Federicu II Hohenstaufen

(Redirixío dende Federico II Hohenstaufen)

Federicu II de Hohenstaufen (26 d'avientu de 1194Jesi (es) Traducir – 13 d'avientu de 1250Fiorentino (en) Traducir), foi rei de Sicilia, Xipre y Xerusalén, y emperador del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu. Ye tamién unu de los escritores más representativos de la Escuela siciliana, escuela que creó.

Federicu II Hohenstaufen
Llista de reis de Xerusalén

1225 - 1228
emperador del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu

22 payares 1220 -
rey de Sicilia (es) Traducir

17 mayu 1198 -
Rei de Romanos

1196 -
Duque de Suabia (es) Traducir

26 avientu 1194 -
Vida
Nacimientu Jesi (es) Traducir26 d'avientu de 1194[1]
Nacionalidá Bandera de Sacru Imperiu Romanu Xermánicu Sacru Imperiu Romanu Xermánicu
Bandera de Reinu de Sicilia Reinu de Sicilia
Residencia Palermo
Muerte Fiorentino (en) Traducir[1]13 d'avientu de 1250[1] (55 años)
Sepultura Catedral de Palermo (es) Traducir[2]
Causa de la muerte Disentería
Familia
Padre Enrique VI del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu
Madre Constanza I de Sicilia
Casáu con Constanza d'Aragón (1209, 1209 (Gregorianu) – 1222)[3]
Yolanda de Xerusalén (1225, 1225 (Gregorianu) – 1228)[4]
Isabel d'Inglaterra (1235, 1235 (Gregorianu) – 1241)[4]
Bianca Lancia (1244 – 1244)[4]
Pareyes Bianca Lancia
Adelaide di Urslingen
Ruchina von Beilstein (en) Traducir
Fíos/es
Familia
Pueblu Dinastía Hohenstaufen (es) Traducir
Estudios
Llingües falaes llatín
Sicilianu
altu alemán mediu
Francés antiguu
griegu antiguu
árabe
Oficiu soberanu, escritor, poetamonarca
Serviciu militar
Lluchó en Sesta cruzada
Creencies
Relixón cristianismu
Cambiar los datos en Wikidata

Yera nietu de Federicu Barbarroja y Rogelio II de Hauteville y una de les figures más interesantes de la hestoria universal poles sos cualidaes estraordinaries y el so calter excéntrico, distintu a los homes de la so dómina y adelantráu a ellos en más d'un sentíu. La so personalidá, pocu convencional, llevar a romper de continuu colos usos y costumes del so tiempu, razón pola cual moteyóse-y yá en vida col axetivu «stupor mundi» (plasmu o faru del mundu). Les sos continues desavenencies col papáu valiéron-y tamién el llamatu de "Anticristu".

Infancia

editar
 
Nacencia de Federicu II.

Nació'l 26 d'avientu de 1194 en Iesi (Ancona, Italia). Yera fíu d'Enrique VI, Emperador del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu, y de Constanza, fía de Rogelio II, primer Rei de Sicilia. Según delles fontes, la so nacencia foi públicu, asocediendo nuna tienda, en plena plaza principal de Iesi, mientres la so madre yera arropada por dellos notables d'Enrique VI; según paez, l'avanzada edá de Constanza, que mientres los ocho años previos amosárase maneru, sentaben duldes sobre la llexitimidá de Federicu, polo que la nacencia celebraríase d'esa manera, con cuenta d'establecer garantíes sobre l'orixe del neñu.

Enrique VI, nun primer momentu, paez aceptar la eleición de la muyer y col nome de Constantino, nel branu de 1196, el pequeñu foi electu Rei de Romanos polos príncipes alemanes na Dieta Imperial de Frankfurt. Dellos meses más tarde, llegáu'l tiempu de la ceremonia bautismal, celebrada n'Asís, el nome del futuru soberanu foi camudáu pol padre que, respetando la prioridá de la casa paterna n'aplicación de la llei sálica, decide asigna-y el nome "in auspicium cumulande probitatis", de Friedric Roger Constantine: "Federicu" pa indicalo na futura guía de los príncipes alemanes como nietu de Federicu Barbarroja, "Roger" pa sorrayar la llexítima pretensión a la corona del Reinu de Sicilia como descendiente de Rogelio II de Sicilia y "Constantino" pa acomunarse cola Ilesia de Roma, que nel medievu indicaba la fonte de la mesma autoridá terrenal. Aquella foi la segunda y última ocasión en qu'Enrique VI vio al so fíu.

