Taladradora

La parafusa ye una máquina o ferramienta cola que se mecaniza la mayoría de los furacos que se faen a les pieces nos talleres mecánicos. Destaquen estes máquines pola cencellez del so manexu. Tienen dos movimientos: El de rotación de la Broca que-y imprime'l motor llétricu de la máquina al traviés d'una tresmisión por polees y engranaxes, y el de meyora de penetración de la broca, que puede realizase de forma manual sensitiva o de forma automática, si incorpora tresmisión pa faelo.

Llámase taladrar a la operación de mecanizado que tien por oxetu producir furacos cilíndricos nuna pieza cualesquier, utilizando como ferramienta uno broca. La operación de taladrar puede faese con una parafusa portátil, con una máquina taladradora, nun tornu, nuna fresadora, nun Control numbéricu per ordenador centru de mecanizado CNC o nuna mandriladora.

De tolos procesos de mecanizado, el taladráu ye consideráu como unu de los procesos más importantes por cuenta del so ampliu usu y facilidá de realización, yá que ye una de les operaciones de mecanizado más sencielles de realizar y que se fai necesaria na mayoría de componentes que se fabriquen.

Les parafuses descrites nesti artículu refiérense básicamente a los utilizaos nes industries metalúrxiques pal mecanizado de metales. Otros tipos de parafuses emplegaes na cimentación d'edificios y obres públiques, según en sondeos mineros, tienen otres carauterístiques bien distintes y van ser oxetu d'otros artículos específicos.

Historia

Parafusa manual con filo

Parafusa de mano, sieglu XIX aprox.

Parafusa de mano o berbiquí.

Yá nel Paleolíticu Cimeru los humanos taladraben conches de moluscos con fines ornamentales. Topáronse conches furaes d'ente 70.000 y 120.000 años d'antigüedá n'África y Oriente Próximu, atribuyíes al Homo sapiens. N'Europa unos restos similares dataos de fai 50.000 años amuesen que tamién el Home de Neandertal conocía la téunica del taladráu.^[1]

Taladrar rique imprimir un movimientu de rotación a la ferramienta. El procedimientu más antiguu que se conoz pa ello ye'l denomináu "arcu de violín", qu'apurre una rotación alternativa.^[2] Un baxorrelieve exipciu del añu 2700 e. C. amuesa una ferramienta pa taladrar piedra aicionada d'otra manera, por aciu un mangu.^[3]

A finales de la Edá Media ta documentáu l'usu de parafuses manuales llamaes berbiquís.^[2]

Sieglu XIX

Finxos principales:

1838: primer parafusa de sobremesa fechu dafechu de metal foi creáu por James Nasmyth.^[2]N'España ye posible atopar una parafusa orixinal de James Nasmyth nel Muséu de la Siderurxa y la Minería de Castiella y Llión en Sabero, provincia de Llión. Esta parafusa allugar na Ferrería de San Blas de Sabero, fábrica de fierro perteneciente a la Sociedá Palentina-Lleonesa de Mines.
1850: parafusa de columna con tresmisión a correa y engranaxes cónicos (Joseph Whitworth).^[2]
1851: primer parafusa radial (Sharp, Roberts & Co).^[3]
1860: invención de la broca helicoidal por Martignon, que reemplaza rápido a les broques en punta de llanza utilizaes hasta entós.^[2]
1898: invención del aceru rápido, que dexa aumentar significativamente la velocidá de taladráu.^[2]

Sieglu XX

Les teunoloxíes desenvueltes mientres la Revolución Industrial fuéronse aplicando a les parafuses, que d'esta manera fueron pasando a ser remanaes llétricamente y a ser cada vez más precises gracies a la metroloxía y más granibles gracies a nuevos materiales como'l carburu de siliciu o'l carburu de tungsteniu.^[2] Sicasí, na so arquiteutura les máquines caltuviéronse casi ensin cambeos les formes que fueren puestes a puntu a lo llargo del sieglu XIX.^[2]

L'apaición del control numbéricu a partir de los años 1950 y sobremanera del control numbéricu por ordenador a partir de los 1970 revolucionó les máquines-ferramienta polo xeneral y les parafuses en particular. La microelectrónica dexó integrar les parafuses con otres máquines-ferramienta como tornos o mandrinadores pa formar "centros de mecanizado" polivalentes xestionaos por ordenador.^[2]

Procesu de taladráu

El taladráu ye un términu que cubre tolos métodos pa producir furacos cilíndricos nuna pieza con ferramientes d'arranque de forgaxa. Amás del taladráu de furacos curtios y llongures, tamién cubre'l trepanado y los mecanizados posteriores tales como escariado, mandrinado, roscado y brochado. La diferencia ente taladráu curtiu y taladráu fondu ye que'l taladráu fondu ye una téunica específica distinta que s'utiliza pa mecanizar furacos onde'l so llargor ye delles vegaes más llarga (8-9) que la so diámetru.

