En lletricidá, denominar fusible a un dispositivu constituyíu por un soporte fayadizu y un filamentu o llámina d'un metal o aleación de baxu puntu de fusión que s'entrepola nun puntu determináu d'una instalación llétrica por que se funda (por efeutu Joule) cuando la intensidá de corriente supere (por un cortucircuitu o un escesu de carga) un determináu valor que pudiera faer apeligrar la integridá de los conductores de la instalación col consiguiente riesgu de quema o destrucción d'otros elementos.

Datos xenerales

El fusible llétricu, denomináu primeramente aparatu d'enerxía y de proteición contra sobrecarga de corriente llétrica por fusión, ye'l dispositivu más antiguu de proteición contra posibles fallos en circuitos llétricos, apaeciendo les primeres cites bibliográfiques nel añu 1774, momentu nel que se-y emplegaba pa protexer a condensadores de daños frente a corrientes de descarga de valor escesivu. Mientres la década de 1880 ye cuando se reconoz el so potencial como dispositivu proteutor de los sistemes llétricos, que taben recién empezando a espublizase. Dende esi momentu, hasta l'actualidá, los numberosos desarrollos y l'apaición de nuevos diseños de fusibles avanzaron al pasu de la teunoloxía, y ye que, a pesar de la so aparente simplicidá, esti dispositivu tien na actualidá un bien eleváu nivel teunolóxicu, tantu no que se refier a los materiales usaos como a les metodoloxíes de fabricación. El fusible coesiste con otros dispositivos proteutores, dientro d'un marcu de cambeos teunolóxicos bien aceleraos que lo faen apaecer como pasáu de moda o obsoleto, lo que nun ye asina.

Esti conceutu entender con mayor facilidá cuando se describe'l campu d'aplicación actual, que los sos parámetros nominales tienen rangos bien amplios. Les tensiones de trabayu van dende unos pocos voltios hasta 132 kV; les corrientes nominales, dende unos pocos mA hasta 6 ka y les capacidaes de rotura algamen en dellos casos los 200 ka.

La producción añal de fusibles supera los 30 millones d'unidaes, ente que n'Arxentina utilícense aproximao 300.000 unidaes añales. Una industria de tamañu mediu puede tener instalaos dellos centenares de fusibles y nun automóvil modernu pueden atopase n'usu ente 40 y 60 fusibles. La mayoría de los equipos electrónicos tienen siquier un fusible. Los sos tamaños pueden ser tan pequeños como la cabeza d'un fósforu de madera, y nel otru estremu, esto ye p'aplicaciones d'alta tensión y con alta potencia de curtiu circuitu, atópense fusibles que'l so pesu ronda los 20 quilogramos.

Les estadístiques de producción a nivel mundial indiquen la crecedera constante del mercáu. Pa dellos tipos de fusibles la crecedera ye bien eleváu, como ye'l casu de los dispositivos pa circuitos electrónicos de baxa potencia y los elementos pa usu n'automóviles. Sicasí, pa los fusibles tradicionales (baxa y media tensión, y alta capacidá de rotura) envalórase una crecedera con menor velocidá, del orde de la crecedera de los sistemes llétricos, que ronda'l 3% añal.

El principiu de funcionamientu del fusible ye bien simple: basar n'entrepolar un elementu más débil nel circuitu, de manera tal que cuando la corriente algame niveles que podríen estropiar a los componentes del mesmu, el fusible fúndase y ataye la circulación de la corriente. Que'l elementu fusible o eslabón débil del circuitu algame la fusión nun implica necesariamente que s'ataye la corriente, siendo esta diferencia la clave pa entender la teunoloxía arreyada nel aparentemente simple fusible.

A lo llargo de los años fueron apaeciendo fusibles p'aplicaciones específiques, tales como protexer llinies, motores, tresformadores de potencia, tresformadores de tensión, condensadores, semiconductores de potencia, conductores aisllaos (cables), componentes electrónicos, circuitos impresos, circuitos integraos, etc. Estos tipos tan diversos de fusibles tienen carauterístiques de seleición bien distintes, lo que fai complexa la so correuta seleición.

Esti rangu tan ampliu rique que l'usuariu de fusibles tenga un importante nivel de conocencies, que nun ye bono d'adquirir pola falta de material informativo de bon accesu.

