Wikipedia

Dire Straits

Dire Straits /daɪr streɪts/ (n'español, "Situación desesperada", "tar n'apuros", "pasales torniaes", esplicáu pol mesmu Mark Knopfler) foi una banda de rock, orixinaria del Reinu Xuníu y fundada en 1977 polos escoceses Mark Knopfler (guitarra y voz), David Knopfler (guitarra), John Illsley (baxu) y Pick Withers (batería), con Ed Bicknell como direutor. Eslleir en 1995.

Dire Straits
Datos
Tipu grupu musical
Miembros Mark Knopfler, David Knopfler, John Illsley, Pick Withers, Guy Fletcher, Terry Williams y Jack Sonni
Xéneru rock, blues rock, Country rock, rock progresivu y Pub rock
Sellu discográficu Warner Bros. Records
País Reinu Xuníu
Orixinarios de Deptford
Fecha fundación 1977
Web oficial
Cambiar los datos en Wikidata

Historia

editar

Empiezos

editar

En 1973, en graduándose en filoloxía inglesa na Universidá de Leeds, Mark Knopfler, un mozu escocés de Glasgow, decide treslladase a Londres pa intentar faese un buecu nel panorama musical. Mark cunta con esperiencies musicales previes pocu relevantes de la so etapa escolar, y mientres la so estancia en Leeds conoz a Steve Phillips con quien forma un dúu que se fai llamar The Duolian String Pickers. Los cinco años mientres los cualos collaboren xuntos son de los más importantes nel desenvolvimientu de Mark como guitarrista.[1]

Los primeros pasos del nuevu Mark na capital dar con una banda de R&B llamada Brewer's Droop cola que fai delles grabaciones nos Rockfield Studios, propiedá de Dave Edmunds, y participa nunos cuantos conciertos en colexos y otros clubes.[2] Ye nesta banda onde conoz a Pick Withers, esperimentáu batería qu'impresiona bien gratamente a Mark. Dempués de dos meses de collaboración, tres la grabación del álbum Booze Brothers la banda eslleióse. Pick volvió trabayar como batería d'estudiu pa otros músicos ente que Mark empecipia una etapa difícil na que, según les sos propies pallabres, morríase lliteralmente de fame.[2] Afortunadamente, el so títulu universitariu déxa-y consiguir finalmente un trabayu como profesor nel Loughton College de Essex, etapa mientres la cual vivió dos años nun pisu arrendáu en Buckhurst Hill y dio tamién lleiciones de guitarra na Staples Road School.

En 1976, Mark decide formar con amigos del Loughton College una banda que se fai llamar Café Racers cola que toca en pubs y escueles cercanes al colexu onde imparte clases. Por eses feches, el so hermanu menor David treslladar a Londres y, tres unes selmanes agospiáu en casa de Mark, acaba viviendo en Farrer House, un bloque d'apartamentos nel barriu de Deptford, al sureste de Londres, onde comparte un pisu de la primer planta con un baxista de Leicester llamáu John Illsley. Una mañana, al tornar a casa dempués de tar fuera tola nueche, John Illsley atopar a Mark dormiendo nel suelu del salón cola cabeza recostada nuna siella. Foi'l primer alcuentru ente dambos poco primero de la so primer actuación xuntos. Una nueche na que'l baxista de Café Racers taba enfermu Mark píde-y a John que lu sustituya, dando empiezu a una llarga y estrecha collaboración. Dambos dan cuenta llueu de que, a pesar de tener una bona reputación nel ámbitu de los pequeños clubes locales, Café Racers tienen un futuru llindáu.[1]

N'abril de 1977, Mark dexa'l so pisu de Buckhurst Hill y treslládase a vivir con David y John a Farrer House. Mark caltién el so puestu de profesor, ente que John trabayaba nuna tienda de discos y David como asistente social en Deptford. Dende esa fecha hasta principios del branu de 1977, los trés compañeros dedicaben bona parte del so tiempu llibre a ensayar nel apartamentu composiciones propies, principalmente de Mark Knopfler. Foi entós cuando los trés deciden formar un grupu, anque-yos falta un batería. Mark piensa nel intre nel antiguu componente de Brewer's Droop, Pick Withers, con quien tocara en 1973 y que considera ideal pal tipu de música que faen. Tenía esperiencia yá que tocara con The Primitives y una bona reputación como músicu d'estudiu.

La llegada de Pick Withers, amás d'apurrir daqué d'esperiencia profesional nel mundu musical, dexa completar una verdadera banda de rock, una vieya aspiración de Mark, y empezar a tomase les coses más en serio. Les dotes de Mark como músicu y compositor poner de manifiestu dende un principiu, según la so personalidá y la so esixencia en consiguir un estilu musical que los estreme del restu. Adulces vase alzando como líder de la incipiente banda.

