A Momentary Lapse of Reason

decimotercer álbum d'estudiu del grupu de rock progresivu inglés Pink Floyd

A Momentary Lapse of Reason —n'español: Un ralu momentaneu de razón— ye'l decimotercer álbum d'estudiu de la banda británica de rock Pink Floyd, llanzáu al mercáu en setiembre de 1987. En 1985, el guitarrista David Gilmour empezó a axuntar a músicos pa dar forma al so tercer álbum en solitariu, sicasí, pa finales de 1986 camudó d'idea y decidió que'l nuevu material sirviría pa un nuevu álbum de Pink Floyd. Pa ello decidió volver cuntar col batería Nick Mason y el teclista Richard Wright pal proyeutu. A pesar de que por motivos llegales Wright nun podía ser readmitido como miembru de la banda, él y Mason ayudaron a Gilmour a poner a puntu lo que sería'l primer álbum de Pink Floyd dende l'abandonu del lletrista y baxista Roger Waters n'avientu de 1985.

A Momentary Lapse of Reason
Datos
Tipu Álbum
Distribución streaming de música (es) Traducir
Álbum Pink Floyd's albums in chronological order (en) Traducir, Pink Floyd studio albums discography (en) Traducir y Shine On
Intérprete Pink Floyd
Idioma inglés
Xéneru Rock progresivu
Sellu discográficu EMI
EMI
Columbia Records
Productor Bob Ezrin, David Gilmour
Fecha publicación 8 setiembre 1987
Duración 49:11
Núm. cantares 11 pista musical (es) Traducir
Cronoloxía de Pink Floyd
A Momentary Lapse of Reason The Division Bell
Cambiar los datos en Wikidata

Grabóse principalmente nel estudiu de Gilmour, Astoria, construyíu nuna casa flotante. La producción tuvo marcada por una disputa llegal ente Roger Waters y la banda al respective de quién tenía de tener los derechos sobre'l nome de "Pink Floyd", disputa que nun se resolvió hasta dellos meses dempués del llanzamientu del discu. A diferencia de la mayoría de los álbumes d'estudiu de la banda, A Momentary Lapse of Reason nun tien una tema central, pos se trata d'una coleición de cantares de rock compuestes na so mayoría por Gilmour y el músicu Anthony Moore. A pesar de que recibió crítiques de signu opuestu y de que Waters facer# risión, gracies a l'ayuda d'una esitosa xira mundial superó en demasía les ventes del so antecesor The Final Cut. A Momentary Lapse of Reason foi certificáu multiplatín pola RIAA n'Estaos Xuníos.[1]

Antecedentes editar

Dempués del llanzamientu en 1983 de The Final Cut (de cutiu consideráu de facto un álbum en solitariu de Waters), los trés miembros de Pink Floyd trabayaron nos sos proyeutos individuales. En 1984 el guitarrista David Gilmour espresó dalgunos de los sos sentimientos sobre la so rellación col baxista Roger Waters nel so segundu álbum en solitariu, About Face. Gilmour terminó la so xira de About Face xusto cuando Waters empezó a promocionar el so nuevu álbum en solitariu, The Pros and Cons of Hitch Hiking.[2] Anque dambos músicos xuntárense con otros músicos d'ésitu, incluyendo —nel casu de Waters— a Eric Clapton, dambos pensaben que, pa los sos siguidores, el curiosu d'un nome en solitariu yera menor que'l de Pink Floyd. La escasa venta d'entraes forzó a Gilmour a atayar dellos compromisos y el críticu musical David Fricke comentó que los espectáculo de Waters yeren "un coqueru ecu, un intentu trasparente de probar que Roger Waters yera Pink Floyd".[3] Dempués d'un descansu de seis meses, Waters volvió a Estaos Xuníos en marzu de 1985, con una segunda xira. Sicasí, esta vegada facer ensin el sofitu de CBS Records, quien nun despintaron el fechu de que lo que queríen en verdá yera otru discu de Pink Floyd. Waters respondió diciendo que la empresa yera "una máquina".[4]

Naquel momentu, claro, yo solo pensaba: nun puedo ver cómo podemos faer otru discu o, si podemos, si va ser nun futuru alloñáu, y probablemente va ser pola sensación d'una especie d'obligación de faelo, más que por cualesquier clase d'entusiasmu.
Nick Mason[5]