Hai que considerar otru factor importante, que ye la esistencia de fusibles respondiendo a normalizaciones de diversos países. Cuando se fala de los sistemes de distribución d'enerxía llétrica, emplegar nel nuesu mediu fusibles d'alta potencia respondiendo fundamentalmente a normes europees, pero pa la distribución de media tensión y baxa potencia, empléguense elementos allegaos a la normalización norteamericana.

La normalización europea, na actualidá práuticamente unificóse nes normes IEC (International Electrotechnical Commission), pero nel nuesu mediu inda hai infinidá de dispositivos instalaos que'l so orixe provién de tiempos anteriores a la unificación. La situación empiórase enforma cuando se fai referencia a los fusibles instalaos n'equipos, yá sían industriales, electrodomésticos o electrónicos, pos los dispositivos respuenden a les normes del país d'orixe del equipamientu.

L'abanicu de posibilidaes de fusibles pa equipos de baxa tensión ye práuticamente ilimitáu, pudiendo afirmase que cada país del mundu ta representáu con dalgún fusible. Frente a esta situación, la reposición del fusible ye bien malo de llograr, polo que tien de recurrise al reemplazu pol dispositivu de carauterístiques tan paecíes como seya posible, lo que nuevamente rique d'un bon nivel de conocencies per parte del usuariu.

Historia

Primer Etapa

El fusible foi l'últimu dispositivu de proteición usáu nos sistemes llétricos dende hai más de 240 años, que'l so desenvolvimientu puede estremase pal so estudiu en siete etapes. La hestoria de los fusibles y la primer etapa del so desenvolvimientu empieza nel añu 1774, momentu nel cual publicar los resultaos de la estensa investigación llevada a cabu por Narne. Estos esperimentos consistíen nel estudiu del efeutu de la lletricidá sobre les plantes, animales y voluntarios humanos, pa lo cual producíense corrientes elevaes por aciu descargues de condensadores (botelles de vidriu recubiertes internamente y externamente con plaques metáliques), protexendo a los elementos con un conductor de baxa seición. Darréu, fueron apaeciendo artículos describiendo munchos esperimentos y esplicando delles aplicaciones desaxeradamente simples, como por casu: la proteición de sistemes telegráficos, llegaron a la década de 1880.

Tien De recordase que nesos momentos trabayábase solamente en corriente continua, polo qu'amás de la fusión tenía de producise la rápida separación de los electrodos con cuenta d'apagar el arcu llétricu. Los primeros diseños de fusibles yeren de tipu abiertu, polo que l'elementu conductor, cuando fundía yera espulsáu en forma de gotes, con mayor o menos violencia según la enerxía de corriente que la fundía. El riesgu de quema y de dañu personal yera bien eleváu, colo que s'empezó a introducir al elementu fusible en tubos de vidrios con dambos estremos abiertos, menguando los riesgos citaos, ensin anulalos totalmente. Esti tipu de fusible, non podíen tapase los estremos del tubu, una y bones la resultancia cuando operaba en corrientes altes, yera la so esplosión.

Nel añu 1880, más precisamente'l 4 de mayu, Edison presenta la primer patente sobre fusibles, col númberu 227226, que tien llugar n'Estaos Xuníos, na cual indícase que'l fusible ye'l elementu débil del circuitu, una y bones la presencia de sobrecorrientes peligroses pal circuitu facer fundise y cortar la circulación de corriente. Nesi momentu, la principal aplicación yera na proteición de les costoses llámpares llétriques, que s'estropiaba pola sobrecorriente y les sobretensiones que se xeneraben na probeza de los reguladores de tensión usaos nesa dómina. El primer fusible zarráu foi patentáu por W. M. Mordey n'Inglaterra nel añu 1890.

Siguiendo a les primeres patentes, pueden atopase infinidá de diseños introduciendo idees por demás atélites, munches d'elles na direición de dexar que'l fusible fuera reusable, esto ye, nun tuviera de refugar se dempués d'operar.

Yá nesi momentu entendióse qu'unes de les claves d'usu del fusible aniciaba na so elevada confiabilidad, elementu que se ve seriamente perxudicáu colos agregaos necesarios pa dexar que'l fusible fuera re-usable. De tiempu en tiempu, entá na actualidá, surden idees nueves p'algamar esi oxetivu, pero'l so aplicabilidad ye baxa o nula, polo cual, l'elementu fusible sigue siendo descartable o d'una sola operación.