Col desenvolvimientu de broques modernes el procesu de taladráu camudó de manera drástica, porque coles broques modernes consíguese qu'una parafusa maciza de diámetru grande pueda realizase nuna sola operación, ensin necesidá d'un furacu previu, nin de furacu guía, y que la calidá del mecanizado y exactitú del furacu evite la operación posterior de escariado.

Taladro columna antiguu.

Como tou procesu de mecanizado por arranque de forgaxa la evacuación de la mesma tórnase crítica cuando'l furacu ye bastante fondu, por eso'l taladráu ta acutáu según sían les carauterístiques del mesmu. Cuanto mayor sía la so fondura, más importante ye'l control del procesu y la evacuación de la forgaxa.^[4]

Producción de furacos

Los factores principales que caractericen un furacu dende'l puntu de vista de la so mecanizado son:

Diámetru *

Calidá superficial y tolerancia

Material de la pieza Material de la broca *

Llargor del furacu * Condiciones teunolóxiques del mecanizado

Cantidá de furacos a producir
Sistema de fixación de la pieza na parafusa.

Casi la totalidá de furacos que se realicen nes distintes parafuses qu'esisten guarden rellación cola tornillería polo xeneral, ye dicir la mayoría de furacos taladraos sirven pa encuallar los distintos torniellos que s'utilicen pa ensamblar unes pieces con otres de los mecanismos o máquines de les que formen parte.

Según esti criteriu hai dos tipos de furacos distintos los que son pasantes y traviesen na so totalidá la pieza y los que son ciegos y solo introdúcense un llargor determináu na pieza ensin llegala a trespasar, tanto unos como otros pueden ser llisos o pueden ser roscados.

Respectu de los furacos pasantes que sirven pa encuallar torniellos nellos hai d'entrada avellanada, pa torniellos de cabeza plana, furacos de dos diámetros pa inxertar torniellos allen y furacos cilíndricos d'un solu diámetru cola cara cimera refrentada p'ameyorar l'asientu de l'arandela y cabeza del torniellu. El diámetru d'estos furacos correspuende col diámetru esterior que tenga'l torniellu.

Respectu de los furacos roscados el diámetru de la broca del furacu tien de ser la que correspuenda acordies con el tipu de rosca que s'utilice y el diámetru nominal del torniellu. Nos torniellos ciegos tien d'afondase más la broca que'l llargor de la rosca por problema de la forgaxa del machu de roscar.

**Representación gráfica de los furacos ciegos roscados**

Parámetros de corte del taladráu

Los parámetros de corte fundamentales qu'hai que considerar nel procesu de taladráu son los siguientes:

Eleición del tipu de broca más fayadizu *

Sistema de fixación de la pieza * Velocidá de corte (V_c) de la broca espresada de metros/minuto * Diámetru esterior de la broca o otra ferramienta * Revoluciones per minutu (rpm) del husillo portabrocas

Meyora en mm/rev, de la broca *

Avance en mm/la mio de la broca * Fondura del furacu * Esfuercios de corte * Tipo de parafusa y accesorios fayadizos

Velocidá de corte

Defínese como velocidá de corte la velocidá llinial de la periferia de la broca o otra ferramienta que s'utilice na parafusa (Escariador, machu de roscar, etc). La velocidá de corte, que s'espresa en metro per minutu (m/min), tien que ser escoyida antes d'empecipiar el mecanizado y el so valor fayadizu depende de munchos factores, especialmente de la calidá y tipu de broca que s'utilice, de la durez y la maquinabilidad que tenga'l material que se mecanice y de la velocidá de meyora emplegada. Les llimitaciones principales de la máquina son la so gama de velocidaes, la potencia de los motores y de la rixidez de la fixación de la pieza y de la ferramienta.