Mentanto, la batería Nick Mason asistió a un conciertu de Waters en Londres en 1985 y almitió qu'echaba de menos dir de xira sol nome de Pink Floyd. La so visita coincidió col llanzamientu del so segundu álbum en solitariu, Profiles, n'agostu d'esi añu, en que'l so senciellu "Lie for a Lie" cantaba Gilmour.[6][7] Con un amor compartíu pola aviación, dambos tomaben lleiciones de vuelu y más palantre mercaron un avión De Havilland Devon xuntos. Gilmour dedicar a delles collaboraciones, incluyendo una actuación nun conciertu de Bryan Ferry nel conciertu Live Aid de 1985 y coproduciendo l'álbum debú homónimu de The Dream Academy.[8]

Waters dio una pista sobre'l so futuru nuna entrevista a la revista Rolling Stone de 1982, na que dixo: "Podría trabayar [en Pink Floyd] con otru batería y con otru teclista fácilmente y ye probable qu'en dalgún momentu yo facer", pero n'avientu de 1985 anunció qu'él abandonaba la banda y que pensaba que Pink Floyd yera "daqué pasáu".[9][10] Gilmour vía les coses d'otra manera; el guitarrista negar a dexar que Pink Floyd acabárase y tenía intenciones de siguir cola banda: "Díxi-y [a Waters], primero que se colara: «si te vas, tíu, nós vamos siguir. Nun lo duldar, vamos siguir»". La contestación de Waters foi clara: "Nunca lo fadréis, xingar".[11] Escribiera a EMI y a Columbia declarando la so intención de dexar el grupu y pidiéra-yos que lu lliberar de les sos obligaciones contractuales. Tamién se desfixera de los servicios del mánager de la banda Steve O'Rourke y contrató a Peter Rudge pa llevar los sos asuntos.[6] Esto dexaba a Gilmour y Mason (na so opinión) llibres pa siguir usando'l nome de "Pink Floyd".[12] N'ausencia de Waters, Gilmour empezó a reclutar músicos pal nuevu proyeutu. Unos meses antes, el teclista Jon Carin improvisó con Gilmour nel so estudiu Hookend, onde compunxo la progresión d'acordes que dempués se convertiría en "Learning to Fly", polo que se-y convidó a formar parte del equipu.[13] Gilmour convidó a Bob Ezrin (coproductor de The Wall de 1979) a participar nel proyeutu d'ayudar a consolidar el nuevu material compuesto.[14] La invitación llegó pocu dempués de que'l productor refugara una ufierta de Waters pa trabayar nel so nuevu proyeutu en solitariu, Radio K.A.O.S., a la que Ezrin nun pudo corresponder: "… Yera muncho más fácil pa Dave y yo faer la nuesa versión d'un álbum de Floyd".[15] Ezrin llegó al Reinu Xuníu pel branu de 1986, pa lo que dempués describió Gilmour como "caciplar con un montón de deamos".[16] Llegaos a esti puntu nun había un compromisu firme pa un nuevu álbum de Floyd, y públicamente, Gilmour dicía que'l nuevu material podría acabar siendo'l so tercer álbum en solitariu. Nuna xunta de payares de 1986 ente Gilmour, Ezrin y el representante de CBS Stephen Ralbosky, el guitarrista nun tuvo duldes sobre los sentimientos de Ralbosky: "¡Esta música nun suena n'absolutu como Pink Floyd, coño!"[17] Gilmour, dempués almitió que l'ausencia de Waters representaba un problema y que'l nuevu proyeutu antoxábase difícil ensin la so presencia.[18] Gilmour esperimentó con dellos compositores como Eric Stewart y Roger McGough, pero finalmente decantóse pol músicu Anthony Moore,[19] quien dempués apaeció nos creitos como coautor de "Learning to Fly" y "On the Turning Away". La idea d'un álbum conceptual foi refugada y Gilmour optó pola más habitual forma de cantares ensin un nexu temáticu definíu ente elles.[20] Pa final d'añu, yá decidiera que'l nuevu material sería un nuevu álbum de Pink Floyd.[5]

Grabación editar

A Momentary Lapse of Reason, como se llamó más tarde, grabar en dellos estudio distintos, siendo'l principal la casa flotante de Gilmour Astoria, adquirida por el mesmu Gilmour nel branu de 1986. El barcu atopábase ensobiáu nel ríu Támesis, lo cual (según Ezrin), finalmente "impúnxose" en tolos cantares.[21] "Trabayar ellí foi máxicu, tan inspirador; mozos baxando en piragues pel ríu, gansos volando...".[16] Contrataron a Andy Jackson (un colega del amigu de Floyd James Guthrie) por que se encargara de la inxeniería de soníu. Nuna serie de sesiones discontinues ente payares de 1986 y febreru de 1987,[22] la banda de músicos de Gilmour trabayó en nuevu material, qu'a diferencia d'otros trabayos de Floyd grabar nuna máquina analóxica de 24 pistes y utilizóse el métodu del overdubbing con una grabadora dixital Mitsubishi de 32 pistes. Esti enclín d'usar nueves teunoloxíes siguió col usu de sincronización MIDI, controláu con una ordenador Apple Macintosh.[17][23]

