Kominform

Oficina d'Información de los Partíos Comunista y Obreru
Oficina d'Información de los Partíos Comunista y Obreru
Fundador/a	Yósif Stalin
Fundación	5 d'ochobre de 1947
Precedíu por	Tercer Internacional
Sede	Belgráu ; Bucarest
Ideoloxía política	Marxismo-leninismu,; comunismu

La Kominform (acrónimu en rusu de Oficina d'Información de los Partíos Comunistes y Obreros) yera una organización pal intercambiu d'información y esperiencies ente los partíos comunistes. Yera la socesora de l'antigua Komintern, acrónimu rusu de "Internacional Comunista", que fuera eslleida por Stalin mientres la Segunda Guerra Mundial.

Historia

La Kominform foi creada como sustitutu de la Komintern ente'l 22 y el 27 de setiembre de 1947 mientres una conferencia de dirixentes de Partíos Comunistes celebrada en Szklarska Poręba (Polonia).^[1] Oficialmente, foi creada'l 5 d'ochobre de 1947.^[2] El impulsor de la creación de la Kominform foi'l representante soviéticu, Andréi Zhdánov, quien en respuesta al Plan Marshall impulsáu pol presidente de los EE. XX., Truman, n'Europa Occidental, pronunció un discursu nel que sentó les bases de la nueva política internacional de la Xunión Soviética na que se llamó Doctrina Zhdánov. La so creación foi la respuesta de Stalin al Plan Marshall y con ella buscaba arrexuntar a los partíos comunistes de la zona so influencia soviética (Polonia, Checoslovaquia, Hungría, Bulgaria y Rumanía), a ella sumáronse los poderosos partíos comunistes de Francia ya Italia. El Partíu del Trabayu d'Albania solicitó l'ingresu nel Kominform el 26 d'ochobre de 1947, pero esto nun se llegó a materializar.^[3]

Una delegación del Partíu Socialista Unificáu d'Alemaña (SEI) visitó Moscú n'avientu de 1948, pa presentar una solicitú d'ingresu nel Kominform. Sicasí, Stalin refugó esta posibilidá argumentando que'l partíu nun taba entá "abondo maduru".^[4] Naquel momentu la SEDE operaba na Zona d'ocupación soviética, pero tres la creación de la República Democrática Alemana (RDA) foi finalmente almitíu.

La Kominform sirvió como preséu a les órdenes del gobiernu de Moscú ante'l desafíu occidental concretáu na doctrina Truman y el Plan Marshall. Sicasí, la Kominform asistió al primera gran cisma nel mundu comunista:la Yugoslavia de Tito foi acusada d'esviamientu de la doctrina marxista-leninista y espulsada el 28 de xunu de 1948.^[5] El políticu comunista francés Charles Tillon llegó a definir al Kominform como un una pequeña "Internacional" camuflada, siempres dirixida dende Moscú.^[6]

La so primer see tuvo na ciudá de Belgráu, la capital de Yugoslavia, pero en xunu de 1948 la Kominform condena al réxime de Tito por dixebrase de la ortodoxa soviética, y la sede treslladar a Bucuresti, la capital de la Rumanía socialista. En 1949, podía falase d'un bloque socialista formáu pola Xunión Soviética como líder, amás d'Albania, Bulgaria, Checoslovaquia, Polonia, Hungría, la República Democrática Alemana y Rumanía.

En Bucuresti editaba'l periódicu ¡Por una paz duradera, por una democracia popular! en dellos idiomes, ente ellos, l'español. Col entamu de la desestalinización empecipiada tres la muerte de Stalin en 1953 y l'acercamientu de Nikita Khrushchov a la Yugoslavia de Tito, la Kominform dexa de tener relevancia, pa ser eslleida n'abril de 1956.

Partíos miembros

Países miembros del Bloque del Este, tamién integrantes del Kominform.

País	Partíu	Notes
República Democrática Alemana	Partíu Socialista Unificáu d'Alemaña	Dende ochobre de 1949.
Bulgaria	Partíu Comunista Búlgaru
Checoslovaquia	Partíu Comunista de Checoslovaquia	Dende 1948
Francia	Partíu Comunista Francés
Hungría	Partíu de los Trabayadores Húngaros	Dende 1949
Italia	Partíu Comunista Italianu
Polonia	Partíu Obreru Unificáu Polacu
Rumanía	Partíu Comunista Rumanu
Xunión Soviética	Partíu Comunista de la Xunión Soviética
Yugoslavia	Partíu Comunista de Yugoslavia	Hasta la so espulsión en xunu de 1948.

Ver tamién

Referencies

↑ Wolfgang Benz; Hermman Graml (1986); Sieglu XX. II. Europa dempués de la Segunda Guerra Mundial 1945-1982, páx. 30
↑ Sophie Chautard (2001); Les éléments clés de la Guerre froide, Studyrama.
↑ Thomas Schreiber (1994); Enver Hodja, Le sultan rouge. Éditions Jean-Claud Lattès, 1994, páx. 109
↑ Wilfriede Otto (1997); Ansichten der DDR, Band VII, páx. 328
↑ Wolfgang Benz; Hermman Graml (1986); Sieglu XX. II. Europa dempués de la Segunda Guerra Mundial 1945-1982. Tomu 1, páx. 31
↑ Charles Tillon (1971); Un procès de Moscou à Paris, Ed. Seuil, Paris, páx. 198

[1] Wolfgang Benz; Hermman Graml (1986); Sieglu XX. II. Europa dempués de la Segunda Guerra Mundial 1945-1982, páx. 30

[2] Sophie Chautard (2001); Les éléments clés de la Guerre froide, Studyrama.

[3] Thomas Schreiber (1994); Enver Hodja, Le sultan rouge. Éditions Jean-Claud Lattès, 1994, páx. 109

[4] Wilfriede Otto (1997); Ansichten der DDR, Band VII, páx. 328

[5] Wolfgang Benz; Hermman Graml (1986); Sieglu XX. II. Europa dempués de la Segunda Guerra Mundial 1945-1982. Tomu 1, páx. 31

[6] Charles Tillon (1971); Un procès de Moscou à Paris, Ed. Seuil, Paris, páx. 198

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]