Palaciu de Camposagrado (Uviéu)

Palaciu de Camposagrado (Uviéu)
	Bien d'Interés Cultural
	palaciu y monumentu
Llocalización
País	España
Autonomía	Principáu d'Asturies
Provincia	provincia d'Asturies
Conceyu	Uviéu
Coordenaes	43°21′45″N 5°50′43″W / 43.36255°N 5.84527°O
	Palaciu de Camposagrado (Uviéu) Palaciu de Camposagrado (Uviéu) (Asturies)
Patrimoniu
BIC	RI-51-0001125

El Palaciu de Camposagrado asítiase na ciudá asturiana d'Uviéu. Anguaño ye la sede del Tribunal Superior de Xusticia d'Asturies. Foi declaráu Bien d'Interés Cultural, con categoría de Monumentu, el 26 de mayu de 1943.

Carauterístiques editar

A finales del sieglu XVII, la familia de los Bernaldos de Quirós acomete un programa de reformes en toles sos casones familiares. D'esti mou, el marqués de Camposagrado –José Manuel Bernaldo de Quirós-, en 1698, acometió la reforma de los vieyos edificios que la familia tenía n'Uviéu prollongándose les obres más de 50 años. Nún principiu, encargáronse les obres a los arquiteutos Pedro Fernández Lorenzana y Domingo Suárez Solar anque finalmente refugóse'l so proyeutu. En 1719 plantegóse llevantar un edificiu de nueva planta a cargu d'otru arquiteutu, Francisco de la Riva Ladrón de Guevara (1686-1741), el de mayor prestixu na ciudá, que finalmente namás pudo irguir los cimientos y dalgunes zones de la parte baxa del palaciu, onde s'aprecien clares similitúes col Palaciu del duque del Parque. En 1744, Pedro Antonio Menéndez d'Ambás ocupóse de finalizar les obres nel segundu pisu, respetando mayoritariamente'l proyeutu de Francisco de la Riva si bien remocicó'l pisu inferior y el patiu. En 1752 el palaciu yá taba termináu anque la obra de fierro entá s'allargaría unos años más.

Trátase d'un edificiu carente de planta cuadrada organizáu en tornu a un patiu interior, tipoloxía típica del palaciu urbanu. Les sos cuatro fachaes realizaes en muries de mampostería revestíos por sillería arenisca y con corneyales decoraes col almogadilláu tradicional.

Na fachada sur abríase una puerta, qu'anguaño yá nun se conserva, que daba al xardín priváu col que cuntaba l'edificiu. Esta fachada y la norte tienen una ornamentación más cenciella en comparanza coles principales, orientaes haza la Plaza Porlier y haza la Cai San Juan.

Una llinia d'imposta separta les dos plantas del edificiu si bien, l'inferior, estructúrase en dos pisos claramente diferenciaos pola morfoloxía de sos vanos: el llagar, con tragalluces abocinaos con remate mestilliniu, y l'entesuelu con ventanes enmarcaes por moldures d'oreyes. Igualmente, la puerta d'accesu tamién cuenta con grandes moldures d'oreyes y ta enmarcada por dos semicolumnes estriaes. Esti pisu inferior ye d'estilu barrocu mentus que'l superior yá presenta dellos elementos neoclásicos: pareyes de pilastres xóniques separten los balcones que presenta una moldura partida con una cara masculina o femenina central. Sobre'l balcón de la cai central alcuéntrase l'escudu familiar.

Na cubierta, a cuatro agües, destaca'l gran aleru, qu'amás foi aumentáu en reformes posteriores, y qu'introduz un toque rexonalista. L'aleru, con trés files de caneciyos, tien remate en frontón conváu onde va integráu l'escudu familiar.

Nel patiu interior, trés arcos carpaneles, sobre columnes toscanes, ábrense a cada llau. Arcaes que se repetíen na cruxía esti del piso superior, abierta pa dar lluz a la escalera monumental allugada nesta zona. El restu de les cruxíes taben zarraes.

Sufrió una quema na revolución d'ochobre de 1934 y, nos años 40 del sieglu pasáu, l'arquiteutu Enrique Rodríguez Bustelo ocupóse de la so reforma remocicando'l pisu superior que quedó abiertu nos sos cuatro llaos.

Referencies editar

↑ «base de datos de monumentos de Wiki Loves Monuments» (13 payares 2017).

Enllaces esternos editar

[25bec9b049e84feb820f352825069e92040dfba9-1] «base de datos de monumentos de Wiki Loves Monuments» (13 payares 2017).

[1]