Federicu nacía yá pretendiente de munches corones: magar la imperial nun yera hereditaria, Federicu yera un válidu candidatu a Rei de Romanos (el títulu electivu de los socesores escoyíos del Sacru Emperador) qu'entendía tamién les corones d'Italia y de Borgoña. Estos títulos aseguraben derechos y prestíu, pero nun daben un poder efectivo, faltando nestos Estaos una sólida estructura institucional controlada pol soberanu. Estes corones daben poder namái si yérase fuerte, de lo contrario sería imposible faer valir los derechos reales sobre los feudatarios y sobre les comuñes. Aparte, per vía materna heredara la corona de Sicilia, onde sicasí esistía un aparatu alministrativu bien estructurado pa garantizar que la voluntá del soberanu fora aplicada, según la tradición de gobiernu centralizáu.

Al morrer el so padre Enrique VI en 1197, Federicu atopar n'Italia col enfotu de cruciar escontra Alemaña. Al llegar la noticia, el guardián de Federicu, Conrado de Spoleto, albortó la espedición y llevó al neñu a Palermo xunto a la so madre, onde va permanecer hasta'l términu de la so educación. La so madre Constanza yera por derechu propiu heredera del reinu de Sicilia, y p'asegurar los derechos del so fíu nomar públicamente herederu al tronu de Sicilia namás llegar. La educación en Sicilia foi un elementu fundamental pa formar la so personalidá, por cuenta de la civilización normandu-árabe-bizantina presente en Sicilia.

La unión de los reinos d'Alemaña y de Sicilia nun yera vista con bonos güeyos nin polos normandos, nin pol papa, que colos territorios que por diversu títulu componíen los Estaos Pontificios tenía una llinia qu'atayaría la unidá territorial del gran reinu, faciéndolo sentise en consecuencia arrodiáu.

A la muerte de la so madre, Federicu foi coronáu Rei de Sicilia el 17 de mayu de 1198. Como quiera que los derechos imperiales del neñu podíen comprometer la so propia vida, la so madre nomaba nel so testamentu como tutor del neñu al Papáu. Asina, el papa Inocencio III encargar de tutelar de Federicu hasta que foi mayor d'edá. Con cuenta de protexer al inespertu Rei contra los sos enemigos, el papa indució-y a que se casara en 1209 con Constanza d'Aragón y de Castiella, vilba del Rei Emerico d'Hungría.

Emperador

editar

Otón de Brunswick foi coronáu emperador como Otón IV pol papa Inocencio III en 1209, cola esperanza d'acabar cola hexemonía de la casa de Hohenstaufen; la enemistá del papáu col padre de Federicu, Enrique VI, y el so güelu, Federicu Barbarroja, fuera bultable, al topetar les pretensiones imperiales de los Hohenstaufen coles papales, que pasaben por crear n'Europa un gobiernu teocráticu central col papa a la cabeza. Sicasí, Otón IV nun s'amosó como'l campeón papal esperáu, y en setiembre de 1211 la Dieta Imperial de Núremberg decidió confirmar a Federicu como Rei de Romanos, esto ye, candidatu electu p'asoceder a Otón IV. Otón habíase enemistado colos trés arzobispos eleutores del Sacru Imperiu (los de Mainz, Colonia y Tréveris) y al pretender retomar, agora pa la Casa de Welf, el proyeutu imperial de los Hohenstaufen, el papáu haber marcáu como enemigu, y Inocencio III lo había escomulgáu. Sicasí, pudo caltener la so posición hasta que foi ganáu na batalla de Bouvines nel mes de xunetu de 1214 poles fuercies del Rei Felipe II de Francia. Foi depuestu en 1215.