Nun puedes volver tras... Tienes qu'atopar una nueva forma de trabayar, d'operar y siguir alantre. Nun fiximos esto nin remotamente paecíu a nengún otru álbum de Floyd. Fueron sistemes distintos, tou.
David Gilmour[24]

Dempués d'alcordar volver trabayar col material que tan pocu gustáralu a Ralbosky, Gilmour contrató nuevos músicos de sesión, incluyendo a Carmine Appice y Jim Keltner. Dambes bateríes dempués reemplazaron a Mason na gran mayoría de los cantares; Mason pensaba que taba demasiáu desentrenado pa tocar les pieces, polo que prefirió dedicase a los efeutos de soníu.[17][25] Dalgunes de les partes de batería facer con caxa de ritmos.[26] La nueva muyer de Wright, Franka, poner en contautu con Gilmour pa preguntar si Wright podía contribuyir nel nuevu álbum. Gilmour consideró'l pidimientu; el teclista abandonara la banda en 1979, y había ciertes temes llegales que complicaben la so realmisión, pero dempués d'una xunta n'Hampstead foi readmitido, anque non como miembru "oficial".[27] Gilmour, dempués almitió —nuna entrevista concedida al escritor Karl Dallas— que la presencia de Wright "fadríanos más fuertes musical y llegalmente". Por esto, contratóse-y como músicu con un sueldu de 11.000$ a la selmana,[28] anque les sos contribuciones fueron mínimes. La mayoría de les nueves pieces de tecláu yá taben grabaes, polo que dende febreru de 1987 namái tocó dellos refuerzos col órganu Hammond y un pianu Fender Rhodes, xunto a delles harmoníes vocales. El teclista tamién tocó un solo pa "On the Turning Away", finalmente refugáu, según Wright "non porque nun-yos gustara [...]; a cencielles pensaron que nun encaxar".[24] Gilmour dempués dixo: "De primeres, tanto Nick como Rick taben catatónicos tocantes a les sos habilidaes pa tocar. Nengún d'ellos tocó realmente nesti discu. A la mio manera de ver, Roger destruyéra-yos", un comentariu que claramente enoxó a Mason, quien contestó: "Niego que tuviera catatónico. Esperaría eso de la oposición, pero ye menos curiosu viniendo de los aliaos. En dalgún momentu, pidió daqué según una sida". Sicasí Mason sí que reconoció que Gilmour taba nerviosu sobre cómo se percibiría l'álbum.[28]

 
Imaxe del estudiu de grabación de Gilmour, Astoria.

"Learning to Fly", cola so lletra "circling sky, tongue-tied and twisted, just an earthbound misfit, I" (cielu faciendo círculos, retorcigañáu y cola llingua atada, namái un inadautáu encadenáu a la tierra, yo), inspirar nes lleiciones de vuelu de Gilmour, que de cutiu entraben en conflictu coles sos obligaciones nel estudiu.[29] La pista tamién contién una grabación de la voz de Mason, grabada mientres un despegue.[30] La banda esperimentó con muestreos dixitales, y Ezrin grabó'l soníu del barqueru de Gilmour (Langley Iddens) remando pol Támesis.[16] La presencia d'Iddens nes sesiones de grabación fíxose vital dempués de que, nuna ocasión, el Astoria empezara a delladiase en respuesta a la xubida de la marea, qu'emburriaba'l barcu contra'l muelle en que taba atracáu.[25] "The Dogs of War", que Gilmour diz tratar de "mercenarios políticos y físicos", inspirar nun accidente mientres la grabación. El sampler empezó a emitir soníos d'una risa, que Gilmour pensó que sonaba como les lladríes d'un perru.[31] "Terminal Frost" yera una demo antigua de Gilmour, na que diba tiempu que quixera trabayar añader lletra, pero que finalmente decidió dexar como tema instrumental.[32] Sicasí, la lletra de "Sorrow" escribióse antes de componer la música. El solu de guitarra que la abre grabar en Los Angeles Memorial Sports Arena. Un estudiu móvil con una grabadora de 24 pistes pasó la Fender de Gilmour al traviés del sistema de PA, y grabóse en soníu surround.[33]

