Julio Lozano Díaz
Julio Lozano Díaz (27 de marzu de 1885, Ḥong Kong británicu – 20 d'agostu de 1957, Miami) foi un contable, políticu y el cuarentenu presidente de la república d'Hondures ente los años 1954 a 1956, tres l'arrenunciu del presidente doctor Juan Manuel Gálvez.
Julio Lozano Díaz | |||
|---|---|---|---|
 | |||
5 avientu 1954 - 21 ochobre 1956 ← Juan Manuel Gálvez - Junta Militar de Honduras 1956-1957 (es)  → | |||
| Vida | |||
| Nacimientu | Ḥong Kong británicu, 27 de marzu de 1885 | ||
| Nacionalidá |
 Hondures | ||
| Muerte | Miami, 20 d'agostu de 1957[1] (72 años) | ||
| Oficiu | políticu | ||
| Creencies | |||
| Partíu políticu | Partíu Nacional d'Honduras | ||
 | |||
Biografía
editarJulio Lozano Díaz, nació na ciudá de Tegucigalpa, el 27 de marzu de 1885. Los sos padres fueron Julio Lozano Traviesu y Josefa Díaz Gónzales. Casóse con Laura Vigil Lozano.[2]
Formación llaboral
editarLozano Díaz foi un Peritu Mercantil y Contable Públicu lo que-y valió un puestu na Rosario Mining Company de San Juancito mientres los sos años formativos. Foi "unu de los homes que nel escalafón del serviciu alministrativu, ocupó casi toles posiciones burocrátiques quitando les del ramu d'educación pública." [3]
De mozu empecipióse emprestando los sos servicios nel ramu de Facienda. Depués convirtióse n'Alministrador de Rentes, Alministrador d'Aduana, sub-secretariu y dempués secretariu d'estáu nel despachu de Facienda y Creitu Públicu.[3] Amás desempeñó les carteres de Rellaciones Esteriores, Gobernación, Xusticia, Sanidá y Beneficencia Pública, Fomentu, Agricultura y Trabayu. Nel serviciu diplomáticu, cumplió misiones importantes siendo Embaxador en Washington D. C..[3]
Desempeñóse como alministrador xeneral y xerente de la empresa de tresportes terrestres Dean y alministrador de rentes y aduanes de Puerto Castilla, La Ceiba y Tela. Vicepresidente del Congresu Nacional d'Hondures en 1933. Ministru d'Economía, Facienda y Creitu Públicu mientres l'alministración de Tiburcio Carías Andino. Ministru de Rellaciones Esteriores de 1937 a 1938.[2]
Espertu negociador nel manexu de la delda colos tenedores de bonos ingleses del Ferrocarril Nacional d'Hondures interoceánico, contraida mientres l'alministración del Presidente Xeneral José María Medina. Vicepresidente de la República y Ministru de Gobernación, Facienda, Fomentu, Sanidá y Trabayu mientres l'alministración de Juan Manuel Gálvez (1949-1954).[2] Fundador del Partíu Unión Nacional (PUN).
Antecedentes
editarDescontentu'l ex-presidente Tiburcio Carías Andino colos programes de lliberalización impulsaos pol presidente Gálvez, esti a pesar de la so avanzada edá, decidió postulase pa presidente y aseguró la nominación del Partíu Nacional (PNH). Esti movimientu, sicasí, estremó al partíu, y los miembros más moderaos dixebrar pa formar el Movimientu Nacional Reformista (MNR). [4] La división del partíu nel poder afaló al Partíu Lliberal (PLH), que se xunió detrás de Ramón Villeda Morales, un médicu de Tegucigalpa quien foi vistu como un pocu a la izquierda nel espectru políticu del partíu. Tanto la campaña y les eleiciones fueron bien llibres y honestes. El 10 d'ochobre de 1954, aproximao 260.000 de los más de 400 mil votantes allegaron a les urnes. Ramón Villeda Morales ganó una pluralidá de gran tamañu con 121.213 votos, Tiburcio Carías Andino recibió 77.041, y Abraham Williams Calderón llevó a 53.041.[4]
El PLH tamién llogró la mayoría na llexislatura. Sicasí, so les lleis d'Hondures, yera necesariu llograr una mayoría pa ser escoyíu presidente. Villeda Morales quedó curtiu d'esa mayoría por unos 8,000 votos. L'escenariu taba llistu pa una repetición del paru que xeneró la eleición de 1954. La constitución riquía, de primeres, que dos tercios de los miembros de la nueva llexislatura teníen de tar presentes y votar pa escoyer a un presidente y, de segundes, que'l vencedor tien de recibir dos tercios de votos de la llexislatura. Pa complicar entá más les coses, Gálvez dir a Miami supuestamente pa recibir tratamientu médicu, anque delles fontes aseguren qu'esti a cencielles fuxo del país, dexando'l gobiernu en manes del vicepresidente Julio Lozano Díaz.[4]
Incapaz de reconciliar les sos diferencies y non dispuestos a aceptar Villeda Morales como presidente, los diputaos del PNH y MNR boicotiaron l'asamblea llexislativa, produciendo una crisis constitucional. Esa Constitución axustaba qu'en casu de bloquéu del Congresu correspondía-y a la Corte Suprema de Xusticia escoyer al presidente. Pero los miembros de la corte, yeren persones nomaes por Carías, por esta razón, el PLH oponer a tal cursu d'aición.