Federicu foi de nuevu escoyíu en 1212 y coronáu Rei de Romanos el 9 d'avientu de 1212 en Mainz; una nueva ceremonia de coronación tuvo llugar al ser depuestu Otón IV en 1215. L'autoridá de Federicu n'Alemaña yera débil, como lo demuestren les continues confirmaciones de la so eleición. Namái'l sur d'Alemaña, onde s'atopaben los sos territorios patrimoniales (Suabia) reconocer con dalgún grau d'adherencia a la so causa; nel norte d'Alemaña, centru neurálxicu del poder güelfo, Otón siguía ostentando'l poder real ya imperial magar la so escomunión. Sicasí, la so derrota na batalla de Bouvines obligar a retirase al nucleu güelfo, onde, práuticamente ensin nengún sofitu, foi asesináu en 1218. Los príncipes eleutores alemanes, sofitaos por Inocencio III, volvieron confirmar una vegada más a Federicu como Rei de Romanos en 1215, y el mesmu papa coronar rei n'Aquisgrán el 23 de xunetu de 1218. La política papal, entós daquella, pretendiera faer de Federicu un vasallu fiel a la so causa; sicasí, Inocencio III nun se sentía lo suficientemente cómodu defendiendo la candidatura imperial de Federicu, quien a lo último yera miembru de la familia Hohenstaufen, una «fonduxe de víbores», que yera sofitada por munches faición gibelinas contraries a los intereses papales.

Nun foi hasta 1220 cuando, tres trabayoses negociaciones con Inocencio III y el so socesor Honorio III –qu'asocedió a aquél en 1216, y que fuera profesor del propiu Federicu–, Federicu foi coronáu Sacru Emperador Romanu en Roma pol Papa, el 22 de payares de 1220. Coles mesmes, el so fíu mayor, Enrique, foi coronáu como Rei de Romanos. Les condiciones prometíes en cuenta de la coronación fueron dures ya incluyíen condonar la delda pontificia, arrenunciar a la condición de legáu apostólicu nel Reinu de Sicilia, socorrer al Imperiu Llatín de Constantinopla y embarcase nuna cruzada escontra Tierra Santa pa recuperar los Santos Llugares. Federicu, una vegada coronáu, nun s'amosó bien dispuestu a cumplir estes promeses, anque faló de preparar una cruzada. Pela so parte, casó a una fía so col emperador de Nicea, lo cual demostró a les clares el so pocu interés en socorrer al Imperiu Llatín de Constantinopla.

Federicu nun daba signos de querer abdicar al Reinu de Sicilia, pero caltenía la firme intención de tener dixebraes los dos corones. Alemaña dexar al so fíu, pero, en cuanto emperador, caltenía la suprema autoridá. Habiendo crecíu en Sicilia, ye probable que se sintiera más italo-normandu qu'alemán, pero sobremanera conocía bien el potencial del reinu sicilianu, con una floreciente agricultura, ciudaes grandes y con bonos puertos, amás de la estraordinaria posición estratéxica nel centru del Mediterraneu.

A diferencia de la mayoría de los Emperadores del Sacru Imperiu, Federicu pasó poco tiempu n'Alemaña. En 1218 ayudó a Felipe II de Francia y al duque de Borgoña, Eudes III, a acabar cola guerra de socesión na Champaña, al invadir la Lorena, prindando y quemando Nancy, onde tomó prisioneru a Teobaldo I de Lorena y obligó-y a que retirara'l so sofitu al pretendiente champañés Erard de Brienne. Tres la so coronación en 1220, Federicu apenes si volvió salir d'Italia hasta 1236, salvu pa la Sesta Cruzada. En 1236 fixo un viaxe d'un añu a Alemaña, y al so regresu en 1237, pasó'l restu de la so vida, 13 años, nel sur d'Italia o en Sicilia.

Nel Reinu de Sicilia (usualmente llamáu naquel tiempu'l Regnum), qu'entós entendía tamién el sur d'Italia hasta la Campania, realizó una intensa y dacuando impopular llabor de reformes. Modificó les lleis del so güelu Rogelio II de Sicilia, promulgando les Constituciones de Melfi en 1231; nelles reorganizaba'l reinu de Sicilia como una monarquía autoritaria, con un gobiernu centralizáu, renegando del feudalismu. Estes lleis siguieron siendo, con unes mínimes reformes, les lleis básiques de Sicilia hasta 1819. Por cierto que ciertes nueves lleis contradicíen la so promesa al papa d'arrenunciar a la legatura apostólica sobre'l reinu, que dába-y derechu a controlar los asuntos eclesiásticos y a deponer y nomar clérigos y obispos. Ello ye que les sos continues esfriegues col papáu na forma de les lluches ente güelfos (pro-papales) y gibelinos (pro-emperador), sobremanera nel norte y sur d'Italia, llevar a promulgar nuevos impuestos y a alzar los antiguos nel Regnum, lo qu'aumentaron la so impopularidá.