A pesar de la tranquilidá qu'ufiertaba'l Astoria, les sesiones víense atayaes de cutiu polos discutinios ente Waters y los otros miembros de Pink Floyd sobre los derechos pa utilizar el nome de "Pink Floyd". O'Rourke, na creencia de que'l so contratu rescindiérase de forma illegal, demandó al baxista por 25.000 £ de comisiones atrasaes.[16] Nuna xunta de Pink Floyd Music Ltd (dende 1973, la cámara de compensación de Pink Floyd pa toles transaiciones financieres) na seronda de 1986, Waters enterar de que s'abriera una nueva cuenta bancaria pa tou lo relativo al "nuevu proyeutu de Pink Floyd".[34] Darréu, solicitó al xuez que nun dexara l'usu del nome Pink Floyd nunca más,[6] pero los sos abogaos afayaron que l'asociación comercial nunca se confirmó oficialmente y Waters volvió a los tribunales pa intentar consiguir vetar que pudiera usase el nome nel futuru. Los abogaos de Gilmour respondieron con un comunicáu de prensa qu'afirmaba que Pink Floyd siguiría esistiendo, llegando a dici-y a un reporteru del Sunday Times que "Roger ye'l perru del hortolanu y voi engarrar con él, naide más reclamó'l nome de 'Pink Floyd' pa sigo. Cualesquier que lo fixera sería desaxeradamente sobeyosu".[35] Waters visitó'l Astoria en dos causes, y caltuvo, xunto cola so muyer, una xunta con Ezrin n'agostu de 1986 (el productor dempués suxurió que-y taba "echando una güeyada"). Como Waters siguía siendo accionista y direutor de la música de Pink Floyd, tenía'l poder de bloquiar cualquier decisión fecha polos sos antiguos compañeru. En febreru de 1987, les sesiones de grabación treslladóse a los Estudios Mayfair, y ente febreru y marzu —por un alcuerdu con Ezrin pa grabar cerca de la so casa— a A&M Studios en Los Angeles: "Foi fantásticu porque [...] los abogaos nun podíen llamar en metá de la grabaciones, nun siendo que lo fixeren en metá de la nueche".[22][36] La revista Rolling Stone publicó un reportaxe en xunetu de 1987 que trataba sobre los discutinios ente Waters y Pink Floyd, convirtiéndose nel so númberu más vendíu esi añu.[28] Sicasí, les disputes llegales llegaron al so fin en payares d'esi mesmu añu.

Presentación editar

El títulu del álbum escoyer tres considerar en tientes la tema. Los trés títulos que s'embaraxaron primeramente fueron Signs of Life, Of Promises Broken y Delusions of Maturity.[37]

Per primer vegada dende Animals, de 1977, l'encargáu del diseñu de la portada y l'arte del álbum foi Storm Thorgerson. El so diseñu final foi una llarga ristra de cames d'hospital asitiaes nuna sablera. Inspirar nuna frase del cantar de la pista númberu seis del álbum "Yet Another Movie" que diz: "muertes de rellaciones que s'han evaporado, dexando namái ecos", y una pequeña insinuación de Gilmour sobre un diseñu qu'incluyía una cama nuna casa d'estilu mediterraneu.[38] La portada amuesa 800 cames d'hospital, asitiaes en Saunton Sands en Devon (onde, de casualidá, rodáronse dalgunes de les escenes de Pink Floyd The Wall).[39][40] El colega de Thorgerson encargar de la distribución de les cames.[41] Nel cielu acolumbra una ala delta, una referencia al cantar "Learning to Fly". El fotógrafu, Robert Dowling, ganó un premiu concedíu pola Asociación de Fotógrafos pola imaxe, pa la que precisó unos dos selmanes de trabayu.[42] Pa dexar claro'l mensaxe de que Waters yá nun taba na banda, incluyir nel interior del discu una fotografía grupal tomada por David Bailey, cosa que nun asocedía dende Meddle. El nome de Wright namái apaez na llista de creitos.[43][44]

Publicación editar

A Momentary Lapse of Reason publicar nel Reinu Xuníu y Estaos Xuníos el 7 de setiembre de 1987.[nota 1] Asitióse darréu nel puestu númberu trés de les llistes de dambos países, namái superáu polos álbumes Bad de Michael Jackson y 1987 de Whitesnake. Anque Gilmour primeramente vio l'álbum como una vuelta de la banda a la so meyor dómina, Wright dempués discrepó, almitiendo que "les crítiques de Roger yeren xustes. Nun ye un álbum de la banda n'absolutu".[43]

