Blue Flame
El Blue Flame ye un vehículu propulsado a reacción, que conducíu por Gary Gabelich consiguió'l récor mundial de velocidá en tierra nel salar de Bonneville (Utah) el 23 d'ochobre de 1970.
 | |
| Tipu | Récor de velocidá en tierra |
|---|---|
| Carroceríes | Aluminio |
| Llargu, anchu, altor, batalla |
11394 mm / 2477 mm 2340 mm / 7800 mm |
| Pesu | 1800 kg (en vacíu) // 3000 kg (a plena carga) |
| Motor | Motor de gas natural llicuao y peróxidu d'hidróxenu de dos etapes. |
 | |
El vehículu punxo los recórds de velocidá de la FIA en 622,407 milles per hora (1001,667 km/h) pa la milla, y en 630,388 milles per hora (1014,511 km/h) pal quilómetru.[1]
Diseñu y construcción
editarEl Blue Flame foi construyíu en Milwaukee, Wisconsin por Reaction Dynamics, una compañía formada por Pete Farnsworth, Ray Dausman y Dick Keller, quien desenvolviera'l primera dragster propulsado por un cohete de peróxidu d'hidróxenu (el X-1, pilotáu por Chuck Xuba).[2][3]
El Blue Flame utilizó una combinación de peróxidu d'hidróxenu d'alta concentración y gas natural llicuao (GNL), presurizáu con gas heliu.[4] El proyeutu foi patrocináu pola American Gas Association, cola asistencia téunica del Institutu de Teunoloxía Gasista de Des Plaines.[5][6]
Reaction Dynamics foi formada en 1965 y empezó como "DFK Enterprises", por Dausman, Farnsworth y Keller. Naquel tiempu Keller trabayaba a tiempu parcial como ayudante d'investigación de teunoloxía gasista nel Institutu d'Illinois de Teunoloxía, una dependencia de la Asociación Gasista Americana. Farnsworth yera corredor de dragsters.[7]
El motor del Blue Flame foi diseñáu por Reaction Dynamics y dalgunos de los componentes fueron fabricaos por Galaxy Manufacturing de Tonawanda, Nueva York, fundada en 1966 por Donald J. Magro y Gerald Muhs, dedicada principalmente a los campos de los sistemes de control del fluxu, los sistemes de cavitación venturi, y la maquinaria de precisión.
El motor del Blue Flame ye de propelente líquidu, refrigeración rexenerativa y emburrie variable. Puede trabayar tantu con un solu propelente como col amiestu de dos. Tamién dexa l'usu del gas natural como líquidu, como gas o como dambos al empar, con una combustión de dos etapes inicial. Una vegada establecíu'l fluxu oxidante, entós el gas natural llicuao introducir nun intercambiador de calor, onde se vaporiza y xube rápido a la temperatura de combustión. El gas ye entós inyectáu a la cámara de combustión col osíxenu proporcionao pol peróxidu d'hidróxenu. Produzse un frente de llapada estable y el gas llicuao restante ye inyectáu pa llevar el motor a la so plena potencia.[8]
El diseñu nominal del motor dexaba un intervalu de 20 segundos a plenu emburrie (22.500 llibres; 100.000 N) xenerando l'equivalente a 58.000 caballos (43.000 quilovatios).[9][10] Keller declaró que Goodyear, el fabricante de los neumáticos, acutó por motivos de seguridá la so velocidá máxima a 700 milles per hora (1126,541 km/h).
Reaction Dynamics darréu modificó'l fluxu de gas natural llicuao introduciendo'l sistema d'inyección de dos etapes, potenciando'l motor al so máximu rendimientu.[11] L'emburrie real utilizáu mientres les carreres de récor tuvo ente 13.000 llibres (5.900 kilogramos, equivalente a 35.000 caballos o 26.000 quilovatios) y 15.000 llibres (unos 6.800 kilogramos).[12]
Según Keller, los puntos de cronometraxe del quilómetru taben dientro de los de la milla. Les carreres de récor del Blue Flame implicaron acelerar de cutio hasta'l centru de la milla, utilizando l'impulsu adquiríu pa cubrir la media milla restante. La velocidá punta, d'aproximao 650 milles per hora (1046,074 km/h), llograr naquel puntu y entós el vehículu deceleraba na otra metá del percorríu. El quilómetru cronometráu asitiar escontra'l final de la milla, llográndose una velocidá 8 milles per hora (12,875 km/h) más alta.