Nesta coxuntura, Lozano Díaz de secute suspendió la llexislatura y anunció qu'actuaría como presidente hasta nueves eleiciones. Lozano Díaz declaró que diba formar un gobiernu d'unidá nacional con miembros del gabinete tomaes de tolos grandes partíos y recibió promeses de sofitu de los trés candidatos nes eleiciones de 1954.[4] Nel so discursu del 6 d'avientu anuncio qu'él "actuaría como un sol magníficu, qu'a toos alluma y a naide quema." D'alcuerdu al historiador Longino Magüeta: "De primeres tou foi harmonía ente les fuercies que se partieron el poder político de la Nación."[5] Lozano Díaz, el 10 d'avientu de 1954 proclamóse Xefe d'Estáu, eslleió'l Congresu Nacional d'Hondures y reemplazar por un Conseyu Consultivu d'Estáu.
Alministración de Lozano Díaz
editarLozano Díaz empezó'l so periodu como presidente con una amplia base de sofitu que erosionaron rápido. Dio a conocer un ambiciosu plan de desenvolvimientu a ser financiaes por préstamos internacionales y l'aumentu d'impuestos. Un Conseyu d'Estáu, encabezáu por un miembru PLH, pero incluyíos los miembros de los trés principales partíos, foi nomáu pa reemplazar el congresu suspendíu hasta qu'una asamblea constituyente fora escoyida pa escribir una nueva constitución.
De dalguna forma, Lozano Díaz caltuvo'l programa de reforma de los años anteriores, dando asina continuidá a l'alministración Gálvez. Estendióse'l votu a les muyeres el 25 de xineru de 1955[6] ya introducióse una Carta Fundamental de Garantíes del Trabayu en 1955, que tomo práuticamente tolos aspeutos de les rellaciones llaborales dende'l salariu mínimu hasta la negociación coleutiva.[7]
Nel mesmu añu, diose un conseyu nacional económicu dempués pasu a convertise nel Conseyu Cimeru de Planificación Económica (CONSUPLANE). esti organismu foi fundáu p'apurrir les bases de la planificación económica ante l'Alianza pal Progresu, condición necesaria pal accesu a desembolsos d'ayuda económica.[7]
El 31 d'avientu de 1955 el Xefe de Estado Julio Lozano Díaz, dende la so residencia de Villa Roy dirixióse a la nación por aciu una emisión de radio, rematando asina un añu caóticu y afirmando, los siguiente nel so discursu: "...Gran parte del nuesu pasáu políticu tien enforma de la maldición de les dos ciudaes[8] destruyíes y por lo mesmo tenemos d'escaecelo. Nun volvamos la mirada escontra tras."[9]
Lozano, sicasí, llueu dexó claro que nun tenía nenguna intención d'apurrir el poder n'eleiciones llibres, entamó'l so propiu partíu (Partíu Unión Nacional, o PUN) y cuntó col sofitu de les compañíes bananeras y "la burguesía disidente del partíu nacional." Lozano llindo les actividaes d'otros partíos políticos y, en xunetu de 1956, Villeda Morales y otros líderes PLH fueron arrestaos y llevaos de sópitu nel exiliu. Unes selmanes más tarde, el gobiernu entartalló un llevantamientu de 400 soldaos na capital. La opinión pública, sicasí, taba convirtiéndose cada vez más contraria al presidente, y los rumores de la so inminente cayida empezara a circular.[7]
Tres el llevantamientu d'agostu de 1956, la salú Lozano Díaz empezó a deteriorase, pero enferronóse aprofiantemente al poder. Les eleiciones pa la llexislatura n'ochobre fueron boicotiaes pola mayoría de la oposición, que denunció que'l procesu foi abiertamente amañaes pa favorecer a los partidarios del presidente. Les resultancies paecíen confirmar estes acusaciones, una y bones el PUN foi declaráu ganador de tolos cincuenta y seis asientos del Congresu. L'allegría de les sos victories sicasí, foi bien curtia.