Polo xeneral, el so asuntos alloñar de la so capital, Palermo, y prefería pasar los momentos de folganza cazando en Campania o en Puglia. Mientres esti periodu fíxose construyir, como pabellón de caza, Castel del Monte y, como patrón de les lletres fundó en 1224 la Universidá de Nápoles, agora llamada Università Federicu II nel so honor.

Confederación colos Príncipes Eclesiásticos

editar

El Tratáu de la Ilesia col Príncipe, o Confoederatio cum principibus ecclesiasticis, del 26 d'abril de 1220 foi emanado de Federicu II como concesión a los obispos alemanes pa tener la so collaboración na eleición del so fíu Enrique como Rei d'Alemaña. El documentu representa una de les más importantes fontes llexislatives del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu nel territoriu alemán.

Con esti actu Federicu II arrenunciu a un ciertu númberu de privilexos reales en favor de los príncipes-obispos. Foi un verdaderu cambéu nel equilibriu del poder, un nuevu diseñu que tenía de llevar a mayores ventayes nel control d'un territoriu vastu y llonxanu.

Ente los munchos derechos adquiríos, los obispos asumieron el d'acuñar moneda, decretar impuestos y construyir fortificaciones. Amás, éstos llograron tamién la facultá d'instituyir tribunales nos sos señoríos y de recibir l'asistencia del rei o del emperador pa faer respetar los xuicios emanados nos territorios en cuestión. La condena d'una corte eclesiástica significaba automáticamente una condena y una punición de parte del Tribunal Real o Imperial. Ye más, una escomunión traducíase automáticamente nuna sentencia como criminal de parte del tribunal del Rei o del Emperador. El ligamen ente'l tribunal del Estáu y el llocal del Príncipe Obispu soldóse indisolublemente.

La emanación d'esta llei rellacionábase direutamente cola posterior Statutum in favorem principum que sancionaba similares derechos pa los príncipes llaicos. El poder de los señores aumentaba, pero crecía tamién la capacidá de control sobre'l territoriu del imperiu y sobre les ciudaes. D'esta miente, Federicu II sacrificó la centralización del poder p'asegurase una mayor tranquilidá na parte continental del Imperiu mesmu, de manera de poder volver la so atención sobre'l frente meridional y mediterraneu.

Federicu pudo entós dedicase a consolidar les instituciones del Reinu de Sicilia, estableciendo dos grandes asentamientos en Capua y en Messina (1220-1221). Naquelles ocasiones reivindicó que cada derechu regio confiscado nel pasáu a diversu títulu a los feudatarios apuerta darréu reintegrado al soberanu. Introduz amás el Derechu Romanu, cola accesión de Xustinianu reelaborada pola Universidá de Boloña. En Nápoles fundó la Universidá en 1224, de la cual salió la mayoría de los funcionarios en grau de sirvilo, ensin que los sos partidarios tuvieren que dir hasta Boloña pa estudiar. Favoreció tamién l'antigua y gloriosa escuela médica salernitana.

La Sexta Cruzada

editar
 
Federicu II axusta con Al-Kamil.

Yá'l papa Honorio III ordenara a Federicu que fora a les Cruzaes como penitencia. L'emperador asintiera, pero había alloriáu retrasando la partida, lo que-y valió la escomunión en 1227. El nuevu papa, Gregorio IX, muncho menos condescendiente que'l débil Honorio III, llegó a calificar a Federicu d'Anticristu, y predicó un infructuosa cruzada contra él, que foi refugada de llenu pol restu de monarques europeos, al considerar que, anque escomulgáu, Federicu siguía siendo cristianu. La rotura col papáu rescamplaba, y les aiciones de Federicu en Sicilia confirmar. En 1225 Federicu contraxera de nuevu matrimoniu, esta vegada con Yolanda de Xerusalén, heredera al tronu del Reinu de Xerusalén. Con cuenta de faer valir los derechos de la so esposa, consiguió deponer al entós rei titular Xuan de Brienne y ser reconocíu él mesmu como Rei de Xerusalén a partir de 1225.

Magar ello, Federicu, que nunca dispunxo d'un gran númberu de tropes, nun se decidía a colar a Tierra Santa. Cuando Gregorio IX escomulgar en 1227, había amagado con partir escontra Palestina, pero atayara la so espedición n'últimu momentu aduciendo cayer enfermu, daqué que nun convenció al Papa. Finalmente, aprovechando un momentu de debilitamientu del poder musulmán n'Oriente Próximu, Federicu partió escontra Palestina en 1228 ensin la bendición papal. Esti actu foi vistu pol papáu como una provocación, pos se realizaba ensin el so consentimientu y per parte d'un escomulgáu; por tou ello, volvió escomulgar.