El fuselaxe del Blue Flame ye una estructura semi-monocasco d'aluminiu, con un armazón tubular soldáu na seición de la ñariz, y revistíu de paneles tamién d'aluminiu. El vehículu mide 11,394 m de llargu; 2,477 m d'altu hasta enriba de l'aleta de cola; 2,34 m d'anchu; y la distancia ente exes ye de 7,8 m. Tien un pesu en vacíu de 1800 kilogramos y de aproximadamadamente 3000 kilogramos a plena carga.[12]
La compañía Goodyear diseñó unos neumáticos del tipu 8:00-25 pal vehículu, con un diámetru esterior de 880 mm y la superficie de la banda de rodadura llisa. P'ayudar a torgar los efeutos del calor xeneráu, diben enchíos con gas nitróxenu a 24 chigres de presión.[7]
Récor de velocidá en tierra
editarEl 23 d'ochobre de 1970, Gary Gabelich condució'l Blue Flame en Bonneville, estableciendo un nuevu récor de velocidá en 622.407 milles per hora (1,001.667 km/h) pa la milla, y de 630.388 milles per hora (1,014.511 km/h) pal quilómetru.[13][14] Según les regles que regulen los récores de velocidá en tierra, una marca ye reconocida solo dempués de realizar dos carreres en sentíu opuestu al traviés del quilómetru y/o de la milla cronometraos; y dambes carreres tienen que realizase nel plazu máximu d'una hora.[15]
Legáu
editarRécores posteriores d'otros vehículos
editarEl récor de velocidá en tierra establecíu pol Blue Flame foi batíu'l 4 d'ochobre de 1983 por Richard Noble conduciendo'l so vehículu a reacción, el Thrust2. Esto asitió'l rexistru de la milla en 633,468 milles per hora (1019,468 km/h). El récor del quilómetru de 630,388 milles per hora (1014,511 km/h) permaneció hasta que'l Thrust SSC rompió la barrera del soníu en 1997, alzándolo a 760,343 milles per hora (1223,653 km/h).[16][10]
Historia posterior del vehículu
editarEl Blue Flame permanez n'esposición permanente nel Muséu de la Automoción y la Teunoloxía de Sinsheim n'Alemaña.[17]
Ver tamién
editarReferencies
editar- ↑ «Archived copy». Archiváu dende l'orixinal, el 19 d'ochobre de 2013. Consultáu'l 9 d'ochobre de 2013.
- ↑ «1970: Blue Flame driven by Gary Gabelich». ©Copyright 1999-2014 Unique Cars & Parts.
- ↑ Ratliff, Franklin. «Drag Racing Story of the Day - Early History of the Hydrogen Peroxide Rocket Dragster». Draglist.com Copyright 1996-2014 by Bilden Enterprises.
- ↑ Coonce, Cole. «IT WASN'T FOR NOTHING THAT WE DID IT - Transcript of interview with Pete Farnsworth». INFINITY OVER ZERO Blogue at WordPress.com.
- ↑ «The Blue Flame Record Car». Text: Charles Armstrong-Wilson Photos: Richard Keller/American gas association. Archiváu dende l'orixinal, el 2014-09-06.
- ↑ «DICK KELLER - SPACE AGE SPEEDSTER». Cling on for dear life Blogue on Blogspot.co.uk Monday, 30 April 2012.
- ↑ 7,0 7,1 Coonce, Cole. «THE OTHER X-1 - Transcript of interview with Pete & Leah Farnsworth». INFINITY OVER ZERO Blogue at WordPress.com November 3, 2008.
- ↑ «Blue Flame - Land Speed Racing History». Copyright © 2012 Hot Rods Down Under.
- ↑ «Featured Stories > Rocket Science - The Blue Flame Record Car». © 2014 AutoTraderClassics.com, Inc..
- ↑ 10,0 10,1 Wells, Bruce A.. «The Blue Flame – Natural Gas Rocket Car». American Oil & Gas Historical Society Copyright © 2014.
- ↑ Keller, Richard. «True Blue Natural Gas - An Energy Blogue from the American Gas Association AGA». Copyright © American Gas Association. Archiváu dende l'orixinal, el 2018-12-17.
- ↑ 12,0 12,1 «ThrustSSC - History - The Blue Flame». © SSC Programme Ltd, 1997.
- ↑ Holthusen, Peter J.R. (1986). Guild Publishing: The Land Speed Record.
- ↑ Joel. «The Blue Flame: Sun, Salt, and Speed | Today's History Lesson». Blogue at WordPress.com..
- ↑ Ferguson, George. «The Run Was A Natural Gas». Sports Illustrated November 09, 1970. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-10-14.
- ↑ Lohnes, Brian. «Set the Record: The Story of The Blue Flame LSR Car, Absolutely Awesome Historic LSR Videu». Copyright © 2014 BangShift.com.
- ↑ «The Blue Flame». Autu & Technik MUSEUM SINSHEIM Museumsplatz D-74889 Sinsheim Germany. Archiváu dende l'orixinal, el 16 d'ochobre de 2013.
Enllaces esternos
editarLlectures rellacionaes
editar- (2007) Rocketman: My Rocket-Propelled Life and High-Octane Creations. Motorbooks Intl. ISBN 978-0-7603-3143-9.
Datos: Q515737
Multimedia: Blue Flame
