Francisco de Orantes y Villena

Francisco Antonio de Orantes Vélez y Villena O.F.M., más conocíu como Francisco de Orantes y Villena (1516, Cuéllar – 12 d'ochobre de 1584) foi un relixosu franciscanu, teólogu y escritor español destacáu polos sos cargos de confesor de don Xuan d'Austria (1575-1578) y obispu d'Uviéu (1581-1584).

Francisco de Orantes y Villena
obispu d'Uviéu 6 marzu 1581 - ← Gonzalo de Solórzano - Diego Aponte Quiñones → Diócesis: Diócesis de Oviedo (es)
Vida
Nacimientu	Cuéllar, 1516
Nacionalidá	España
Muerte	12 d'ochobre de 1584 (67/68 años)
Estudios
Estudios	Universidá de Salamanca
Llingües falaes	llatín
Oficiu	escritor, obispu católicu
Creencies
Relixón	Ilesia Católica
Orde relixosa	Orde Franciscana

Primeros años

Nació na villa de Cuéllar (Segovia) nel añu 1516, siendo fíu de Xuan de Orantes y Villena y de María Vélez de Guevara, dambos pertenecientes a la pequeña nobleza de la llocalidá. Cursó les sos primeres lletres nel Estudiu de Gramática de Cuéllar. El 13 d'agostu de 1535 ingresó nel conventu de San Francisco de Valladolid y más tarde estudió na Universidá d'Alcalá, siendo colexal del de San Pedru y San Pablo, y más tarde na de Salamanca, onde tuvo como profesor a Alfonso de Castro. Una vegada remataos los sos estudios, tornó al conventu franciscanu de Valladolid, onde foi profesor de teoloxía.

En 1561 foi unviáu por Xuan Fernández de Valtodano, obispu de Palencia como'l so procurador al Conceyu de Trento. Una vegada rematáu foi nomáu guardián del conventu, y al añu siguiente predicó na so congregación la fiesta del Día de Tolos Santos, que'l so discursu foi publicáu por Nicolás Coleti.

Confesor del príncipe en Flandes

En 1575 llogró'l cargu de ministru provincial del so orde, puestu al qu'arrenunció en siendo nomáu por Felipe II d'España confesor del príncipe don Xuan d'Austria, polo que se treslladó a Madrid. Acompañó a don Xuan a contra los turcos, pa la que'l so hermanu nomáralu Capitán Xeneral de la Lliga Santa y tuvo con él na victoria de la batalla de Lepanto. En 1576 viaxó a Alemaña, acompañando a don Xuan, por cuenta de les guerres en Flandes y permaneció xunto a él hasta la so muerte, asocedida en Bouges, cerca de Namur (actual Bélxica) el 1 d'ochobre de 1578. Amás de confesor de don Xuan, sirvió tamién como vicariu xeneral de los exércitos y como comisariu xeneral de l'Armada de Llevante. La so estancia en Flandes foi recoyida por Nicolás Antonio na so Bibliotheca hispana nova, según na de Xuan de San Antonio.

Tres la muerte del príncipe, unvió a Felipe II d'España una rellación de los sos últimos díes y muerte, que s'espublizó n'edición moderna por Eduardo Toa y Güell. Amás, mientres la so estancia n'Alemaña escribió la so Epístola de Ecclesia, una obra contra la tesis de Miguel Bayu alrodiu de la ilesia y la naturaleza del ser humanu, que se publicar en Colonia en 1580.

Obispáu d'Uviéu y muerte

Tornó a España pa dar cuenta al rei de asoceder en Flandes, y una vegada ellí, foi nomáu consultor del Santu Oficiu de la Inquisición de Murcia. Poco dempués el monarca presentó-y pa ocupar la Diócesis d'Uviéu, vacante pola muerte de Gonzalo de Solórzano, asocedida en 1580. El 6 de marzu de 1581 foi nomáu obispu d'Uviéu, y el 15 de mayu del mesmu añu foi consagráu en Madrid.

La so residencia apenes duró tres años, finando en Uviéu'l 12 d'ochobre de 1584. Foi soterráu na catedral de San Salvador de la ciudá, na capiya mayor y nel llau de la Epístola, xunto a les graes del altar mayor. Sobre'l so sepulcru grabó la inscripción: «Equí xaz soterráu D. Fr. Francisco de Orantes y Villena, Confesor del Señor Don Xuan d'Austria, y Obispu d'Uviéu. Finó a XII d'Ochobre de MDLXXXIV». La so llábana, al igual que la d'otros munchos obispos de la ciudá, sumió por causa de les obres llevaes a cabu na catedral nel sieglu XIX mientres el mandatu del obispu Gregorio Ceruelo la Fonte, quien anovó per completu'l suelu.

Dientro de les sos obres destaca percima de toes la so Locorum Catholicorum pro Romana fide adversus Calvini intitutiones, un tratáu sobre Job publicáu en Venecia en 1563, nel que refuta les teoríes de Xuan Calvino, y del que se fixeron tres reediciones: dos d'elles en París en 1565 y 1566 y otra tardida en Roma en 1795. Por esti tipu d'obres recibe numberosos aponderamientos, como'l de Martín Eisengrein, quien lu califica de «doctísimo nes Lletres sagráu y profanu, bien exercitáu en refutar a los herexes».

Bibliografía

• Risco, Manuel (1745). España Sagrada: Tomu XXXVIIII de la Ilesia exenta d'Uviéu. Madrid: Imprenta de vilba y fíu de Marín.

• Curia Provincial de los Franciscanos de Valencia. «Biografía de Francisco de Orantes». Pequeña Enciclopedia Franciscana. Consultáu'l 8 de xunu de 2010..

Enllaces esternos

• Datos: Q5868025