Xeneración de la posguerra

La Xeneración de la posguerra ye una corriente lliteraria formada por diversos escritores n'asturianu, principalmente aquellos nacíos ente los años 1909 y 1923,[1] y que desenvolvieron el so llabor dende la década de 1940 hasta 1973, mientres la dictadura del xeneral Franco. Tamién conozse como "Decadencia".

Carauterístiques

editar

Los intelectuales asturianistes, dempués de la muerte de la Real Academia Asturiana de les Artes y les Lletres por motivos económicos, acueyense a la acabante institución cultural creada en 1945, el Real Institutu d'Estudios Asturianos. Ésti, ocupariase na so seición filolóxica y llingüística del estudiu del idioma y lliteratura asturianos. Sicasí, la calidá lliteraria, salvu contaes esceiciones, aparra, asina como l'estudiu del idioma, que se fai separando l'asturianu por conceyos.

El patrón lliterariu que trunfa nun ye'l cultu, que vendría de Juan María Acebal y Gutiérrez dende'l sieglu XIX y que tien en Pepín de Pría y Fernán Coronas (Rexonalismu) los sos grandes continuadores, sinón el modelu lliterariu basáu nel versu alvertíu de Teodoro Cuesta.

Ye, polo xeneral, una carauterística d'estos poetes l'usu diglósicu de la llingua, el humorismo, una sintaxis difícil de lleer, castellanización, l'usu de hiperasturianismos y vulgarismos, baxa atención crítica. L'usu ortográficu suel buscar la diferenciación col castellán, cayendo munches vegaes nel usu de castellanismos, siendo bastante complicáu. Los xéneros más comunes van ser el de la poesía festiva y el del monólogu.

La prosa, de desenvolvimientu más tardíu nesta dómina, tamién va en busca del personaxe prototípicu, del paisanaje.

Ye nesti periodu cuando la lliteratura asturiana llega al so máximu grau de degradación. L'estudiu de la llingua ye lleváu alantre pola Universidá d'Uviéu y el Real Institutu d'Estudios Asturianos, que miren pa la llingua como daqué arqueolóxicu, folclóricu o filolóxicu.

En 1968 presentase en sociedá l'asociación Amigos del Bable, en Xixón, patrocinada polos escritores José León Delestal y Lorenzo Novo Mier, que va ser l'empiezu de la recuperación de la idea de normalización del idioma asturianu.

Autores

editar

Dende l'exiliu podemos destacar:

En Méxicu, a Matías Conde y Ánxeles López Cuesta. N'Arxentina, a Enrique Pérez y Xosé Antón Naves.

Autores contemporáneos qu'escriben la so obra más tarde

editar

Referencies

editar
  1. Díaz González, Begoña (2002). «La literatura de posguerra (1940-1974)», Ramos Corrada, M.: Historia de la lliteratura asturiana (n'asturiano). Academia de la Llingua Asturiana, páx. 377. ISBN 8481683353. Consultáu'l 4 de setiembre de 2012.

Bibliografía

editar
  • Informe sobre la llingua asturiana (2002) Academia de la Llingua Asturiana, Uviéu.

Enllaces esternos

editar