Anésia Pinheiro Machado
Anésia Pinheiro Machado (5 de xunu de 1904, Itapetininga (es) 
– 10 de mayu de 1999, Rio de Janeiro)[3] foi la segunda muyer que llogró'l brevet (carné) d'aviador en Brasil.[4]
Anésia Pinheiro Machado | |
|---|---|
 | |
| Vida | |
| Nacimientu |
Itapetininga (es) , 5 de xunu de 1904[1] |
| Nacionalidá |
 Brasil |
| Muerte | Rio de Janeiro[2], 10 de mayu de 1999[2] (94 años) |
| Familia | |
| Casada con |
Antonio Appel Neto (es) |
| Estudios | |
| Llingües falaes | portugués |
| Oficiu | aviadora, periodista, esploradora |
 | |
Primeros años editar
Anésia Pinheiro Machado provenía d'una familia rica. Vivió la so infancia y adolescencia na cai Silva Jardim, de Itapetininga. A los 17 años, yá apasionada polos aviones, camudar a São Paulo pa estudiar. N'avientu de 1921 entró na escuela d'aviación Ipiranga, la única en Brasil.[5]
El 17 de marzu de 1922 realizó'l so primer vuelu sola.[5]
El 9 d'abril de 1922, Anésia recibió'l brevet nᵘ 77 de la FAI (Federación Aeronáutica Internacional) na mesma máquina Caudron Type G.3, de la señorita aviadora, vencedora francesa del Cordal de los Andes, Adrienne Bolland (presente en Brasil dende'l mes d'ochobre de 1921 pa preparar al so propiu "raid" : Rio de Janeiro-Buenos-Aires).
El 23 d'abril de 1922, Anésia Pinheiro Machado convertir na primer aviadora en Brasil que llevó un pasaxeru nel so avión.[3]
Foi la primera aviadora muyer en Brasil que participó nuna presentación d'acrobacia aérea.[3]
El primer vuelu d'ente estaos de Brasil editar
Esi mesmu añu realizó'l so primer vuelu interestatal ente São Paulo y Rio de Janeiro, como parte de les celebraciones del centenariu de la Independencia de Brasil.
Con solu 18 años d'edá, y cinco meses dempués de llograr la so brevet, Anésia decidió faer el vuelu ente São Paulo y Rio de Janeiro como una manera de participar nes celebraciones del centenariu de la Independencia. Nesi momentu nun se dio cuenta de qu'esi vuelu tendría tanta trescendencia, como dixo nuna entrevista en 1961 al diariu The Evening Star (Washington DC).[3]
Fixo'l viaxe nun antiguu Caudrón G.3, bautizáu Bandeirante ―con un solu motor rotativu Gnome-Rhône, de 120 HP (caballos de fuercia), de fabricación francesa, remanente de la Primer Guerra Mundial― el mesmu avión col qu'aprendió a volar.[3] Tardó cuatro díes en realizar esi viaxe, ente'l 5 y el 8 de setiembre de 1922. Anesia volaba una hora y media acaldía, y tenía qu'aterrizar pa reabastecerse y revisar l'aeronave. Foi una fazaña notable, por cuenta de les condiciones precaries en que s'efectuó: l'avión tenía bien poca seguridá, y a lo llargo de tol viaxe hubo mal tiempu.[3] Por esta proeza, que tuvo una gran repercusión, foi recibida nel aeropuertu de Rio de Janeiro poles autoridaes gubernamentales, de les cualos recibió flores y un premiu de la Prefeutura de Rio de Janeiro. Nesa ocasión, el pioneru de l'aviación brasilana Alberto Santos Dumont (1873-1932) agasayó-y a Anésia una medaya d'oru, retruque de la que recibiera de la princesa Isabel de Brasil (1846-1921), que Anesia llevaría'l restu de la so vida, porque la consideraba un amuleto de bona suerte.[3]
Carrera editar
Ente 1927 y 1928 caltuvo una columna dominical sobre aviación nel diariu carioca O Pais.[3]
El 1 de xunetu de 1940 recibió la llicencia de pilotu priváu nᵘ 271, del DAC.[3]
El 15 d'agostu de 1940 recibió la llicencia de pilotu comercial nᵘ 146, del DAC. (Foi la primer aviadora brasilana que pasó l'exame pal llogru de la llicencia de pilotu d'aeronave mercante).[3]
El 26 de setiembre de 1942 recibió la llicencia como «pilotu instructor» nᵘ 76 del Aeroclub de Brasil.[3]
El 20 d'ochobre de 1942 recibió la llicencia como «pilotu instructor» nᵘ 60 del DAC.[3]
En 1943 tomó un cursu n'Estaos Xuníos, onde tamién se graduó como pilotu ya instructora de vuelu.
