República de les Islles Xóniques
La República de les Islles Xóniques o República de les siete islles ye'l nome que recibió la entidá formada poles siete islles del mar Xónicu (enantes pertenecientes a la República de Venecia) asitiaes ente Grecia ya Italia creada en 1800 so la proteición de los imperios rusu y otomanu. Nun tien de ser confundíu col Heptaneso, que yera una rexón de Grecia mientres la dominación otomana formada poles mesmes islles.
| |||||
|---|---|---|---|---|---|
| estáu desapaecíu | |||||
| |||||
| Alministración | |||||
| Capital | Corfu | ||||
| Forma de gobiernu |
aristócrata República | ||||
| Llingües oficiales |
griegu italianu | ||||
| Relixón oficial | cristianismu ortodoxu y catolicismu | ||||
| Xeografía | |||||
| Coordenaes | 38°30′N 20°30′E / 38.5°N 20.5°E | ||||
 | |||||
| Superficie | 2506 km² | ||||
| Demografía | |||||
| Economía | |||||
| Moneda |
gazeta jónica (es)  | ||||
 | |||||
Les siete islles que formaben la República de les Islles Xóniques yeren:
El periodu rusu
editarEl 21 de marzu de 1800, los Imperios Rusu y Otomanu alcordaron pol Tratáu de Constantinopla crear la república federativa de les Siete Islles. El zar Alexandru I convertir nel proteutor oficial de la nueva república ente que el Sultán Selim III caltién la soberanía nominal en cuenta de un tributu de 75.000 piastres que tenía de pagar al zar cada trés años.
Por causa de la so importancia estratéxica Rusia unvia una fuercia d'ocupación a la república que s'instala en Leucas, pero los cañones de tierra siguen so la responsabilidá d'un funcionariu turcu designáu específicamente pol Divan.
.jpg)
Les islles son práuticamente autónomes de fechu. L'executivu ta constituyíu por un senáu de doce miembros tremaos ente Corfú, Cefalonia y Zante, los trés islles principales, ente que un príncipe-presidente, escoyíu pol senáu representa a l'autoridá suprema. La maxistratura ta en manes de la nobleza según el restu de los puestos claves. El cleru nun exerz más qu'una autoridá moral sobre'l país. El griegu modernu ye reconocíu como la llingua alministrativa, dempués de sieglos de dominación del italianu. La relixón considerada como dominante camuda tamién: el catolicismu romanu ye desbancado pola ilesia ortodoxa griega.
Ioannis Kapodistrias, futuru dirixente de la Grecia independiente ye unu de los homes que gobernaron la República. Encargar de la organización de les islles de Cefalonia, Leucas y Itaca.[1] Atribúyese-y coles mesmes la constitución de 1803.
La República de les Siete Islles ye reconocida pola República Francesa, España, la República Bátava y Reinu Xuníu pol Tratáu de Amiens el 25 de marzu de 1802. Pero dende'l 10 d'ochobre de 1801 una de les disposiciones d'una convención secreta —que'l so fin yera consolidar el Tratáu de Lunéville— roblada por Talleyrand en nome de Francia y pol embaxador rusu, el Conde de Markov en nome de Rusia, reconocía y garantizaba la independencia de la República de les Siete Islles y alcordaba que nun habría más presencia de tropes estranxeres nes islles. Cuando los turcos amenaciaron con intervenir pa restablecer l'orde anterior y dada la perceguera de la población griega de les islles escontra los turcos Talleyrand aconseyó llevar a cabu una intervención francesa.
El 14 de payares de 1803 promúlgase una nueva constitución. Aparentemente más coraxosu que l'anterior finalmente nun resulta ser más qu'una copia hábil de la primera, calteniendo los aristócrates tol poder. Solo la nobleza tenía derechu a votu siendo les restricciones numberoses: solo los nobles nacíos nes islles d'una unión llexítima, cristianos y que dispunxeren d'unos ingresos importantes o un diploma universitariu podíen votar. Mientres esi tiempu Talleyrand encamienta a Napoleón de nun intervenir inda yá que esto podría desencadenar un conflictu européu. Asina, unvióse como embaxador al xeneral Romieux, un home con poca esperiencia na zona. Los sos informes son pesimistes, teniendo de trepar coles mesmes con un influyente partíu rusu, potencia que llevara a cambéu un sutil xuegu d'aliances na zona: el representante del Imperiu rusu yera'l Conde Georges Mocenigo, figura del partíu aristocráticu, nacíu en Zante y d'orixe venecianu, d'una familia de dogos. La desapaición de la república de Venecia dexó-y llograr fácilmente la nacionalidá rusa, siendo escoyíu pal puestu de cónsul del zar colo que controlaba los poderes nes islles y gobernaba de facto.
