Griegu micénicu
Griegu micénicu ye'l términu col que se designa la fase atestiguada más antigua de la llingua griega. Atópase atestiguada nuna forma d'escritura, esencialmente silábica, denomada Llinial B,[1] ente los sieglos XVI e.C. y XII e.C. . Foi faláu mientres el periodu micénicu en llugares tales como Grecia continental, Creta y Xipre, hasta la so desapaición cola invasión dórica y el consecuente fundimientu económicu que dio entamu a la era conocida como Edá Escura.[2] Atopáronse inscripciones en griegu micénicu en zones como Cnosos, Pilos, La Canea, Tirinto y Tebas.[3]
 | |
|---|---|
| Faláu en | Llingua muerta |
| Rexón | Este del Mediterraneu |
| Falantes | Evolucionó a otres formes de griegu. |
| Llingua muerta | sieglu XII e.C. |
| Familia | Indoeuropéu |
| Estatus oficial | |
| Oficial en | Nengún país |
| Reguláu por | Nun ta reguláu |
| Códigos | |
| ISO 639-1 | nengún |
| ISO 639-2 | |
| ISO 639-3 | ine
|
 Mapa de l'antigua Grecia colos nomes mentaos na Ilíada de Homero. Créese que los datos xeográficos refiérense principalmente a la Edá de Bronce griega, cuando se faló'l griegu micénicu. | |
En 1952, Michael Ventris descifró'l sistema y centró los sos esfuercios en probar que l'idioma puede ser entendíu como una forma temprana del griegu modernu.
Contestu históricu
editarAlredor del 2000 e. C. producióse la migración a la Hélade, en socesives folaes, de dellos pueblos indoeuropeos. Los pueblos mediterráneos nativos de la zona, denominaos pelasgos polos inmigrantes protogriegos, fueron finalmente sometíos por estos. La llingua de los pueblos sometíos apurrió dellos importantes elementos léxicos y morfolóxicos pa la constitución de lo que depués sería'l griegu micénicu.[4]
Pela so parte, la islla de Creta esperimentó dos sistemes d'escritura dende principios del segundu mileniu e.C. hasta l'adopción del llinial B: el denomináu xeroglíficu cretense y el llinial A. Cola puxanza de la civilización micénica, Creta substituyó esti últimu sistema pol griegu micénicu basáu nel llinial B.[4] Sicasí, nun esiste abonda evidencia pa demostrar si dichu sistema tien el so orixe na Grecia continental o en Creta.
Descripción llingüística
editarL'estudiu de les inscripciones micéniques llevó al descubrimientu de qu'eses inscripciones nun representaben una única variedá llingüística sinón dos dialeutos cercanos. Esto foi señaláu per primer vegada en Risch (1966) que llamó a los dos variedaes: micénicu normal (mycénien normal) y micénicu especial (mycénien spécial), anguaño esos dos variedaes llámense respeutivamente micénicu I y micénicu II. Los dos variedaes estremar por cuatro carauterístiques fonolóxiques y morfolóxiques. El micénicu I carauterizar por:
- La terminación de dativu singular atemático ye -ei.
- Les nasales silábiques *m̥ y *n̥ del indoeuropéu se vocalizan como /o/ na redolada d'una consonante llabial.
- La vocal media *y cerrar en /i/ na redolada d'una consonante llabial.
- Ante una vocal zarrada *i el fonema /t/ se fricativiza en /s/.
Per otra parte, el micénicu II carauterizar por:
- La terminación de dativu singular atemático ye -i.
- Les nasales silábiques *m̥ y *n̥ del indoeuropéu se vocalizan siempres como /a/.
- La vocal media *y caltiénse inalterada entá na redolada d'una consonante llabial.
- La secuencia *ti caltiénse inalterada.
Fonoloxía
editarLa escritura del griegu micénicu estrema cinco timbres vocálicos a, e, i, o, u amás de les semivocales w y j (esta última transcrita frecuentemente como y), trés sonorantes m, n, r (esta postrera puede representar tamién l), una sibilante s y seis oclusives, p, t, d, k, q (esta postrera ye representar a les labiovelares) y z (qu'inclúi ente los sos alófonos [kʲ], [ɡʲ] y [dʲ] y que darréu evolucionó a l'africada griega ζ).
Ye interesante notar que l'inventariu mentáu caltién el soníu /w/, que se caltuvo namái en dellos dialeutos griegos y yera trescritu por aciu la lletra digamma (F) hasta que cayó, dando llugar intervocálicamente al soníu /h/ y en dellos casos sumiendo por completu.
El griegu micénicu caltién un ciertu númberu de carauterístiques arcaiques reteníes direutamente del proto-indoeuropéu, tales como les consonantes labiovelares qu'evolucionaron a /p/ o /t/ nos dialeutos griegos posteriores.
Ver tamién
editarReferencies
editar- ↑ Del indoeuropéu al griegu modernu. Ministeriu d'Educación, Política Social y Deporte d'España. http://recursos.cnice.mec.es/latingriego/Palladium/griegu/esg111ca3.php. Consultáu'l 30 d'abril de 2009.
- ↑ Thomas R. Martin. «An Overview of Classical Greek History from Mycenae to Alexander. The loss of writing». Consultáu'l 3 d'ochobre de 2010.
- ↑ Chadwick, John (1976). The Mycenaean World (n'inglés). Cambridge University Press. ISBN 0521290376.
- ↑ 4,0 4,1 Juan Bris García. «Cultura griega». Consultáu'l 3 d'ochobre de 2010.
Bibliografía
editar- Francisco Aura Jorro, Diccinario micénicu, 2 tomos, Madrid: Conseyu Cimeru d'Investigaciones Científiques, Institutu de Filoloxía, 1985–1993.
- Antonin Bartoněk, Handbuch des mykenischen Griechisch, Heidelberg: Carl Winter, 2003.
Datos: Q668366
