Garrulax canorus

especie de páxaru

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu.

Garrulax canorus
Estáu de caltenimientu
Esmolición menor (LC)
Esmolición menor (IUCN 3.1)[1]
Clasificación científica
Reinu: Animalia
Filu: Chordata
Clas: Aves
Orde: Passeriformes
Familia: Leiothrichidae
Xéneru: Garrulax
Especie: G. canorus
(Linnaeus, 1758)
Sinonimia
Leucodioptron canorum
Consultes
[editar datos en Wikidata]

'''Garrulax canorus,[2] tamién conocíu como tordu graciosu cantor,[3] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Leiothrichidae nativu d'Asia. La especie ye un ave de xaula popular por cuenta del so curiosu cantar.

Taxonomía editar

Tien dos subespecies: G. c. canorus, nativa d'Asia continental, y G. c. owstoni de la islla de Hainan. El charrán de Formosa (Garrulax taewanus) foi enantes consideráu como una subespecie del charrán canoro pero apocayá estremóse como una especie separada. Basáu nun estudios de xenes citocromo b mitocondrial, Li et al. (2006) suxure que los dos especies dixebráronse hai alredor de 1,5 millones d'años, les dos subespecies diverxeron hai unos 600 000 años.[4]

Foi introducíu a Taiwán en grandes cantidaes na década de 1980 y tase produciendo hibridación col charrán de Formosa nativu, lo que puede poner en peligru la singularidá xenética d'esta última forma.[5]

Descripción editar

 
Nel zoolóxicu de San Diego

Mide ente 21 y 25 cm de llargor, tien amplies ales arrondaes y una cola en forma d'abanicu. El plumaxe ye na so mayoría de color marrón acoloratáu con partes escures na corona, na parte posterior y el gargüelu. Tien un aniellu ocular blancu alredor del güeyu, que s'estiende escontra tras como una raya blanca. El picu y les pates son de color amarellentáu. Les aves de la islla de Hainan (L. c. owstoni) son más pálides per debaxo y más olivacees percima.

El canto ye un fuerte y claru xiblíu variáu con repetición regular ya imitaciones d'otres aves. La llamada ye un xiblíu roncu o sonajero.

Distribución y hábitat editar

La subespecie nominal G. c. canorus distribúyese al traviés del sureste y el centru de China y nel norte y centru de Vietnam y Laos. L. c. owstoni ye nativa de Hainan.

G. c. canorus foi introducida a Taiwán, Singapur, Xapón y Ḥawai. Nes islles de Ḥawai introducióse a principios del sieglu xx y agora preséntase tanto en montes nativos como en hábitats artificiales. Ye común en Kauai, Maui y la isla de Ḥawai pero en menor midida n'Oahu y Molokai.

L'ave habita en carbes, montes abiertos, monte secundariu, parques y xardinos d'hasta 1800 metros sobre'l nivel del mar. Ye común en gran parte del so área de distribución y nun se considera una especie amenazada.

Comportamientu editar

Ye una ave esmucidiza de cutiu bien malo de ver. De normal aliméntase nel suelu ente la foyarasca, principalmente d'inseutos y frutes. Suel apaecer en pareyes o en pequeños grupos.

La dómina de reproducción estiéndese de mayu a xunetu. Constrúi un nial grande en forma de copa hasta dos metros percima del suelu, nun árbol, arbustu o ente la maleza. La fema pon de dos a cinco güevos azules o azul verdoso.

Referencies editar

  1. BirdLife International (2013). «Garrulax canorus» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2014.2. Consultáu'l 28 de setiembre de 2014.
  2. De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J. «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Duodécima parte: Orden Passeriformes, Familias Picathartidae a Paridae)». Ardeola 56 (1):  páxs. 127-134. https://www.seo.org/wp-content/uploads/tmp/docs/vol_56_1.pdf.  Consultáu'l .
  3. Charrán Canoro (Garrulax canorus) (Linnaeus, 1758) Avibase Consultáu'l 28 de setiembre de 2014.
  4. Shou-Hsien Li, Jing-Wen Li, Lian-Xian Han, Cheng-Te Yao, Haitao Shi, Fu-Min Lei, Chungwei Yen (2006) "Species delimitation in the Hwamei Garrulax canorus", Ibis 148 (4): 698–706. doi 10.1111/j.1474-919X.2006.00571.x
  5. Birding in Taiwan - Hwamei Consultáu'l 28 de setiembre de 2014.

Bibliografía editar

  • MacKinnon, John & Phillipps, Karen (2000) A Field Guide to the Birds of China, Oxford University Press, Oxford.
  • Pratt, H. Douglas; Bruner, Philip L. & Berrett, Delwyn G. (1987), A Field Guide to the Birds of Hawaii and the Tropical Pacific, Princeton University Press, Chichester.
  • Robson, Craig (2002) A Field Guide to the Birds of South-East Asia, New Holland Publishers (UK) Ltd., Londres.

Enllaces esternos editar