El periodu francés
editarEn 1806 la posición rusa ye cada vez menos sólida nes islles. Alí Pashá suaña con aumentar les sos posesiones apoderándose de les islles. Unvia pa ello a los sos secretário, Mehmet Guerini a entrevistase con Napoleón en Tilsit col fin de consiguir l'aval de Francia a los sos proyeutos. Coles mesmes Napoleón ufierta al zar Alexandru I les islles Xóniques en cuenta del so sofitu. Finalmente l'archipiélagu pasa a formar parte de Francia cola firma del Tratáu de Tilsit en 1807. n'agostu de 1807 el xeneral Berthier llega a Corfú y anuncia al senáu que les islles pasen a tar so proteición francesa. Nada camuda nel funcionamientu constitucional, alministrativu o xudicial de la República. Berthier integra dientro de les sos tropes regulares a dellos miles d'albaneses espulsaos del continente por Alí Pachá. El coronel Minot queda encargáu d'entamar esti reximientu albanés que tien como misión defender les islles yá que Napoleón dio orde de que nengún soldáu francés, italianu o napolitanu facer. La esperiencia ye un fracasu: el albaneses, más avezaos a la guerrilla de monte, nun acepten con facilidá la disciplina militar. Llegar a remontar en numberoses ocasiones, como n'ochobre de 1809 cuando los británicos apoderar de les islles.
El periodu británicu
editar
Decepcionáu pola actitú francesa en Tilsit, Alí Pachá dirixir a los británicos pa llevar a cabu'l so proyeutu de anexonase les islles Xóniques, siendo Kapodistrias determinante nel fracasu del proyeutu de Alí Pachá y l'establecimientu del proteutoráu británicu. En 1809 Gran Bretaña ocupa les islles sacante Corfú, valientemente defendida pol xeneral Donzelot hasta 1814, fecha na que l'acabante aprobar Tratáu de París asitia les islles so proteutoráu británicu. En 1819 el sultán Mahmud II reconoz esti proteutoráu en cuenta de la restitución de Parga.
La República de les Islles Xóniques cuntando con 200.000 habitantes, unos ingresos públicos de 2 millones de francos y una milicia nacional de 4.000 a 5.000 homes nun podría caltener la so independencia; pero Inglaterra caltién alli unos 2.400 homes y dalgunes fragates. Aseguren que'l gobiernu británicu va invertir hasta 50.000 llibres esterlines nel caltenimientu de fortificaciones y al pagu de la parte del sueldu de les tropes que nun tán sol mandu del gobiernu insular. A esi preciu Gran Bretaña controla les llaves del Adriáticu y vixila l'archipiélagu.[2]
N'efeutu, mientres el senáu de les Islles Xóniques esperaba que'l Congresu de Viena devolviera a la república la so llibertá, esta ye confiada a los británicos qu'exercen un estrechu control sobre les islles. Adóptase'l nome de República de les Islles Xóniques n'español, United States of the Ionian Islands n'inglés, Ηνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσων en griegu modernu. El xeneral Campbell, primer representante inglés nes islles tres el congresu de Viena, anuncia que la Corona nun va reconocer la esistencia d'un pueblu xónicu llibre y pon en marcha una serie de tribunales militares p'acabar con toa oposición. El so socesor, Sir Thomas Maitland, adopta'l títulu de Lord High Commissionner o Gobernador y decide eslleir el senáu xónicu.[3]
Maitland consigue qu'una Asamblea Constituyente Xónica adopte una constitución de la República de les Islles Xóniques n'avientu de 1817. Un senáu o Gerusía (Γερουσία) de seis miembros y una asamblea o Bulé (Βουλή) de 42 diputaos gobernaben la República pero toles sos decisiones son sometíes al gobernador británicu de la isla que dispón del derechu a vetu (d'ellí'l llamátigu de el Abortador que los griegos de la isla dieron a Maitland). El Senáu ye escoyíu polos diputaos de l'Asamblea pero'l so presidente ye designáu pol gobernador. L'asamblea ye aristocrática y escoyida poles distintes isla en función de la so población. El gobernador encargar de les Rellaciones Esteriores, de la policía y de la salú pública. Mora en Corfú y ye representáu por un funcionariu o Residente en caúna de les otres seis islles. Esti residente dispón llocalmente de los mesmos poderes del gobernador.
