Félix de Aramburu
Félix Pío de Aramburu y Zuloaga (5 de mayu de 1848, Uviéu – 30 d'abril de 1913, Madrid), conocíu como Félix de Aramburu, foi un xurista y poeta románticu asturianu.
Félix de Aramburu | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
.jpg) | |||||||||
1910 - 1943
1901 - 1913 Distritu: Universidá d'Uviéu
1888 -
| |||||||||
| Vida | |||||||||
| Nacimientu | Uviéu, 5 de mayu de 1848[1] | ||||||||
| Nacionalidá |
 España | ||||||||
| Llingua materna | castellanu | ||||||||
| Muerte | Madrid, 30 d'abril de 1913[1] (64 años) | ||||||||
| Estudios | |||||||||
| Estudios | Universidá d'Uviéu | ||||||||
| Llingües falaes | castellanu | ||||||||
| Oficiu | xurista, políticu | ||||||||
| Emplegadores | Universidá Central | ||||||||
| Miembru de | Real Academia de Ciencies Morales y Polítiques[2] | ||||||||
| Xéneru artísticu | poesía | ||||||||
 | |||||||||
.svg){kind=small}
Trayeutoria profesional editar
Nacíu na ciudá asturiana d'Uviéu el 5 de mayu de 1848,[3] dende la so adolescencia dio muestres d'un marcáu enclín lliterariu, mientres cursaba Derechu na Universidá d'Uviéu, de la cual el so padre foi tamién caderalgu. Terminada brillantemente la carrera en 1869, al añu siguiente doctorar pola Universidá Central de Madrid y dio empiezu la so vida de fecundu docente, como auxiliar de la Universidá d'Uviéu. Tamién por esi tiempu foi miembru de la Xunta llocal de primera Enseñanza. Tamién estudió Filosofía y Lletres y Arte. En 1876 llogró, por oposición, la cátedra d'ampliación de Derechu civil y códigos de la Universidá de Santiago de Compostela, y el mesmu añu consiguió permutarla pola d'Historia y Elementos de Derechu Romanu na Universidá d'Uviéu.
Decanu y vicerector dende 1886, en 1888 ye nomáu rector, y desempeña hasta 1905 esi cargu nel que-y asocede Fermín Canella. Sol so rectoráu, empecipióse la Estensión Universitaria. Dende 1887 foi miembru del Tribunal Contenciosu-Alministrativu. Foi tamién direutor del Muséu Arqueolóxicu, secretariu y profesor de la Escuela d'Artes y Oficios d'Uviéu, vicedireutor de la Sociedá Económica d'Amigos del País y de l'Asociación de Ganaderos. Por cuenta de toos estos cargos, hubo de prodigase en conferencies y discursos.
En 1887 publica La nueva ciencia penal que llogra la Medaya de Plata de la Esposición Universal de Barcelona de 1888. La so fama de penalista llega a Italia, a Alemaña, a Rusia.
Dende 1901 hasta'l so fallecimientu foi senador pola Universidá d'Uviéu. Conseyeru d'Instrucción Pública (1902), profesor de la Escuela de Criminoloxía, catedráticu d'Estudios Cimeros de Derechu na Universidá Central, miembru numerario de la de Real Academia de Ciencies Morales y Polítiques[4] y maxistráu del Tribunal Supremu. Dende 1905 hubo d'afitar la so residencia en Madrid, onde finó'l 30 d'abril de 1913,[3] treslladándose darréu'l so cuerpu pa ser soterráu en Ribeseya.
Producción lliteraria editar
La mayoría de los sos trabayos lliterarios recoyer na Revista de Asturias, que primero tuvo'l nome de Ecos del Nalón, revista d'eleváu tonu, de la que foi direutor (ente los años 1877 y 1883) y na cual popularizó'l pseudónimu de Saladino; pero tamién La Ilustración Gallega y Asturiana publicó munches poesíes y trabayos sos.
El so Monografía d'Asturies[5] foi gallardoniada pola Real Academia de la Historia col Premiu al Talentu (1903).
Defensor de la cultura asturiana, amás de les obres yá citaes y numberoses memories, informes y discursos, escribió un drama en versu tituláu Vida por honra (Uviéu, 1878), Tres cuento (Madrid, 1879), Un votu en pro del xuiciu oral en materia civil (Uviéu, 1890), Hestories de páxaros que paecen homes (Uviéu, 1903), que ye una escoyeta de poesíes yá publicaes na Revista de Asturias, Cuadonga na obra Asturies d'Octavio Bellmunt y Fermín Canella Secades, y ensame de trabayos más n'otros llibros y revistes.
Bibliografía editar
- Aramburu y Zuloaga, Félix (1899). Monografía d'Asturies. Uviéu: [s. n.].
- Petit, Carlos (7 d'ochobre de 2011). «Aramburu y Zuloaga, Félix Pío de (1848-1913)». Diccionario de catedráticos españoles de derechu (1847-1943) (Universidá Carlos III de Madrid. Institutu Figuerola d'Historia y Ciencies Sociales). http://portal.uc3m.es/portal/page/portal/institutu_figuerola/programes/phu/diccionariodecatedraticos/lcatedraticos/azuluoaga.
- Silva Melero, Valentín (xineru-xunu de 1946). «Un penalista asturianu: don Félix de Aramburu(1)». Revista de la Universidá d'Uviéu. Facultá de Derechu (Uviéu: Universidá d'Uviéu) añu VII (XXXIII-XXXIV): páxs. 81-96. ISSN 1695-5234. http://digibuo.uniovi.es/dspace/bitstream/10651/5069/1/2073100_042.pdf.
Referencies editar
- ↑ 1,0 1,1 Afirmao en: Diccionario biográfico español. Identificador DBE: 24415/felix-pio-de-aramburu-y-zuloaga. Apaez como: Félix Pío de Aramburu y Zuloaga. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Editorial: Real Academia de la Historia. Llingua de la obra o nome: castellanu. Data d'espublización: 2011.
- ↑ URL de la referencia: http://www.racmyp.es/academicos/lista_historica.cfm. Data de consulta: 10 febreru 2019.
- ↑ 3,0 3,1 Petit, 2011.
- ↑ Silva Melero, 1946, páxs. 83-84.
- ↑ Aramburu y Zuloaga, 1899.
Enllaces esternos editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Félix de Aramburu 
.
- Félix de Aramburu nel Diccionariu de catedráticos españoles de Derechu (1847-1943) de la Universidá Carlos III de Madrid.
Datos: Q5872474- Multimedia: Félix de Aramburu