Segunda etapa

Puede considerase que la segunda etapa empieza nel añu 1906, cola publicación del llibru del investigador alemán Meyer, na cual preséntase un analís del procesu de fusión, muncho más científicu que nos artículos previos. Mientres esta etapa, los investigadores dedicaron los sos esfuercios principalmente a la predicción de la rellación ente'l material y dimensiones d'elementu fusible col tiempu tardáu pol mesmu n'algamar la fusión. Empezar a entender el comportamientu térmicu del fusible, la conducción axial y radial, l'efeutu de los terminales, etc. Nesi momentu definió'l principal parámetru de trabayu del fusible pa esa dómina, la corriente mínima de fusión. Nesa publicación preséntase la denomada constante de Meyer, valor que dexa determinar el tiempu de fusión d'un fusible pola densidá de corriente que la traviesa y en función del material emplegáu, so condiciones adiabáticas (ensin intercambiu de calor). En forma analítica, la constante de Meyer ye'l valor de la integral de la densidá de corriente elevada al cuadráu, que almacena nel elementu una cantidá de calor abondo pa provocar la fusión, integral que recibió'l nome d'enerxía específica.

La idea nesa etapa de desenvolvimientu, yera en que si l'elementu algamaba la fusión, eventualmente atayaría la sobrecorriente. Al poco tiempu reconocióse que cumplir col primer requisitu non siempres significaba'l cumplimientu del segundu. Nesa etapa, les enerxíes lliberaes polos sistemes llétricos en casos de falles empezaron a superar a la capacidá del fusible pa la so interrupción, polo qu'empezó a ser común la esplosión del fusible. El baxu nivel de conocencies del momentu sobre'l procesu d'interrupción, nun dexaba reconocer onde aniciaba'l problema. Yera normal atopar nos manuales d'instrucciones sobre'l manexu de fusibles, indicaciones que güei paecen risibles, como que

el operario tenía d'averase al fusible de banda p'amenorgar el perfil espuestu a la esplosión, col brazu esquierdu cubiertu con una manga de cueru, que tenía de movese escontra riba hasta cubrir los güeyos y recién operar cola mano derecha enguantada", o que "el operario solo puede operar fusibles cuando ta acompañáu por otru trabayador.

Nesta etapa del desenvolvimientu, los sistemes llétricos empezaron a migrar de corriente continua a corriente alterna, polo que se constrúin llinies de distribución de llargor importante y empiézase a alzar la tensión de trabayu, yá teniéndose sistemes con delles decenes de kV. Nesi altor de desenvolvimientu disponíase fusibles abiertos, capaces de funcionar dende unos pocos voltios hasta los 70 kV, recibiendo'l nome de fusible d'espulsión, teniendo bien poca capacidá d'interrupción de corriente.

Los dispositivos d'alta tensión instalar en llugares solitarios y en puntos elevaos del poste, p'amenorgar el riesgu de dañu polos elementos espulsaos. Esto significaba que solo podía emplegase fusibles neses tensiones pa corrientes bien baxes quedando apostraos a los sistemes de distribución de baxa potencia y rurales.

Pa la proteición y operación d'estos sistemes de mayor tensión, esistíen interruptores basaos na estinción n'aceite, naciendo la idea d'emplegar una combinación de interruptor n'aceite y fusible, denomináu fusible líquidu o d'aceite. L'elementu fusible, tensionado por un resorte, atópase dientro que'l fusible debilitar pola temperatura alcanzao, el resorte cortar y mueve, allargando l'arcu llétricu que s'apaga n'aceite. Esti dispositivu, n'usu mientres dellos años, dexaba potencies d'interrupción enforma mayores que les d'espulsión.

La gran variedá de diseños disponibles comercialmente y les diferencies nos criterios de diseñu y aplicación, conducieron a la necesidá de normalizar, momentu nel cual empiézase a trabayar nes normal específiques con cuenta de poder garantizar uniformidá y intercambiabilidad ente fabricantes. Apruébense normes sobre fusibles en Norteamérica, Alemaña ya Inglaterra, que yeren los países que lideraben el desenvolvimientu.

Esploróse la idea d'asitiar l'elementu fusible somorguiáu en material de rellenu, probándose coles siguientes sustancies: tiza, mármol, lladriyu molíu, arena, mica, carborudurm y amiantu, ensin algamar resultaos concluyentes.

