Muséu del Romanticismu (Madrid)
El Muséu del Romanticismu ye un muséu de titularidá estatal asitiáu en Madrid, España. Caltién una importante coleición d'oxetos históricos y artísticos, centráu na vida cotidiana y les costumes del sieglu XIX, con especial atención a la corriente estética del Romanticismu.
| Muséu del Romanticismu (Madrid) | |
|---|---|
| muséu d'arte y muséu nacional | |
 | |
 | |
| Llocalización | |
| País |  España |
| Autonomía |  Comunidá de Madrid |
| Conceyu |  Madrid |
| Coordenaes | 40°25′33″N 3°41′56″W / 40.425869°N 3.698839°O |
  Muséu del Romanticismu (Madrid) Muséu del Romanticismu (Madrid) (España) | |
| Historia y usu | |
| Apertura | 1r xunu 1924 |
| Web oficial | |
 | |
.jpg)
Nun primer momentu, el muséu yera conocíu col nome de Muséu Románticu, pero tres la reforma que concluyó nel añu 2009 adoptóse'l nome actual, menos xenéricu. La sede alcuéntrase na cai de San Mateo, nel barriu de Xusticia (distritu Centro), ocupando l'antiguu palaciu del marqués de Matallana, edificiu de traces clasicistes de Manuel Martín Rodríguez, que encargóse de la so construcción en 1776.
En 2014 recibió 93.000 visites.
Historia del muséu editar
El muséu debe la so esistencia a Benigno de la Vega-Inclán, marqués de la Vega-Inclán, filántropu y mecenes que vivió mientres la segunda metá del sieglu XIX y primer del siguiente, fundador coles mesmes del Muséu d'El Greco de Toledo y del Muséu Casa de Cervantes de Valladolid. En 1921, fixo donación al Estáu español de parte de les sos pertenencies coles mires de que constituyeren una coleición estable abierta al públicu. La institución tomó'l nome de Muséu Románticu precisamente por tratar de caltener la memoria del Romanticismu español, una etapa de grandes llogros lliterarios y artísticos a nivel nacional, coincidente en gran midida col reináu de Sabela II. Escoyóse como see'l céntricu palaciu del marqués de Matallana, que yá allugara enantes otres actividaes patrocinaes pol marqués. El muséu foi inauguráu nel añu 1924.[1]
La coleición, integrada en principiu por "pintures, moblame y dotes", foi ampliándose por donaciones, alquisiciones y legaos, de cuenta qu'anguaño tien fondos de bien estremada índole, dende oxetos d'usu cotidianu hasta pintura relixosa, fotografía o miniatures.[2] Especialmente importante nesti capítulu d'atroxu de fondos foi la dómina darréu posterior a la Guerra Civil, gracies a la Comisaría Xeneral del Serviciu de Defensa del Patrimoniu Artísticu Nacional, creada pa evitar l'espoliu artísticu mientres la guerra. Esti organismu arriqueció'l muséu por aciu un depósitu que complementaba la coleición inicial del marqués de forma notable.
El muséu concibióse non como una mera esposición d'oxetos sinón col enfotu de que por aciu la recreación del ambiente, el visitante sintiérase tresportáu a la dómina romántica, llegando a adquirir gran sonadía precisamente pola fidelidá, exactitú y autenticidá con que presentaba esi ambiente decimonónicu, y pol so calter íntimu y recoletu, alloñáu del conceutu de muséu-espectáculu de mases que se punxo de moda a finales del sieglu XX.
Nel añu 2001, el muséu zarróse al públicu, por culpa de que les sos instalaciones demandaben ameyores acordes colos criterios museográficos propios del sieglu XXI.[3] La reforma abarcó la rehabilitación total del inmueble, la creación de servicios básicos pal visitante, y una nueva presentación de les coleiciones, procurando caltener l'espíritu de casa-muséu que-y yera tan propiu. Les obres concluyeron na so mayor parte nel añu 2009, cuando la institución abrió de nuevu les sos puertes, camudando tamién la denominación tradicional pola de Muséu del Romanticismu.
Coleiciones editar
El muséu estrema los sos fondos nos apartaos de pintura, miniatura, estampa, artes decoratives (bien relevante nesti campu la coleición de cerámica, abanicos y litofaníes), moblame, fotografía y dibuxu (con exemplos debíos a José de Madrazo, ente otros).
Unu de los campos que más fama-y dieron al muséu ye la so escelente galería pictórica, na que tán representaos los artistes más relevantes del sieglu XIX español, sobresaliendo un escelente cuadru de Francisco de Goya, San Gregoriu Magnu. Pertenecía a un grupu de cuatro pintures sobre santos pintáu por Goya, del que un San Xerónimu caltiénse nel Muséu Norton Simon de Pasadena (Estaos Xuníos).
Acompañen al xeniu aragonés, ente otros munchos, Vicente López Portaña, los paisaxistes Carlos de Haes, Jenaro Pérez Villaamil y Luis Rigalt, Valeriano Domínguez Bécquer (hermanu de Gustavo Adolfo Bécquer), Antonio María Esquivel, Carlos Luis de Ribera, José Gutiérrez de la Vega, Federico de Madrazo o Leonardo Alenza, con una de les pintures icóniques del Romanticismu, la Sátira del Suicidiu. Otra pintura de cierta fama ye una semeya del políticu Godoy pintáu por Antonio Carnicero.
En xunu de 2011, el Ministeriu de Cultura incorporó a la coleición una Semeya de Sabela II pintáu por Federico de Madrazo en 1849.[4]
Nel capítulu de moblame, son destacables dellos oxetos que pertenecieron al rei Fernandu VII, ente ellos un retrete. Nun podía faltar nel muséu l'alcordanza d'unu de los máximos lliteratos que dio la dómina: Mariano José de Larra, exhibiéndose dalgunes de les sos pertenencies personales y una de les semeyes más famoses que d'él se caltienen.
L'edificiu editar
_01.jpg)
El palaciu qu'alluga'l muséu construyóse a finales del sieglu XVIII pa sirvir de residencia al marqués de Matallana, Rodrigo de Torres y Morales. Les sos fachaes dan a les cais de San Mateo (sureste) y Beneficencia (noroeste). Ye un exemplu representativu de vivienda noble del Antiguu Réxime na capital madrilana, presentando elementos bien comunes a esti tipu d'edificios, como l'ampliu portón d'entrada formáu por sillares de granitu, ventanales con balcón de forxa nel pisu noble, o la cubrición abuhardillada. L'arquiteutu, Manuel Martín Rodríguez (sobrín del célebre Ventura Rodríguez), caltuvo delles alcordances barroques na composición de la fachada, con marcos llixeramente quebraos nel primer pisu; predominen sicasí la severidá y simetría propies del Neoclasicismu que trunfaba nesa dómina.
-
Sala Antesalón III -
Sala Antesalón V -
Auditoriu -
Sala XXIII Billar
Referencies editar
- ↑ Álvarez Lopera, José: «El Marqués de la Vega-Inclán», Descubrir el Arte nᵘ 20 (2000), p. 90.
- ↑ «El Museo Romántico de Madrid adquiere carácter de museo estatal». Tiempo de Historia. Consultáu'l 24-12-2015.
- ↑ Ministeriu de Cultura. «Web del Muséu del Romanticismu». Consultáu'l 24-12-2015.
- ↑ Europa Press. «Su majestad Isabel II». El Mundo. Consultáu'l 24-12-2015.
Datos: Q6974501
Multimedia: Museo del Romanticismo de Madrid