Nun empiezu, siguen actuando col nome de Café Racers interpretando tantu cantares propios como versiones de temes d'otros artistes como Ry Cooder o Brenda Lee. El 9 de xunetu de 1977 estrenar con esi nome nun conciertu punk ufiertáu nuna escampada qu'había detrás del bloque d'apartamentos de Farrer House, pal que tienen que tomar la lletricidá del pisu nel que viven.[1] A esti estrenu síguenlu agotadores ensayos y otros pequeños conciertos, pero apenes ganen lo suficiente pa pagar l'arriendu del equipu de soníu y pocu más. Amás, el nome de Café Racers nun termina de convence-yos. Finalmente, ye un amigu de Pick Withers el que, n'alusión a la so penosa situación económica, propón-yos adoptar el nome col que saltaríen a la fama: Dire Straits (qu'en castellán vien significar "graves apuros" o "problemes económicos").

El 27 de xunetu de 1977 el grupu graba una maqueta de cinco canciones nos Pathway Studios, al norte de Londres, n'axuntando les 120 llibres esterlines qu'aprosimao costaba entós la so producción. Los cantares incluyíos nella yeren Wild West End, Down to the Waterline, Water of Love, Sacred Loving y el que sería los so mayor ésitu, Sultans of Swing. La maqueta acaba nes manes de Charlie Gillet, afamáu críticu musical londinense y conocíu de John Illsley, que queda gratamente impresionáu cola música que recibe y decide emitila nel programa Honky Tonk que presentaba entós daquella na BBC Radio London. Yera'l domingu 31 de xunetu de 1977.[3] Dende esi momentu, executivos de distintes compañíes empiecen a buscar a los autores d'aquelles temes, ente ellos John Stainze, responsable del departamentu de A&R de la casa discográfica Phonogram Records, de quien se diz que taba duchándose la primer vegada que los escuchó na radio.[1]

Unes selmanes dempués, el 10 de setiembre, Dire Straits participa nel Clapham Common Festival, dos conciertos presentaos por el mesmu Gillet y entamaos pol so programa de radio pa promocionar a pequeños grupos musicales. Tres la so actuación nel festival, consiguen un contratu pa tocar regularmente en dos clubes londinenses de mayor reputación, el Rock Garden y el Hope and Anchor,[3] lo cual dexa que la situación del grupu vaya ameyorando adulces a partir d'entós. Los honorarios que reciben déxa-yos cubrir gastos anque ensin luxos, yá que bona parte emplegar en consiguir un bon soníu nes sos actuaciones.

A lo último a finales de 1977 los Dire Straits consiguen salir del circuitu de pequeños locales y dar el saltu al mundu de la industria discográfico. El 9 d'avientu, coincidiendo cola so última actuación nel Hope and Anchor nel marcu del Front Row Festival, roblen un contratu esclusivu pal sellu Vertigo Records de Phonogram Records de John Stainze, quien darréu se pon a trabayar. Ed Bicknell, mánager de grupos qu'entós trabayaba pa l'axencia de xires y espectáculos NEMS, recibe'l pidimientu de Stainze de que consiga dellos conciertos pa los Dire Straits. N'oyendo'l 13 d'avientu una de les sos actuaciones nel Dingwalls Club,[1][3] al norte de Londres, Bicknell llega a un alcuerdu pa representar oficialmente a la banda y asítia-yos como teloneros na inminente xira británica del grupu norteamericanu Talking Heads del prometedor David Byrne. Ente'l 20 de xineru y el 5 de febreru de 1978 dan 16 conciertos, recibiendo crítiques tan favorables que nun tarden en grabar el so primer discu.

Los primeros trabayos

editar

Dire Straits grabó'l so primer álbum homónimu ente'l 14 de febreru y el 8 de marzu de 1978 nos Basin Street Studios, un tiempu bien escasu pa un discu medianamente curiáu que supieron alministrar bien, pos empezaben a sentir la presión comercial. El LP, que'l so costu xubió a dolce mil quinientes llibres, contenía nueve cantares, ente ellos Sultans of Swing, Down to the Waterline o Water of Love, Sultans of Swing convertir nel primer gran ésitu del grupu, y nél el grupu amuesa'l so agradecimientu a dos figures importantes hasta esi momentu: Charlie Gillet, a quien ta dedicáu, y l'abogáu Robert Allan, quien-yos asesoró na firma del so contratu.