A partir de la determinación de la velocidá de corte puede determinase les revoluciones per minutu que va tener el husillo portafresas según la siguiente fórmula:

V_{c}\left(\mathrm {m \over min} \right)\ =\ {\frac {n\ \mathrm {(min^{-1})} \ \times \ \pi \times \ \mathrm {D_{c}(mm)} }{1000\left({{\text{mm}} \over {\text{m}}}\right)}}

Onde V_c ye la velocidá de corte, n ye la velocidá de rotación de la ferramienta y D_c ye'l diámetru de la ferramienta.

La velocidá de corte ye'l factor principal que determina la duración de la ferramienta. Una alta velocidá de corte dexa realizar el mecanizado en menos tiempu pero acelera la gastadura de la ferramienta. Los fabricantes de ferramientes y prontuarios de mecanizado, ufierten datos emponedores sobre la velocidá de corte fayadiza de les ferramientes pa una duración determinada de la ferramienta, por casu, 15 minutos. N'ocasiones, ye deseable afaer la velocidá de corte pa una duración distinta de la ferramienta, pa lo cual, los valores de la velocidá de corte multiplicar por un factor de correición. La rellación ente esti factor de correición y la duración de la ferramienta n'operación de corte nun ye llinial.^[5]

La velocidá de corte escesiva puede dar llugar a:

Gastadura bien rápido del filu de corte de la ferramienta.
Deformación plástica del filu de corte con perda de tolerancia del mecanizado.
Calidá del mecanizado deficiente.

La velocidá de corte demasiáu baxa puede dar llugar a:

Formación de filu d'aportación na ferramienta.
Efeutu negativu sobre la evacuación de forgaxa.
Baxa productividá.
Costu eleváu del mecanizado.

Velocidá de rotación de la broca

La velocidá de rotación del husillo portabrocas esprésase davezu en revoluciones per minutu (rpm). Nes parafuses convencionales hai una gama llindada de velocidaes, que dependen de la velocidá de xiru del motor principal y del númberu de velocidaes de la caxa de cambeos de la máquina. Nes parafuses de control numbéricu, esta velocidá ye controlada con un sistema de realimentación que davezu utiliza un variador de frecuencia y puede escoyese una velocidá cualesquier dientro d'un rangu de velocidaes, hasta una velocidá máxima.

La velocidá de rotación de la ferramienta ye direutamente proporcional a la velocidá de corte ya inversamente proporcional al diámetru de la ferramienta.

n\ ({\text{min}}^{-1})={V_{c}\left({{\text{m}} \over {\text{min}}}\right)*1000\left({{\text{mm}} \over {\text{m}}}\right) \over \pi *D_{c}({\text{mm}})}

Velocidá de meyora

La meyora o velocidá de meyora nel taladráu ye la velocidá relativa ente la pieza y la ferramienta, esto ye, la velocidá cola que progresa la corte. La meyora de la ferramienta de corte ye un factor bien importante nel procesu de taladráu.

Cada broca puede cortar afechiscamente nun rangu de velocidaes de meyora per cada revolución de la ferramienta, denomináu meyora per revolución (f_rev). Esti rangu depende fundamentalmente del diámetru de la broca, de la fondura del furacu, amás del tipu de material de la pieza y de la calidá de la broca. Esti rangu de velocidaes determinar esperimentalmente y atópase nos catálogos de los fabricantes de broques. Amás esta velocidá ta llindada poles rixidez de les suxeciones de la pieza y de la ferramienta y pola potencia del motor de meyora de la máquina. La grosez máxima de forgaxa en mm ye l'indicador de llimitación más importante pa una broca. El filu de corte de les ferramientes pruébase por que tenga un valor determináu ente un mínimu y un máximu de grosez de la forgaxa.

La velocidá de meyora ye'l productu de la meyora por revolución pola velocidá de rotación de la ferramienta.

F\ \mathrm {(mm/minutu)} \ =\ N\ \mathrm {(rpm)} \ \times F\ \mathrm {(mm/rev)}

Al igual que cola velocidá de rotación de la ferramienta, nes parafuses convencionales la velocidá de meyora escoyer d'una gama de velocidaes disponibles, ente que les parafuses de control numbéricu pueden trabayar con cualquier velocidá de meyora hasta la máxima velocidá de meyora de la máquina.