En Tierra Santa, el sultanatu exipciu ayubí (fundáu por Saladín) atopábase una posición política comprometida: los sos parientes y rivales de Siria y Mesopotamia amenaciaben con una guerra, polo que consideraba peligrosu empezar una nueva guerra coles potencies occidentales. Por ello, Federicu, con un amenorgáu exércitu, consiguió reconquistar Xipre, que s'atopaba nun estáu d'anarquía tres el colapsu del poder cruzáu. En Tierra Santa, y gracies a l'ayuda del so conseyeru, el maestre de la Orde Teutónica, Hermann von Salza, robló una tregua de diez años col sultán ayubí Al-Kamil en cuenta de la posesión, en realidá, de manera nominal, de los Santos Llugares Cristianos, ente ellos Nazaré, Belén y Xerusalén, quitando los llugares santos pal Islam. En roblando un armisticiu de diez años col sultán, foi coronáu rei de Xerusalén el 18 de marzu de 1229.

Esto, de nuevu, foi una provocación pal papáu, yá que, nel ínterin, la so esposa y llexítima reina, Yolanda, morriera, dexando'l reinu al so únicu fíu, Conrado. Asina, Gregorio IX nun respondió a estos ésitos cola absolución de Federicu, sinón que declaró que les aiciones del emperador en Tierra Santa nun podíen calificase como guerra santa al siguir tando escomulgáu, y dio en lliberar a los cruzaos del votu d'obediencia al Emperador. Los llogros de Federicu II en Tierra Santa fueron bastante precarios, y dependíen más de la coxuntura política árabe que del poderíu cristianu; nun pudo evitar los enfrentamientos ente les Órdenes Militares y los barones locales, nin ente venecianos y xenoveses, qu'afaraben la mariña d'oriente próximu.

Pela so parte, en 1229 tuvo noticia de que'l Papa, xunto a la Lliga Lombarda de mayoría güelfa, entamaben invadir el reinu de Sicilia; el so propiu fíu Enrique, rexente so n'Alemaña, proclamárase rei col consentimientu papal, y reclamaba los dominios del so padre. Abandonó la cruzada y tornó apresuradamente a Italia.

Llucha contra'l papáu

editar

En desembarcando en Brindisi, Federicu llogró ganar a les fuercies pontificiu y lombardu, espulsándoles de los territorios imperiales. Robló en 1230 el Tratáu de San Xermanu, pola que l'Emperador aseguraba a la Ilesia les sos posesiones territoriales en cuenta de que'l Papa revocara la so escomunión. Tres esta guerra, Federicu, col sofitu de les ciudaes gibelinas de la Toscana (Pisa y Siena) y la Lombardía (Verona y Piacenza) consiguió un ciertu dominiu d'Italia.

Esta paz foi, sicasí, bien efímera. Pola distinta forma de concebir el papáu y el pontificáu ente Gregorio IX y Federicu II, un nuevu enfrentamientu yera ineludible. Asina, cuando en 1237 les tropes imperiales ganaron a la Lliga Lombarda na batalla de Cortenueva, el Papa atopó la escusa pa volver escomulgar a Federicu en 1239. Darréu ordenó una cruzada contra l'emperador, ya intentó infructuosamente que los príncipes alemanes escoyeren un nuevu rei y convocó un conceyu en Roma para 1241.

Federicu anunció, pela so parte, la so oposición total a la celebración d'un conceyu que nun tenía otra motivación que la de la so deposición y sustitución, polo qu'ordenó a les sos tropes que prindaren a tolos que viaxaren a Roma col enfotu de participar nel mesmu. La detención y encarcelamientu de más de cien clérigo torgó la celebración del sínodu. Poco dempués finaba Gregorio IX.

Escoyíu Inocencio IV como nuevu papa, Federicu unvió emisarios p'alcordar la paz, pero ensin arrenunciar al so poder ya influencia nes decisiones eclesiástiques. Inocencio IV esixó de Federicu la reconocencia del dañu que causara a la Ilesia. Finalmente llegaron dambes partes a un alcuerdu'l 31 de marzu de 1244. Nel mesmu restituyíase a la ilesia nes sos posesiones, especialmente los Estaos Pontificios, y lliberábase a los prelaos favorables al Papa que caltenía presos. Anque roblara la paz con él gracies a la mediación del rei de Francia, sintióse incómodu n'Italia pola presencia de la milicia imperial y decidió abellugase en Lyon col sofitu de los xenoveses.

