Antiguu tamil

L'antiguu tamil referir a una llingua muerta, que xunto col sánscritu, Canarés, Télugu, Malabar y Oriya formen son les llingües clásiques de la India. L'antiguu tamil apaez atestiguáu per primer vegada nel 254 e.C. y constitúi la forma más antigua conocida de les llingües drávides, una familia qu'anguaño ta formada por más de 24 llingües distintes.

Antiguu tamil, proto-tamil-malayalam
Faláu en	Tamiḻakam anguaño: S. d'India N. de Śri Lanka
Falantes	llingua muerta (s. VII)
Familia	Dravídiques Meridionales Tamil-Kannada Tamil-Kodagu Tamil-Malayam Antiguu Tamil
Estatus oficial
Oficial en	Nengún país
Reguláu por	Nun ta reguláu
Códigos
ISO 639-1	nengún
ISO 639-2
ISO 639-3
Estensión del antiguu tamil, proto-tamil-malayalam

L'antiguu tamil, nun ye a cencielles una forma arcaica o antigua de tamil, sinón una llingua distintes de la que deriven el modernu tamil, el malayalam y otres llingües drávides meridionales (nel mesmu sentíu que l'italianu o'l francés deriven del llatín).

Aspeutos históricos, sociales y culturales

Historia

El periodu del antiguu tamil estender dende los primeros testos hasta'l sieglu VII d.C., fecha a partir de la cual estrémase ente tamil medieval na parte oriental y malayam medieval na parte occidental. Ente les llingües del grupu tamil-malayam estrémense tres periodu principales:

antiguu tamil (s. III e.C. - s. VII d.C.)
- antiguu tamil tempranu (s. III e.C. - s. I d.C.)
- antiguu tamil mediu (s. II d.C. - IV d.C.)
- antiguu tamil tardíu (s. IV d.C. - s. VII d.C.)
tamil medieval y malayalam medieval (s. VIII - s. XIV)
tamil y malayalam modernos (s. XV - presente)

L'antiguu tamil ye bien distintu del tamil medieval y entá ye más del malayalam medieval, polo que tienen de ser consideraos llingües claramente distintes, coles sos propies estructures gramaticales, por más que s'aprecia una evolución continua dende l'estáu más antiguu a los estadios más modernos (como se repara ente'l llatín y les modernes Llingües romániques). A partir del sieglu VII percíbese una clara diferencia ente la llingua antiguu tamil tardíu o tamil medival tempranu de la zona occidental, dixebrada del restu del territoriu pelos montes Ghats occidentales, y los de la zona oriental. Na zona occidental apaecería'l malayalam medieval ente que na zona oriental la llingua evolucionaría hasta dar el tamil medieval que ye daqué más conservador que'l malayalam. El malayalam perdería les regles de concordanza ente suxetu y verbu y amás la influyencia del sánscritu sería más notable, polo qu'apaecería la diferencia ente oclusives aspiraes y non aspiraes, que nun tán presentes nel tamil medieval. Igualmente l'antiguu tamil paez ser la llingua dende la qu'evolucionó'l modernu irula. Per otra parte el modernu tamil de Śri Lanka ye daqué más conservador y arcaizante que'l tamil continental de Tamil Nadu. Asina'l tamil insular entá caltién la distinción tripartita de los deícticos del antiguu tamil (ivaṉ 'esti', uvaṉ 'esi', avaṉ 'aquel'). Igualmente'l tamil insular inda caltién una forma de pretéritu perfectu que ye'l continuador direutu del mesmu tiempu n'antiguu tamil (a pesar d'estes diferencies el tamil continental y l'insular tienen un altu grau d'intelixibilidá mutua).

Redescubrimientu

La mayor parte de testos n'antiguu tamil, según los sos comentarios medievales, fueron escaecíos mientres sieglos, siendo redescubiertos namái a partir de la segunda metá del sieglu XIX. El periodu medieval tuvo marcáu pol conflictu ente hindús, budistes y jainistas, del que los hindús remanecieron como'l grupu dominante y anatemizaron los testos relixosos d'otres confesiones y destruyeron munchos d'ellos. Por esa razón namái se caltién un testu budista n'antiguu tamil, anque se caltuvieron un númberu mayor de testos jainistas pola ritual del sastradaṉam pol cual dellos home ricos patrocinaben la copia d'antiguos manuscritos que sirvíen como regalos de bodes y otros acontecimientos. Munches de les copies escrites en materiales perecederos como fueyes de palma deteriorar pol clima estremu del sur de la India, ya inclusive munchos fueron refundiaos a los ríos tres el fallecimientu de los sos propietarios. El redescubrimientu de los antiguos testos debe enforma a eruditos indios como O.V. Caminada Aiyar (1855-1937) que fixeron un meticuloso trabayu de recuperación y edición de testos escaecíos. Tamién dellos eruditos británicos que s'interesaron pola historia de l'antigua India.

