Significáu

Significáu
	propiedá
	intención (es)

El significáu, en semiótica y llingüística, ye'l conteníu conceutual asociáu al significando (elementu perceutual); la unión de toos (indisoluble según Jakobson y Husserl) configura'l signu, y en gramática'l signu llingüísticu (monema, pallabra, etc). El significáu ye diferente del referente (o designáu) que ye l'obxetu de la realidá al que se refier el signu.

Ye l'oxetu d'estudiu de la semántica y de la filosofía del llinguaxe, pero tamién interesa a la lexicografía o a la sicoloxía.

El conceutu de significáu

El significáu ye aquello que quier dicir un signu, usualmente llingüísticu, o un símbolu en sentíu más ampliu. Esiste un problema epistemolóxicu y metodolóxicu pa definir el significáu, y ye que se cae na circularidá: fai falta definir qué significa significar, incumpliendo la llei básica de toa definición: nun usar la mesma pallabra definida. Por esti motivu dende la filosofía del llinguaxe a vegaes intentó definise'l significáu según un conxuntu de condiciones de verdá y non por él mesmu.

Intuitivamente asociase'l significáu al conteníu mental que se rellaciona con un referente esternu; la pallabra activa una idea al cerebru que sustitúi l'oxetu o conceutu del mundu real y permite la comunicación ensin tener que señalar y tar presente aquello representáu (una de les diferencies colos sistemes de comunicación animal, que posibilita falar de tiempos pretéritos, futuros o posibles y d'operar col maxín).

Esta idea mental pue ser entendida como una astraición (conceutualistes) o como un iconu que tien parecíu cola realidá (nominalistes). Según los defensores del relativismu llingüísticu, esta idea formase según la llingua concreta que deprienda'l suxetu, fechu qu'esplicaría la diferente perceición del mundu y categorización en función del idioma emplegáu. Por contra, otros autores como Noam Chomsky suxeren que'l significáu ye universal, respuende a un pensamientu humanu que representa'l mundu al traviés d'idees y estes puen comunicase usando diferentes llingües, per aciu de tresformaciones y paráfrasis.

Jerry Fodor, pela so parte, considera que'l significáu ye lo qu'activa un estáu de la mente, nun ye una imaxe de la realidá (yá que les imáxenes necesiten tamién interpretación y caeríase de nuevo nun círculu viciosu esplicativu) sinón un estímulu pal cerebru.

Dende la pragmática, asegúrase que'l significáu como elementu aisláu nun esiste, sinón que ye l'usu de les pallabres y espresiones lo que conforma'l sentíu de les mesmes, poro, ye una propiedá que surde del contestu y atáu a la intencionalidá de los falantes (Paul Grice).

Carauterístiques del significáu

El significáu pue ser entendíu como un conceutu unitariu, global, que s'aplica a un referente o bien como un conxuntu de rasgos, asemeyaos a los morfemes d'una pallabra. La primera postura tien en contra que nun esplica mecanismos como la derivación o les rellaciones ente pallabres, mientres que la segunda ye incompleta porque hai nociones que son más complexes que la suma de les sos partes.

El significáu ye convencional, como yá afirmaba Platón nel diálogu Cratil: nun hai una rellación de motivación o necesidá ente'l referente y la manera como se designa (una mesa pudo llamáse "siella", puestu que nun hai nada nel conceutu "mesa" qu'obligue a usar esta pallabra pa representala), como amuesa'l fechu que la pallabra cambia según la llingua emplegada. Una esceición sería la onomatopeya.

Louis Hjelmslev pensaba que'l significáu actúa dividiendo'l conteníu en fragmentos: nun hai llendes nidies ente los colores, por exemplu, pero decídese que de magar un ciertu tonu emplégase otra pallabra pa referise. Esta idea anticípase a los postulaos de la llingüística cognitiva, qu'estudia cómo estes llendes establécense na mente en forma de categoríes interrellacionaes.