Wikipedia

David Gilmour

David Jon Gilmour, CBE ( Reinu Xuníu, 6 de marzu de 1946) ye un músicu británicu conocíu por ser el vocalista, guitarrista, multi-instrumentalista y compositor principal xunto a Roger Waters de la banda británica de rock progresivu Pink Floyd tres l'abandonu de Syd Barrett. Xunto col so trabayu nesta banda, Gilmour collaboró n'otres publicaciones como productor y tuvo envolubráu viviegamente en ONGs a lo llargo de la so carrera. Nel añu 2003 foi nomáu comendador de la Orde del Imperiu Británicu. Nel postreru llistáu de los 100 ameyores guitarristes, pola revista Rolling Stone, ta asitiáu nel decimocuartu llugar (ente Albert King y Freddy King).

David Gilmour
Vida
Nacimientu Cambridge, 6 de marzu de 1946 (78 años)
Nacionalidá Bandera del Reinu Xuníu Reinu Xuníu
Llingua materna inglés
Familia
Padre Douglas G. Gilmour
Madre Sylvia Gilmour
Casáu con Ginger Gilmour (1975 – valor desconocíu, 1990)[1]
Polly Samson (1994 – )[2]
Fíos/es
Hermanos/es
Estudios
Estudios Universidá Anglia Ruskin
Llingües falaes inglés[2]
francés[5]
Oficiu guitarrista, compositor de cantares, multiinstrumentista (es) Traducir, productor musical, productor executivu, aviador, cantante
Premios
Miembru de Pink Floyd
Rockestra
Xéneru artísticu rock
rock progresivu
rock psicodélico (es) Traducir
art rock (es) Traducir
ambient (es) Traducir
blues rock
Mena de voz Barítonu
Instrumentu musical guitarra
guitarra baxu
batería
saxofón
Discográfica EMI
Columbia Graphophone Co. Ltd.
Harvest Records (es) Traducir
Capitol Records
Columbia Records
Sony Music Entertainment
IMDb nm0319592
davidgilmour.com
Cambiar los datos en Wikidata

Biografía

editar

David Jon Gilmour nació en Cambridge, Reinu Xuníu, fíu d'un zoólogu profesor na Universidá de Cambridge y de una profesora y editora de cine. Allegó a la escuela Perse en Cambridge, asitiada al llau del institutu nel que cursaba los sos estudios Syd Barrett, de quien se fixo amigu. David y Syd solíen xuntase a tocar la guitarra, y David enseñábalu a tocar cantares de los Rolling Stones. En 1963 formó la banda Joker's Wild, con daqué de popularidá llocalmente, qu'abandonó en 1966 pa viaxar per España y Francia con unos amigos. La mala situación na que vivía, llegando inclusive a ser tratáu nun hospital por malnutrición y tomar emplegos casuales como modelu, fizo que tornara a Inglaterra en 1967.

 
David Gilmour, 1977

Carrera con Pink Floyd

editar

Gilmour entró en Pink Floyd en xineru de 1968, convirtiendo a la banda nun quintetu mientres un curtiu periodu. Nesos momentos, el so trabayu consistía en sustituyir a Syd Barrett cuando ésti nun podía siguir colos conciertos. Cuando Barrett dexó'l grupu, Gilmour convertir nel guitarrista y n'unu de los vocalistas (xunto con Roger Waters y Richard Wright) del grupu. Dempués de la publicación de The Dark Side of the Moon y Wish You Were Here, Waters facer col control de la banda, componiendo la mayoría de los cantares de Animals y The Wall. Wright foi despidíu mientres la grabación de The Wall, y les rellaciones ente Waters y Gilmour deteriorar mientres les sesiones de The Final Cut y el rodaxe de la película The Wall.

