Nacionalismu español

El nacionalismu español ye'l movimientu social, políticu y ideolóxicu que conformó dende'l sieglu XIX la identidá nacional d'España.^[1]

Referencies

↑ Benedict Anderson (op. cit.) define a toa nación como una comunidá imaxinada, nun sentíu similar al d'Eric Hobsbawm cuando falaba de tradiciones inventaes (Seton-Watson, H.: Manufactured Mythologies: Review of The Invention of Tradition páxina 1270 de Times Literary Supplement, Volume 4207, 18 de payares de 1983). Santos Juliá, específicamente pal procesu de construcción nacional n'España apunta que Los historiadores tán entornaos nel estudiu de lo que llamen procesos de construcción nacional: nun hai cosa que vienda güei más que tou lo rellacionao cola memoria y la identidá, dambes coleutives. Santos Juliá Un respiru, El País, 23/03/2008. Gabriel Tortella indica:

De cutiu fálase y escríbese como si l'únicu nacionalismu qu'apaeciera sobre la cara de la Tierra a principios del sieglu XIX fuera l'español. En realidá tratar d'un fenómenu universal, o casi. (...) El Estáu-nación ye productu de la gran revolución moderna que s'empecipia n'Holanda ya Inglaterra nel sieglu XVII y que se xeneraliza un sieglu más tarde cola independencia d'Estaos Xuníos y la Revolución francesa, que, en realidá, ye una Revolución Europea. Tou esto yá lo establecieron va mediu sieglu Louis Gottschalk y Jacques Godechot, ente otros. Lo interesante del casu español nun me paez ser el so bracéu por ser una nación moderna nel sieglu XIX. Eso asocéde-yos a toes, empezando per Francia, ya incluyendo a el anglosaxones, onde tamién hai una llarga y complexu bracéu pola modernidá.

[1] Benedict Anderson (op. cit.) define a toa nación como una comunidá imaxinada, nun sentíu similar al d'Eric Hobsbawm cuando falaba de tradiciones inventaes (Seton-Watson, H.: Manufactured Mythologies: Review of The Invention of Tradition páxina 1270 de Times Literary Supplement, Volume 4207, 18 de payares de 1983). Santos Juliá, específicamente pal procesu de construcción nacional n'España apunta que Los historiadores tán entornaos nel estudiu de lo que llamen procesos de construcción nacional: nun hai cosa que vienda güei más que tou lo rellacionao cola memoria y la identidá, dambes coleutives. Santos Juliá Un respiru, El País, 23/03/2008. Gabriel Tortella indica:

De cutiu fálase y escríbese como si l'únicu nacionalismu qu'apaeciera sobre la cara de la Tierra a principios del sieglu XIX fuera l'español. En realidá tratar d'un fenómenu universal, o casi. (...) El Estáu-nación ye productu de la gran revolución moderna que s'empecipia n'Holanda ya Inglaterra nel sieglu XVII y que se xeneraliza un sieglu más tarde cola independencia d'Estaos Xuníos y la Revolución francesa, que, en realidá, ye una Revolución Europea. Tou esto yá lo establecieron va mediu sieglu Louis Gottschalk y Jacques Godechot, ente otros. Lo interesante del casu español nun me paez ser el so bracéu por ser una nación moderna nel sieglu XIX. Eso asocéde-yos a toes, empezando per Francia, ya incluyendo a el anglosaxones, onde tamién hai una llarga y complexu bracéu pola modernidá.

[1]