Inocencio IV convocó, namás llegar a la ciudá, el 3 de xineru de 1245 el Conceyu de Lyon magar la oposición del emperador. Sintiéndose fuerte, Inocencio dio en acusar a Federicu d'usurpar y primir los bienes de la ilesia, y terminó per escomulgar lo'l 17 de xunetu del mesmu añu, por non entamar una nueva Cruzada.

La batalla de Parma

editar
 
Sarcófagu de Federicu II
Catedral de Palermo.

Federicu entamó tropes pa enfrentase al papáu. Inocencio IV, pela so parte, pretendió entamar una cruzada contra'l mesmu emperador movilizando a los príncipes alemanes. Nesi camín pretendió la eleición d'Enrique Ralle y, anque ésti foi proclamáu Emperador el 22 de mayu de 1246, nunca foi reconocíu como tal. Coles mesmes provocó l'alzamientu contra l'emperador de munches ciudaes del norte d'Italia. Llogró una importante victoria'l 18 de febreru de 1248 na batalla de Parma, al prindar por sorpresa les tropes papales el campamentu imperial.

Nun tomó parte nesta última campaña. Federicu había estáu enfermu y probablemente sentíase cansáu. Morrió pacíficamente, vistiendo l'hábitu d'un monxu cisterciense, el 13 d'avientu de 1250 en Castel Fiorentino cerca de Lucera, en Puglia, dempués d'un ataque de disentería [ensin referencies].

Stupor mundi

editar

Foi conocíu nel so tiempu como «stupor mundi» (plasmu del mundu) pol so calter excéntrico y heterodoxu y poles sos conocencies. D'él dizse que falaba nueve llingües (ente elles llatín, sicilianu, alemán, francés, griegu y árabe) y escribía en siete, a diferencia d'otros monarques de la so dómina, munches vegaes analfabetos. El so interés intelectual llevar a fundar la escuela poética siciliana, y afondar na filosofía, l'astronomía, les matemátiques, la medicina y les ciencies naturales. En 1224 fundó la Universidá de Nápoles.

Escribió dellos llibros: unu de los más conocíos ye D'arte venandi cum avibus, un tratáu de cetrería consideráu como el primer llibru modernu d'ornitoloxía (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión)., y tamién un llibru simbólico y filosófico, según escribiò dellos poemes.

Dizse que, nel so interés por resolver cuál yera la llingua orixinaria de la humanidá, ordenó aisllar a un ñácaru de too contautu verbal, esperándose que'l neñu, al crecer ensin oyer nunca a naide falar en nengún idioma, aprendiera bonalmente a falar na llingua orixinal de la Humanidá, que Federicu sostenía que yera l'hebréu. L'esperimentu fracasó porque les ayas del neñu enseñar a falar a les escondidielles. El so calter foi llomáu d'estravagante, despreciando toles convenciones sociales de la dómina, tales como les rellaciones de vasallaxe, el conceutu d'honor, etc. Esto, al llargu plazu, causólu graves problemes políticos, al ser vistu como un posible sociu pocu de fiar.

Envalorando a xeitu la célebre obra llexislativa de Federicu II, reparar, sicasí, que nun ye tan revolucionaria como paez y que s'asitia de fechu na obra de los sos predecesores normandos.

Nupcias y descendencia

editar
  • Margarita (payares de 1226 - agostu de 1227).
  • Conrado IV, Rei de Romanos.
  • Jordan (nacíu na primavera de 1236, nun llogró sobrevivir al añu). A esti neñu dióse-y el nome de pila Jordan porque foi bautizáu con agua traida pa tal efeutu dende'l ríu Xordán.
  • Inés (n y m. 1237).
  • Enrique Otto (18 de febreru de 1238 - mayu de 1253), n'honor d'Enrique III d'Inglaterra tíu so, foi nomáu gobernador de Sicilia y comprometióse a convertise en Rei de Xerusalén dempués de la muerte del so padre, pero él tamién morrió trés años dempués y nunca foi coronáu. Foi prometíu con sobrines del Papa Inocencio IV, pero nunca se casó con nenguna.
  • Federicu (1239-1240)
  • Margarita de Sicilia (1 d'avientu de 1241 - 8 d'agostu de 1270), casada con Albertu II de Meissen.