Efeutos de la velocidá de meyora

Decisiva pa la formación de forgaxa *

Afecta al consumu de potencia * Contribúi a la tensión mecánico y térmico

La elevada velocidá de meyora da llugar a:

Bon control de forgaxa Menor tiempu de corte Menor gastadura de la ferramienta *

Riesgu más alto de frayatu de la ferramienta Elevao rugosidad superficial del mecanizado.

La velocidá de meyora baxa da llugar a:

Forgaxa más llarga *

Meyora de la calidá del mecanizado

Gastadura acelerada de la ferramienta Mayor duración del tiempu de mecanizado
Mayor costu del mecanizado

Tiempu de mecanizado

Pa poder calcular el tiempu de mecanizado d'una parafusa hai que tener en cuenta'l llargor d'aproximamientu y salida de la broca de la pieza que se mecaniza. El llargor d'aproximamientu depende del diámetru de la broca.

T{\text{ (minutos)}}={\frac {\text{Llargor d'acercamientu (mm) + Llargor a taladrar (mm)}}{F{\text{ (mm/minutu)}}}}

Fuercia específico de corte

La fuercia de corte ye un parámetru necesariu pa poder calcular la potencia necesaria pa efeutuar un determináu mecanizado. Esti parámetru ta en función de la meyora de la broca , de la velocidá de corte, de la maquinabilidad del material, de la durez del material, de les carauterístiques de la ferramienta y de la espesura media de la forgaxa. Toos estos factores se engloban nun coeficiente denomináu K_x. La fuercia específico de corte espresar en N/mm2.^[6]

Potencia de corte

La potencia de corte P_c necesaria pa efeutuar determináu mecanizado calcular a partir del valor del volume d'arranque de forgaxa, la fuercia específico de corte y del rendimientu que tenga la parafusa. Espresar en quilovatios (kW).

Esta fuercia específico de corte F_c, ye una constante que se determina pol tipu de material que se ta mecanizando, xeometría de la ferramienta, espesura de forgaxa, etc.

Pa poder llograr el valor de potencia correutu, el valor llográu tien qu'estremase por un determináu valor (ρ) que tien en cuenta la eficiencia de la máquina. Esti valor ye'l porcentaxe de la potencia del motor que ta disponible na ferramienta puesto nel husillo.

P_{c}={A_{c}*p*f*F_{c} \over 60*10^{6}*\rho }

onde * P_c ye la potencia de corte (kW)

A_c ye'l diámetru de la broca (mm)
p ye la fondura de pasada (mm)
f ye la velocidá de meyora (mm/min)
F_c ye la fuercia específico de corte (N/mm²)
ρ ye'l rendimientu o la eficiencia de la máquina

Centros de mecanizado CNC

La instalación masiva de centros de mecanizado CNC nes industries metalúrxiques supunxo un gran revulsivo en tolos aspeutos del mecanizado tradicional.

Un centru de mecanizado xunió nuna sola máquina y nun solu proceso xeres qu'antes se faíen en delles máquines, parafuses, fresadores, mandrinadoras, etc, y amás efectúa los distintos mecanizados nunos tiempos mínimos antes impensables debíu principalmente a la robustez d'estes máquines a la velocidá de xiru tan elevada que funciona'l husillo y a la calidá estraordinaria de les distintes ferramientes que s'utilicen.

Asina que un centru de mecanizado incorpora un almacén de ferramientes de distintes operaciones que pueden efeutuase nes distintes cares de les pieces cúbiques, colo que con una sola fixación y manipulación de la pieza consíguese'l mecanizado integral de les cares de les pieces, colo que'l tiempu total de mecanizado y precisión que se consigue resulta bien pervalible dende'l puntu de vista de los costos de mecanizado, al consiguir más rapidez y menos pieces defectuoses.

Xestión económica del taladráu

Cuando los inxenieros diseñen una máquina, un equipu o un instrumentu, facer por aciu l'acoplamientu d'una serie de componentes de materiales distintes y que riquen procesos de mecanizado pa consiguir les tolerancias de funcionamientu fayadizu.

Bloque motor con munchos furacos taladraos.