Tres la grabación del discu, Dire Straits prodigar por toa Inglaterra ufiertando actuaciones en direutu en diversos locales, lo cual déxa-yos dar se a conocer y adquirir esperiencia a pasos axigantaos. La presión sobre la banda ye tal que se ven obligaos a dexar la retresmisión radiofónica de dos d'elles: una del 13 d'abril en Mánchester retresmitida pola BBC, y otra del 19 d'abril en Chester ufiertada per Radiu Liverpool.[3] Phonogram tenía previstu llanzar el discu en mayu, pero tien de retrasase porque'l grupu graba'l single de Sultans of Swing a finales d'abril nos Pathway Studios y falten dellos pequeños detalles.

El 22 de mayu empecipien una minigira per Europa xunto al grupu Styx que los lleva a tocar en París, L'Haya y Hamburgo, tornando nel intre a Londres pa preparar la inminente xira promocional en solitariu del discu, que se publicar finalmente'l 8 de xunu nel Reinu Xuníu. L'acoyida foi bona per parte de la crítica especializada, pero escasa pel llau del gran públicu británicu. El discu algama'l puestu 37 nos dos primeres selmanes, pero sume de los primeros puestos aína. Namái la progresiva publicación del álbum n'Europa, Estaos Xuníos y Oceanía (onde algamen rápido'l númberu unu en ventes) y l'ésitu de les sos xires en direutu fai que'l discu afitar hasta convertise nun superventes.

A finales de 1978, el grupu empecipia nos estudios Compass Point de Nassau (Les Bahames) la grabación del so segundu álbum, Communiqué, mientres preparen la so primer xira polos Estaos Xuníos. Les sesiones desenvolver ente'l 28 de payares y el 28 d'avientu, anque la banda decide finalmente que los amiestos finales llevar a cabu nos Muscle Schoals Studios de Sheffield (Alabama), yá nel mes de xineru de 1979. Tres ello, el grupu realiza ente'l 6 y el 18 de febreru una pequeña xira per Holanda y Alemaña, dos de los sos principales mercaos hasta esi momentu, con delles actuaciones en programes de televisión y radio, y otros cuantos conciertos nos que s'escosen les entraes. Tamién esi mesmu mes, l'álbum Dire Straits algama'l númberu unu en ventes en Francia y conviértese en discu de platinu n'Australia y Nueva Zelanda.

A finales de febreru, Dire Straits empecipia'l so debú nos Estaos Xuníos con una xira que dura dende'l 23 de febreru al 2 d'abril de 1979, trenta y ocho díes frenéticos nos qu'ufierten 51 conciertos –toos ellos en locales de pequeñu aforu con llenu absolutu– en 19 ciudaes de dambes mariñes, incluyíes Toronto y Montreal en Canadá; conceden más de 300 entrevistes y visiten numberosos estudios de radio. La xira ye un ésitu total que dispara les ventes del so primer álbum en tierres americanes hasta convertise en discu de platinu n'Estaos Xuníos en poques selmanes. Ente los miles d'espectadores qu'allegaron a los sos conciertos atopábase Bob Dylan, quien los afayó nesta xira y nun tardó en trabar tal amistá colos miembros del grupu que Mark Knopfler y Pick Withers allegaron nel mes de mayu a la so invitación pa participar na grabación del so discu Slow Train Coming.

A lo último tres delles selmanes d'espera'l 21 de mayu de 1979 poner a la venta'l nuevu discu Communiqué. El 8 de xunu la banda empecipia una nueva xira pel so país que se va estender nuevamente a Estaos Xuníos (setiembre), Europa Occidental (payares) y va terminar n'avientu d'esi añu n'Irlanda y Londres. Dire Straits completen un añu 1979 realmente triunfal en tolos sentíos, anque'l nivel d'esixencia fai qu'acaben física y mentalmente escosos y tómense un respiru de seis meses. A ello contribúin tamién los primeros síntomes de desavenencies internes protagonizaos por David Knopfler, l'hermanu de Mark, disconforme cola presión que la redolada musical exerz sobre'l yá famosu grupu.

Estos dos primeros trabayos son los que configuraron el soníu de la banda, y nellos atopen dalgunos de les temes más emblemátiques, como'l yá mentáu "Sultans of Swing", nel discu Dire Straits o "Once upon a time in the West" y "Portobello Belle", en Communiqué.