 
About Face Live tour, Bruxeles 1984

En 1985, Roger Waters anuncia al traviés d'un comunicáu, qu'abandonaba la banda, y manifestaba que Pink Floyd dexó de ser una fuercia creativo vidable, y de esta manera asumiendo que la banda (ensin él) llegara al so fin. Sicasí Gilmour y Nick Mason publicaron un comunicáu nel cual anunciaben la salida oficial de Waters y que los dos músicos pensaben siguir ensin él. A partir d'esti anunciu, empezó una gran batalla llegal en redol al usu del nome de la banda. Gilmour y Mason pensaron en sumar a Wright al regresu de Pink Floyd, lo cual ayudaría na puya pol usu del nome. La condición sería que Wright contribuyiría nos shows en direuto tocando teclaos, pero recibiría la paga d'un músicu de sesión y el so nome apaecería nos creitos del discu de torna (A Momentary Lapse of Reason). D'esta forma, el tríu llogra ganar la batalla llegal y quedase col usu esclusivu del nome, pero Waters recibiría un canon fixu por show de Pink Floyd nos cualos fixérase alusión a idees de Waters, como los gochos inflables, l'helicópteru, l'avión amburáu, etc.

Gilmour, d'esta miente, asumió'l control cuasi total de la banda, y compunxo A Momentary Lapse of Reason con delles contribuciones de Mason y escases de Wright. Ello ye que nos primeros shows de presentación del discu, nin Mason nin Wright tocaron, yá que nun s'atopaben en condiciones de tocar en direuto pol llargu tiempu ensin tocar que llevaben. Respectu d'esto, Gilmour dixo que la xira de A Momentary Lapse of Reason realmente traxo a los sos amigos "de vuelta a la vida" (nótese lo similar de la espresión a la tema "Coming back to life" del posterior discu The Division Bell).

"Tenía numberosos problemes cola direición de la banda nel pasáu recién, primero que Roger fórase. Yo pensaba que los cantares teníen munches pallabres, porque'l so significáu específicu yera bien importante, y la música convertir nun meru vehículu pa les lletres, nun inspiraba. Dark Side of the Moon y Wish You Were Here fueron bien esitosos non yá poles contribuciones de Roger, sinón tamién porque había un meyor equilibriu ente la música y les lletres como la hai nos álbumes más recién. Eso ye lo que toi intentando faer con A Momentary Lapse of Reason, más enfoque nes lletres, restaurando l'equilibriu".

En 1994, y depués d'una de les xires más esitoses comercialmente na historia de la música, el tríu de vuelve axuntar nos estudios pa componer y publicar The Division Bell, nel cual tanto Mason como Wright y obviamente el mesmu David, tocaríen toles sos partes, y Wright collaboraría col apurra d'una tema. La respeutiva xira foi prindada en CD y DVD sol nome P•O•L•S•Y, na cual repasaríen gran parte del repertoriu de Floyd.

En 1986, Gilmour adquirió la casa flotante Astoria, nel ríu Támesis y tresformar nun estudiu de grabación. La mayor parte de los últimos álbumes de Pink Floyd, según el discu en solitariu de Gilmour, On An Island, fueron grabaos ellí.

El 2 de xunetu de 2005, Gilmour tocó con Pink Floyd (incluyendo a Waters) nel Live 8. L'actuación amontó temporalmente nun 1.343% les ventes del discu Echoes: The Best of Pink Floyd.[6] Como resultancia, Gilmour donó tolos sos beneficios del conciertu a organizaciones de caridá y ONG's.

 
Live 8 en Londres, xunetu de 2005

El 3 de febreru de 2006, nuna entrevista al diariu italianu La Repubblica, anunció que yera bien improbable que Pink Floyd axuntar pa faer xires y escribir material nuevo. "Creo que lo suficiente ye lo suficiente. Tengo 60 años. Nun tengo la oportunidá de trabayar muncho más. Pink Floyd foi una parte importante de la mio vida, pasar maraviosamente, pero acabóse. Pa mi ye muncho menos complicáu trabayar solo".[7][8]

 
On an Island Tour 2006

N'avientu de 2006, Gilmour publicó un tributu a Syd Barrett, que morriera en xunetu d'aquel añu, que consistía na so propia versión del primer single de Pink Floyd, "Arnold Layne". Foi grabáu en direutu nel Royal Albert Hall de Londres, y contién amás les versiones de delles de los cantares de Pink Floyd interpretaes pol teclista de la banda, Richard Wright, y pol invitáu especial David Bowie. El single entró nel puestu 19 de la llista UK Top 75, y caltúvose ende mientres tres selmanes.[9]