Nin los gobernadores posteriores nin los británicos son bien populares ente la población llocal. Sir Thomas Maitlan ye llamáu King Tom polos mesmos británicos y el Abortador pola población griega por causa de la so actitú mientres la Guerra d'independencia griega, yá que decide que les islles permanezan neutrales mandando encarcelar a los patriotes griegos y ordenando inclusive la execución de dalgunos d'ellos. El so socesor Sir Frederick Adam (1824-1835) ye tamién impopular polos sos gastos en bienes de luxu. A pesar d'habese casáu con una muyer de Corfu y de convertise en mecenes del arte repróchase-y llevar les arques públiques en cantu de la bancarrota. Sir Howard Douglas (1835-1841) foi unu de los menos impopulares gracies a les sos aiciones en favor de la economía llocal y a qu'obligó a los funcionarios a aprender el griegu modernu.
La modernización de les islles (carreteres, pontes, colexos, universidá, hospitales, desenvolvimientu del comerciu y de la industria) data del periodu británicu. Corfú, Zante y Argostoli cunten caúna con un colexu y un institutu. Lord Guilford inaugura la Universidá de Corfú el 29 de mayu de 1824 y manda crear una biblioteca na isla. Sir Howard Douglas dexa la creación del Bancu Xónicu (qu'inda esiste) col fin d'incentivar los préstamos a los llabradores locales. El sistema xudicial xónicu ye copia del sistema británicu. Los impuestos direutos sumen casi na so totalidá reemplazaos por tases a les importaciones y esportaciones.
Una primer tentativa británica d'amontar l'autonomía de la república de les Islles Xóniques tuvo llugar sol mandatu de Lord Seaton (1843-1848), que pensaba que les islles podríen pasar a formar parte del Reinu de Grecia. Seaton incentivó'l desenvolvimientu de la vida política estableciendo la llibertá de prensa y convocando eleiciones llibres. Sicasí estes reformes nun dexaron a naide satisfechu: el partíu pro-inglés reprochó-y haber apurríu demasiáu poder a los griegos ente que'l partíu griegu xulgó estes midíes como insuficientes y siguió considerando a los ingleses como opresores. La oposición griega ye encabezada por Andreas Mustoxidi.
Los acontecimientos de 1848 tuvieron tamién el so reflexu nes Islles Xóniques. Los radicales o Ριζοσπάστες, empobinaos por Vlacco y Nodaro, trataron de poner fin al control británicu. El gobernador Sir Henry Wald decreta l'estáu d'emerxencia y reprime tolos movimientos. Sicasí pa evitar el resurgimento d'esti fenómenu en 1851 modifícase l'antigua constitución de 1817 col enfotu de aumentar los poderes de les instituciones locales.[4]
La situación nun ye aceptada del tou polos gobernadores posteriores. L'últimu gobernador, Sir Henry Stow, ye tan impopular y dictatorial como King Tom.
En 1864 Gran Bretaña retirar del archipiélagu y el 21 de mayu ésti pasa a formar parte del reinu de Grecia. Ta retirada puede interpretase como un regalu británicu pola coronación del nuevu rei de Grecia Jorge I, que la so candidatura foi sofitada polos británicos.
Ver tamién
editarReferencies
editar- ↑ Louis Lacroix, Les Îles de la Grèce, 1853, p. 638.
- ↑ Malte-Brun, Précis de la Géographie universelle, 1837, tome IV, livre 120, t, p. 350.
- ↑ L. Lacroix, Les Îles de la Grèce, p. 640.
- ↑ L. Lacroix, Les Îles de la Grèce, p. 641.
Datos: Q1077630