Escontra una mayor complexidá

editar

En xunu de 1980, tres un llargu descansu, los Dire Straits empecipien les grabaciones de lo que va ser el so tercer discu. Les sesiones estender ente'l 27 de xunu y el 14 d'agostu, mientres les cualos produzse l'abandonu de David Knopfler, quien el 25 de xunetu anuncia oficialmente la so retirada del grupu. Sid McGinnis sustituyiría a David mientres el restu de la grabación, anque nengún de los dos apaez nos creitos del álbum.

El 17 d'ochobre publicar en tol mundu'l tercer álbum de los Dire Straits, Making Movies, que cunta cola collaboración a los teclaos de Roy Bittan (de la poderosa E Street Band de Bruce Springsteen), que marcó un cambéu escontra unos arreglos y una producción más ellaboraos, enclín que se caltendría a lo llargo de la carrera de la banda. Nesti discu inclúyense temes como "Tunnel of Love" y "Romeo and Juliet", que toma'l títulu de la obra de Shakespeare y trata d'un amor imposible. Tamién tán otros grandes ésitos como "Expresso Love" y "Solid Rock".

Pa cubrir el buecu dexáu por David y prosiguir pola sienda del soníu empecipiáu nel últimu discu, la banda decide incorporar a la formación al guitarrista Hal Llindes, californianu de Monterrey, y al teclista Alan Clark, inglés de Durham. Col nuevu personal, el siguiente álbum foi publicáu en 1982 sol títulu Love Over Gold, con namái cinco canciones anque toes elles de llarga duración. Tres la so grabación, en xunetu de 1982, la batería Pick Withers decide abandonar la banda, siendo sustituyíu por Terry Williams de la banda de Dave Edmunds, Rockpile. Esti cambéu fixo volver a los sos oríxenes de pub-band británica (al igual que lu yera Rockpile); con un soníu más senciellu y gayoleru, frente al rock complexu de los sos últimos trabayos. La resultancia foi un EP con tres canciones bailladeros, tituláu Extended Dance, qu'incluyiría les conocíes temes "Twisting By The Pool" y "Two Young Lovers", amás del menos conocíu "If I had you".

El siguiente discu de llarga duración en salir al mercáu foi'l direutu Alchemy en 1984, nel que se recueyen cuasi toles meyores temes de la banda, incluyíu "Going Home", de la película Local Hero, que la so banda sonora foi publicada como trabayu en solitariu de Mark Knopfler. Tamién roblaría en solitarío nestos años les bandes sonores de Comfort & Joy y Cal, onde conocería al teclista Guy Fletcher.

Ésitu masivu

editar

Los cambeos siguieron na alliniación de la banda: salió Hal Llindes y entró Jack Sonni pa sustituyilo. Amás, la banda contrata a Guy Fletcher como un segundu teclista. En 1985 llanzar a la venta Brothers In Arms que foi un xigantescu ésitu internacional, del que salieron dellos singles, incluyendo'l que foi númberu unu "Money for Nothing". Nel álbum participaba tamién Sting ente otros. La portada d'esti discu, con una de les guitarres de Mark Knopfler nella, ye una de les más famoses de la historia de la música contemporánea. Nesti discu atópense, amás del yá mentáu "Money for Nothing", temes como "So far away", "Walk of Life" o "Brothers in Arms", cantar que trata del horror de la guerra con un fondu musical que fai la lletra entá más estremecedora, si quepe.

La xira mundial que siguió al álbum en 1985-86 foi un auténticu ésitu, incluyendo una apaición en Live Aid el 13 de xunetu de 1985, con Sting como vocalista invitáu. La xira remató nel Entertainment Centre de Sydney, Australia, onde Dire Straits inda caltién el récor d'apaiciones consecutives (21 nueches), la postrera de les cualos ye conocida pola so versión calypso de "So Far Away" y una improvisación del cantar folk australiana "Waltzing Matilda". Nun periodu de dos años, Dire Straits tocó 247 conciertos en más de 100 ciudaes distintes.

Ayudó al gran ésitu d'esti discu, Brothers in Arms, el fechu de que foi unu de los primeros trabayos grabáu digitalmente na so totalidá y que tuvo disponible nel novedosu (naquel momentu) formatu Compact Disc. Esto tuvo l'efectu colateral de faelo unu de los álbumes más vendíos ente los consumidores partidarios d'esta nueva teunoloxía. Coles mesmes, el nuevu formatu yera un escelente escaparate pa una meticulosa producción de Knopfler de los sos primeros álbumes, lo que llevó a munchos siguidores a volver mercar los anteriores trabayos. En parte como resultáu d'esto Dire Straits foi la banda con mayores ventes nel mundu a mediaos de los años 80.