Ye notablemente distintu n'estilu y conteníu al so predecesor, The Final Cut. Gilmour presentó A Momentary Lapse como una vuelta a la vieya dómina de Pink Floyd, diciendo que, escontra'l final de la dómina de Waters, les lletres yeren más importantes que la música. Gilmour afirmó que "The Dark Side of the Moon y Wish You Were Here fueron tan esitosos non yá poles contribuciones de Roger, sinón tamién porque había una meyor harmonía ente la música y les lletres [que nos álbumes posteriores]". Tamién dixo que con A Momentary Lapse, intentara restaurar esi equilibriu ente lletres y música.[45]

Creo que ye bien superficial, pero una bona falsificación …  Los cantares polo xeneral son probes; les lletres cuasi nun les puedo creer. Les lletres de Gilmour son de tercer nivel.
Roger Waters[46]

Receición editar

Calificaciones profesionales
Calificaciones
FonteCalificación
Allmusic     [47]
Robert ChristgauC[48]
Rolling Stone      enllaz

La revista Q comentó que l'álbum paecía un esfuerciu en solitariu de Gilmour: "A Momentary Lapse of Reason ye un álbum de Gilmour na mesma midida en que los anteriores cuatro que salieron sol nome de Floyd taben apoderaos por Waters".[22] William Ruhlman d'Allmusic.com comentó daqué similar, diciendo nel so reseña que yera "un álbum en solitariu de Gilmour en tou menos nel nome".[47] El Toronto Star escribió: "Daqué falta equí. Esto nun ye, a pesar del so pesu pesáu, un álbum que desafíe y provoque como Pink Floyd debiera. Perdonái que lo diga, pero A Momentary Lapse Of Reason ye mundanu, predecible".[49] El críticu de The Village Voice Robert Christgau escribió: "A güeyu, cuasi nun paez que la maestría conceptual de la banda acabárase..., quitando'l fechu de que cada vez saquen menos idees".[48]

Sicasí, y más allá de les crítiques de la prensa, la receición del públicu foi diametralmente opuesta. A Momentary Lapse of Reason foi certificáu plata y oru nel Reinu Xuníu el 1 d'ochobre de 1987, y oru y platín n'Estaos Xuníos el 9 de payares. Convertir en doble platín el 18 de xineru del añu siguiente, triple platín el 10 de marzu de 1992 y cuádruplu platino el 16 d'agostu de 2001,[1] superando holgadamente les ventes del álbum previu The Final Cut.{{harvnp|Povey|2007|p=230|sp=sí Se reeditó en 1988 como edición llindada en formatu LP, con pósteres y una confirmación pa la compra d'entraes pa la xira de la banda pol Reinu Xuníu.[nota 2] En 1994 volver a remasterizar y reeditar,[nota 3] ente qu'en 1997 reeditóse nuevamente n'Estaos Xuníos pa celebrar el 10º aniversariu del so llanzamientu.[nota 4]

Xira editar

 
Semeya del montaxe d'unu de los conciertos de la xira A Momentary Lapse of Reason.

La decisión de faer una xira de promoción pal álbum tomó antes inclusive de que tuviera completu y los primeros ensayos fueron caóticos; Mason y Wright taben desentrenados y al decatase de que taben intentando tomar demasiáu, Gilmour pidió-y a Bob Ezrin que se fixera cargu. Les coses complicáronse inclusive más cuando Waters contautó con dellos promotores estauxunidenses p'amenacia-yos con demandes si usaba'l nome de "Pink Floyd". Gilmour y Mason financiaron los costos iniciales (Mason usó'l so Ferrari 250 GTO como aval). Sicasí, dellos promotores sintiéronse ofendíos poles amenaces de Waters, hasta que finalmente se punxeron a la venta 60.000 entraes en Toronto que se vendieron en poques hores.[38][40]

Amenaciáronme col fechu de que teníamos un contratu con CBS Records y que parte del mesmu podía interpretase talmente que significara que teníamos un compromisu de crear productu pa CBS y que si nun siguíamos creando productu, podríen a) demandanos y b) retener regalías si nun faíamos más álbumes. Asina que dixeron: «Eso ye lo que va faer la compañía discográfica, y el restu de la banda te va demandar por tolos sos gastos llegales y cualquier perda de beneficios porque yes tu'l que ta torgando que la banda faiga más discos». Forzáronme a arrenunciar a la banda porque, si nun lu faía, les repercusiones financieres barriérenme dafechu.
Roger Waters[51]
 
Unu de los "gochos voladores" diseñaos por Waters.