Federicu tenía una rellación con Bianca Lancia (ca. 1200/10-1230/46), posiblemente a partir de 1225. Una fonte afirma que duró 20 años. Ella dio-y trés fíos:

Mateo de París rellata la hestoria d'un matrimoniu n'artículu mortis (nel so llechu de muerte) ente ellos cuando Bianca taba morriendo, pero esti matrimoniu nunca foi reconocíu pola Ilesia. Sicasí, los neños de Bianca fueron consideraos al paecer por Federicu como llexítimos, evidenciado pol matrimoniu de la so fía Constanza col emperador de Nicea, y pola so propia voluntá nomó a Manfredo príncipe de Taranto y rexente de Sicilia.

Amantes y descendencia illexítima

editar
  • Condesa Siciliana de nome desconocíu. Foi la primer amiga conocida de Federicu II, rei nesti tiempu de Sicilia. La so filiación exacta desconozse, pero el Thomas Tusci Gesta Imperatorum et Pontificum, declaró que yera una noble condesa heredera, del reinu de Sicilia. Dio-y un fíu:
  • Federicu de Pettorana, que fuxó a España cola so esposa y los sos fíos en 1240, pero los sos dos fíos morrieron ellí a la edá de dos y unu.
  • Adelaida de Urslingen (C. 1184 - c 1222). La so rellación con Federicu II llevar a cabu mientres el tiempu que tuvo n'Alemaña (ente 1215 y 1220). Acordies con delles fontes, que taba rellacionáu cola familia Hohenburg sol nome de Alayta de Vohburg (n'italianu: Alayta di Marano), pero la teoría más aceptada indica qu'ella yera la fía de Conrado de Urslingen, el conde de Asís y duque de Spoleto.
  • Dama nome desconocíu, de la familia de los duques de Spoleto. Esta rellación namái s'espón en Medlands. Otres fontes (incluyíu Medlands) tamién declaren que Catalina yera una hermana de Enzio y, arriendes d'ello, tamién fía de Adelaida de Urslingen.
  • Catalina de Marano (1216/18 - 1272), que se casó en primer llugar con un desconocíu y en segundu llugar con Giacomo del Carretto, marqués de Noli y Finale.
  • Matilda o María de Antioquía.
  • Manna, hermana del arzobispu de Messina.
  • Dames de nome desconocíu:
  • Selvaggia (1223-1244), casada con Ezzelino III de Roma
  • Blanca Flor (1226-1279), monxa dominicana en Montargis, Francia.
  • Gerardo (muertu dempués de 1255).

Federicu II, emperador de los últimos díes[7]

editar

Según una versión Federicu II declaró a Cristu, Moisés y Mahoma un tríu d'impostores (atribuyir a Averroes un escritu de la tema) y desconoció abiertamente l'autoridá papal, siendo ésta la verdadera causa pola que foi escomulgáu por Gregorio IX y Inocencio IV, y pol primer conceyu ecuménicu de Lyon (1245), que lo depunxo como emperador por perxuru, herexe y perturbador de la paz. La so respuesta sería crear una nueva relixón, de la que se proclamó Mesíes, acutando al so ministru Pietro della Vigna el rangu de San Pedru.[8]

Federicu II foi oxetu de sorprendentes esperances escatolóxiques. Ello ye que tou lo que los franceses esperaren de los capetos y Carlomagno, los alemanes esperar d'él. Al morrer Federicu Barbarroja en 1190, empezaron a apaecer profecíes n'Alemaña que falaben d'un futuru Federicu, emperador de los últimos díes, que lliberaría'l Santu Sepulcru y prepararía el camín pa la segunda venida de Xesucristu y el mileniu. La so brillosa personalidá favoreció la nacencia d'un mitu mesiánicu. Coló a la cruzada en 1229 y reconquistó Xerusalén, coronándose rei de la mesma. Tuvo conflictos encarnizados col papáu, foi delles vegaes escomulgáu como herexe, perxuru y blasfemu, de lo que se vengaba tratando de desaposiar a la ilesia de la riqueza que supuestamente yera l'orixe de la so corrupción.