La suma del costu de la materia primo d'una pieza, el costu del procesu de mecanizado y el costu de les pieces fabricaes de forma defectuosa constitúin el costu total d'una pieza. Dende siempres el desenvolvimientu teunolóxicu tuvo como oxetivu consiguir la máxima calidá posible de los componentes según el preciu más baxu posible tantu de la materia primo como de los costos de mecanizado. P'amenorgar el costu de taladráu y del mecanizado polo xeneral actuóse nos siguientes frentes:

Consiguir materiales cada vez meyor mecanizables, materiales qu'una vegada mecanizados en blandiu son endurecíos por aciu tratamientos térmicos qu'ameyoren de forma bien sensible les sos prestaciones mecániques de durez y resistencia principalmente.
Consiguir ferramientes de mecanizado d'una calidá estraordinaria que dexa aumentar de forma considerable les condiciones teunolóxiques del mecanizado, esto ye, más revoluciones del husillo portabrocas , más meyora de trabayu de la broca y más tiempu de duración del so filu de corte.
Consiguir parafuses , más robustes, rápides, precises y afeches a les necesidaes de producción que consiguen amenorgar sensiblemente'l tiempu de mecanizado según consiguir pieces de mayor calidá y tolerancia más estreches.

Pa menguar l'índiz de pieces defectuoses consiguióse automatizar al máximu'l trabayu de les parafuses, menguando drásticamente el taladráu manual, y construyendo parafuses automátiques bien sofisticaos o empuestos por control numbéricu qu'executen un mecanizado d'alcuerdu a un programa establecíu primeramente.

Tipos de parafusa

Por cuenta de les múltiples condiciones nes que s'usen les parafuses, pueden clasificase d'alcuerdu a la so fonte de poder, la so función y el so soporte.

Pola so fonte de poder esisten:

Pola so función esisten:

Pol so soporte:

Carauterístiques téuniques de les broques

Tipos de broques.

Les broques son les ferramientes más comunes qu'utilicen les parafuses, magar tamién pueden utilizar machos pa roscar a máquina, escariadores pal acabáu de furacos de tolerancies estreches, avellanadores pa chaflanar furacos, o inclusive barres con ferramientes de mandrinar

Les broques tienen distinta xeometría dependiendo de la finalidá con que fueren fabricaes. Diseñaes específicamente pa quitar material y formar, polo xeneral, un furu o un cuévanu cilíndricu, la intención nel so diseñu inclúi la velocidá con que'l material hai de ser retiráu y la durez del material y demás cualidaes carauterístiques del mesmu.

Elementos constituyentes d'una broca

Broca trepanadora.

Ente delles de les partes y xeneralidaes comunes a la mayoría de les broques tán:

Llargor total de la broca. Esisten broques normales, llargues y súper-llargues.
Llargor de corte. Ye la fondura máxima que puede taladrase con una broca y vien definida pol llargor de la parte helicoidal.
Diámetru de corte. Ye'l diámetru del furu llográu cola broca. Esisten diámetros normalizaos y tamién pueden fabricase broques con diámetros especiales.
Diámetru y forma del mangu. El mangu ye cilíndricu pa diámetros inferiores a 13 mm, que ye la capacidá de fixación d'un portabrocas normal. Pa diámetros cimeros, el mangu ye cónicu (tipu Morse).
Ángulu de corte. L'ángulu de corte normal nuna broca ye'l de 118°. Tamién puede utilizase el de 135°, quiciabes menos conocíu pero, quiciabes, más eficiente al emplegar un ángulu obtusu más ampliu pa la corte de los materiales.
Númberu de llabios o flautes. La cantidá más común de llabios (tamién llamaos flautes) ye dos y dempués cuatro, anque hai broques de tres flautes o broques d'una (sola y derecha), por casu nel casu del taladráu d'escopeta.
Fondura de los llabios. Tamién importante pos afecta a la fortaleza de la broca.
Ángulu de la héliz. Ye variable d'unes broques a otres dependiendo del material que se trate de taladrar. Tien como oxetivu facilitar la evacuación de la forgaxa.
Material constitutivo de la broca. Esisten tres tipos básicos de materiales:
1. Aceru al carbonu, pa taladrar materiales bien blandos (madera, plásticu, etc.)
2. Aceru rápido (HSS), pa taladrar aceros de poca durez
3. Metal duro (Widia), pa taladrar fundiciones y aceros en trabayos de gran rendimientu.
Acabáu de la broca. Dependiendo del material y usu específicu de la broca, puede aplicáse-y una capa de recubrimientu que puede ser d'óxidu negru, de titaniu o de níquel, cubriendo total o parcialmente la broca, dende'l puntu de corte.