 
D. Gilmour en Crisis Gig. 2009

Otros proyeutos

editar

Ente los sos compromisos con Pink Floyd, David Gilmour trabayó tamién como guitarrista de sesión pa importantes músicos de los 80, como productor discográficu o inxenieru de soníu pa Syd Barrett, Kate Bush, Grace Jones, Tom Jones, Elton John, B.B. King, Paul McCartney, Sam Brown, Jools Holland, Bob Dylan, Pete Townshend, The Who, Supertramp, Levon Helm, Robbie Robertson, Alan Parsons y dellos grupos de caridá, ente otros.

Tamién grabó tres álbumes en solitariu, de los cualos David Gilmour (1978) y About Face (1984) llegaron al top 40 nos EE. UU. y consiguieron el discu d'oru. Más apocayá, Gilmour publicó'l so tercer álbum, On An Island (6 de marzu de 2006, el día del so 60º cumpleaños), que debutó nel primer puestu nel Reinu Xuníu,[10] nel quintu en Suecia y Alemaña y nel sestu en EE. UU.,[11][12] amás de consiguir el discu de platín en Canadá. Nesti álbum apaecen collaboraciones d'artistes como Robert Wyatt, David Crosby, Graham Nash, Phil Manzanera o Richard Wright, ente otros.

Gilmour realizó una xira per Europa, EE. UU. y Canadá pa promocionar esti discu, que s'estendió dende'l 10 de marzu hasta'l 31 de mayu de 2006, y tamién ente xunetu y agostu d'esi mesmu añu. Nesta xira grabó un DVD doble tituláu Remember That Night - Live At The Royal Albert Hall, que foi publicáu'l 17 de setiembre de 2007, qu'amás contién un documental sobre la xira y apaiciones de David Bowie y Robert Wyatt. Gilmour publicó otra actuación en vivu, que tuvo llugar el 26 d'agostu de 2006 en Gdansk, Polonia ante más de 100 000 persones. Esti trabayu, llamáu Live in Gdansk inclúi en dos tales ediciones CD del conciertu en direutu y un DVD cola grabación del mesmu.

Estilu musical

editar

Anque Gilmour ye básicamente conocíu pol so trabayu como guitarrista, tamién ye un competente multi-instrumentalista, yá que toca'l baxu, los teclaos, la batería, l'harmónica y el saxofón.

El so estilu d'execución de la guitarra puede resumise en dos grandes carauterístiques: per un sitiu, les sos emotives execuciones, y lo complexo del so equipamientu.

Tocantes a la execución en sí, Gilmour carauterizar por llograr bien emotivos solos a partir d'escales. Nos sos solos puede apreciase l'usu cuasi esclusivu de la escala pentatónica coles blue's notes, en combinación con escales mayores (ver como exemplu, Coming back to life, Another Brick in the Wall parte II, Sorrow, etc.). Gilmour tamién gusta d'improvisar los sos solos bien de cutiu, estremándose de les grabaciones. Gilmour tien fraseos bien carauterísticos, qu'amás del so singular soníu, estremar del restu de los guitarristes. Tamién se caracteriza pola non rapidez de los sos solos y pol usu refechu de Bends. Gilmour utiliza enforma la palanca de trémolo de la so guitarra, lo cual dexa da-y más vida y color a los sos impresionantes string bendings (estiramientos de cuerdes).

Respectu del so equipamientu, Gilmour utiliza una gran cantidá d'efeutos de soníu, que puede resumise nun perfectu amiestu de la teunoloxía clásica cola moderna. Siguiendo los discos de Pink Floyd, la téunica como'l set d'efeutos de Gilmour va ameyorándose y en cierta midida, espandiendo. A manera de resume, puede caracterizase los distintos set d'efeutos de Gilmour en 4 grandes periodos:

