Wikipedia

Alemannia

Alamannia o Alemannia foi'l territoriu habitáu polos pueblos alamanes dempués de que travesaren el limes romanu de Germania nel añu 213. El términu Suabia de cutiu utilizóse de forma intercambiable con Alamannia ente los sieglos X y XIII ya inda s'emplega pa referise al territoriu nesi periodu.


[[pueblo alamán (es) Traducir|←]] [[pueblo alamán (es)
← Imperiu romanu d'Occidente
← Germania Cimeru
[[Maxima Sequanorum (en) Traducir|←]] [[Maxima Sequanorum (en)
[[Campos Decumanos (es) Traducir|←]] [[Campos Decumanos (es)
← Retia
← Limes Germanicus		 Alemannia
(de sieglu III a sieglu X)
Reinu de los francos →
Ducáu de Suabia →
ducáu d'Alsacia →
estáu desapaecíu
Alministración
Xeografía
Coordenaes 48°24′N 9°12′E / 48.4°N 9.2°E / 48.4; 9.2
Cambiar los datos en Wikidata

Reinos tribales editar

Orixinariamente una confederación de tribus independientes, los alamanes sufrieron un procesu de centralización mientres el sieglu III d. C. y fueron gobernaos por reis ente los sieglos IV y V hasta 496, en que fueron ganaos por Clodoveo I, rei de los francos na Batalla de Tolbiac.

Mientres el periodu del Imperiu Romanu, los alamanes taben estremaos en goviae o cantones, cada unu d'ellos presidíu por un rei tribal. Pero paez ser habitual que los reis tribales xunir sol lideralgu d'un únicu rei mientres les espediciones militares.

Dellos reis de los alamanes de los sieglos IV y V son conocíos pol so nome, siendo'l primeru Chroco, fináu nel añu 306, un líder tribal que dirixó incursiones contra'l limes romanu mientres el sieglu III.

Chnodomario (na so puxanza nel añu 350) sofitó al emperador Constantino II mientres la rebelión de Magnencio. Chnodomario mandaba l'exércitu de los alamanes na Batalla d'Estrasburgu nel añu 357.

Macriano, Hariobaudo, Urio, Ursicino, Vadomaro y Vestralpo fueron los reis alamanes que nel añu 359 alcordaron trataos col emperador Xulianu l'Apóstata. Macriano foi depuestu nuna espedición empobinada pol emperador Valentiniano I nel añu 370.

Macriano paez tratar de construyir una gran alianza ente les tribus alamanas contra Roma, polo qu'adquirió'l títulu de turbarum rex artifex (rei y creador d'inestabilidá). Los romanos impunxeron a Fraomaro como socesor de Macriano, pero los bucinobantes refugar y repunxeron a Macriano nel tronu. L'emperador Valentiniano I, a pesar de la so oposición, finalmente convirtió a los bucinobantes nos sos foederati na guerra contra los francos. Macriano foi asesináu na campaña contra los francos, nuna emboscada preparada pol rei francu Mallobaudes.

Gibuldo (fináu escontra 470) ye l'últimu rei conocíu de los alamanes. La so incursión en Passau ye mentada na vita de San Lupo. El nome del socesor de Gibuldo que foi ganáu en Tolbiac ye desconocíu.

Ducáu merovinxu editar

Dempués de la so derrota nel añu 496, los alamanes refugaron el xugu francu y punxéronse so la proteición de Teodoricu'l Grande, rei de los ostrogodos, pero a la so muerte fueron nuevamente apoderaos polos francos (539) mientres el reináu de Teodoricu I y Teodeberto I. Dende entós Alamannia pasó a ser un ducáu nominal nel reinu francu.

