Constanza I de Sicilia

Constanza I de Sicilia
reina	;
reina
Vida
Nacimientu	Palermo, 2 de payares de 1154
Nacionalidá	Reinu de Sicilia
Muerte	Palermo, 27 de payares de 1198 (44 años)
Sepultura	Tomb of Constance of Sicily, Holy Roman Empress (en)
Familia
Padre	Rogelio II de Sicilia
Madre	Beatrice of Rethel
Casada con	Enrique VI del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu (1186 – )
Fíos/es	Federicu II Hohenstaufen
Hermanos/es	Tancredo de Bari (es) ; Roger III de Apulia (es) ; Guillermo I de Sicilia (es) ; Alfonso of Hauteville (es) ; Simon de Taranto (es)
Pueblu	Casa de Altavilla (es)
Oficiu	monarca, consorte

Pa ver otres persones del mesmu nome, Constanza de Sicilia.

Constanza de Sicilia, de la familia Hauteville (2 de payares de 1154, Palermo – 27 de payares de 1198, Palermo), ye la fía póstuma del rei normandu Roger II de Sicilia, muerre en febreru de 1198.

Biografía

Constanza foi la fía póstuma de Roger II y la so tercer esposa, Beatriz de Rethel.

Constanza nun foi prometida hasta que tuvo trenta años, lo que ye pa una princesa que'l so matrimoniu yera un importante recursu dinásticu. La muerte del so sobrín menor Enrique de Capua en 1172 fixo de Constanza heredera presunta al tronu sicilianu, dempués de que'l so sobrín mayor, el rei Guillermu II, quien nun se casó hasta 1177, y que'l so matrimoniu nun tenía fíos. Abulafia (1988) señala que Guillermo nun antemanó la unión de les corones alemana y siciliana como daqué posible; el so propósitu yera consolidar una alianza, con un antiguu enemigu del poder normandu n'Italia. Pero nun queda claro por qué retrasó tanto atopar un maríu pa la so tía.

De toes formes, en 1184 Constanza foi prometida con Enrique de Hohenstaufen (el futuru emperador Enrique VI), y casáronse dos años más tarde, el 27 de xineru de 1186. El papado, tamién un enemigu de los emperadores, nun querdría ver el reinu d'Italia meridional (entós unu de los más ricos d'Europa) en manes alemanes, pero Enrique primió al papa Celestino III por que bautizara y coronara al so fíu: el papa retardar. Nin los nobles normandos del reinu daríen la bienvenida al rei Hohenstaufen. Guillermo fizo que los sos nobles y los homes importantes de la so corte prometieren reconocer la socesión de Constanza si él morría ensin herederos direutos.

La muerte prematura y ensin descendientes llexítimos del so sobrín en 1189 pon al reinu sicilianu-normandu en graves problemes de socesión, una y bones el Sacru Imperiu Romanu Xermánicu reclama l'heriedu del reinu pol matrimoniu con Constanza. El so primu (y sobrín de Constanza) Tancredo apoderar del tronu. Tancredo yera illexítimu, pero tenía'l sofitu de la mayor parte de los homes del reinu. Tancredo foi coronáu rei en Palermo a principios del añu 1190.

El suegru de Constanza morrió en 1190, y al añu siguiente Enrique y Constanza fueron coronaos emperador y emperatriz. Constanza entós acompañó al so maríu a la cabeza d'un sólidu exércitu imperial pa recuperar el tronu pola fuercia. Les ciudaes nortices del reinu abrieron les sos puertes a Enrique, incluyendo les primeres places fuertes normandes de Capua y Aversa. Salerno, la capital de Roger II nel continente, unvió mensaxe de qu'Enrique sería bienveníu, y convidó a Constanza a quedase nel antiguu palaciu del so padre pa escapar del calor del branu. Namái en Nápoles atopó Enrique resistencia per vegada primer en tola campaña, aguantando bien nel branu meridional, momentu en que gran parte del exércitu venciera a la malaria y la enfermedá y l'exércitu imperial viose obligáu a retirase del reinu. Constanza permaneció en Salerno con una pequeña guarnición, como signu de qu'Enrique volvería llueu.