Tercer etapa

La tercer etapa considérase que s'empecipia cola nacencia del dispositivu denomináu Fusible de potencia o fusible con material esterior con rellenu, que foi introducíu por investigadores alemanes mientres la década de 1940. Mientres esa etapa, efeutuáronse estensos estudios sobre'l fenómenu d'estinción del arcu llétricu y la influyencia del rellenu, determinando que'l meyor elementu estintor yera ya inda lo ye güei, el sable de cuarzu. La idea del emplegu del sable de cuarzu naz del so yá espublizáu usu pal apagáu de quemes.

Cuarta etapa

De siguío presentóse la cuarta etapa denomada la yera escura del fusible, que foi'l periodu nel cual desencadenóse la Segunda Guerra Mundial. Nesta etapa, producióse una rápida medría de les enerxíes de falla de los yá importantes sistemes llétricos, que superó en bien curtiu tiempu a los desarrollos pendientes a suministrar al fusible la capacidá de rotura para remanares. Amás, contemporáneamente introducióse'l interruptor automáticu magnetu térmicu, que como competidor amenació seriamente, al nesi momentu atrasáu fusible. Esta situación caltener hasta aproximao l'añu 1945, esto ye, hasta finales de la segunda guerra mundial, momentu nel qu'empezaron a apaecer nuevos y atélites diseños de fusibles, con una importante variedá en distintos tipos y aplicaciones.

Quinta etapa

La introducción d'innovaciones importantes p'ameyorar el comportamientu del fusible marcó l'entamu de la quinta etapa. Tales innovaciones son, fundamentalmente: l'agregáu del denomináu efeutu , usu d'elementu fusible con amenorgamientos de seición distribuyíes, usu de material estintor como rellenu, etcétera. Tales carauterístiques punxeron nuevamente al fusible nuevamente en condiciones de competir col recién llegáu interruptor magnetotérmico, superándolo'l fusible no que se refier a capacidá de rotura y fiabilidá. El fusible d'elevada capacidá d'interrupción, algamó niveles de tensión del orde de los 60 kV, colo que s'introdució nel campu nel qu'hasta esi momentu yera cuasi esclusivu pa los interruptores. Dende esi momentu y hasta l'actualidá, el fusible ye'l dispositivu con mayor capacidá volumétrica nel manexu d'enerxía de falles, lo que se llogra cola rápida intervención, fenómenos que se denominen llimitación, que significa que'l fusible anula la corriente ensin esperar el so pasu natural por cero.

Esti periodu coincidió cola gran espansión mundial que lu siguió a la fin de la guerra, creciendo'l tamañu y la demanda de los sistemes llétricos, dando llugar a la nacencia de grandes empreses fabricantes de fusibles, fundamentalmente n'Europa y Norteamérica.

Sesta etapa

La sesta etapa aniciar cola introducción del semiconductor d'estáu sólidu, que tuvo llugar nos empiezos de la década del 1950, magar los semiconductores con potencies apocayá importantes vieron la lluz mientres la década de 1970. Los semiconductores de potencia tienen carauterística d'operación totalmente distintes a los sistemes llétricos. Basada tal diferencia, fundamentalmente, na so elevada densidá d'enerxía so condiciones de funcionamientu nominal y la so amenorgada capacidá térmica. N'otres pallabres, los semiconductores de potencia, remanaben elevaos valores d'enerxía en bien pequeñu volume, pero teníen bien baxa capacidá pa soportar sobrecorrientes del tipu curtiu-circuitu. Estes carauterístiques riquíen d'un nuevu tipu de dispositivos proteutores.

El fusible resulta bien cimeru a los restantes dispositivos proteutores pa esta xera, función qu'inda güei sigue liderando. L'adaptación del fusible tradicional, pa cumplir con esta nueva función nun foi rápido llograda, yá que primeramente los fabricantes pre-esistentes de fusibles nun fueron capaces de desenvolver el fusible fayadizu. Ante esta dificultá, les fábriques de semiconductores de potencia crearon les sos propies divisiones de desenvolvimientu de fusibles específicos pa los sos semiconductores. Sicasí, nun curtiu espaciu de tiempu los fabricantes de fusibles pudieron entender los requerimientos del semiconductor, harmonizando parámetros y carauterístiques, faciéndose cargu de la fabricación de los mesmos. Les fábriques de fusibles pertenecientes a los fabricantes de semiconductores fueron amodo sumiendo, al haber tomando nuevamente los espertos el negociu nes sos manes.

