Parque nacional del Ichkeul

Parque Nacional del Ichkeul
Patrimoniu de la Humanidá — UNESCO
	Vista del parque.
Llugar	Tunicia
Criterios	Natural: x
Referencia	8
Inscripción	1980 (IV Sesión)
En peligru	1996-2006
Área	Estaos árabes

El Parque Nacional del Ichkeul (المحمية الوطنية إشكل), espaciu natural asitiáu nel norte de Tunicia, nel distritu de Bizerta, ye unu de les güelgues más importantes d'África del Norte, y unu de los pocos que nun s'ensuguen en tol añu. Sirve d'abellugu d'ivernada a 180 especies d'aves, delles rares. Foi declaráu Patrimoniu de la Humanidá pola Unesco en 1980 por «contener los hábitats naturales más representativos ya importantes pal caltenimientu in situ de la diversidá biolóxica, onde sebreviven especies amenaciaes d'un valor universal escepcional dende'l puntu de vista de la ciencia o del caltenimientu». Les sos coordenaes xeográfiques son 37°10′N 9°40′E / 37.167°N 9.667°E / 37.167; 9.667.

Xeografía física

El Parque Nacional del Ichkeul ta formáu pol llagu Ichkeul, con una superficie de 50 km², marismes y, al sur del llagu, un risco arrodiáu de aguazales que remata a 511 metros d'altitú, llamáu Gebel Ichkeul, un macizu de caliar dolomítica y, na so aguada sur, roques marmóreas.

El llagu presenta la particularidá de tar alimentáu por seis wadis d'agua duce mientres el iviernu y tar conectáu al mar Mediterraneu al traviés del llagu de Bizerta pola canal de Tinja mientres el branu, lo qu'aumenta considerablemente la salín de les sos agües. El llagu ye la última muerte d'una cadena de llagos que s'estendíen d'antiguo al traviés del norte d'África.

El parque dispón amás de baños medievales qu'entá s'utilicen.

Vexetación del parque.

Flora

Coles agües de seronda, desenvolver nes zones d'agües más duces el xuncu de llaguna (Scirpus lacustris, familia Cyperaceae), ente que les zones de salín daqué más altu cubrir de náyades de banzáu (Zannichellia palustris, familia Zannichelliaceae) y yerba d'agua pectinada (Potamogeton pectinatus, familia Potamogetonaceae), base de l'alimentación de les aves acuátiques. Nes veres desenvuélvense trupos matos d'espadañes (Typha angustifolia), que sirven d'abellugu a les aves.

El Gebel Ichkeul ta cubiertu d'olivares (Olea europaea) y llentiscos (Pistacia lentiscus).

Fauna

Esti espaciu natural ye una de les reserves ornitolóxiques más importantes del norte d'África, onde pueden llegar a cuntase dellos centenares de miles d'individuos.

Mientres l'iviernu sirve d'abellugu a delles especies d'aves acuátiques migratories procedentes del norte y el centru d'Europa. Les más abondoses son el coríu calón bermeyu (Aythya ferina) y la cuyareta (Anas clypeata), con decenes de miles d'individuos; tamién se cunten miles d'exemplares d'ánsar común (Anser anser), coríu real (Anas platyrhynchos), coríu xiblador (Anas penelope), coríu cardosu (Anas strepera), zarceta (Anas crecca) y focha común (Fulica atra).

Na primavera empieza la temporada de cría de les especies sedentaries, ente les que se cunten especies rares como la malvasía cabeciblanca (Oxyura leucocephala) y el calamón común (Porphyrio porphyrio). Nos años más húmedos tamién críen equí la focha moruna (Fulica cristata) y el tarru canelu (Tadorna ferruginea).

Pel branu, el Parque Nacional del Ichkeul ye, xunto cola Camarga nel sur de Francia, una de los dos úniques árees de cría del flamencu común (Phoenicopterus roseus) en toa Europa Occidental.

Otres aves presentes son la cerceta pardilla (Marmaronetta angustirostris), la garza real (Ardea cinerea) y la cigüeña blanca (Ciconia ciconia).

Hasta mediaos del sieglu XX, habitaba na rexón una raza nana de búfalu d'agua (Bubalus bubalis), yá adomada polos cartaxineses y a la que se-y atribuyía una antigüedá de 3000 años. En 1976 reintroducióse la especie nun intentu por recuperar la raza sumida.

Tanto'l llagu como les marismas alluguen especies de pexes d'agua salobre, ente los que destaca l'amenaciáu fartet sudeuropeo (Aphanius fasciatus), un pexe que puede soportar una temperatura de l'agua d'hasta 35 °C, eleváu salín y bajísima concentración d'osíxenu. Sicasí, sumió de gran parte del so área de distribución movíu por una especie invasora procedente d'América, la gambusia, introducida a principios del sieglu XX pa lluchar contra'l mosquitu Anopheles, vector de la malaria.

Estáu de caltenimientu

El llagu Ichkeul.

El parque ta amenaciáu pola construcción de preses ríu arriba, lo qu'acentúa'l salín de les agües y alteria l'ecosistema. Cola construcción d'una esclusa pretende regulase apurrir d'agua duce. El llugar ta protexíu pola modestia de les infraestructures turístiques, llindaes a un pequeñu ecomuséu y dellos senderos.

En 1996, el parque incluyir na llista del Patrimoniu de la Humanidá en peligru debíu al aumentu de los salín de les sos agües, lo qu'amenacia cientos de miles d'aves migratories. La Unesco impulsó un proyeutu urxente pa protexer el llugar medienta el desenvolvimientu d'un plan de siguimientu, una nueva estretegia de xestión y una meyor xestión y usu de los recursos hidráulicos del espaciu natural. Les autoridaes tunecines acabaron col usu agrícola de les agües del llagu, lo qu'amenorgó'l salín y dexó el regresu de numberoses especies d'aves. El proyeutu dexó retirar el parque de la llista del Patrimoniu de la Humanidá en peligru en 2006.