Lucrecia Panchano
Lucrecia Panchano (1940, Guapí) ye una maestra non titulada y poeta costumista colombiana. Ye considerada, amás, como una historiadora de la Rexón Pacífica colombiana, pol conteníu de les sos poesíes, que narren les tradiciones culturales de la población afrodescendiente d'esa rexón.[1]
Lucrecia Panchano | |
|---|---|
| Vida | |
| Nacimientu | Guapí, 1940 (83/84 años) |
| Nacionalidá |
 Colombia |
| Estudios | |
| Llingües falaes | castellanu |
| Oficiu | poeta, escritora |
 | |
Biografía
editarLucrecia foi criada pola so güela materna, cola so madre nun tuvo contautu mientres la so infancia nin la so adolescencia.[1] Cursó los sos estudios primarios na Escuela Inmaculada Concepción, de Guapi; a la edá de trece años, mientres cursaba primero de bachilleratu, foi nomada maestra rural y unviada a trabayar cola comunidá Emberá, a quien tenía d'enseñar a lleer, nesti cargu desempeñar por aproximao seis años.
En 1954 emigra al departamentu de Valle del Cauca, nel qu'entá mora; en 1960 ye contratada en Buenaventura pola empresa Puertos de Colombia como operadora de comunicaciones.[2]
En 1965, motivada por monseñor Gerardo Valencia Cano, empecipia la so actividá lliteraria publicando versos nel periódicu El Puertu. En 1970 llogra'l primer llugar nun concursu sobre costumes de la Rexón Pacífica colombiana, nel cual presenta un trabayu alrodiu de La vida de los cholos, que ye publicáu por Puertos de Colombia. Sigue escribiendo cróniques y poesíes pa distintos periódicos y revistes de Cali y Buenaventura.[3]
En 2004 publica'l so primer llibru tituláu Resonancies d'un churo, pol cual llogra menciones honorífiques de la Contraloría Municipal de Cali y de la Universidá del Valle; foi convidada pol presidente José Luis Rodríguez Zapatero a llanzar el so llibru n'España, onde se realizó un eventu esclusivu pa la población afrodescendiente na sede del Partíu Socialista Obreru Español (PSOE).[4]
En 2007 publica Ecos de la mio mariña, pol cual recibe la Medaya al Méritu en Poesía: Helcías Martán Góngora de la Fundación Colonia Bonaverence y la Palma d'Oru al Méritu Heriedu Ancestral de la Fundación Ancestros.
En 2010 publica'l so más recién llibru Xurgando nos mios ancestros, dirixíu especialmente a neños y neñes, a quien per mediu de rondes, cuentos y poemes busca tresmitir parte de les tradiciones afrodescendientes.
Na so poesía dexa ver la so oposición al racismu y a la guerra,[4] les lluches del pueblu afrodescendiente,[5] la historia de la cultura del pacíficu y los sos propios sentimientos y vivencies. Anguaño mora en Cali en compañía del so maríu, los sos fíos y los sos nietos.[1]
Referencies
editar- ↑ 1,0 1,1 1,2 Laudicina, Salvatore (2008). «Del ríu al asfaltu». Consultáu'l 25 de xunu de 2011. (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).
- ↑ Cuesta, Guiomar (2008). «1», ¡Negres somos!, 1, Universidá del Valle, páx. 47-100. ISBN 978-958-670-679-7.
- ↑ Cuesta, Guiomar (1). «1», Antología de muyeres poetes afrocolombianas. Ministeriu de Cultura, páx. 69-110. ISBN 978-958-753-007-0.
- ↑ 4,0 4,1 Cruz, Santiago (6 de xunetu de 2006). «plumes-del anonimatu.html Les plumes del anonimatu». Consultáu'l 25 de xunu de 2011.
- ↑ Hoyo, Andrés (21 de mayu de 2009). «Ministeriu de Cultura destaca a cuatro escritor nel Día de la Afrocolombianidad». Consultáu'l 25 de xunu de 2011.
Enllaces esternos
editar
Datos: Q5982382