Una vegada qu'Enrique se retiró col gruesu del exércitu imperial, les ciudaes que supuestamente cayeren en manes del imperiu darréu declararon la so alianza con Tancredo, pero la mayor parte güei tarrecíen la so vengación. La población de Salerno vio una oportunidá de ganar ciertu favor con Tancredo y apurriéron-y a Constanza en Messina, un premiu importante considerando qu'Enrique tenía tola intención de tornar. Sicasí, Tancredo taba deseyando apurrir la so ventaya na negociación, esto ye, la emperatriz, en cuenta de que'l papa Celestino III lo legitimara como rei de Sicilia. De la mesma, el papa taba col enfotu de qu'asegurando'l regresu seguru de Constanza a Roma, Enrique taría meyor dispuestu escontra'l papáu y entá confiaba en caltener separaos l'Imperiu y el Reinu. Ensin embargbo, soldaos imperiales fueron capaces d'intervenir primero que Constanza llegara a Roma, y devolver con seguridá, cruciando los Alpes asegurando qu'a la fin, tanto'l papáu como'l reinu, nun llograren nenguna ventaya teniendo a la emperatriz so custodia.

Enrique yá taba preparar pa invadir Sicilia per segunda vegada cuando Tancredo morrió'l 20 de febreru de 1194. Más tarde esi mesmu añu treslladar al sur, entró en Palermo ensin oposición, depunxo al fíu menor de Tancredo, Guillermo y fizo que lo coronaren rei nel so llugar, el 25 d'avientu.

Mientres Enrique movíase rápido escontra'l sur col so exércitu, una embarazada Constanza siguía-y a un ritmu más lentu. El 26 d'avientu, el día dempués de la coronación d'Enrique en Palermo, dio a lluz a un fíu, Federico (el futuru emperador y rei de Sicilia Federico II Hohenstaufen) na pequeña ciudá d'Iesi, cerca de Ancona. Tenía 40 años d'edá, y ella sabía que se preguntar si'l neñu yera realmente d'ella. Asina que tuvo al neñu nun pabellón na plaza del mercáu de la ciudá, y convidó a les matrones de la ciudá a ser testigos del partu. Unos pocos díes dempués ella tornó a la plaza de la ciudá y dio de mamar al so fíu en públicu.

Balta de Constanza, na catedral de Palermo.

Constanza convirtiérase en reina de Sicila. Nun pudo torgar el pillaje de les riqueces de la islla poles tropes xermániques y la dura represión del so home escontra la nobleza normanda.

Enrique morrió en 1197. Al añu siguiente, Constanza fizo que coronaren (mayu de 1198) rei de Sicilia al so fíu de trés años, y nel so nome eslleió los llazos que'l so difuntu home creara ente'l gobiernu de Sicilia y l'Imperiu. Espulsó a un ciertu númberu de señores xermánicos instalaos nel reinu. Adoptó polítiques bien distintes de les del so difuntu consorte. Arrodiar d'asesores locales y escluyó al ambiciosu Marcovaldo de Anweiler d'una posición de poder ya intentó llindalo al so feudu en Molise.

Conociendo los peligros qu'arrodien a tou neñu-rei, Constanza asitió a Federico so la proteición del papa Inocencio III. Esperaba que se criara como sicilianu, y que nun fuera namás que el rei de Sicilia, ensin pretensiones imperiales que lo distrayxeren. Nin siquier el títulu de "rei de romanos" al que'l so cuñáu Felipe de Suabia foi aclamáu polos nobles romanos. Madre del futuru rei de Sicilia Federico de Hohenstaufen, el stupor mundi, muerre pocu tiempu dempués que'l so maríu, el 27 de payares de 1198. Nel so testamentu nomó tutor del neñu a Inocencio, que yera'l soberanu feudal del neñu, como recordatoriu a toos de la inviolabilidad del so heriedu.

Bibliografía

Giovanni Villani, Crónica, V.20, VI.16, VII.1

Referencies

↑ ^1,0 ^1,1 Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Identificador GND: 118565222. Data de consulta: 14 agostu 2015. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
↑ ^2,0 ^2,1 Afirmao en: Kindred Britain.

Enllaces esternos

Predecesor: Beatriz de Borgoña	Reina consorte de Romanos 1186 - 1191	Socesor: Irene Ángelo
Predecesor: Beatriz de Borgoña	Emperatriz del Sacru Imperiu 1191 - 1197	Socesor: Beatriz de Suabia
Predecesor: Guillermu III	Reina de Sicilia (Xunto a Enrique VI hasta 1197) 1194 - 1198	Socesor: Federico II

[bcb06d2f633005cadc6b7db6f813997d4a39d4da-1] 1,0 ^1,1 Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Identificador GND: 118565222. Data de consulta: 14 agostu 2015. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.

[e6596ed0d2b81634d4a2b94f1bd23a5d26a198cf-2] 2,0 ^2,1 Afirmao en: Kindred Britain.

[1]

[2]