Carauterístiques de les broques de metal duro

Broca de metal duro soldada.

Pa les máquines taladradoras de gran producción utilícense broques macices de metal duro pa furacos pequeños y barres de mandrinar con plaquines cambiables pal mecanizado de furacos grandes. La so seleición faise teniendo en cuenta'l material de la pieza, el tipu d'aplicación y les condiciones de mecanizado.

La variedá de les formes de les plaquines ye grande y ta normalizada. Coles mesmes la variedá de materiales de les ferramientes modernes ye considerable y ta suxeta a un desenvolvimientu continuu.^[4]

L'adecuación de los distintos tipos de plaquines que s'utilicen nes broques de metal duro yá sían soldaes o cambiables se adecuan a les carauterístiques del material a mecanizar ya indíquense de siguío y clasifíquense según una Norma ISO/ANSI pa indicar les aplicaciones en rellación a la resistencia y la tenacidá que tienen.

**Códigu de calidaes de plaquines**
SERIE	ISO	Carauterístiques
Serie P	ISO 01, 10, 20, 30, 40, 50	Ideales pal mecanizado d'aceru, aceru fundíu, y aceru maleable de forgaxa llarga.
Serie M	ISO 10, 20, 30, 40	Ideales pal mecanizado aceru inoxidable, ferrítico y martensítico, aceru fundíu, aceru al manganesu, fundición aleada, fundición maleable y aceru de bona mecanización.
Serie K	ISO 01, 10, 20, 30	Ideal pal mecanizado de fundición gris, fundición en coquilla, y fundición maleable de forgaxa curtia.
Serie N	ISO 01, 10. 20, 30	Ideal pal mecanizado de metales non-ferriales
Serie S		Pueden ser de base de níquel o de base de titaniu. Ideales pal mecanizado d'aleaciones termorresistentes y súperaleaciones.
Serie H	ISO 01, 10, 20, 30	Ideal pal mecanizado de materiales endurecíos.

Accesorios de les parafuses

Les parafuses utilicen como accesorios principales:

Portabrocas.
Pinces de fixación de broques.
Utillajes p'asitiar y suxetar les pieces.
Plantía con casquillos pa la guía de les broques.
Granete
Mordazas de suxeción de pieces
Elementos robotizados pa l'alimentación de pieces y transfer de pieces.
Afiladora de broques

Portabrocas

Portabrocas.

El portabrocas ye'l dispositivu que s'utiliza p'afitar la broca na parafusa cuando les broques tienen el mangu cilíndricu. El portabrocas va fitu a la máquina con un mangu de conu Morse según sía'l tamañu del portabrocas.

Los portabrocas ábrense y cierren de forma manual, anque hai dalgunos que lleven un pequeñu dispositivu pa poder ser apertaos con una llave especial. Los portabrocas más comunes pueden suxetar broques d'hasta 13 mm de diámetru. Les broques de diámetru cimeru lleven un mangu de conu morse y suxetar direutamente a la parafusa.

Mordaza

Mordaza pa suxetar pieces.

Nes parafuses ye bien habitual utilizar mordazas o otros sistemes d'apierte pa suxetar les pieces mientres se taladren. Na suxeción de les pieces hai que controlar bien la presión y la zona d'apierte por que nun se deterioren.

Pinces d'apierte cóniques

Cuando s'utilicen cabezales multihusillos o broques de gran producción utilícense en cuenta de portabrocas, que'l so apierte ye débil, pinces cóniques atornellaes qu'ocupen menos espaciu y dan un apierte más ríxidu a la ferramienta.

Pinces cóniques portaherramientas.

Granete

Granetes.

Denominar granete a una ferramienta manual que tien forma de punteru d'aceru templáu afiláu nun estremu con una punta de 60º aproximao que s'utiliza pa marcar el llugar exactu que se trazó primeramente nuna pieza onde haya que faese un furacu, cuando nun se dispón d'una plantía fayadiza.

