The Observer
The Observer ye un periódicu británicu que sale tolos domingos. Dende'l puntu de vista ideolóxicu tien un enclín políticu socialdemócrata, anque con una llinia editorial llixeramente escorada a la derecha con al respective de el so periódicu hermanu, The Guardian, que se publicar de llunes a sábadu. Ye'l periódicu dominical más antiguu del mundu.[2]
| The Observer | |
|---|---|
 | |
| Datos | |
| Tipu | Periódicu selmanal |
| Fundación | [[4 d'avientu de 1791]] |
| Intervalu | 1 selmana |
| Idioma | Inglés |
| Estáu |
.svg){kind=small} Reinu Xuníu |
| Sede |
Kings Place (en)  |
| Llugar de publicación | Londres |
| Editorial | The Guardian |
| Formatu | Berlinés (enantes sábana) |
| Fundador | W.S. Bourne |
| Propietariu | Guardian Media Group |
| Posición política | Centro-esquierda[1] |
| Páxina web | observer.theguardian.com |
 | |
Historia
editarOríxenes
editarLa primer edición, publicada'l 4 d'avientu de 1791 por W.S. Bourne, foi'l primer diariu dominical del mundu. Creyendo que'l periódicu podría ser un mediu de riqueza, Bourne llueu s'atopó sicasí enfrentando deldes de cerca de £1 600. Anque les primeres ediciones pretendíen una independencia editorial, Bourne trató d'amenorgar les sos deldes y vender el títulu al gobiernu. Cuando esto falló, l'hermanu de Bourne (un empresariu adineráu) fixo una ufierta al gobiernu, que tamién refugó mercar el periódicu pero aceptó subsidiarlo en cuenta de inflúi nel so conteníu editorial. Como resultancia, el periódicu llueu tomó una fuerte postura contra radicales como Thomas Paine, Francis Burdett y Joseph Priestley.
Sieglu XIX
editarEn 1807, los hermanos decidieron arrenunciar al control editorial, nomando a Lewis Doxat como nuevu direutor. Siete años más tarde, vendieron The Observer a William Innell Clement, que tenía yá un vastu númberu de publicaciones. El periódicu siguió recibiendo subsidios gubernamentales mientres esti periodu; en 1819, d'aproximao 23 000 copies distribuyíes selmanalmente, 10 000 yeren apurríes como exemplares de muestra, distribuyíos por carteros a quien se-yos pagaba pa llevales a "abogaos, doctores, y caballeros del pueblu".[3] Aun así, el periódicu empezó a demostrar una postura editorial más independiente, criticando'l manexu de les autoridaes nos eventos rellacionaos a la masacre de Peterloo y desafió una orde xudicial de 1820 contra publicar detalles del xuiciu a los conspiradores de la cai Cato, quien fueron acusaos de conspirar p'asesinar a los miembros del Gabinete. Les imáxenes xilográfiques publicaes del establu y tenada onde los conspiradores fueron arrestaos reflexa una nueva etapa del periodismu ilustráu, del cual esti selmanariu foi pioneru na so dómina.
Clement caltuvo posesión de The Observer hasta la so muerte en 1852. Mientres esi tiempu, sofitó la reforma parllamentaria de 1832, pero oponer a un sufraxu más ampliu y al lideralgu cartista. Depués de que Doxat retirar en 1857, los heredros de Clement vendieron el periódicu a Joseph Snowe, quien amás tomó'l puestu de direutor. So l'alministración de Snowe, el periódicu adpotó una postura política lliberal, sofitando al norte mientres la Guerra de Secesión y sofitando el sufraxu universal masculín en 1866.[4] Estes posiciones contribuyeron a un cayente na circulación mientres esti periodu.
En 1870, l'empresariu Julius Beer mercó'l selmanariu y nomó a Edward Dicey como direutor, que los sos esfuercios llograron alicar la circulación. Anque'l fíu de Beer, Frederick, convertir en propietariu al morrer Julius en 1880, tenía poco interés nél y contentóse con dexar a Dicey como direutor hasta 1889. Henry Duff Traill tomó la direición editorial depués de la partida de Dicey, solo pa ser reemplazáu en 1891 pola esposa de Frederick, Rachel Beer, de la familia Sassoon. Anque la circulación tornó mientres la so tenencia, permaneció como direutora por 13 años, combinándolo en 1893 cola direición editorial de The Sunday Times, un periódicu que mercara.[5]
Sieglu XX
editarTres la muerte de Frederick en 1905, The Observer foi mercáu pol magnate Lord Northcliffe. Depués de caltener el lideralgu editorial por un par d'años, Northcliffe nomó en 1908 a James Louis Garvin como direutor. Garvin rápido convirtió al periódicu nun órganu d'influencia política, aumentando la circulación de 5 000 a 40 000 nun añu de la so llegada como resultáu. Sicasí, el resurdimientu de les fortunes del periódicu amazcaraba desalcuerdos políticos ente Garvin y Northcliffe. Estos desalcuerdos finalmente llevaron a Northcliffe a vender el selmanariu a William Waldorf Astor en 1911, que trespasó la posesión al so fíu Waldorf cuatro años dempués.