Dende esi momentu, hasta aproximao la década del 1990, la velocidá del desenvolvimientu de fusibles amenorgar en gran midida, fundamentalmente por cuenta de la fuerte posición d'estos dispositivos nos sistemes llétricos. Nesi periodu, nun se produció nenguna innovación escepcional nel desenvolvimientu de los fusibles, salvo l'habilidá de realizar estudios analíticos munchos más precisos emplegando'l poder de los ordenadores y téuniques d'analises tales como les d'Elementos finitos, Diferencies finitas, Transmission Line Network, etcétera. Tales estudios analíticos, dexaron entender meyor el funcionamientu y facilitaron la optimización de les dimensiones y materiales emplegaos nos dispositivos. Amás nun tien d'escaecer se la política comercial por demás agresiva y munches vegaes con poco fundamentu téunicu de los fabricantes de interruptores termu-magnéticos de baxa tensión, que son presentaos como la panacea de los dispositivos de proteición.

Séptima etapa

Na década del 1990 empecípiase la séptima etapa de desenvolvimientu de fusibles, que puede considerase como xenerada pol denomináu Fusible Delgado. Unu de los campos d'aplicación más difícil del fusibles ye pa corrientes nominales baxes, del orde dende les fracciones de amperes hasta non más de 10 A. Pa operar afechiscamente con estes corrientes nominales, l'elementu fusible tien de tener dimensiones tan pequeñes, que lo vuelven inmanejable nel armáu, dende'l puntu de vista mecánicu. Apaez asina'l denomináu Fusible en Sustratu, que consiste nel material conductor depositáu sobre una placa d'aislante, similar a los circuitos impresos llargamente desenvueltos pal armáu de los dispositivos electrónicos. Empléguense delles téuniques de deposición del material conductor, como ye la fotográfica y ataque por ácidu emplegada nos circuitos impresos, deposición en vacíu usada nes platiaos de materiales non conductores, mázcara permeable aplicada nel etiquetáu, etc. Como sustratu utilízase alúmina, ailicio, mica, etc. Na actualidá atópase en desarrollos fusibles de dimensiones entá menores, denominaos fusibles litográficos, yá que se llogren pol conocíu métodu d'offset, emplegando sustratu bien delgáu y flexible. La necesidá de fusibles de baxu tamañu ye cada vez mayor, pola miniaturización de la electrónica, pudiendo afirmar que cada equipu electrónicu modernu tien na actualidá unu o más fusibles, como por casu los teléfonos móviles, les cámares fotográfiques dixitales, filmadoras, etc. Otru campu de bien altu desenvolvimientu actual fusible pa automotores, debíu al agregáu cada vez mayor d'electrónica y lletricidá nel automóvil. Ésti, totalmente llétricu o a cencielles híbridu, contién bien de circuitos llétricos y collos un gran númberu de fusibles. El próximu desenvolvimientu que s'espera de fusibles, que daría llugar a la próxima etapa, ye l'agregáu de capacidá o habilidá de toma de decisiones o d'adaptación, que fadría que la so operación seya modificada por condiciones de trabayu independientemente de la magnitú de la corriente. Dando asina llugar al denomináu fusible intelixente, del que yá se tán produciendo delles meyores inda incipientes y bien protexíos poles sos posibilidaes de ser patentaos.

Definiciones

Carauterístiques nominales: Términos xenerales pa designar caúna de les magnitúes carauterístiques que definen en xunto les condiciones de funcionamientu pa les que foi diseñáu'l dispositivu y a partir de les cualos determinar les condiciones d'ensayu.

Corriente presunta d'un circuitu: Corriente que fluyiría nun circuitu si'l cortacircuito fuera reemplazáu por una llámina de impedancia despreciable, ensin nengún otru camín nin nel circuitu nin na fonte.

Corriente presunta de rotura: La corriente presunta correspondiente al intre de iniciación del arcu mientres la operación de rotura.

Capacidá de rotura: Corriente presunta de rotura qu'un fusible ye capaz d'atayar nes condiciones prescrites.

Corriente de rotura llende El valor máximu instantáneu alcanzáu pola corriente mientres la operación de rotura del fusible, cuando opera en forma d'evitar que la corriente algame'l valor máximu al que llegaría n'ausencia del cortacircuito.