Al empar que la nueva formación (con Wright) realizaba una xira per América del Norte, llevar a cabu la xira Radio K.A.O.S. de Waters y, n'ocasiones, en llugares cercanos. El baxista prohibió a tolos miembros de Pink Floyd asistir a los sos conciertos,[nota 5] que teníen llugar xeneralmente en cortiles más pequeñes que los de los sos antiguos compañeros. Waters consiguió una orde xudicial polos derechos d'autor del "gochu volador" qu'usaba la banda, polo que lo afatiar con unos enormes xenitales masculinos pa estremalo del diseñu orixinal de Waters. Sicasí, pa payares de 1987, el baxista almitió la so derrota, y el 23 d'avientu llegaron a un alcuerdu llegal dempués d'axuntase nel Astoria.[20] Mason y Gilmour podríen usar el nome de Pink Floyd a perpetuidad, ente qu'a Waters garantizóse-y, ente otres coses, derechos sobre The Wall. Sicasí, la disputa nun acabó del tou, con ocasionales aventatos de Waters pa colos sos antiguos compañeros, mientres Gilmour y Mason respondíen aprofiando les afirmaciones de Waters de que fracasaríen ensin él.[53] The Sun publicó una historia sobre Waters, quien según ellos pagara a un artista pa crear 150 rollos de papel hixénicu cola cara de Gilmour. Waters dempués negó la historia,[54] anque dexa patente alloñar que s'atopaben naquel momentu.[55]

La xira Momentary Lapse foi un verdaderu ésitu. Tolos sos conciertos n'Estaos Xuníos rexistraron la máxima asistencia, siendo la xira más esitosa del añu. Llueu siguieron xires por Australia, Xapón y Europa (y particularmente el Reinu Xuníu), primero que la banda volviera dos veces más a Estaos Xuníos. El 22 de payares de 1988 llanzóse un álbum en direutu tituláu Delicate Sound of Thunder, siguíu d'un videu en xunu de 1989. Pocos díes dempués los tripulantes de Soyuz TM-7 punxeron l'álbum, faciendo de Pink Floyd el primer grupu musical en ser escucháu nel espaciu. La xira dar por concluyida en Knebworth Park en setiembre de 1990, dempués de más de doscientes actuaciones, una asistencia averada de 4,25 millones d'espectadores, y una recaldación de más de 60 millones de llibres esterlines (ensin incluyir merchandising).[56]

Llistáu de Temes de la xira promocional editar

Setiembre 1987 editar

Parte 1 editar

  1. Echoes (Abrió los conciertos de setiembre hasta que se decidió nun tocala más una y bones los músicos nun s'alcordaben de la lletra del cantar)
  2. Signs of Life
  3. Learning To Fly
  4. The Dogs of War (dempués ocuparía la posición 9 del setlist)
  5. A New Machine, Pt. 1
  6. Terminal Frost
  7. A New Machine, Pt. 2
  8. Sorrow
  9. Yet Another Movie / Round and Around (dempués ocuparía la posición 4 del setlist)
  10. On the Turning Away

Parte 2 editar

  1. One of These Days
  2. Time #

On the Run

  1. Wish You Were Here
  2. Welcome To The Machine
  3. Us and Them
  4. Money
  5. Another Brick in the Wall, Pt. 2
  6. Comfortably Numb

Parte 3 (Encores) editar

  1. One Slip
  2. Run Like Hell
  3. Shine on You Crazy Diamond (1-5) [Sirvió de Encore nesi mes hasta que s'abrir los demás conciertos con esa tema, en sustitución de Echoes]

Ochobre 1987 - Marzu 1988 editar

Parte 1 editar

  1. Shine on You Crazy Diamond (1-5)
  2. Signs of Life
  3. Learning To Fly
  4. Yet Another Movie / Round and Around
  5. A New Machine, Pt. 1
  6. Terminal Frost
  7. A New Machine, Pt. 2
  8. Sorrow
  9. The Dogs of War
  10. On the Turning Away

Parte 2 editar

  1. One of These Days
  2. Time #

On the Run

  1. Wish You Were Here
  2. Welcome To The Machine
  3. Us and Them
  4. Money
  5. Another Brick in the Wall, Pt. 2
  6. Comfortably Numb