Mientres esti periodu, los Astor dexaron el control del periódicu en manes de Garvin. So la so direición la circulación llegó a 200.000 mientres los años d'enteguerres, cifra que Garvin lluchó por caltener inclusive mientres la Gran Depresión. Políticamente, The Observer sostuvo una postura Tory independiente, que llevó a Garvin a un conflictu col fíu más lliberal de Waldorf, David. El conflictu contribuyó a la partida de Garvin como direutor en 1942, depués de que'l periódicu tomó'l pasu inusual de declarara non partidista.
La posesión pasó a los fíos de Waldorf en 1948, tomando David el puestu de direutor. Permaneció nel cargu por 27 años, mientres los cualos tresformar nun periódicu propiedá d'un trust qu'emplegó, ente otros, a George Orwell, Paul Jennings y C. A. Lejeune. Mientres la direición de Astor, The Observer convertir nel primer periódicu nacional n'oponese a la invasión de Suez de 1956, lo cual costó-y bastantes llectores. En 1977, los Astor vendieron l'agonizante periódicu al xigante petroleru estauxunidense Atlantic Richfield (actual ARCU) quien lo vendió a Lonrho en 1981. Dende xunu de 1993 foi parte de Guardian Media Group.
En 1990, Farzad Bazoft, un periodista de The Observer, foi executáu n'Iraq so los cargos d'espionaxe. En 2003, entrevistó al coronel iraquín qu'arrestó y entrugó a Bazoft y que taba convencíu de qu'esti nun yera un espía.[6]
Sieglu XXI
editarEl 27 de febreru de 2005, creóse'l blogue de The Observer,[7] convirtiendo a The Observer nel primeru periódicu que documenta deliberadamente les sos decisiones internes, según el primer periódicu en publicar podcasts. Ente los columnistes regulares del periódicu inclúyense Andrew Rawnsley y Nick Cohen.
Amás del selmanal Observer Magazine, que sigue presente cada domingu, per munchos años cada edición vieno con una revista mensual distinta: Observer Sport Monthly, Observer Music Monthly, Observer Woman y Observer Food Monthly.
Los conteníos de The Observer son incluyíos en The Guardian Weekly pa un públicu internacional.
The Observer suguió al so compañeru diariu The Guardian y convirtióse al formatu berlinés el domingu 8 de xineru de 2006.[8]
The Observer foi declaráu Periódicu nacional del añu nos British Press Awards de 2007.
L'editor en temes gubernamentales Jo Revill foi nomáu, mientres yera editor en temes médiques, "periodista médicu del añu" en 2000 y 2006 por dos organizaciones distintes.
El 24 d'ochobre de 2007 anuncióse que'l direutor Roger Alton retirábase a la fin del añu pa ser reemplazáu pol so suplente, John Mulholland.[9]
A principios de 2010, el periódicu foi remocicáu. Un artículu na páxina web previu a la nueva versión indicaba que "la seición de noticies, que va incorporar negocios y finances personales, va ser el llar d'una nueva seición, Seven Days, qu'ufierta una redada completa de les principales noticies de la selmana anterior en Gran Bretaña y el mundu, y que tamién se centrará en más analís y comentarios".[10]
The Newsroom
editarThe Observer y el so periódicu hermanu The Guardian operen una oficina de turismu en Londres llamada The Newsroom. Contién los sos archivos, incluyendo copies enllibraes d'ediciones antigües, un archivu d'imáxenes y otros artículos tales como diarios, cartes y cuadiernos. Esti material puede ser consultáu pol públicu. The Newsroom, amás, monta esposiciones temporales y executa un programa educativu pa les escueles.
En payares de 2007, The Observer y The Guardian xubieron los sos archivos a Internet.[11] L'algame actual de los archivos disponibles ye dende 1791 hasta 2000 pa The Observer y de 1821 hasta 2000 pa The Guardian.
Suplementos y artículos
editarDepués de que'l periódicu fuera remocicáu a principios del 2010, empezó a llanzar un pequeñu númberu de suplementos: Sport, The Observer Magazine, The New Review y The New York Times International Weekly, un suplementu de 8 páxines con artículos escoyíos del The New York Times, que se distribuyíen col periódicu dende 2007. Cada cuatro selmanes el periódicu inclúi la revista The Observer Food Monthly.
