Jules Dufaure

Jules Dufaure
Presidente del Consejo de Francia (es)
senador inamovible (es)
Presidente del Consejo de Francia (es)
jefe de Gobierno de Francia (es)
10. Sillón 3 de la Academia Francesa (es)
bastonario (es) Paris Bar Association, Francia (en)
miembru de la Asamblea Nacional francesa
Vida
Nacimientu	Saujon, 4 d'avientu de 1798
Nacionalidá	Francia
Muerte	Rueil-Malmaison, 27 de xunu de 1881 (82 años)
Familia
Fíos/es	Gabriel Dufaure; Amédée Dufaure
Estudios
Llingües falaes	francés
Oficiu	Abogáu y políticu
Llugares de trabayu	París
Miembru de	Academia Francesa
Creencies
Partíu políticu	Opportunist Republicans (en)

Jules Armand Stanislas Dufaure, conocíu como Jules Dufaure, (4 d'avientu de 1798, Saujon (4 d'avientu de 1798, Saujon – 27 de xunu de 1881, Rueil-Malmaison) foi un políticu francés.

Monarquía de Xunetu

Abogáu de sonadía, foi diputáu pol departamentu de Charente Inferior de 1836 hasta la Revolución de 1848. Yera miembru del partíu centrista Tiers parti, pero tenía afinidaes col partíu d'esquierda d'Adolphe Thiers, del que yera amigu. Foi presidente de l'Asamblea Nacional antes de ser Ministru d'Obres Públiques nel gobiernu del mariscal Soult. A partir d'agostu de 1846, averar a Alexis de Tocqueville, col que funda'l partíu de la Moza Izquierda (Jeune Gauche).

Segunda República y Segundu Imperiu

Dempués de la Revolución de 1848, foi miembru de l'Asamblea Constituyente, y unu de los redactores de la Constitución de la Segunda República. Foi Ministru del Interior de Francia del 13 d'ochobre al 20 d'avientu de 1848 mientres el Gobiernu de Louis Eugène Cavaignac, yá que caltién so la presidencia de Louis-Napoléon Bonaparte del 2 de xunu al 31 d'ochobre de 1849. Consiguió entós el puestu de Ministru d'Asuntos Esteriores pal so amigu Tocqueville.

Retirar de la vida política dempués del golpe d'estáu del 2 d'avientu de 1851, pero prosiguió cola so carrera d'abogáu defendiendo a miembros de la oposición lliberal y republicana enxuiciaos por Napoleón III. Foi direutor de campaña de Thiers nes eleiciones de 1869 y opúnxose al plebiscitu de Louis-Napoléon Bonaparte en 1870.

El 23 d'abril de 1863 foi escoyíu miembru de l'Academia francesa.

Tercer República

Escoyíu diputáu en 1871, Dufaure sentar nos bancos de l'ala moderada de l'Asamblea. Ye nomáu Ministru de Xusticia y Vice-Presidente del Conseyu^[4] de febreru de 1871 a mayu de 1873, cuando'l Presidente Mac-Mahon destitúye-y pol so sofitu incondicional a la causa republicana y sustitúyelu por un monárquicu, Albert de Broglie. En 1875, va ser Ministru de Xusticia nel gobiernu de Louis Buffet.

La so sentencia nel casu Blanco (Arrêt Blanco del 8 de febreru de 1873), ye considerada'l finxu más importante na evolución de los servicios públicos dende'l puntu de vista xurídicu. Constitúi un fallu importante nel afitamientu de l'autonomía del Derechu Alministrativu y onde quedó sentáu que toa causa relativa a los servicios públicos tenía de ser resuelta pola xurisdicción alministrativa (Conseyu d'Estáu de Francia) y non por un tribunal civil.

Ante la puxanza de los republicanos y de la izquierda na Asamblea, Dufaure ye llamáu de nuevu por Mac-Mahon pa ser Presidente del Conseyu^[5] de febreru a avientu de 1876, ocupando tamién el puestu de Ministru de Xusticia. va asocede-y Jules Simon, nun intentu de reconciliar la derecha y l'esquierda, primero que Mac-Mahon impunxera un gobiernu de corte conservador pro monárquicu nel llamáu "golpe del 16 de mayu" de 1877. El trunfu de la coalición republicana nes eleiciones xenerales d'ochobre de 1877 va obligar a Mac-Mahon a aceptar la formación d'un nuevu gobiernu d'esquierda presidíu por Jules Dufaure.

Los 14 meses que duró'l so gobiernu fueron tiempos d'estabilidá política y relativu aselu social. L'añu 1878 foi marcáu pola Esposición Universal que tuvo llugar en París, y el Congresu de Berlín. Cuando Mac-Mahon dimitió'l 30 de xineru de 1879, Jules Dufaure asumió'l trespasu de poderes al nuevu Presidente de la República, Jules Grévy, escoyíu'l mesmu día pola Asamblea. Dufaure, que tenía 80 años, decidió entós retirase de la vida política.

Notes y referencies

↑ ^1,0 ^1,1 URL de la referencia: http://www.senat.fr/senateur-3eme-republique/dufaure_jules1467r3.html.
↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
↑ «Academia Francesa». Consultáu'l 3 xunu 2022.
↑ Equivalente a Xefe del Gobiernu. La presidencia del Conseyu yera asumida entós pol Presidente de la República.
↑ Les sos funciones son entós les de Xefe del Gobiernu, asumiendo'l Presidente de la República les de Xefe del Estáu.

Fuentes

Adolphe Robert, Edgar Bourloton y Gaston Cougny, Jules Dufaure, in Dictionnaire des parlementaires français (1789-1891) [1]
Georges Picot, M. Dufaure. Sa vie et ses discours, París, Calmann-Lévy, 1883

Bibliografía

Yvert Benoît (dir.), Premiers ministres et présidents du Conseil. Histoire et dictionnaire raisonné des chefs du gouvernement en France (1815-2007), París, Perrin, 2007

Enllaces esternos

[13595c808bc081596b8d016c3ccf283831275bd4-1] 1,0 ^1,1 URL de la referencia: http://www.senat.fr/senateur-3eme-republique/dufaure_jules1467r3.html.

[78a9388168074bfbaf328315a837f55472afdb28-2] Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.

[c3ab1aa4b1ce3888f7701b65d264b94e4135c01b-3] «Academia Francesa». Consultáu'l 3 xunu 2022.

[4] Equivalente a Xefe del Gobiernu. La presidencia del Conseyu yera asumida entós pol Presidente de la República.

[5] Les sos funciones son entós les de Xefe del Gobiernu, asumiendo'l Presidente de la República les de Xefe del Estáu.

[1]

[2]

[4]

[5]