Plantíes de taladráu

Cuando se mecanizan pieces en serie, nun se dar# en marcar los furacos con granetes sinón que se fabriquen unes plantíes que s'incorporen al sistema de fixación de la pieza debidamente referenciada. Les plantíes lleven incorporáu unos casquillos guíes por que la broca pueda encarar los furacos de forma exacta ensin que se produzan esviaciones de la punta de la broca. N'operaciones que lleven incorporáu un escariado o un roscado posterior los casquillos guíes son extraíbles y camúdense cuando se dar# en escariar o roscar el furacu.

Afiladora de broques

Nes industries metalúrxiques que realicen munches parafuses, disponer de máquines especiales d'afiláu p'afilar les broques cuando'l filu de corte deterioróse. L'afiláu puede realizase nuna amoladora que tenga la piedra con granu finu pero la calidá d'esti afiláu manual suel ser bien deficiente porque hai que ser bastante espertu pa consiguir los ángulos de corte fayadizos. La meyor opción ye disponer d'afiladora de broques afiladores de broques.

Control de forgaxa y fluyíu refrigerante

Estos dos factores son bien importantes nel procesu de taladráu. La xeneración de formes y tamaños de forgaxa fayadizos, y tamién la so evacuación, ye vital pa realizar correutamente cualquier operación de taladráu. Si'l procesu nun ye correutu, cualquier broca va dexar de cortar dempués de poco tiempu porque la forgaxa va quedase apexada nel furacu. Coles broques modernes les velocidaes de perforación son bien alzaes pero esto solo foi posible gracies a la evacuación eficaz de la forgaxa por aciu el fluyíu de corte.

Toles broques helicoidales disponen de canales pa sacupar la forgaxa. Mientres el mecanizado inyéctase fluyíu de corte na punta de la broca pa lubricarla y pa sacupar la forgaxa poles canales.

La formación de la forgaxa ta determinada pol material de la pieza, la xeometría de la ferramienta, la velocidá de corte y en cierta midida pol tipu de llubrificante que s'utilice. La forma y llargor de la forgaxa son aceptables siempres que dexen la so evacuación de manera fiable.

Normes de seguridá nel taladráu

Cuando se ta trabayando nuna parafusa , hai que reparar una serie de requisitos p'asegurase de nun tener nengún accidente que pudiera causar cualquier pieza que fora despidida de la mesa o la forgaxa si nun sale bien cortada. Pa ello ye indispensable que les pieces tean bien suxetes. Pero tamién de suma importancia ye'l prevenir ser atrapáu (a) pol movimientu rotacional de la máquina, por casu pola ropa o pol pelo llargu. El procuru ye indispensable, yá que el ser atrapáu por fuercia puede ser fatal.^[7]

**Normes de seguridá**
1	Utilizar equipu de seguridá: gafes de seguridá, caretes, etc..
2	Nun utilizar ropa folgoso o bien suelta. Encamiéntense les mangues curties.
3	Utilizar ropa de cueru.
4	Utilizar calzáu de seguridá.
5	Caltener el llugar siempres llimpiu.
6	Si se mecanizan pieces pesaes utilizar polipastos fayadizos pa cargar y descargar les pieces de la máquina.
7	Ye preferible llevar el pelo curtiu. Si ye llargu nun tien de tar sueltu sinón recoyíu.
8	Nun vistir xoyería, como collares, aniellos o piercing.
9	Siempres se deben conocer los controles y funcionamientu de la máquina. Tien de sabese como detener la so operación.
10	Ye bien recomendable trabayar nun área bien allumada qu'ayude al operador, pero'l llume nun tien de ser escesiva por que nun cause demasiada rellumada.

Perfil profesional de los operarios de parafuses

Nun esiste una oficiu téunica especializada pal manexu de parafuses, por cuenta de que son máquines sencielles de remanar, pero sí se capaciten téunicos qu'utilicen taladradoras de control numbéricu, especialmente programadores que conozan los factores qu'intervienen nel mecanizado, como les prestaciones de la máquina y les ferramientes, la suxeción de pieces, el material y la cantidá de pieces a mecanizar, etc.

Tamién tien de conocer los parámetros teunolóxicos del taladráu, como la velocidá de corte, la meyora del mecanizado, etc. Amás tien de saber interpretar los planos de les pieces y conocer la téunica de programación según la parafusa.^[8]

Ver tamién

Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Taladradora.