Tiempu de pre-arcu: Ralu ente l'empiezu de la circulación d'una corriente abonda como pa fundir a los elementos fusibles y l'intre en que s'empecipia l'arcu.

Tiempu d'operación: Suma del tiempu de pre-arcu y el tiempu d'arcu.

Integral de Joule (I² t): La integral del cuadráu de la corriente presunta de rotura.

Tiempu virtual: I² t estremáu pol cuadráu de la corriente presunta de rotura.

Tensión de reestablecimientu: Tensión qu'apaez ente bornes d'un cortacircuito dempués de la rotura de la corriente.

Tensión de rotura: Valor máximu de la tensión, espresáu en valor de cresta, qu'apaez ente los bornes del cortacircuito mientres la operación del fusible.

Clasificación

Los fusibles pueden clasificase emplegando diverses carauterístiques constructives o operatives, esistiendo numberosos antecedentes con distintos criterios. Por casu si estremen sobre la base de la so propiedá de ser reutilizables, pueden clasificase en:

Descartable
Anovable
Intelixente, reutilízase solo la porción ensin usar.

Tipos de fusibles

Pueden clasificase según el so tamañu y en función de la so clase de serviciu.

Según el so tamañu tenemos:

Cartuchos cilíndricos:
- Tipu CI00, de 8,5 x 31,5 mm, pa fusibles de 1 a 25 A.
- Tipu CI0, de 10 x 38 mm, pa fusibles de 2 a 32 A.
- Tipu CI1, de 14 x 51 mm, pa fusibles de 4 a 40 A.
- Tipu CI2, de 22 x 58 mm, pa fusibles de 10 a 100 A.
Cartuchu fusible 14 x 51 mm, 25 A.

Fusibles tipo D:
- Tamañu de 25 A, pa fusibles de 2 a 25 A.
- Tamañu de 63 A, pa fusibles de 35 y 50 A.
- Tamañu de 100 A, pa fusibles de 80 y 100 A.

Fusible y portafusible tipu D.
Fusibles tipo D0:
- Tipu D01, pa fusibles de 2 a 16 A.
- Tipu D02, pa fusibles de 2 a 63 A.
- Tipu D03, pa fusibles de 80 y 100 A.
- Fusible D02, 63 A.

Fusibles tipo de cuchielles o tamién llamaos NH d'alto poder de rotura (APR):
- Tipu CU0, pa fusibles dende 50 hasta 1250 A.
- Tipu CU1, pa fusibles dende 160 hasta 250 A.
- Tipu CU2, pa fusibles dende 250 hasta 400 A.
- Tipu CU3, pa fusibles dende 500 y 630 A.
- Tipu CU4, pa fusibles dende 800 hasta 1250 A.

Fusible NH00 o de cuchielles, 40 A

Otra denominación de los fusibles de cuchielles o NH:

Tamañu 00 (000), 35 a 100 A *Tamañu 0

(00), 35 a 160 A *Tamañu 1, 80 a 250 A *Tamañu 2, 125 a 400 A *Tamañu 3, 315 a 630 A *Tamañu 4, 500 a 1000 A *Tamañu 4a, 500 a 1250 A

Clase de serviciu

Tocantes a la clase de serviciu, los fusibles vienen designaos por aciu dos lletres; la primera indícanos la función que va desempeñar, la segunda l'oxetu a protexer:

Primer lletra. Función.

Categoría “g” (xeneral purpose fuses) fusibles d'usu xeneral.
Categoría “a” (accompanied fuses) fusibles d'acompañamientu.

Segunda lletra. Oxetu a protexer.

Oxetu “I”: Cables y conductores.
Oxetu “M”: Aparatos de conexón.
Oxetu “R”: Semiconductores.
Oxetu “B”: Instalaciones de minería.
Oxetu “Tr”: Tresformadores.

La combinación de dambes lletres danos múltiples tipos de fusibles, pero tan solo voi poner los más habituales o utilizaos:

Tipu gF: Fusible de fusión rápida. Protexe contra sobrecargues y cortucircuitos.
Tipu gT: Fusible de fusión lenta. Protexe contra sobrecargues sosteníes y cortucircuitos.
Tipu gB: Fusibles pa la proteición de llinies bien llargues.
Tipu aD: Fusibles d'acompañamientu de disyuntor.
Tipu gG/gL: Norma CEI 269-1, 2, 2-1. Ye un cartuchu llendador de la corriente emplegáu fundamentalmente na proteición de circuitos ensin puntes de corriente importantes, tales como circuitos d'allumáu, calefacción, etc.
Tipu gI: Fusible d'usu xeneral. Protexe contra sobrecargues y cortucircuitos, suel utilizase pa la proteición de llinies anque podría utilizase na proteición de motores.
Tipu gR: Semiconductores.
Tipu gII: Fusible d'usu xeneral con tiempu de fusión tardiegu.
Tipu aM: Fusibles d'acompañamientu de motor, esto ye, pa proteición de motores contra cortucircuitos y por tanto tendrán de ser protexíu'l motor contra sobrecargues con un dispositivu como podría ser el relé térmicu.

