Circulación termohalina
N'oceanografía física denominar circulación termohalina (CTH) o, metafóricamente, cinta tresportadora oceánica, a una parte de la circulación oceánica a gran escala que ye determinada polos gradientes de densidá globales productu del calor na superficie y los fluxos d'agua duce. Ye bien importante pola so significativa participación nel fluxu neto de calor dende les rexones tropicales escontra les polares, y la so influencia sobre'l clima terrestre.
L'axetivu termohalino deriva de les pallabres griegues θερμος [thermos] "caliente" que fai referencia a la temperatura y άλος [halos] "del sal" que fai referencia al conteníu de sal, factores que xuntos determinen la densidá de l'agua de mar. Les corrientes superficiales de les agües marines (tales como la corriente del Golfu) dirixir dende l'océanu Atlánticu ecuatorial, escontra les llatitúes templaes y, eventualmente, a les llatitúes ártiques, esfreciéndose nel so percorríu y fundiéndose a llatitúes cercanes al polu (formando la Masa d'agua fondo del Atlánticu Norte). Esta agua trupo depués flúi escontra les cuenques oceániques. Ente que gran parte de la mesma surde nel Océanu del Sur, les agües más antigües (con un tiempu de tránsitu d'unos 1600 años) surden nel Océanu Pacíficu Norte (Primeau, 2005). Polo que se produz un considerable grau d'entemecíu ente les cuenques oceániques, amenorgando les diferencies ente elles y convirtiendo a los océanus de la Tierra nun sistema global. Nel so percorríu, les mases d'agua tresporten tantu enerxía (en forma de calor) como materia (sólidos, sustancies disueltes y gases) alredor del globu. Poro, l'estáu de la circulación exerz un gran impautu nel clima sobre la Tierra.
En xunto la circulación global puede describise como un fluxu relativamente superficial d'agua que se calecer nel Pacíficu y l'Índicu hasta'l Atlánticu, en que les sos llatitúes tropicales sigui recibiendo calor, pa finalmente fundise nel Atlánticu Norte, retornando en niveles más fondos.
La circulación ye debida a conveición, ye dicir que se produz por diferencies de densidá, coles mases más trupes tendiendo a fundise y les menos trupes a xubir. Nel casu de les mases oceániques les diferencies de densidá dependen de dos factores: la temperatura y la salín. La densidá escai cuando aumenta la temperatura y crez col salín.
Les mases que se funden nel Atlánticu y na banda oceánica meridional facer pol efeutu de vientos que, al provocar la evaporación de l'agua, amenorguen la so temperatura al empar que provoquen la concentración de los sales. La formación de xelu cuando crez la banquisa dixebra agua puro, dexando una salmoria qu'o rellena los resquiebros o s'entemez cola agua oceánico, amplificando l'efeutu. Les mases esfrecíes, más trupes, treslladar por gravedá polos fondos polares.
Nel Atlánticu Norte la densificación debida a la evaporación da orixe a una masa d'agua frío y trupa que circula a lo llargo del Atlánticu nun camín de torna al Pacíficu, teniendo vedada pola actual distribución de los continentes la vía direuta pel noroeste.
Una medría nel fluxu d'agua duce na superficie del Atlánticu Norte, puede llevar a un significativu debilitamientu o un completu colapsu na circulación termohalina. Ésti sería la resultancia neta de dellos retroalimentadores.
Les corrientes marines actúen como reguladores térmicos.
Dizse que les corrientes marines nel mundu funcionen como una petrina termohalino, pos la circulación fonda nel mar ye regulada por diferencies de densidá que son rexíes principalmente pol salín y la temperatura. La circulación marina polo xeneral ye un complexu sistema nel cual interactúan l'atmósfera y l'océanu, onde l'océanu capta la lluz infrarroxo y debío al altu calor específico de l'agua ye capaz de retener el calor absorbíu. L'atmósfera ta presente nesti intercambiu de calor y, colos sos vientos, xenera corrientes superficiales.