  1. Hasta Dark Side of the Moon, Gilmour utilizaba un set abondo senciellu, que constaba d'un wah-wah Vox, un booster Colorsound, un Dallas Arbiter Fuzz-face y un delay a cinta Binson Echorec, tou ello al traviés de los sos típicos amplificadores Hiwatt DR103 con cabinetes WEM 4X12, de los cualos yá non desaposiar. Equí incursiona col pedal Uni-vibe, típicu del cantar «Breathe».
  2. Yá en Wish You Were Here el so soníu empieza a complicase, col agregu de los pedales phasers de MXR. Nel discu Animals esti soníu ye lleváu al estremu col pedal Phase100 de MXR. Equí fai incursión del que seria'l so pedal insiginia, qu'inda utiliza: el Big Muff V2 "Ram´s Head" de Electro-Harmonix. Pedal que popularizó y que se-y rellaciona direutamente a Gilmour.
  3. Na xira de Animals terminaría de complicase'l so soníu de fines de los setenta, col agregu del mentáu Big Muff en reemplazu del Fuzz-face y el tamién célebre Electric-Mistress de Electro-Harmonix. Gilmour esplota al máximu l'usu de los compresores como'l Dynacomp de MXR. Tampoco se desaposia del Booster Colorsound, que utilizaría como overdrive tamién. Este foi'l soníu típicu de The Wall, de The Final Cut y del primer y segundu discu solista de Gilmour.
  4. Tres un periodu d'esperimentación y renovación, que puede apreciase nel discu A Momentary Lapse of Reason, Gilmour empieza a reeemplazar los sos vieyos pedales polos modernos pedales Boss, asina dexa'l Colorsound pa utilizar el Superoverdrive de Boss, los delays dixitales, suma'l compresor CS-3 de Boss, camuda los flangers polos Chorus, utiliza'l HM-2 de Boss, dándo-y un usu similar al Big-Muff, que caltendría. El set de Gilmour empieza a tomar dimensiones xigantes y el so soníu algama la so máxima calidá nel discu Delicate sound of thunder y P•O•L•S•Y, en gran parte gracies al so inxenieru de soníu Phil Taylor.

Anguaño, Gilmour optó por volver utilizar los sos efeutos clásicos y dexar de llau l'equipamientu tan sofisticáu que desenvolvió hasta fines de los 90.

Respectu de la so afinidá polos efeutos de pedal, Gilmour manifestó ser "un guitarrista llindáu téunicamente, polo cual los efeutos ayudaron a da-y al so soníu una mayor complexidá".

Al empiezu de la so carrera con Pink Floyd, Gilmour tocó con ensame de guitarres de marca Fender, anque unu de los sos solos más populares ("Another Brick in the Wall Part 2") foi grabáu con una Gibson Les Paul Goltop fornida con pastillas P-90 y ponte Bigsby. Gilmour tien una gran coleición de guitarres, que inclúi una gran variedá de guitarres Grestch, Gibson acústiques, Taylor, Martin, y diverses Stratocaster de Fender, ente elles la célebre Stratocaster col númberu de serie 0001.

Un bon exemplu del enfoque guitarrístico de Gilmour puede atopase nel so solu clásicu de "Another brick in The Wall part II". Calteniéndose principalmente dientro de la escala pentatónica menor de re D (D, F, G, A, C) Gilmour cautiva al oyente con esmolecedores estiramientos de blues, barríos de cuerda dramáticos y paraes dobles (combinaciones de dos notes) Avágase sí mesmu en tol solu y fai usu apostáu del silenciu y la repetición melódica. Particularmente convincente ye la forma en que Gilmour afata les sos frases con una voz natural, como'l vibrato. "Espurrir una nota, caltiénse y depués ximiélgase" Esplica Gilmour "Ye como lo faen los cantantes de formación clásica, caltienen una nota mientres un par de segundos, de siguío, añaden un vibrato. Siempres esfruté a los guitarristes que faen esto bien" Una gran cantidá de guitarristes nuevos de güei tienen vibratos horribles. Son demasiadamente y ridículamente amplios o demasiáu rabiones y suenen nerviosos. Daquién una vegada describió'l vibrato de Eric Clapton como "cultu" esti tipu de vibrato siempres me gustó. “Nunca lo analicé o practiqué conscientemente. Namái hai una manera en que se siente bien para mi y una manera que se siente mal”.