Lliteratura

Les primeres inscripciones n'antiguu tamil son inscripciones curties dataes a partir del s. III e.C. atopaes en cueves y en fragmentos de cerámica. Estes inscripciones usen una variante del alfabetu brahmi.^[1] El primer testu llargu importante n'antiguu tamil ye'l Tolkāppiyam, un tratáu sobre gramática del antiguu tamil y poética, que les sos partes más antigües podríen remontase al sieglu I e.C.^[2] A partir d'esa fecha caltién un númberu importante d'obres lliteraries n'antiguu Tamil, ente estes caltién un corpus de 2381 poemes, colectivamente llamaos lliteratura del periodu Sangam. Estos poemes datar ente los sieglos I y V d.C.,^[2]^[3] esto fai d'estos testos el cuerpu de lliteratura seglar más antiguu de la India. ^[4] Otros trabayos lliterarios n'antiguu tamil son el Thirukural, el Silappatikaram y el Maṇimēkalai, según un conxuntu de testos didácticos y étcios, escritos ente los sieglos V y VII.^[2]

Variedaes

Los testos calteníos n'antiguu tamil clasificar en tres variedaes que s'estremen en parte pol so orixe:

Antiguu tamil epigráfico, conocíu por edictos sobre roca, epigrafía atopada en cueves ya inscripciones similares qu'usen variantes del alfabetu brahmi emplegáu por Aśoka, la más antigua de les cualos datóse nel 254 e.C.
Antiguu tamil mistu, tamién inscritu sobre piedra, que paez consistir nuna forma mista d'antiguu tamil y sánscritu que prefigura l'amiestu de códigos medieval conocida como maṇippiravāḷam (llit. 'xemes y perlles').
Antiguu tamil académicu (caṅkat tamiẓ), que ye la variedá más abundamentemente atestiguada y la qu'usen la mayor parte de testos conocíes, que ye contemporánea de les otres dos.

Descripción llingüística

L'antiguu tamil caltién munches carauterístiques del proto-drávida, incluyendo'l inventorio de consonantes,^[5] la estructura silábica,^[6] y delles carauterístiques gramaticales.^[7] Ente estes, l'ausencia d'un tiempu de presente estremáu, una y bones l'antiguu tamil como'l proto-dravídicu tien namái dos tiempos: el pasáu y el "non pasáu". Esto camudó en tamil medieval onde esisten tres tiempo presente, pasáu y futuru y ye una innovación respeuto al estáu más antiguu.

Gramática

Una carauterístia notable del antiguu tamil, ye que nesa llingua los verbos tienen una conjungación específica pa la negación (kāṇēṉ (காணேன்) 'non [lo] veo', kāṇōm (காணோம் 'non [lo] vemos').^[8] Los nomes pueden tomar sufixos pronominales igual que los verbos pa espresar ciertes idees, por casu, peṇṭdirēm (பெண்டிரேம்) 'somos muyeres' se fora a partir de peṇṭdir (பெண்டிர்) 'muyeres' y la marca de primer persona plural -ēm (ஏம்).^[9]

A pesar de qu'esisten una gran cantidá de cambeos gramaticales y sintácticos ente l'antiguu tamil y tamil medieval (razón pola que se consideren llingües distintes), esiste una continuidá evidente ente esos dos llingües y ente'l tamil medieval y el tamil modernu^[2]

Léxicu

L'antiguu tamil tien relativamente pocos préstamos léxicos procedentes de les llingües indoaries, ente qu'en tamil medieval esti tipu de préstamos van ser bien comunes.

Referencies

↑ Mahadevan 2003, pp. 90–95
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 Lehmann 1998, pp. 75–76
↑ Les feches pa la lliteratura del periodu Sangam y la identificación de la so llingua como antiguu tamil, ye un descubrimientu relativamente recién, cuestinado por dellos autores como Herman Tieken que sostién que dalgunes d'estos trabayos procederíen en realidá del sieglu IX y seríen composiciones de la dinastía Pāṇṭiya, escrites deliberadamente nun estilu arcaizante que fai que paezan más antiguos de lo que son.
↑ Tharu & Lalita 1991, p. 70
↑ Krishnamurti 2003, p. 53
↑ Krishnamurti 2003, p. 92
↑ Krishnamurti 2003, pp. 182–193
↑ Steever 1998, p. 24
↑ Lehmann 1998, p. 80

Bibliografía

Steever, Sanford R. (2004). «42. Old Tamil», R. D. Woodard: The Cambridge Encyclopedia of the World's Ancient Languages. Cambridge University Press, páx. 1015-1040. ISBN ISBN 0 521 56256 2.
«Kāvya in South India: Old Tamil Caṅkam Poetry». Journal of the American Oriental Society 124: páxs. 180. 2004. doi:10.2307/4132191.
«Kavya in South India: Old Tamil Cankam Poetry». Asian Folclor Studies 60 (2): páxs. 373. 2001. doi:10.2307/1179075.
«Ritual and Mythological Sources of the Early Tamil Poetry». The Journal of Asian Studies 61 (4): páxs. 1404. 2002. doi:10.2307/3096501.
«Towards an Internal Chronology of Old Tamil Cankam Literature or How to Trace the Laws of a Poetic Universe». Wiener Zeitschrift für die Kunde Südasiens 1 (16): páxs. 105. 2003. doi:10.1553/wzksXLVIs105.

[1] Mahadevan 2003, pp. 90–95

[Lehmann_1998_75-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 Lehmann 1998, pp. 75–76

[3] Les feches pa la lliteratura del periodu Sangam y la identificación de la so llingua como antiguu tamil, ye un descubrimientu relativamente recién, cuestinado por dellos autores como Herman Tieken que sostién que dalgunes d'estos trabayos procederíen en realidá del sieglu IX y seríen composiciones de la dinastía Pāṇṭiya, escrites deliberadamente nun estilu arcaizante que fai que paezan más antiguos de lo que son.

[4] Tharu & Lalita 1991, p. 70

[5] Krishnamurti 2003, p. 53

[6] Krishnamurti 2003, p. 92

[7] Krishnamurti 2003, pp. 182–193

[8] Steever 1998, p. 24

[9] Lehmann 1998, p. 80

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]