Parte 3 (Encores) editar

  1. One Slip
  2. Run Like Hell

Marzu 1988 - Xunetu 1989 editar

Parte 1 editar

  1. Shine on You Crazy Diamond (1-5)
  2. Signs of Life
  3. Learning To Fly
  4. Yet Another Movie / Round and Around
  5. A New Machine, Pt. 1
  6. Terminal Frost
  7. A New Machine, Pt. 2
  8. Sorrow
  9. The Dogs of War
  10. On the Turning Away

Parte 2 editar

  1. One of These Days
  2. Time #

On the Run

  1. The Great Gig in the Sky (agregada al setlist dende'l 2 de marzu de 1988 en Tokiu, Xapón)
  2. Wish You Were Here
  3. Welcome To The Machine
  4. Us and Them
  5. Money
  6. Another Brick in the Wall, Pt. 2
  7. Comfortably Numb

Parte 3 (Encores) editar

  1. One Slip
  2. Run Like Hell

Venecia, Italia, 15 de xunetu de 1989 editar

Parte 1 editar

  1. Shine on You Crazy Diamond (Parte 1)
  2. Learning To Fly
  3. Yet Another Movie / Round and Around
  4. Sorrow
  5. The Dogs of War
  6. On the Turning Away

Parte 2 editar

  1. Time #

The Great Gig in the Sky

  1. Wish You Were Here
  2. Money (versión más curtia de lo que s'interpretara)
  3. Another Brick in the Wall, Pt. 2
  4. Comfprtably Numb
  5. Run Like Hell

Knebworth, Inglaterra, 30 de xunu de 1990 editar

  1. Shine on You Crazy Diamond (1-5) [con Candy Dulfer nel saxofón]
  2. The Great Gig in the Sky (con Clare Torry na parte vocal)
  3. Wish You Were Here
  4. Sorrow
  5. Money (con Candy Dulfer nel saxofón)
  6. Comfortably Numb (con Michael Kamen nos teclaos)
  7. Run Like Hell

Llista de canciones editar

Voz principal David Gilmour, sacante onde s'indique lo contrario.

NᵘTítuluCompositor/aDuración
1.«Signs of Life» (presea, voz falada de Nick Mason)Gilmour, Ezrin4:24
2.«Learning to Fly»Gilmour, Moore, Ezrin, Carin4:53
3.«The Dogs of War»Gilmour, Moore6:05
4.«One Slip»Gilmour, Manzanera5:10
5.«On the Turning Away»Gilmour, Moore5:42
6.«Yet Another Movie / Round and Around» (presea)Gilmour, Leonard / Gilmour7:28
7.«A New Machine (Part 1)»Gilmour1:46
8.«Terminal Frost» (presea)Gilmour6:17
9.«A New Machine (Part 2)»Gilmour0:38
10.«Sorrow»Gilmour8:48

Personal editar

Pink Floyd
Músicos adicionales

Patrick Leonard: sintetizadores

John Helliwell: saxofón (apaez como "John Halliwell" nos creitos)

  • Darlene Koldenhaven: coros
  • Carmen Twillie: coros
  • Phyllis St. James: coros
  • Donnie Gerrard: coros

Posición en llistes editar

Senciellos
Añu !align="left"|Senciellu !align="left"|Llista !align="left"|Posición
1987 "Learning to Fly" US Billboard Hot 100 70[50]
1988 "One Slip" Llista británica de senciellos 50[50]

Notes editar

  1. UK EMI EMD 1003 (álbum de vinilu), EMI CDP 7480682 (CD). US Columbia OC 40599 (álbum de vinilu llanzáu'l 8 de setiembre de 1987), Columbia CK 40599 (CD)[44]
  2. UK EMI EMDS 1003[50]
  3. UK EMI CD EMD 1003[50]
  4. US Columbia CK 68518[50]
  5. Mason (2005) comentó que "díxose que nun nos dexaríen entrar"[52]