Enantes, el periódicu principal venía con una amplia gama de sumplementos, incluyendo Sport, Business & Media, Review, Escape (a travel supplement), The Observer Magazine y dellos suplementos d'interés mensuales, como Observer Food Monthly, Observer Women monthly, Observer Sport Monthly y The Observer Film Magazine.
Direutores
editar- W. S. Bourne & W. H. Bourne (1791–1807)
- Lewis Doxat (1807–1857)
- Joseph Snowe (1857–1870)
- Edward Dicey (1870–1889)
- Henry Duff Traill (1889–1891)
- Rachel Beer (1891–1904)
- Austin Harrison (1904–1908)
- James Louis Garvin (1908–1942)
- Ivor Brown (1942–1948)
- David Astor (1948–1975)
- Donald Trelford (1975–1993)
- Jonathan Fenby (1993–1995)
- Andrew Jaspan (1995–1996)
- Will Hutton (1996–1998)
- Roger Alton (1998–2007)
- John Mulholland (2008–)
Premios
editarThe Observer foi nomáu Periódicu nacional del añu en 2007 polos British Press Awards.[12] Los sos suplementos ganaron dos veces como "Suplementu regular del añu" (Sport Monthly, 2001; Food Monthly, 2006).[12]
Los periodistes del Observer ganaron una serie de premios del British Press Awards, incluyendo:[12]
- Entrevistador del añu: Lynn Barber, 2002; Sean O'Hagan, 2003; Rachel Cooke, 2006; Chrissy Iley (freelance for Observer and Sunday Times Magazine), 2008
- Críticu del añu: Jay Rayner, 2006; Philip French]], 2009
Bibliografía
editar- Cockett, Richard (1990). David Astor and The Observer, Publicáu per primer vegada por André Deutsch (n'inglés). ISBN 0 233 98735 5.
Ver tamién
editarReferencies
editar- ↑ Matt Wells (15 d'ochobre de 2004). «World writes to undecided voters» (n'inglés). The Guardian (Reinu Xuníu). http://www.guardian.co.uk/world/2004/oct/16/uselections2004.usa2. Consultáu'l 10 de febreru de 2012.
- ↑ Sophie Hutchinson (4 d'agostu de 2009). «The Observer under review» (n'inglés). BBC News. http://news.bbc.co.uk/1/hi/programmes/newsnight/8184667.stm. Consultáu'l 10 de febreru de 2012.
- ↑ Dennis Griffiths, ed. The Encyclopedia of the British press, 1422–1992 (New York: St. Martin's Press, 1992), p. 154.
- ↑ «Observer timeline» (inglés). The guardian. Consultáu'l 10 de febreru de 2012.
- ↑ «A brief history of The Observer» (inglés). The guardian. Consultáu'l 10 de febreru de 2012.
- ↑ Ed Vulliamy (18 de mayu de 2003). «Writer hanged by Iraq 'non spy'» (n'inglés). The guardian. http://observer.guardian.co.uk/iraq/story/0,,958539,00.html. Consultáu'l 10 de febreru de 2012.
- ↑ «Observer blogue» (inglés). The Observer. Consultáu'l 10 de febreru de 2012.
- ↑ Claire Cozens (19 d'avientu de 2005). «Observer announces relaunch date» (n'inglés). The guardian. http://www.guardian.co.uk/uk_news/story/0,,1670741,00.html. Consultáu'l 10 de febreru de 2012.
- ↑ Stephen Brook (3 de xineru de 2008). «Mulholland reshapes Observer team» (n'inglés). The Guardian (Reinu Xuníu). http://www.guardian.co.uk/media/2008/jan/03/theobserver.pressandpublishing. Consultáu'l 17 de febreru de 2008.
- ↑ John Mulholland (21 de febreru de 2010). «Welcome to the new Observer» (inglés). The guardin. Consultáu'l 10 de febreru de 2012.
- ↑ «DigitalArchive» (inglés). The Guardian y The Observer. Consultáu'l 10 de febreru de 2012.
- ↑ 12,0 12,1 12,2 «Roll of Honour» (inglés). Press Gazette. Archiváu dende l'orixinal, el 16 de xunu de 2011. Consultáu'l 10 de febreru de 2012.
Enllaces esternos
editar- Páxina web de The Observer
- Información sobre The Newsroom Archive y Visitor Centre
- Hestoria del Observer
Datos: Q336197
Multimedia: The Observer (British newspaper)