La circulación fonda funciona d'otra manera yá que, como se mentó enantes, la densidá de l'agua xuega'l papel principal. Por casu, na Corriente del Golfu les agües calientes y con más altu salín son llevaes a altes llatitúes, confiriendo d'esta manera'l clima templáu qu'ellí se repara, pos d'otra manera'l clima seria muncho más fríu (esta corriente ye de les más fuertes y llega a movese a 2 m/s). Nos años ochenta, el oceanografo Wallace Broecker suxurió per primer vegada'l términu del cinturón termohalino, nel cual esplica como la circulación en tol océanu funciona por diferencia de densidaes, y como esto afecta al clima.
La formación de mases d'agua fondu editar
Les mases más trupes que se somorguien nes fondures del océanu formar en delles zones bien definíes del Norte del Océanu Atlánticu y l'Océanu Antárticu.
La evaporación producida polos vientos polares tien dos efeutos, mengua la temperatura de l'agua (efeutu conocíu como l'enfriamientu por evaporación) y tamién aumenta'l so salín.
El fenómenu de la intensa evaporación esfrez les agües nel mar, al oeste de Noruega, esti fenómenu causa'l fundimientu de la masa d'agua que flúi escontra'l sur a lo llargo de los resquiebros submarinos que conecten a Groenlandia, Islandia y Gran Bretaña hasta que llega al fondu del océanu del Atlánticu. Per otru llau, el fluxu dende l'Árticu escontra'l Pacíficu ta bloquiáu peles agües pocu fondes del Estrechu de Bering.
Tamién la formación de banquisa contribúi al aumentu del salín, al formase la banquisa fórmase una masa de xelu con "burbuyes" d'agua entá líquides pola alta salín nel interior. Estes "burbuyes" tienden a dilir el xelu que les arrodia y a escapar de la masa de xelu y fundise, por cuenta de la so mayor densidá. Esti procesu llámase Esclusión en salmoria".[1] (lliteralmente esclusión de l'agua salao). Sicasí, nel Mar de Weddell el procesu d'enfriamientu operáu polos vientos ye intensificáu pol fenómenu de la esclusión de salmoria.
La resultancia ye que l'agua fondo nel Antárticu (Antarctic Bottom Water AABW) fúndese y esmuz escontra'l norte nes fondures del Océanu Atlánticu, onde, por causa de la so elevada densidá baxar por debaxo de l'agua fondo del Atlánticu norte (Atlánticu Norte Deep Water NADW).
Una vegada más, el fluxu nel Pacíficu ta llindáu esta vegada nel Pasaxe de Drake, ente Cabu de Fornos n'América del Sur y la Península Antártica
Tenga en cuenta que, a diferencia de l'agua duce, l'agua salao nun tien una densidá máxima a 4 ° C, sinón que, aumenta la so densidá na midida na que la temperatura mengua hasta'l so puntu de conxelación a aproximao -1.8 ° C (considerando'l valor del salín mediu del océanu 35 psu).
Referencies editar
- ↑ Masaaki Wakatsuchi, 1984 Brine Exclusion Process from Growing Sea Ice, Institute of Low Temperature Science
- Rahmstorf, S. (2006). «Thermohaline Ocean Circulation», Elias, S. A.: Encyclopedia of Quaternary Sciences. Elsevier Science. ISBN 0444527478.
- Rahmstorf, S. (2003). «The concept of the thermohaline circulation». Nature 421 (6924): páxs. 699. doi:. PMID 12610602. http://www.pik-potsdam.de/~stefan/Publications/Nature/nature_concept_03.pdf.
- Apel, J. R. (1987). Principles of Ocean Physics. Academic Press. ISBN 0-12-058866-8.
- Gnanadesikan, A., R. D. Slater, P. S. Swathi, and G. K. Vallis (2005). «The energetics of ocean heat transport». Journal of Climate 18 (14): páxs. 2604–16. doi:. Bibcode: 2005JCli...18.2604G.
- Knauss, J. A. (1996). Introduction to Physical Oceanography. Prentice Hall. ISBN 0-13-238155-9.
- Primeau, F. (2005). «Characterizing transport between the surface mixed layer and the ocean interior with a forward and adjoint global ocean transport model». Journal of Physical Oceanography 35 (4): páxs. 545–564. doi:. Bibcode: 2005JPO....35..545P.
- United Nations Environment Programme / GRID-Arendal, 2006, [1]. Potential Impact of Climate Change
Ver tamién editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Corrientes oceániques.
Enllaces esternos editar
Datos: Q463223- Multimedia: Ocean currents
