Evagrio Escolásticu
Evagrio Escolásticu, Evagrio d'Epifanía o Epifanense, o Evagrio el Prefeutu, en llatín Evagrius Scholasticus (Epifanía, Celesiria, c. 536 d. C. - d. de 594), historiador siriu d'espresión llatina.
Evagrio Escolásticu | |
|---|---|
| Vida | |
| Nacimientu | Hama, 536 |
| Nacionalidá |
 Imperiu Bizantín |
| Muerte | Antioquía del Orontes, 594 (57/58 años) |
| Estudios | |
| Llingües falaes |
llatín griegu antiguu |
| Oficiu | historiador de la Ilesia, historiador, abogáu |
| Trabayos destacaos |
Ecclesiastical History (en)  History (en) |
 | |
Nació n'Epifanía, llugar del sur de Siria cruciáu pol Orontes. Ellí instruyóse bien en gramática y retórica; establecer en Antioquía como abogáu. Ayudó al patriarca Gregorio (569-594) y defendiólu con ésitu de los cargos d'incestu y adulteriu nel conceyu de Constantinopla (589). L'emperador Tiberiu II dio-y el cargu de cuestor y Mauriciu'l de prefeutu honorariu.
Escribió una coleición d'informes, cartes y decisiones pal patriarca Gregorio y otra colos sos propios discursos, ente ellos un panexíricu del emperador Mauriciu y el so fíu Teodosio; nenguna d'estes obres caltúvose; subsiste, sicasí, la so famosa Historia ecclesiastica en seis llibros. Sigue la d'Eusebio de Cesarea, Sócrates, Sozomeno y Teodoreto y abarca dende'l conceyu d'Éfesu (431) al decimosegundu añu del reináu de Mauriciu (593-594). Narra non yá los discutinios teolóxicos y herexíes de los sieglos V y VI (nestorianismu, eutiquianismu y últimes fases del monofisismu), sinón que tamién rexistra la hestoria civil y guerres contra perses y otros pueblos, a más de toa suerte de sucesos (calamidaes, conflagraciones, terremotos, etc.). Asina por casu na so Historia eclesiástica fálanos sobre la Plaga de Xustinianu y como nos socesivos ciclos epidémicos d'esta enfermedá foi perdiendo a tola so familia: Muyer, fíos y nietos. El mesmu foi afeutáu por esta enfermedá cuando yera un escolar mientres el primer biltu d'epidemia nel 541 a 543.[1]
Les sos fontes (Eustacio de Antioquía, Procopio de Cesarea, Juan Malalas, Juan d'Epifanía, Menandro el Proteutor, Zacarías el Rétor y otros) son usaes de forma concienzuda, con rigor y sentíu críticu al verificar la información, ganándose fama d'esactu; amuesa un xuiciu equilibrao y certero, del que nun s'escapa siquier el so gran predecesor Eusebio de Cesarea, anque nun despinta les sos preferencies. Amuésase indulxente colos herexes y, nel so defensa de Constantino, llega a negar l'asesinatu, cuntáu pol historiador paganu Zósimo, del so propiu fíu Encrespo y la so madre Faustina, orixe de la so conversión al Cristianismu; tamién da cuenta de maravíes y lleendes, por casu el rellatu del sangre que dacuando se recoyía con una esponxa del cuerpu de Santa Eufemia de Calcedonia (II, 3). Eclesiásticamente ortodoxu, ataca n'especial toa esviación del dogma de Calcedonia.
Ver tamién
editarFuentes
editarReferencies
editar- ↑ Evagrio Escolásticu: Histoire ecclésiastique. Éditions du Cerf,[1] Archiváu 2013-08-07 en Wayback Machine París, 2011.
Enllaces esternos
editar- Historia Eclesiástica: testu billingüe griegu - francés nel sitio de Philippe Remacle (1944 - 2011). La portada que se ve correspuende a una edición de la obra homónima de Teodoreto de Ciro que tamién ye continuación de la d'Eusebio de Cesarea.