Referencies editar

  1. 1,0 1,1 Povey, 2007, pp. 349–350
  2. Blake, 2008, páxs. 302–309.
  3. Schaffner, 1991, páxs. 249–250.
  4. Schaffner, 1991, páxs. 256–257.
  5. 5,0 5,1 (2007) In the Studio with Redbeard, A Momentary Lapse of Reason (Radio), Barbarosa Ltd. Productions.
  6. 6,0 6,1 6,2 Blake, 2008, pp. 311–313
  7. Schaffner, 1991, p. 257.
  8. Schaffner, 1991, páxs. 258–260.
  9. Schaffner, 1991, páxs. 262–263.
  10. Jones, Peter (22 de payares de 1986). «It's the Final Cut: Pink Floyd to Split Officially» (inglés) páx. 70. Billboard. Consultáu'l 22 de setiembre de 2009.
  11. Schaffner, 1991, p. 245.
  12. Schaffner, 1991, p. 263.
  13. Blake, 2008, p. 316.
  14. Blake, 2008, páxs. 315, 317.
  15. Schaffner, 1991, páxs. 267–268.
  16. 16,0 16,1 16,2 16,3 Blake, 2008, p. 318
  17. 17,0 17,1 17,2 Schaffner, 1991, pp. 268–269
  18. Blake, 2008, p. 320.
  19. Mason, 2005, pp. 284–285
  20. 20,0 20,1 Povey, 2007, p. 241
  21. Schaffner, 1991, p. 268.
  22. 22,0 22,1 22,2 Povey, 2007, p. 246
  23. Mason, 2005, páxs. 284–286.
  24. 24,0 24,1 Schaffner, 1991, p. 269
  25. 25,0 25,1 Mason, 2005, p. 287
  26. Blake, 2008, p. 319.
  27. Blake, 2008, páxs. 316–317.
  28. 28,0 28,1 28,2 Manning, 2006, p. 134
  29. Schaffner, 1991, p. 267.
  30. MacDonald, 1997, p. 229.
  31. MacDonald, 1997, p. 204.
  32. MacDonald, 1997, p. 272.
  33. MacDonald, 1997, p. 268.
  34. Schaffner, 1991, p. 270.
  35. Schaffner, 1991, p. 271.
  36. Blake, 2008, p. 321.
  37. Schaffner, 1991, p. 295.
  38. 38,0 38,1 Blake, 2008, p. 322
  39. Mason, 2005, p. 290.
  40. 40,0 40,1 Povey, 2007, p. 243
  41. Schaffner, 1991, p. 273.
  42. Blake, 2008, p. 323.
  43. 43,0 43,1 Blake, 2008, pp. 326–327
  44. 44,0 44,1 44,2 44,3 Povey, 2007, p. 349
  45. Schaffner, 1991, p. 274.
  46. Blake, 2008, p. 328.
  47. 47,0 47,1 Ruhlmann, William. «A Momentary Lapse of Reason» (inglés). allmusic.com. Consultáu'l 24 de xineru de 2010.
  48. 48,0 48,1 Christgau, Robert. «A Momentary Lapse of Reason» (inglés). robertchristgau.com. Consultáu'l 24 de xineru de 2010.
  49. Quill, Greg (11 de setiembre de 1987). «Has Pink Floyd changed its color to puce?» (inglés). Toronto Star, en infoweb.newsbank.com. Consultáu'l 24 de xineru de 2010.
  50. 50,0 50,1 50,2 50,3 50,4 (Povey, 2007, p. 350)
  51. Povey, 2007, p. 240.
  52. Mason, 2005, p. 300.
  53. Blake, 2008, páxs. 329–335.
  54. Blake, 2008, p. 353.
  55. Schaffner, 1991, p. 276.
  56. Povey, 2007, páxs. 243–244.
  57. 57,0 57,1 57,2 «Pink Floyd - A Momentary Lapse Of Reason (Album)». ultratop.be. Consultáu'l 25 de xineru de 2010.
Bibliografía
  • Blake, Mark (2008). Comfortably Numb—The Inside Story of Pink Floyd, bolsillo (n'inglés), Cambridge, MA: Da Capo Press. ISBN 0306817527.
  • Mason, Nick (2005). Philip Dodd: Inside Out: A Personal History of Pink Floyd, papel (n'inglés), Londres: Fénix. ISBN 0753819066.
  • MacDonald, Bruno (1997). Pink Floyd: Through the Eyes of the Band, Its Fans, Friends and Foes, bolsillo (n'inglés), Cambridge, MA: Da Capo Press. ISBN 0306807807.
  • Manning, Toby (2006). The Rough Guide to Pink Floyd, primer (n'inglés), Londres: Rough Guides. ISBN 1843535750.
  • Povey, Glenn (2007). Echoes (n'inglés). Bovingdon: Mind Head Publishing. ISBN 0955462401.
  • Schaffner, Nicholas (1991). Saucerful of Secrets, primer (n'inglés), Londres: Sidgwick & Jackson. ISBN 0283061278.

Enllaces esternos editar