Xuaquín de Fiore na "Concordia dell'autentico y nuovo Testamentu", comparando a Xesucristu con Salomón, fíu predilectu del rei David, oldea a Federicu II con Absalón, fíu rebalbu d'aquél. Pa tolos joaquinistas, Federicu II yera teníu como'l Anticristu, o siquier unu de los sos precursores. Xuaquín de Fiore profetizaría la so nacencia de Constanza, esposa d'Enrique VI, quien sería'l futuru y más peligrosu enemigu de la Ilesia. Darréu, cuando los espirituales franciscanos retomaron los sos escritos tracamundiar hasta l'infinitu. Nel pseudo joaquinista “Comentariu sobre los últimos díes”, escritu en 1241, agorábase que Federicu II escorrería tantu a la Ilesia que nel añu 1260 quedaría totalmente destruyida. Pa los espirituales italianos, l'emperador yera l'Anticristu en persona, y el so reinu, la nueva Babilonia. N'Alemaña, sicasí, siguía siendo vistu como'l salvador o Mesíes, que la so misión tomaba'l castigu de la ilesia.[9]

Pa sorpresa de toos, Federicu II morrió nel añu 1250, diez años antes del agoráu fin del mundu, ensin poder llegar a cumplir la so misión escatolóxica. Llueu empezó a rumorearse que siguía vivu. Entá más, resucitaría, pos fuera vistu entrar nos cráteres del Etna, mientres un exércitu de caballeros baxaba escontra l'enfarrucáu mar sicilianu. D'esta forma nació la lleenda del rei sol monte, que foi popularizada polos hermanos Grimm y darréu aplicóse de manera retrospectiva a Carlomagno y Federicu Barbarroja.

Tal lleenda dio pábulo por que munchos años dempués apaeciera un pretendíu Federicu II resucitáu, causando gran movición n'Italia y Alemaña, siendo a lo postrero executáu cuando la farsa foi afayada.[10]


Predecesor:
Enrique VI
Rei titular de Romanos
1196 - 1198
Socesor:
Felipe de Suabia
Predecesor:
Otón IV
Rei de Romanos
1212 - 1215 Rei rival
1215 - 1220 Rei llexítimu
Socesor:
Enrique (VII)
(1220-1235)
y Conrado IV
(1237-1254)
Predecesor:
Otón IV
 
Emperador del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu

1220 - 1250
Socesor:
Enrique VII
Predecesor:
Constanza I
 
Rei de Sicilia

1198 - 1250
con Enrique II (1212–1217)
Socesor:
Conrado
Predecesor:
Yolanda
(1212–1228)
 
Rei de Xerusalén

1225 - 1228
Socesor:
Conrado II
Predecesor:
Otón IV
 
Duque de Suabia

12121216
Socesor:
Enrique II

Ver tamién

editar

Referencies

editar
  1. 1,0 1,1 1,2 Afirmao en: Diccionario biográfico de los italianos. Dizionario biografico degli italiani: federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani. Data de consulta: 2 avientu 2020. Llingua de la obra o nome: italianu. Data d'espublización: 1960.
  2. Afirmao en: Neue Deutsche Biographie. Identificador Deutsche Biographie: 118535765. Autor: dellos autores. Editorial: Comision Historica de la Academia de Ciencias de Baviera. Llingua de la obra o nome: alemán. Data d'espublización: 1953. DOI: 10.1163/9789004337862_LGBO_COM_140215.
  3. URL de la referencia: https://books.google.de/books?id=hlXAdBM8WaoC&pg=PA113&lpg=PA113&dq=Konstanze+Friedrich+1209&source=bl&ots=JOsqw_YoRg&sig=pFpYUF9-xgD3QpTn2yTIDlE0N9Q&hl=de&sa=X&ved=2ahUKEwiUvN6IppPfAhVBEVAKHckvD24Q6AEwD3oECAoQAQ#v=onepage&q=Konstanze%20Friedrich%201209&f=false.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 Afirmao en: Kindred Britain.
  5. 5,0 5,1 Afirmao en: The Peerage. Llingua de la obra o nome: inglés. Autor: Darryl Lundy.
  6. Afirmao en: Genealogics. Autor: Leo van de Pas. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 2003.
  7. Xosé Oscar Frigerio, Profecíes y medranes del fin de mileniu, n'Historia , N° 79, Buenos Aires, setiembre-payares 2000.
  8. Rodolfo Puigross, La Cruz y el Feudu, Carlos Perez Ed., Buenos Aires, 1969.
  9. Felice Tocco, L'eresia nel Mediu Evo : Catari, Valdesi, Gioacchino da Fiore, Firenze, 1884.
  10. Norman Cohn, En pos del mileniu: Revolucionarios, milenaristes y anarquistes místicos de la Edá Media, Alianza Ed., 1985.

Enllaces esternos

editar