Polo xeneral cuando se funde un fusible pola causa que sía'l restu de los fusibles que nun fundieron bien posiblemente perdieren les carauterístiques de fábrica al ser travesaos por corrientes y tensiones que nun son les nominales, ye por eso que nun sistema trifásicu cuando funde un fusible lo correcto ye camudar los trés según nun sistema monofásicu lo correcto ye camudar dambos fusibles cuando unu d'ellos fundió.

Fusible NH col so maneta d'estracción.

Al camudar los fusibles NH utilizar siempres la maneta y NUN utilizar los alicates universales pa retirar estos fusibles y menos con tensión.

Los fusibles de cuchielles o los de cartuchu pueden llevar percutor y/o indicador de fusión, el percutor ye un dispositivu mecánicu que funciona cuando funde'l fusible que fai movese un percutor que xeneralmente remana un contautu que señaliza la fusión del fusible y/o actuar una alarma.

Fusible utilizáu n'instalaciones ferroviaries, el puntu coloráu que se ve enriba ye'l percutor qu'en casu de fundir sobresaldría, enriba d'esti percutor agospiaríase'l contautu que remana la señal de fusible fundíu. Semeya viatger.

L'indicador de fusión ye una especie de círculu que salta cuando'l fusible fundió, el color indica'l amperaje según la siguiente tabla:

Rosa = 2 A *Marrón

4 A *Verde

Fusible
	Ficheru:Smeltveiligheid.jpg, Hochspannungssicherung.jpg y Electrical Fuse (aka).jpg;
Tipu	Pasividá
Principiu de funcionamientu	Paso y corte de corriente
Símbolu electrónicu
Terminales	Entrada y salida (básicamente)
	[editar datos en Wikidata]

6 A *Colloráu = 10 A *Negru = 13 A *Gris = 16 A *Azul

20 A *Mariellu

25 A *Negru = 32, 35 ó 40 A *Blanco = 50 A *Cobre = 63 A *Plata = 80 A *Colloráu = 100 A

Esisten munchos tipos de fusibles, vamos repasar los más importantes:

Fusibles cilíndricos de vidriu que se suelen utilizar como proteutores en receptores como electrodomésticos, radios, fontes d'alimentación, centratilas detectores de quemes, etc.

Fusibles vidrio. Cuando se camuden estos fusibles tienen de sustituyise por otru de les mesmes carauterístiques, non tan solo débese mirar la tensión y amperaje que soporta amás débese tener en cuenta la lletra que lleva antes del amperaje porque según cual seya la lletra (F, FF, T, etc.) el fusible ye más o menos rápido na so fusión. Tabla fusibles de vidriu. Lletres indicadores del comportamientu a la fusión del fusible.

Fusibles pa vehículos. Nos fusibles pa vehículos de normal vien indicáu nel manual d'entretenimientu del coche cualos son los amperajes que tienen de dir en cada circuitu sicasí'l amperaje indicar por aciu un códigu de colores:
- Marrón = 5 A **Colloráu =

10 A **Azul

15 A **Mariellu

20 A **Incoloru = 25 A **Verde = 30 A

Fusibles pa semiconductores.

Fusible d'espulsión p'alta tensión.

Distintes representaciones del fusible según diverses normes.

Fusibles HH d'alto poder de rotura (APR) para alta tensión.

Fusible de 10 A planu para modelu Metrópolis, anque queden entá instalaos tender a la so sustitución. Semeya viatger.

Diversos tipos de fusibles utilizaos n'instalaciones ferroviaries. Semeya viatger.

Ver tamién

Referencies

Enllaces esternos

Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Fusible.
viatger DVR (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).
REBT - Reglamentu Electrotéunico Baxa Tensión (España 2002)
Símbolos de fusibles