Anque gobernaos polos sos propios duques, los alamanes nun tuvieron bien xuníos mientres los sieglos VI y VII. De cutiu apaecen nes cróniques como auxiliares nes espediciones franques n'Italia. El Ducáu d'Alsacia yera alamán, pero taba gobernáu por un llinaxe de duques francos, y la rexón alredor del ríu Danubiu cimeru y el ríu Neckar lo yera pola familia Ahalolfinga y non pola casa ducal que gobernaba'l centru de Alamania en redol al Llagu de Constanza. La rexón de Retia tamién yera alamana, pero taba gobernada pola familia Victorida, que compartía'l poder cola diócesis de Coira.

Alamannia foi cristianizada mientres el sieglu VII, magar non con tanta intensidá como Francia al oeste o Baviera al este. El primer códigu alamán Pactus Alamannorum vien de esti periodu.

Les diócesis romanes d'Estrasburgu y Basilea evanxelizaron Alsacia y la rexón en redol a Coira, como se mentó, Retia. La mesma Alamania namái disponía d'una diócesis nel este, Augsburgu, dende empiezos del sieglu VII.

Había dos obispaos romanos: la diócesis de Windisch y Octodurum, que fueron treslladaes a Avenches y Sitten, respeutivamente. L'oeste de Alamannia recibió finalmente la so propia diócesis nel sieglu VII, asitiada en Constanza, por aciu la cooperación de los obispos de Coira y los monarques merovinxos. La fundación de la diócesis de Constanza ye escura, anque foi la mayor diócesis xermánica mientres el periodu merovinxu y col empiezu de la dinastía de los carolinxos. Les diócesis de Alamannia, incluyendo Coira, qu'había estáu sometida a la Archidiócesis de Milán, taben asitiaes so la xurisdicción de la Archidiócesis de Mainz.

A la muerte del rei Dagoberto I en 638, Alamannia, como Baviera, Aquitania y Bretaña rompieron los sos llazos colos reis francos y llucharon pola so independencia. Tuvieron gran ésitu hasta empiezos del sieglu VIII, cuando una serie de campañes entamaes polos mayordomos francos sometieron de nuevu Alamannia a la soberanía merovinxa.

Sicasí, mientres esti periodu d'independencia de facto los alamanes empezaron a ser gobernaos de forma efectiva por un duque, anque Alsacia y Retia quedaron fuera del ducáu de Alamannia. Ente 709 y 712 Pipino de Heristal lluchó contra Lantfrido, qu'apaez como dux de los Alamanes, y qu'escribió el segundu códigu llegal de los alamanes: la Lex Alamannorum.

Nel añu 743 Pipino el Curtiu y Carlomán, fíu de Carlos Martel, entamaron una campaña pa someter a los alamannes y en 746 Carlomán realizó una severa purga ente la nobleza alamana. Dellos miles de nobles alamanes fueron arrestaos, y sumarísimamente xulgaos y executaos por traición nel Concilio de Cannstatt (conocíu como la corte del sangre). De magar, los alamanes fueron gobernaos direutamente polos francos y la única nobleza alamana sobreviviente paez morar namái n'Alsacia.

El reinu carolinxu editar

Mientres el reináu de Luis el Piadosu, los alamanes trataron de recuperar la so independencia, y na década de 830 hubo dellos choques sangrientos ente los alamanes y la nobleza de Retia pol dominiu de Alamannia. Tres el Tratáu de Verdún de 843, Alamannia convertir nuna provincia del reinu de Luis el Xermánicu, precursor del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu. Nes fontes de la dómina ye llamáu regnum, anque nun significa necesariamente que lo fora. Paez que formaba parte d'un reinu, xunto con Alsacia y Retia, que foi vencíu a Carlos III el Gordu na división ente los monarques carolinxos nel añu 876. Sol reináu de Carlos, Alamannia convertir nel centru del so imperiu, pero tres el so deposición, tamién perdió'l favor real. Anque yera un territoriu étnicamente homoxéneu, había frecuentes enfrentamientos ente retios y alamanes pol control de la Ilesia.

