Spitsbergen
La islla de Spitsbergen (enantes conocida como Spitzberg Occidental) ye la mayor de les islles del archipiélagu de Svalbard, asitiada na confluencia ente l'océanu Árticu, el mar de Barents y el mar de Groenlandia.[nota 1] La islla de Spitsbergen tien una superficie averada de 39 044 km², anque delles referencies citen pequeñes diferencies de tamañu. Esti nome, Spitzberg, foi aplicáu tamién al archipiélagu completu de Svalbard ya inda lo ye dacuando. La islla tien 450 km de llargor y ente 40 y 225 km d'anchu. Por cuenta de que Spitsbergen asítiase dafechu dientro del círculu polar árticu, ye unu de los llugares onde'l sol relluma mientres les 24 hores del día nel mes de xunu.
| Spitsbergen | |
|---|---|
 | |
| Situación | |
 | |
| País |  Noruega |
| Archipiélagu | Svalbard |
| Tipu | islla |
| Parte de | Svalbard |
| Asitiáu en | Mar de Groenlandia |
| Coordenaes | 78°45′N 16°00′E / 78.75°N 16°E |
  Spitsbergen Spitsbergen (Svalbard) | |
| Datos | |
| Altitú media | 1713 m |
| Puntu más altu | Newtontoppen |
| Superficie | 39 044 km² |
| Población | 2642 (2012) |
| Fusu horariu | UTC+01:00 |
 | |
Historia
editarEl nome Spitsbergen significa «picos serrapatosos» y foi-y dau pol esplorador neerlandés Willem Barents, qu'afayó la islla mientres esploraba en busca del Pasu del Nordeste en 1596. Sicasí, l'archipiélagu puede ser conocíu polos cazadores Pomor rusos yá nos sieglos XIV o XV, anque nun se dispón d'evidencies sólides antes del sieglu XVIII. Pensaron que la tierra descubierta yera parte de Groenlandia y, por ello, bautizar Grumant (Грумант). L'archipiélagu pudo tamién ser afayáu polos viquingos en 1194. El nome Svalbard méntase por primer vegada nes sagues islandeses de los sieglos X y XI, pero tamién podría referise a la islla de Jan Mayen o inclusive a Groenlandia
Spitsbergen ye una de los trés islles habitaes del archipiélagu, y, acordies colos términos del Tratáu de Svalbard, los ciudadanos de cualesquier de los países firmantes pueden instalase nel archipiélagu. Anguaño, namái Noruega y Rusia exercen esti derechu.
El mayor asentamientu en Spitsbergen ye la ciudá noruega de Longyearbyen, ente que'l segundu mayor ye'l de la mina de carbón de Barentsburg (la cual foi vendida per Holanda en 1932 a la compañía soviética Arktikugol). Otres poblaciones de la islla inclúin les antigües comunidaes mineres de Grumantbyen y Pyramiden (abandonaes en 1961 y 1998, respeutivamente), una base d'investigación Polaca en Hornsundet, y la remota población de Ny-Ålesund nel estremu norte.
Les antigües espediciones balleneres en Svalbard solíen, por cuenta de les corrientes y a la fauna, arrexuntase alredor del oeste de Spitsbergen y les islles cercanes a la mariña.
Kvadehuksletta, al oeste de la islla Spitsbergen, ye notable poles sos estructures de piedra úniques, incluyendo piedres bien circulares y de patrones llaberínticos. Créese qu'estes estructures fueron formaes pol pesu del xelu.
La islla d'Edgeøyá al suroeste de Spitsbergen ye una islla despoblada que constitúi una reserva natural, llar del osu polar y el renu.
La islla foi ocupada pol exércitu en 1941 pa prevenir la ocupación alemana de les islles. El Reinu Xuníu y Canadá unviaron fuercies militares pa destruyir les instalaciones y prevenir la ocupación.
La Bóveda Global de Granes de Svalbard
editarEn 2007, l'estáu noruegu al pie de l'Asociación Global pa la Diversidá empecipió la construcción d'una arca del xuiciu final» en túneles practicaos dientro d'un monte próximu a Longyearbyen, por un costu de 3 millones d'USD na islla que va protexer siquier 10 000 clases de granes nel casu d'una guerra nuclear o un cambéu súbitu nes condiciones climatolóxiques actuales.[1] El gobiernu noruegu construyiría esti bancu de granes escavando un cuévanu en Spitsbergen y dempués poniendo tantes granes como pudiera dientro con sofitu de tolos países del mundu. Esta Bóveda Global de Granes de Svalbard, un verdaderu bancu mundial de granes, tien máxima seguridá, con puertes a prueba d'esplosiones y l'atmósfera sellada.
La bóveda foi inaugurada'l 26 de febreru de 2008, con 100 millones de granes procedentes d'un centenar de países de tol mundu.[2] La cantidá de granes depositaes va depender finalmente del númberu de países participantes nel proyeutu.
Imáxenes
editar-
Un osu polar saltando ente los témpanos de la islla. -
Glaciar Lilliehookbreen (2003). -
Balleneros holandeses cerca de Spitsbergen, (Abraham Storck, 1690)
.jpg)
Notes
editarReferencies
editar- ↑ «'Doomsday' seed bank to be built» (inglés). bbc.co.uk. BBC (12 de xineru de 2006). Consultáu'l 21 d'agostu de 2015.
- ↑ «Inaugurada en el Ártico el 'Arca de Noé' de las plantas» (castellanu). El País (26 de febreru de 2008). Consultáu'l 20 de mayu de 2008.
Enllaces esternos
editar- Spitsbergen Maps Archiváu 2010-11-30 en Wayback Machine
- Esplicación a los círculos de piedres Archiváu 2016-03-03 en Wayback Machine, con fotografíes de piedres en Kvadehuksletta
- Noticia de la BBC con respectu al bancu de granes
- Información sobre Spitsbergen
Datos: Q21162
Multimedia: Spitsbergen
