Reclamaciones territoriales en L'Antártida

Esisten siete países que caltienen reclamaciones territoriales sobre partes de L'Antártida. Estos países asitien les sos instalaciones d'observación y estudiu científicu dientro del territoriu que reclamen. Fora de les reconocencies mutues que dalgunos d'esos países realizáronse ente sigo, nengún otru país reconoz les reclamaciones antártiques.

L'artículu IV del Tratáu Antárticu, que se refier a la cuestión de les reclamaciones territoriales, especifica que les reclamaciones enantes presentaes nun son afeutaes pol tratáu, que non les legitima nin invalida.

Tratáu de L'Antártida

Emblema del Tratáu Antárticu adoptáu en 2002.

Reclamaciones territoriales de L'Antártida acordies con el Tratáu de L'Antártida Arxentina Australia Chile Francia Noruega Nueva Zelanda Reinu Xuníu

El Tratáu de L'Antártida y los alcuerdos rellacionaos, colectivamente llamaos Sistema del Tratáu Antárticu, regulen les rellaciones internacionales con al respeutive de L'Antártida, l'únicu continente de la Tierra ensin una población humana nativa. Hasta 2014 el tratáu foi robláu por 48 países. El tratáu asitia a L'Antártida como reserva científica, estableciendo llibertá d'investigación científica y prohibiendo l'actividá militar nel continente. Foi'l primer alcuerdu de control d'armes establecíu mientres la guerra Fría. La Xunión Soviética y los Estaos Xuníos introducieron reserves contra la restricción a nueves reclamaciones y los Estaos Xuníos y Rusia afirmen el so derechu a realizar reclamaciones territoriales si otros países faen valir les suyes.

El Tratáu de L'Antártida establez que la firma del tratáu:

Nun constitúi un arrenunciu a cualquier reclamación territorial previa.
Nun afecta a la base de les reclamaciones como resultáu de les actividaes del país firmante en L'Antártida.
Nun afecta a los derechos del estáu so la llei internacional a reconocer (o negase a reconocer) cualesquier otra reclamación territorial.

El Tratáu afecta a les nueves reclamaciones posteriores:

Nenguna actividá a partir de 1961 puede usase como argumentu pa una reclamación territorial.
Nun puede realizase nenguna nueva reclamación territorial.
Nun puede estendese nenguna de les reclamaciones territoriales esistentes.

Arxentina y Australia realizaron reclamaciones al llechu y sosuelu marín axacente a les sos reclamaciones antártiques.

Conxelamientu de les disputes de soberanía territorial

Cola firma del tratáu les disputes territoriales de soberanía en L'Antártida perdieron tou potencial peligru de xenerar incidentes o conflictos armaos. El compromisu de los signatarios de nun realizar en L'Antártida nenguna actividá de calter militar con fines que nun sían los de cooperar cola investigación científica, según l'espíritu del tratáu respeuto al diálogu y la cooperación, xeneraron lo que frecuentemente se designa como conxelamientu de los pleitos antárticos. La necesaria unanimidá pa modificar el tratáu garantiza a los estaos reclamantes que van poder caltener tolos sos derechos por tiempu indefiníu ensin que nengún otru estáu menospreciar, ente que los estaos non reclamantes tienen garantizáu l'exerciciu de los sos derechos ensin que L'Antártida sía partida mientres dure'l tratáu.

El tratáu nun suspende nin conxela les reclamaciones de soberanía territorial en L'Antártida, caltién el statu quo esistente al momentu de la so firma calteniendo les posiciones de toles partes. Los estaos reclamantes pueden siguir axustando ente sigo les sos diferencies territoriales, pero nun pueden ampliales nin se va aceptar una nueva mientres se tope vixente l'artículu que lu prohibe.^[1]

El tratáu dexa que los estaos reclamantes caltengan los sos títulos de soberanía y exerzan ésta, coles llimitaciones que la so firma impunxo, en tolos aspeutos que'l tratáu nun regula espresamente, anque otros estaos nun les reconozan, ye por eso que países como Arxentina y Chile consideren a les sos reclamaciones territoriales en L'Antártida como partes soberanes integrales de los sos respeutivos territorios. Magar el tratáu menta les reclamaciones de soberanía territorial primeramente feches valir, nun les reconoz como válides nin les torna.

Antes de 1961, siete países soberanos realizaron ocho reclamaciones territoriales en L'Antártida más allá del paralelu 60. Estes reclamaciones fueron reconocíes solo pelos países que les fixeron, dalgunos de los cualos ente sigo. Tolos territorios reclamaos son sectores, cola esceición de la islla Pedro I, que les sos llendes tán definíos por graos de llargor xeográficu. En términos de llatitú la llende norte de tolos sectores ye'l paralelu 60º S que nun traviesa nengún territoriu terrestre, continente nin islla, y que tamién ye la llende norte establecíu pol Tratáu de L'Antártida. La llende austral de tolos sectores, salvo'l noruegu, ye'l Polu Sur. Según la so reclamación orixinal de 1939, el sector noruegu nun especificó un llende norte nin sur, asina que'l so territoriu solo ta definíu poles sos llendes al este y al oeste. consideró-ylo xeneralmente como una reclamación costera.^[2] El gobiernu de Noruega estableció en 2003 que la llende norte del sector noruegu estender hasta 12 km de la mariña del sector. En nengún d'esos territorios esiste una población indíxena. Les islles Orkney del Sur atópense dientro del territoriu reclamáu por Arxentina y el Reinu Xuníu, y les islles Shetland del Sur atópense dientro de los territorios reclamaos per Arxentina, Chile y el Reinu Xuníu. Australia, Francia, Nueva Zelanda, Noruega y el Reinu Xuníu reconocen mutuamente les sos reclamaciones.^[3] Arxentina y Chile reconoció les sos reclamaciones mutues nes árees que cada unu d'esos países nun reclama. Antes de 1962, el Territoriu Británicu de L'Antártida yera una dependencia de les islles Malvines y tamién incluyía les islles Xeorgias del Sur y de Sandwich del Sur. Los territorios de L'Antártida convertir nun Territoriu Británicu d'Ultramar tres la ratificación del Tratáu de L'Antártida. Les islles de Xeorxa del Sur y de Sandwich del Sur siguieron siendo una dependencia de les Islles Malvines hasta 1985, cuando tamién pasaron a ser territorios separaos d'ultramar.

