable llabor crítica y trascendental apurra a l'arquiteutura llatinoamericana.
En 1980 ocúpase xunto con Freddy Guidi y Teresa Sassi de la recuperación y restauración del Muséu Municipal José Malanca (güei Centru Cultural España Córdoba).
En 1991 ye designada como profesora emérita de la Universidá Nacional de Córdoba.[4]
En 1992 vuelve a la Universidá Nacional de Córdoba, dictando les Cátedres de Problemática de la Modernidá n'América Llatina y Problemática de la Postmodernidad n'América Llatina. Crea ellí'l Centru pa la Formación d'Investigadores n'Historia, Teoría y Crítica de l'Arquiteutura, güei llamáu Centru Marina Waisman.
Foi miembru de l'Academia Nacional de Belles Artes de l'Arxentina.
Publicaciones editar
En 1970 empieza a collaborar cola revista Summa de Buenos Aires y dirixe a partir de 1976 Summarios.
El so primer llibru ye La estructura histórica de la redolada (1972), una interpretación dende la cultura llatinoamericana del llibru Teorie y Storie dell'architettura, de Manfredo Tafuri.
Xunto a César Naselli, escribe'l llibru 10 Arquiteutos Llatinoamericanos en 1989.[5]
En 1993 publica El interior de la historia. Historiografía arquitectónica pa usu de llatinoamericanos, onde plantega la necesidá de remanar preseos propios pa la crítica de la realidá en Llatinoamérica.[6]
Nel so llibru L'arquiteutura descentrada (1995) analiza'l mundu estazáu de fines del sieglu XX.[7]
Coordina xunto a Gustavo Ceballos y Juana Bustamante la Guía d'Arquiteutura de Córdoba,[8] editada pola Xunta d'Andalucía, en 1996.
Escribió la columna d'opinión "Post Scriptum" na revista d'Arquiteutura Summa+ dende la so primer edición en 1993 hasta'l númberu 23 de 1997.[9] Na edición siguiente Silvia Arango, César Naselli, Ruth Verde Zein, Julio Cacciatore, Enrique Browne y Cristian Fernández, Josep María Montaner y Lala Méndez Mosquera escribieron testos n'homenaxe a Marina Waisman.[10] Darréu, por decisión de Fernando Diez, Secretariu de Redaición de la revista, caltúvose la columna con testos de críticos invitaos.
Los sos artículos atópense amás en publicaciones d'Alemaña, Brasil, Chile, Cuba, Estaos Xuníos, España, Francia, Italia, Xapón y Suecia.
La importancia de la so obra foi reconocida por numberosos autores, ente ellos Josep Maria Montaner nel so llibru Arquiteutura y Crítica n'América Llatina[11] y Ruth Verde Zein n'O llugar da crítica, Ensaios oportunos de arquitetura.[12]
Referencies editar
- ↑ «idRef» (francés). Agencia Bibliográfica de Enseñanza Superior. Consultáu'l 7 marzu 2020.
- ↑ https://undiaunaarquitecta.files.wordpress.com/2015/05/marina-waisman-la muyer-en-l'arquiteutura_031.pdf
- ↑ «llatinoamericana-sal-faciendo-camín-al-andar-1985-2011/ Seminario d'Arquiteutura Llatinoamericana (SAL). Faciendo camín al andar 1985-2011».
- ↑ http://www.digesto.unc.edu.ar/conseyu-cimeru/honorable-conseyu-cimeru/resolucion/324_1991
- ↑ Waisman, Marina, Naselli, César (1989). . 10 Arquiteutos Llatinoamericanos. Sevilla: Xunta d'Andalucía.
- ↑ Waisman, Marina (1993). «El interior de la historia». El interior de la historia. Escala.
- ↑ Waisman, Marina (1995). L'arquiteutura descentrada. Bogotá: Escala.
- ↑ Waisman, Marina (1996). «Guía d'Arquiteutura de Córdoba». Guía d'Arquiteutura de Córdoba editorial=Xunta d'Andalucía.
- ↑ http://summamas.com/coleccion
- ↑ http://summamas.com/revista/24
- ↑ Montaner, Josep Maria (2011). Arquiteutura y Crítica n'América Llatina. Buenos Aires: Nobuko.
- ↑ Verde Zein, Ruth (2003). O llugar da crítica, Ensaios oportunos de arquitetura. São Paulo, Porto Alegre: Pro Editores, Editora Ritter dos Reis.
Enllaces esternos editar
- Centro Marina Waisman, Universidá Nacional de Córdoba
- Instituto Marina Waisman, Universidá Católica de Córdoba
Datos: Q9029078
Multimedia: Marina Waisman
Cites famoses: Marina Waisman