Referencies

↑ Guillermo Caso de los Cobos (11 de xineru de 2010). «Humanos modernos y neandertales algamaron idénticu desenvolvimientu cultural». Terrae Antiqvae. Consultáu'l 3 d'abril de 2011.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 ^2,6 ^2,7 ^2,8 Patxi Aldabaldetrecu (1 de febreru de 2002). «Evolución téunica de la máquina-ferramienta. Reseña histórica.». III Sieglos d'edición sobre máquina-ferramienta. Consultáu'l 3 d'abril de 2011.
↑ ^3,0 ^3,1 Muséu de la Máquina-Ferramienta de Elgoibar. «Taladro hasta 1850». Archiváu dende l'orixinal, el 2011-01-06. Consultáu'l 11 de marzu de 2011.
↑ ^4,0 ^4,1 Sandvik Coromant (2006), Guía Téunica de Mecanizado, AB Sandvik Coromant 2005.10
↑ Productividá Archiváu 2009-01-24 en Wayback Machine, en CoroKey 2006, Sandvik
↑ Sandvik Coromant (2006). Guía Téunica de Mecanizado. AB Sandvik Coromant 2005.10.
↑ Serviciu de Prevención de Riesgos Llaborales. «Manual de Seguridá y Salú n'operaciones con ferramientes manuales, maquinaria de taller y soldadura». Universidá Politéunica de Valencia. Archiváu dende l'orixinal, el 4 de marzu de 2009.
↑ * Cruz Teruel, Francisco (2005). Control numbéricu y programación. Marcombo, Ediciones téuniques. ISBN 84-267-1359-9.

Bibliografía

Millán Gómez, Simón (2006). Procedimiento de Mecanizado. Madrid: Editorial Paraninfu. ISBN 84-9732-428-5.

Sandvik Coromant (2006). Guía Téunica de Mecanizado. AB Sandvik Coromant 2005.10.

Larbáburu Arrizabalaga, Nicolás (2004). Máquines. Prontuario. Téuniques máquines ferramientes.. Madrid: Thomson Editores. ISBN 84-283-1968-5.

Varios autor (1984). Enciclopedia de Ciencia y Téunica. Tomu 13. Parafusa y furadora.. Salvat Editores S.A. ISBN 84-345-4490-3.

Cruz Teruel, Francisco (2005). Control numbéricu y programación. Marcombo, Ediciones téuniques. ISBN 84-267-1359-9.

Enllaces esternos

Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Taladradora.
Asociación Española de Fabricantes de Máquines-herramienta

[1] Guillermo Caso de los Cobos (11 de xineru de 2010). «Humanos modernos y neandertales algamaron idénticu desenvolvimientu cultural». Terrae Antiqvae. Consultáu'l 3 d'abril de 2011.

[Aldabaldetrecu-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 ^2,6 ^2,7 ^2,8 Patxi Aldabaldetrecu (1 de febreru de 2002). «Evolución téunica de la máquina-ferramienta. Reseña histórica.». III Sieglos d'edición sobre máquina-ferramienta. Consultáu'l 3 d'abril de 2011.

[Elgoibar-3] 3,0 ^3,1 Muséu de la Máquina-Ferramienta de Elgoibar. «Taladro hasta 1850». Archiváu dende l'orixinal, el 2011-01-06. Consultáu'l 11 de marzu de 2011.

[ref_duplicada_1-4] 4,0 ^4,1 Sandvik Coromant (2006), Guía Téunica de Mecanizado, AB Sandvik Coromant 2005.10

[5] Productividá Archiváu 2009-01-24 en Wayback Machine, en CoroKey 2006, Sandvik

[6] Sandvik Coromant (2006). Guía Téunica de Mecanizado. AB Sandvik Coromant 2005.10.

[7] Serviciu de Prevención de Riesgos Llaborales. «Manual de Seguridá y Salú n'operaciones con ferramientes manuales, maquinaria de taller y soldadura». Universidá Politéunica de Valencia. Archiváu dende l'orixinal, el 4 de marzu de 2009.

[8] * Cruz Teruel, Francisco (2005). Control numbéricu y programación. Marcombo, Ediciones téuniques. ISBN 84-267-1359-9.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]