Patriarca d'Antioquía

El títulu de patriarca d'Antioquía correspuende tradicionalmente al obispu de la ciudá d'Antioquía, na actual Turquía, una de les diócesis más antigües del mundu.

Por cuenta de los múltiples cismes habíos nel senu de la ilesia, seis xefes eclesiásticos llevaron tradicionalmente el títulu de patriarca d'Antioquía, de los cualos cinco llevar entá:

• El patriarca d'Antioquía y de tol Oriente, cabeza de la Ilesia ortodoxa siria, con sede en Damascu (Siria). Na actualidá ye Ignacio Aphrem II Karim d'Antioquía. El tratamientu qu'utiliza ye "La so Santidá".

• El patriarca d'Antioquía y de tol Oriente, xefe de la Ilesia ortodoxa d'Antioquía, con sede en Damascu (Siria). Nesti cargu esta na actualidá Xuan X Yazigi. El tratamientu qu'utiliza ye "La so Beatitú", como tolos restantes.

• El patriarca d'Antioquía y de tol Oriente de los Sirios, xefe de la Ilesia católica siria, con sede en Beirut (El Líbanu). Na actualidá ye Ignacio José III Younan.

• El patriarca d'Antioquía y de tol Oriente de los Maronites, xefe de la Ilesia maronita, con sede en Bkerké (El Líbanu). Na actualidá ye Béchara Pedro Raï.

• El patriarca d'Antioquía y de tol Oriente, d'Alexandría y de Xerusalén de los Melkitas, xefe de la Ilesia greco-católica melquita, con sede en Damascu (Siria). Na actualidá ta vacante.

• El patriarca llatín d'Antioquía, representante de la Ilesia católica, cargu instauráu polos cruciaos cola creación del Principáu d'Antioquía. Tuvo la so sede na mesma ciudá hasta la espulsión de los cruzaos en 1268 y dende entós na basílica de Santa Maria Maggiore en Roma. El postreru patriarca llatín d'Antioquía foi Roberto Vincentini, muertu en 1953. El patriarcáu foi abolíu en 1964. (Vease Patriarcáu Llatín d'Antioquía)

Divisiones del patriarcáu

D'alcuerdu a la tradición Simón Pedro foi'l primer obispu d'Antioquía y cuando partió escontra Roma asoceder Evodio. El Conceyu de Nicea I en 325 reconoció al obispu d'Antioquía especiales derechos como metropolitanu. Ente'l 330 y el 361 la mayoría de los arzobispos d'Antioquía xuntaron a les doctrines d'Arriu. Ente'l 361 y el 415 la sede sufrió'l cisma Meletiano ente 4 grupos reclamantes. A partir del Conceyu de Calcedonia en 451 el metropolitanu empezó a ser referíu como patriarca. Ente'l 469 y el 518 asocédense patriarques calcedonianos y monofisites. La deposición del patriarca Severu en 518 pol emperador Justino I marcó l'entamu de la cisma que dio orixe a la Ilesia ortodoxa siria. Severu empecipió la llista separada de patriarques d'Antioquía de los sirios ortodoxos (jacobitas) y de los sirios católicos. El so rival Pablo II el Xudíu foi reconocíu pol Imperiu bizantín y correspuende a la caña de patriarques d'Antioquía ortodoxos y católicos melquitas y maronites.

Enllaces esternos

• El Patriarcáu d'Antioquía: una somera introducción. Por: María Gloria Guillén Pérez (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).