Últimos años

editar

Nos siguientes seis años tuvieron un llargu periodu d'inactividá, onde los distintos miembros de la banda siguieron colos sos trabayos en solitariu. Tan solo rompieron el silenciu cola publicación del recopilatorio Money for Nothing (1988) y cola esitosa apaición nel conciertu de celebración del 70º aniversariu de Nelson Mandela xunto a Eric Clapton (Wembley Stadium, Londres, 18 de xunu de 1988). El so últimu álbum d'estudiu, On Every Street, llanzar en 1991. Nél participaba'l personal de Brothers In Arms xunto a un conxuntu de músicos d'estudiu. L'álbum foi recibíu con división d'opiniones y un ésitu moderáu. La xira de 1991-92 (primeramente planiada pa 300 conciertos hasta bien entráu'l 93) que siguió a On Every Street nun tuvo tanto ésitu como l'anterior de 1985-86. L'últimu conciertu de Dire Straits tuvo llugar el 9 d'ochobre de 1992 ante unes 40.000 persones nel Estadiu de la Romareda, en Zaragoza. Más palantre, publicaríen los direutos On The Night (de la xira 1991-92) y Live at the BBC (con temes en direutu grabaos na emisora pública inglesa nos primeros años d'actividá de la banda) nos años 1993 y 1995, respeutivamente. La banda volvió al silenciu.

Finalmente, en 1995, la banda anunció la so disolución. Mark Knopfler concentrar en proyeutos en solitariu y bandes sonores pa películes; munches d'elles, en collaboración col teclista de Dire Straits, Guy Fletcher. El baxista John Illsley, l'únicu miembru xunto a Mark Knopfler que se caltuviera dende los entamos, pasó a dedicase a la pintura, en 2008 tornó al panorama musical con un álbum tituláu Beautiful You y en 2010 publicó Streets Of Heaven. Otros antiguos miembros siguieron les sos carreres musicales, como David Knopfler o'l batería Pick Withers, que pasó a trabayar en bandes de jazz.

Rumores de regresu

editar

En 2008 John Illsley anunció la posible vuelta de la banda pal Festival Rock In Rio. La noticia foi desmentida en repitíes ocasiones, y dende entós Mark Knopfler espresó'l so refugu a una xunta siempres que se-y preguntó.[4] En 2012 fórmase la banda tributo The Straits formada por antiguos miembros de Dire Straits, como Alan Clark, Chris White o Phil Palmer, anque esti postreru abandonaría la banda pocu dempués.

The Straits, el septetu lideráu por Alan Clark y Chris White y completáu por Steve Ferrone (batería de Tom Petty), Terence Reis (voz, guitarra), Mike Feat (baxu), Adam Phillips (guitarra) y Jamie Squire (más tecles, que canta como Michael Jackson), empecipió una llarga xira europea (18 feches n'Escandinavia, Alemaña, Iberia) a partir de marzu del 2012. Y en pallabres de Alan Clark, tecladista de la banda, "axuntamos en xineru del añu pasáu pa un conciertu benéficu nel Albert Hall de Londres y esfrutar tantu que permanecemos". Y agora allántennos colos cantares que fixeren famoses los Dire Straits como "Romeo and Juliette", Brother in Arms, Tunnel of love, ente otres. "Nun dimos munchos conciertos inda, porque apenes tamos empezando. Fiximos una xira pol Reinu Xuníu n'ochobre (de 2011) y foi fantásticu. Actuamos sobremanera en teatros. Tamién apaecimos en dellos festivales al campu" comenta tecladista líder de la banda.

Miembros

editar

Plantía:Dire Straits miembros

Miembros

editar

Collaboraciones

editar

Discografía

editar
Artículu principal: Discografía de Dire Straits

La discografía de Dire Straits componer de seis álbumes d'estudiu, trés álbumes en direutu, trés álbumes recopilatorios, dos EP y 23 senciellos.

Álbumes d'estudiu

editar

Álbumes en direuto

editar

Álbumes recopilatorios

editar

EPs

editar

Referencies

editar
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 «The official Mark Knopfler News website» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2014-03-20.
  2. ↑ 2,0 2,1 «Desacobardáu líder» (castellanu). Rolling Stone Magacín (21.11.1985).
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 «Love over Gold. Historia de Dire Straits» (castellanu).
  4. ↑ «Dire Straits reunion? It's not for Knopfler (The Guardian)».

Bibliografía

editar
  • Feito, Alvaro (1986). Dire Straits. Ediciones Júcar, coleición Los Xuglares, nᵘ65, 1986, ISBN 84-334-2065-8.

Enllaces esternos

editar






Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Dire_Straits&oldid=4265746»