En 1996, Gilmour foi incluyíu nel Salón de la Fama del Rock and Roll como miembru de Pink Floyd. N'agostu de 2006, el so solu en "Comfortably Numb" foi votáu polos espectadores de la estación de radio Planet Rock como'l meyor solu de guitarra de la hestoria enxamás grabáu.

Vida personal

editar

David Gilmour casóse en 1975 cola modelu Virginia "Ginger" Hasenbein. D'esta unión nacieron cuatro fíos , Alice (nacíu en 1976), Clare (nacíu en 1979), Sara (nacíu en 1983), y Mateo (n. 1986). Los neños orixinalmente asistieron a una Escuela Waldorf, pero Gilmour llamó la so educación ellí "horrible". En 1994, cásase cola periodista Polly Samson, la pareya tien cuatro fíos, Charlie (fíu de Samson con Heathcote Williams a quien Gilmour adoptó), Joe, Gabriel y Romanín. David trabayó tamién con delles ONGs, ente les que s'atopen Oxfam, Crisis, l'Asociación Europea de Salú y Enfermedá Mental, Greenpeace y Amnistía Internacional.

Amás del so talentu pa la música, Gilmour desenvolvió tamién la so pasión pola aviación, llegando a fundar la so propia compañía aérea, Intrepid Aviation, qu'acabó vendiendo.

Discografía

editar
Artículu principal: Discografía de David Gilmour

Discografía como solista

editar

Videos

editar

Participaciones en discos d'otros artistes

editar

Reconocimentos

editar

La revista Rolling Stone asítiase nel llugar 14.° dientro de la llista de los 100 guitarristes más grandes de tolos tiempos.[13]

La revista Guitar World realizó una encuesta ente los sos llectores buscando los meyores solos de guitarra, con trés resultaos pa Gilmour nos puestos 4 (con "Comfortably Numb"),[14] 21 (con "Time")[15] y 62 (con "Money").[16]

Referencies

editar
  1. ↑ URL de la referencia: http://www.gingerart.net/#/the-artist/4519769311.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Afirmao en: Pink Floyd: The Music and the Mystery. Autor: Andy Mabbett. Editorial: Editorial Omnibus. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 2010.
  3. ↑ URL de la referencia: https://pollysamson.com/about.htm. Data de consulta: 4 xunetu 2020.
  4. ↑ Afirmao en: Pink Floyd: A Visual Documentary. Autor: Barry Miles. Editorial: Editorial Omnibus. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 1994.
  5. ↑ Afirmao en: vídeo en YouTube. Identificador YouTube de video: ZwkOSBUrgl8.
  6. ↑ «Pink Floyd gives back». Archiváu dende l'orixinal, el 2011-08-15. Consultáu'l 2 d'avientu de 2007.
  7. ↑ Il requiem di David Gilmour "I Pink Floyd? Sono finiti"
  8. ↑ No More Pink Floyd Ever
  9. ↑ «Arnold Layne chart position». Consultáu'l 4 d'avientu de 2007.
  10. ↑ «David Gilmour Biography». Archiváu dende l'orixinal, el 2007-12-03. Consultáu'l 4 d'avientu de 2007.
  11. ↑ «On an Island music charts». Consultáu'l 4 d'avientu de 2007.
  12. ↑ «Billboard 200». Archiváu dende l'orixinal, el 2008-01-06. Consultáu'l 4 d'avientu de 2007.
  13. ↑ «100 GREATEST GUITARISTS». Rolling Stone. Consultáu'l 8 de febreru de 2013.
  14. ↑ «100 Greatest Guitar Solos: 4) "Comfortably Numb" (David Gilmour)». Guitar World. Consultáu'l 8 de febreru de 2013.
  15. ↑ «100 Greatest Guitar Solos: 21) "Time" (David Gilmour)». Guitar World. Consultáu'l 8 de febreru de 2013.
  16. ↑ «100 Greatest Guitar Solos: 51-100». Guitar World. Consultáu'l 8 de febreru de 2013.

Enllaces esternos

editar






Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=David_Gilmour&oldid=4245051»