Golpe d'estáu y muerte
editarEl 21 d'ochobre, les fuercies armaes, dirixíes pol direutor de la Escuela Militar, Xeneral Roque J. Rodríguez, el comandante de la Fuercia Aérea, Coronel Héctor Caraccioli y pol Mayor ya inxenieru, Roberto Gálvez Barnes, fíu del ex-presidente, derrocaron a Julio Lozano Díaz y establecieron una xunta militar pa gobernar el país. [10][4]
Esti golpe marcó l'entamu de la 'intervención direuta del exércitu na vida política del país.'[5] Coles mesmes, per primer vegada, les fuercies armaes actuara como una institución y non como'l preséu d'un partíu políticu o d'un líder individual.[4]
Los nuevos gobernantes representaben a los elementos más nuevos, más nacionalistes y reformistes del exércitu. Toos ellos fueren productu de la profesionalización del exércitu lleváu a cabu nes décades de 1940 y 1950. La mayoría recibiera dalgún tipu de formación militar por asesores militares norteamericanos, yá sía n'Hondures o nel estranxeru. D'esta manera empezó lo que nes próximes décades seria l'empiezu del intervencionismu militar en de la política hondureña.[4]
Julio Lozano Díaz y la so esposa, fueron exiliaos, partiendo escontra la ciudá de Miami, nos Estaos Xuníos d'América, onde a los pocos meses morrió en dolor d'abandonu y de soledá.[11]
Legáu
editar- 1936 "Conceutos erraos de trés políticos hondureños".
- 1938 "La industria minero n'Hondures protexida pol Estáu".
Muséu Villa Roy
editarLa so vilba, la señora Laura Vigil de Lozano, donaría al estáu una casona d'arquiteutura italiana renacentista, dichu edificiu tendría la finalidá en 1974 de convertise en Muséu Villa Roy güei renombráu como Muséu d'Historia Republicana Villa Roy que cuntaba con una innumberable coleición d'oxetos a partir d'entamos del sieglu XX.
Referencies
editar- ↑ Afirmao en: Munzinger Personen. Identificador Munzinger: 00000006626. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Apaez como: Julio Lozano Diaz. Llingua de la obra o nome: alemán.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 histounahblog.wordpress.com (2011). histounahblog (ed.): «sieglu-xx-grupu-6-sec-17-03/ HONDURAS HISTORIA POLITICA DEL SIEGLU XX». Consultáu'l 31 d'avientu de 2011.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 La Tribuna.hn (12 de payares de 2011). La Tribuna d'Hondures (ed.): «Don Julio Lozano Diaz Presidente y Xefe d'Estáu». Archiváu dende l'orixinal, el 31 d'avientu de 2011. Consultáu'l 31 d'avientu de 2011.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 «Honduras Country Study» (2011). Consultáu'l 31 d'avientu de 2011.
- ↑ 5,0 5,1 Becerro, Longino (2005). Baktun editorial (ed.): «Evolución histórica d'Hondures». Consultáu'l 31 d'avientu de 2011.
- ↑ (Hestoria d'Hondures)https://web.archive.org/web/20111005160623/http://globalmania.fateback.com/hist_fondures.htm
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Bethell Leslie (1990). Cambridge University Press (ed.): «The Cambridge History of Latin America». Consultáu'l 31 d'avientu de 2011.
- ↑ NOTA: Refiriéndose a Sodoma y Gomorra, citáu asina por Oquelí Bustillo, Ramón
- ↑ Barahona, Marvin. Honduras nel sieglu XX: una síntesis histórica. (páxina 176)
- ↑ (Biografíes)https://web.archive.org/web/20070314224310/http://www.honduraseducacional.com/Presidentes/Julio%20Lozano%20Diaz.htm
- ↑ La Tribuna.hn (2011). La Tribuna d'Hondures (ed.): «La fraudulenta consulta de Lozano Diaz». Archiváu dende l'orixinal, el 11 de payares de 2014. Consultáu'l 31 d'avientu de 2011.
| Predecesor: Juan Manuel Gálvez |
Presidente d'Hondures 1954-1956 
|
Socesor: Xunta Militar d'Hondures 1956-1957 |
Datos: Q126819