En 1951 foi la primera piloto brasilana en cruciar el cordal de los Andes nel so avión monomotor al traviés de la ruta comercial del Pasu del Aconcagua, dende Santiago de Chile a Mendoza (Arxentina).[3]
Tamién en 1951 realizó un viaxe transcontinental poles trés Américas dende Nueva York hasta Rio de Janeiro.[6]
En 1954, mientres la conferencia d'Istambul, la Federación Aeronáutica Internacional (FAI) proclamó a Anésia Pinheiro Machado la decana mundial de l'aviación femenina».
Recibió decenes d'honores civiles y militares, nacionales y estranxeres.
Finó en Brasilia ―capital de Brasil― y foi cremada. La urna coles sos cenices tán depositaes nel Muséu de Cabangu na ciudá de Santos Dumont (estáu de Minas Gerais).
Pionerismo apostáu editar
Anésia siempres reivindicó'l gallardón de ser la primer muyer brasilana que se convirtió en pilotu d'aviación.[7] Sicasí, la filial brasilana de la Organización Internacional de Mujer Piloto asigna a Tereza de Marzu la primacía de ser la primer muyer brasilana que piloteó un avión. Tereza y Anesia fueron contemporánees, y compañeres de la mesma escuela de l'aviación, en São Paulo. Teníen el mesmu instructor, el pilotu alemán Fritz Roesler (quien más tarde se casaría con Teresa y obligar a abandonar la so carrera). Tereza empezó los sos estudios en marzu de 1921, Anesia n'avientu de 1921. Dambes realizaron el so primer vuelu en solitariu (ensin la compañía del instructor) na mesma fecha, el 17 de marzu de 1922. El 8 d'abril de 1922, Teresa recibió'l brevet nᵘ 76 de la FAI, Anesia recibió'l nᵘ 77 a otru día. En 1926, Fritz Roesler obligó a la so esposa Tereza de Marzu a abandonar la so carrera como aviadora. Sicasí Anésia caltúvose activa mientres más de trés décades.
Premios editar
- Ciudadana Carioca. Títulu outorgado por decretu nᵘ 13.591, del 20 d'agostu de 1957 pola Cámara del Distritu Federal (anguaño Estáu de Rio de Janeiro).
- Ciudadana Paulistana. Títulu dau pol Resolución nᵘ 13, de 1958, de la Cámara Municipal de la Ciudá de São Paulo.
- Ciudadana Honoraria de Keokuk - (Estáu de Iowa, Estaos Xuníos), el 21 de xunetu de 1969.
- Ciudadana Honoraria de Salissaw - (Estáu d'Oklahoma, Estaos Xuníos), el 26 de xunetu de 1969.
- Ciudadana Honoraria del estáu de Missouri (Estaos Xuníos), el 6 d'agostu de 1970.
- Ciudadana Honoraria de Baton Rouge (Estáu de Louisiana, Estaos Xuníos), el 10 de xunetu de 1971.
- Ciudadana Honoraria d'Atchison (Estáu de Kansas, Estaos Xuníos) en 1978.
En xunetu de 2011, diez años dempués de la so muerte, la ciudá de Itapetininga inauguró una estatua nel so honor, obra de Cláudio Camargo, un artista plásticu local.[5][8]
Referencies editar
- ↑ URL de la referencia: http://institutoembraer.org.br/wp-content/uploads/2017/03/livro-mulheres.pdf.
- ↑ 2,0 2,1 Afirmao en: Google Freebase Data Dump. Editorial: Google.
- ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 3,12 «Currículum» Archiváu el 29 d'ochobre de 2013 na Wayback Machine., datos biográficos nel sitiu web Bsbnet. Consultáu'l 16 de mayu de 2013.
- ↑ «Anésia Pinheiro Machado (96 anos), aviadora», biografía nel sitiu web Famosos que Partiram. Consultáu'l 16 de mayu de 2013. Afirma que nació en Itaí (estáu de São Paulo) ―non en Itapetininga― y en 1902 ―non en 1904―.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 «Anésia Pinheiro Machado ganha estátua em sua homenagem» Archiváu el 19 de xunetu de 2011 na Wayback Machine., artículu nel sitiu web TN.TemMais, del 16 de xunetu de 2011.
- ↑ «History of women pilots. History of the 99s», artículu nel sitiu web Museum of Women Pilots. Consultáu'l 16 de mayu de 2013.
The Dean of South America's flyers, Anesia Pinheiro Machado, also made a grand tour in on a goodwill flight from New York to Rio de Janeiro. She was a pioneer pilot of Brazil, and has been recognized by dozens of governments and aviation organizations.
- ↑ João Ricardo Penteado: Voar: histórias da aviação y do pára-quedismo civil brasileiro. São Paulo: Senac, 2001. Consultáu'l 16 de mayu de 2013.
Anésia Pinheiro Machado sempre reivindicou o galardão de ser a primeira.João Ricardo Penteado, páx. 83
- ↑ Fotografía de la estatua (2011) de l'aviadora Anésia Pinheiro Machado na Praça dos Amores (‘plaza de los amores') de la so ciudá natal, Itapetininga. Consultáu'l 16 de mayu de 2013.
Datos: Q14781867
Multimedia: Anésia Pinheiro Machado
