Guillermo Estrada

Guillermo Estrada y Villaverde (23 de mayu de 1834, Uviéu – 27 d'avientu de 1894, Uviéu) foi un catedráticu, políticu y orador asturianu. Tuvo casáu cola fía de Juan María Acebal y foi'l padre de Guillermo Estrada y Acebal.

Guillermo Estrada
caderalgu d'universidá
Vida
Nacimientu	Uviéu, 23 de mayu de 1834
Nacionalidá	España
Muerte	Uviéu, 27 d'avientu de 1894 (60 años)
Familia
Padre	Francisco de Borja Estrada
Estudios
Estudios	Universidá d'Uviéu
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	xurista, profesor titular, periodista, políticu
Emplegadores	Universidá d'Uviéu
Miembru de	Real Academia de la Historia

Biografía

Nació na uvieína cai del Carpio. Consagráu dende la so infancia al estudiu, cursó brillantemente la carrera de derechu na Universidá d'Uviéu, na que yá'l so padre y los sos güelos exercieren el profesoráu y de la cual llogró, por oposición, en 1860 la cátedra de Derechu Canónicu, lluchando con Montero Ríos, percorriendo dempués, a tenor de los planes d'enseñanza, les principales asignatures de la facultá. Pola so sabiduría, modestia y bondá ilimitaes, foi cordialmente queríu y respetáu tantu polos estudiantes como polos compañeru de claustru. Desque en 1851 estudiaba Derechu políticu, tuvo la conocencia de qu'en xusticia la corona d'España pertenecía a la dinastía de Carlos María Isidro de Borbón, hermanu de Fernandu VII, y abrazó les doctrines legitimistas con tol so entusiasmu y tamién col desinterés y l'alteza de mires propios d'un espíritu íntegru y insobornable. Dende 1853 publicó numberosos artículos, especialmente na prensa uvieína, y en 1868 fundó'l periódicu La Unidá, que dirixó, defendiendo dende la so columnes la causa del Duque de Madrid. Yera entós doctor en derechu, correspondiente de l'Academia d'Historia, maxistráu suplente de l'Audiencia territorial y fuera secretariu del colexu d'abogaos y de les conferencies de San Vicente de Paúl hasta qu'éstes fueron suprimíes al trunfar la revolución de setiembre de 1868. Foi diputáu nes Cortes de 1869-1871 y nelles defendió con arreglu a les sos idees, pero cola almiración de tolos sectores, les rellaciones de la Ilesia y l'Estáu. En 1869 foi quitáu de la cátedra por negase a xurar la Constitución aquel añu promulgada. Presidente de la xunta provincial católicu-monárquica, foi designáu polos sos correlixonarios pa presidir la comisión que se treslladó a Vevey a ufiertar los sos respetos al pretendiente Carlos María de Borbón, con motivu de la nacencia del so fíu Jaime (27 de xunu de 1870). El 2 d'agostu de 1870, Estrada imponía nel pechu del naciellu la Cruz de la Victoria, reconociéndo-y como príncipe d'Asturies. Nes eleiciones de 1871 foi nuevamente escoyíu diputáu, pol distritu de Llaviana (Asturies), nel cual llogró 5998 votos. Mientres la Tercer Guerra Carlista (1872-76) foi ministru de Gracia y Xusticia nel gobiernu de Carlos VII, según secretariu de Margarita de Borbón Parma. Vencida la segunda insurrección carlista (1872-76), de que'l so bandu foi como ministru de Gracia y Xusticia, siguió siempres consecuente coles sos idees, lo que-y acarretó series amargures y privaciones, pos hasta 1882 nun foi repuestu na so cátedra.

Perteneció a la Sociedá Económica d'Amigos del País y foi vicepresidente de la comisión provincial de monumentos. En 1893 dirixó Les Llibertaes, selmanariu tradicionalista nel que fizo reverdecer los trunfos de los sos meyores años periodísticos. Nes lleiciones de cátedra y nos sos numberosos discursos na Universidá, Casino, Atenéu, Academia de Xurisprudencia y Círculos diversos, dio pruebes de la so enforma saber, pero, amás de esto y de los sos artículos periodísticos, dexó bien pocu publicáu, pos los abondosos materiales que tenía escritos pa la so obra magna Historia del sieglu XIX taben inéditos cuando-y sorprendió la muerte.

La so obra foi emponderada, ente otros, por munches de les figures de la intelectualidá asturiana de la so dómina. Clarín, que nun yera miembru de la Comunión Católicu-Monárquica, dixo asina a la muerte d'Estrada:

"Si quixera evolucionar, tanto como se suel, con media vuelta a la izquierda, con una seña, lleváren-y al Congresu, y rellumara y fuera ricu y ¡tarrecible de dicir!, acasu viviría... Pero prefirió ser consecuente...", "incapaz de buscar dineru nin honores pel camín triáu del pocu remor... llegó'l momentu de tener la so cruz pa xubir al so calvariu. El so fíu mayor, Borja, doctor, queridísimo y brillosu discípulu mio, un reflexu del so padre por talentu, modestia, afabilidad de tratu, muérrese-y. A los ocho díes muerre'l padre. Muerte sublime de pura lóxica. Lóxica del corazón. Un primoxénitu ye la ilusión con que garramos al porvenir. Cuando'l porvenir muérrenos primero que nós, ¿qué faemos nel mundu? Gracies a Dios, Guillermo Estrada, más que'l porvenir, amaba la eternidá. Yera creyente. ¡Casu raru y formosu! Los mesmos oyíos que va pocos díes recoyeron la confesión d'otru sabiu asturianu, el gran filósofu frai Zeferino, recoyeron ayeri la de Guillermo Estrada. -¡Ah, señor obispu d'Uviéu! [Ramón Martínez Vigil] Ensin perxuiciu del secretu de confesión, díganos cómo falen al morrer, a lo menos los güeyos d'estos homes de ciencia y de conciencia, fieles a una idea, a una devoción, que desprecien los grandores del mundu, que muerren sufríos, humildes nel martiriu del dolor material como frai Zeferino, nel martiriu moral, como Guillermo Estrada..."

Palacio Valdés dixo d'él: «el más científicu de los nuesos oradores». Félix Aramburu dixo: «varón verdaderamente eminente polo sabio y polo bono». Clarín comentó: «primer cabeza de la nuesa Universidá, posesora d'un métodu que nun ye frecuente ente los más eximios universitarios españoles del sieglu XIX»

Enllaces esternos

• Datos: Q5888521