En 1956 surdió la teoría de la defrontación, propuesta por xeopolíticos brasilanos pa delimitar territorios utilizando los meridianos xeográficos, qu'apurriría territorios a Brasil, Ecuador, Perú y Uruguái. Polo xeneral, les reclamaciones territoriales realizaes más allá del paralelu 60 nun fueron reconocíes per otros países. Sicasí, de cutiu apaecen nos mapes de L'Antártida —anque esto nun significa una reconocencia de iure—.

En 1967 l'Asamblea Nacional Constituyente del Ecuador realizó una declaración de soberanía sobre un sector de L'Antártida. Cuando esi país xuntó al Tratáu Antárticu en 1987 ratificó esa declaración y efectuó reserva de los sos derechos de soberanía.^[4]^[5]

Reclamaciones oficiales

	Reclamante	Fecha
Antártida Arxentina	Arxentina	1904	74° O - 25° O
(Departamentu de la Provincia de Tierra del Fueu, Antártida ya Islles del Atlánticu Sur). Les islles Orkney del Sur integraron el departamento Islles del Atlánticu Sur hasta'l 27 d'ochobre de 2017	Arxentina	1904	polu sur - 60° S
Territoriu Antárticu Australianu	Australia	1933	45° Y - 136° Y y 142° Y - 160° Y
(Territoriu esternu d'Australia)	Australia	1933	polu sur - 60° S
Territoriu Chilenu Antárticu (Comuña Antártica)	Chile	1940	53° O - 90° O
(Comuña de la Provincia de l'Antártica Chilena)	Chile	1940	polu sur - llende norte non definíu
Tierra Adelia	Francia	1924	136° Y - 142° Y
(Distritu de les Tierres Australes y Antártiques Franceses)	Francia	1924	polu sur - 60° S
Islla Pedro I	Noruega	1929	68°50′S 90°35′W / 68.833°S 90.583°O / -68.833; -90.583
(Dependencia de Noruega)	Noruega	1929
Tierra de la Reina Maud	Noruega	1939	20° O - 45° Y
(Dependencia de Noruega)	Noruega	1939	mariña, llende sur non especificáu
Dependencia Ross	Nueva Zelanda	1923	160° Y - 150° O
(Dependencia de Nueva Zelanda)	Nueva Zelanda	1923	polu sur - 60° S
Territoriu Antárticu Británicu	Reinu Xuníu	1908	20° O - 80° O
(Territoriu del ultramar del Reinu Xuníu)	Reinu Xuníu	1908	polu sur - 60° S

Ensin reclamar

Territoriu		Llendes
	Parte de la Tierra de Marie Byrd		90° O - 150° O
	Parte de la Tierra de Marie Byrd		polu sur - 70° S

Ver tamién

Historia de L'Antártida

Referencies

↑ L'Antártida nel sistema internacional del futuru. Páx. 229. Autor y editor: Carlos Juan Moneta. ISBN 950-694-043-6, 9789506940430
↑ Antarctica and the law of the sea. páxs. 48. Volume 18 de Publications on ocean development. Autor: Christopher C. Joyner. Editor: Martinus Nijhoff Publishers, 1992. ISBN 0-7923-1823-4, 9780792318231
↑ Von Tigerstrom, Barbara, ed., «What Bioprospecting Means for Antarctica and the Southern Ocean», International Law Issues in the South Pacific, ISBN 0754644197
↑ Derechu territorial ecuatorianu. Páx. 352. Autores: Julio Tobar Donoso, Alfredo Lluna Tobar. Editor: Imprenta del Ministeriu de RR.EE., 1982
↑ «LA ANTÁRTIDA. Diego Ribadeneira Y. 1988». Archiváu dende l'orixinal, el 2016-04-10.

[1] L'Antártida nel sistema internacional del futuru. Páx. 229. Autor y editor: Carlos Juan Moneta. ISBN 950-694-043-6, 9789506940430

[2] Antarctica and the law of the sea. páxs. 48. Volume 18 de Publications on ocean development. Autor: Christopher C. Joyner. Editor: Martinus Nijhoff Publishers, 1992. ISBN 0-7923-1823-4, 9780792318231

[3] Von Tigerstrom, Barbara, ed., «What Bioprospecting Means for Antarctica and the Southern Ocean», International Law Issues in the South Pacific, ISBN 0754644197

[4] Derechu territorial ecuatorianu. Páx. 352. Autores: Julio Tobar Donoso, Alfredo Lluna Tobar. Editor: Imprenta del Ministeriu de RR.EE., 1982

[5] «LA ANTÁRTIDA. Diego Ribadeneira Y. 1988». Archiváu dende l'orixinal, el 2016-04-10.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]