A finales del sieglu IX, Alamannia, al igual que Baviera, Saxonia y Franconia, intentó unificase so un namái duque, pero los nobles nun tuvieron tanto ésitu como en Saxonia o Baviera. Alamannia yera unu de los jüngeres Stammesherzogtum, unu de los ducaos "menores" o tribales, formadado sobre la base de la organización política tres el colapsu de la dinastía carolinxa a finales del sieglu IX y empiezos del X. Nel sieglu X nenguna casa nobiliar consiguió fundar una dinastía ducal en Alamannia, como fixeron los Otónidas en Saxonia o los Liutpoldinos en Baviera, magar los Hunfridinos tuvieron cerca de llogralo.

El ducáu tomaba'l territoriu qu'arrodiaba'l Llagu de Constanza, la Selva Negra y dambes veres del ríu Rin, incluyendo Alsacia y partes de l'actual Suiza, partiendo cola Borgoña Cimera. La frontera con Borgoña, afitada nel añu 843, escurría en redol al Aare inferior, xirando escontra'l sur nel Rin, pasando al oeste de Lucerna y al traviés de los Alpes hasta'l pasu de San Gotardo. Al norte la llende escurría dende'l ríu Murg, al sur de Karlsruhe hasta Heilbron y Nördlingen. La frontera oriental yera'l ríu Lech. Argovia yera un territoriu apostáu ente los duques de Alamannia y el reinu de l'Alta Borgoña.

Dende'l sieglu X d'equí p'arriba, Alamannia ye conocida davezu como Ducáu de Suabia.

Mandáu editar

El alamánico sobrevive como una familia separada de dialeutos alemanes na Alta Alemaña. La distribución de los subgrupos alamánicos corresponder en gran midida cola Alamannia histórica, anque taben más estendíos na Alta Edá Media. La llinia Brünig-Napf-Reuss ye una llende cultural que marca la división ente Alamannia y les marques ente Alamannia y Borgoña.

El nome de Alamannia ye la llatinización d'una frase en altu alemán antiguu: Alle Mannen (“tolos homes”), que engloba a tolos pueblos qu'habitaben esa zona en tiempos de Xuliu César (teutones, bucinobantes, cuados, hermiones, etc.) y foi tresmitíu a delles llingües modernes, como l'árabe (ألمانيا), catalán (Alemanya), galés (Yr Almaen), córnicu (Almayn), francés (Allemagne), gallegu y portugués (Alemaña/Alemanha), español (Alemaña), y turcu (Almanya), frente a los derivaos del llatín Germania, como'l inglés (Germany). El nome Germani ye la llatinización d'una pallabra en llingües renanas: Germanen (“d'esti llau del Rin”), que foi usada por Xuliu César pa referise específicamente a los eburones de la Galia Bélxica (al oeste del Rin).

Llista de gobernante editar

Reyes editar

Reyes conocíos de Alamannia antes del añu 496:

  • Chroco (306)
  • Mederico (padre de Agenarico, hermanu de Chnodomaro)
  • Chnodomaron 350, 357
  • Vestralpo 357, 359
  • Uro 357, 359
  • Agenarico (Serapio) 357
  • Suomaro 357, 358
  • Hortaro 357, 359
  • Gundomado 354 (correxente de Vadomaro)
  • Ursicino 357, 359
  • Macriano 368, 371
  • Rando 368
  • Hariobaudo sieglu IV
  • Vadomaron 354, 360
  • Vithicabo 360, 368
  • Priario 378
  • Gibuldo (Gebavulto) 470

Duques de Alamannia (506-911) editar

Duques so los merovinxos editar

Gobernantes carolinxos editar

Hunfridingas editar

Fuentes editar

  • Reuter, Timothy. Germany in the Early Middle Ages 800–1056. New York: Longman, 1991.

Referencies editar

Enllaces esternos editar


 
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Alemannia&oldid=4175495»