Escanciáu
L'escanciáu ye l'actu de sirvir, vertir o decantiar una bébora de la botella a una copa o vasu. Ye una pallabra d'orixe godu, nación na que nel so reinu esistía un oficial palatín a cargu de los escanciadores reales, llamáu en llatín: comes scanciorum. Güei, refierse namás al decantiáu de la sidra natural únicamente y non a la sidra axampanao nin al vinu.
Razones
editarEl so orixe alcuéntrase nes espiches, tratántose d'emular l'efeutu que fai la sidra al cayer dende la pipa al vasu o a la xarra. Siguiendo esti ritual preténse reafirmar les cualidaes de la sidra, espertar el carbonu endóxeno y volatilizar parte del ácidu acético que la sidra tien. Saber escanciar ye, ensin dulda, clave pa saborgar una sidra óptimo.
Les midíes del vasu (12 centímetros d'altu, 9 de boca y 7 de culu) favorecen la evaporación, aumentando l'arume gracies a les burbuyes d'anhídridu carbónico y aire que se formen al topetar la sidra contra les paredes del vasu. L'escanciador tien que procurar siempre que la sidra espalme.
Operación
editar
El decálogu pa echar sidra diznos que la postura tien que ser reuta pero ensin ser ríxida. El brazu que sostién la botella ha tar espurríu percima de la cabeza y el que garra'l vasu ha tar abaxo y haza'l centru del cuerpu. La botella, una vuelta inclinada pa echar el culete, tien que tar bien garrada colos deos índiz, dedón y carrapellín pel so cuerpu y col moñín pel so culu. Los deos que tomen la botella nun la deben rebasar en direición a la boca de la mesma.
El vasu gárrase colos deos carrapellín y índiz, asitiando'l dedón nel culu y el carrapellín y el moñín recoyíos na palma de la mano. El vasu nun se debe mover del centru del cuerpu, lo que significa que ye'l chorru de sidra'l qu'ha buscar el vasu. El corchu pue coyese colos deos carrapelín y moñín de la mano encargada de sostener el vasu y al sirvir el culete, si se retira la dea del vasu, facilítase la toma del mesmu per parte del veceru.
La sidra sírvese faciendo cayer un filu de llíquidu de la botella dende una cierta altura de manera qu'al cutir el vasu "ruempa" y s'osixene. l'osíxenu del aire mécese col carbónicu de la sidra adquiriendo les mesmes carauterístiques qu'una bebida con gas. Échase nún vasu anchu y finu una cantidá de sidra que nun supere los trés deos (un "culín").
Un poco d'aguya ye lo que la sidra garra cuando ye escanciao. La meyor manera de comprobar la diferencia ye bebiendo un culín ensin escanciar y otru escanciáu, notándolo asina nel cielu la boca.
El so conteníu nun s'ha beber dafechu, sinón que qu'hai que dexar un mizcu pa dempués echalo pel cantu per onde acabáremos de beber. Tradicionalmente, la causa de desechar lo último del vasu aludióse a razones puramente hixéniques, ya qu'al compartise déxase un pequeñu filu de llíquidu que'l consumidor suel tirar pela parte na que bebió, dexándolo asina llimpiu pal siguiente bebedor. D'otra miente, hai quien-y atribúi un orixe ritual precristianu.
El fechu igualitariu de compartir un mesmu vasu que convida a falar, acompañar al amigu o a la fiesta ye lo que crea l'ambiente místicu y fraternal qu'arrodia a la sidra.
Ver tamién
editarReferencies
editarEnllaces esternos
editar
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Escanciáu.
