Artemisia annua

especie de planta

Artemisia annua ye una especie de la familia Asteraceae llamada comúnmente axenxu duce, o axenxu chino (chinu: 青蒿, pinyin: qīnghāo). Ye nativa del Asia templada y distribúyese llargamente per munchos países incluyida Europa central y meridional. Tamién s'atopa naturalizada en Canadá y estaos Xuníos.
Vegeta en distintos hábitats, dende márxenes montiegos, fasteres semidesérticas, terrenes salinos, predresos, tierres baldías. A altitúes ente los 2000 - 3700 msnm.[1][2][3]

Artemisia annua
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Orde: Asterales
Familia: Asteraceae
Subfamilia: Asteroideae
Tribu: Anthemideae
Subtribu: Artemisiinae
Xéneru: Artemisia
Especie: A. annua
L.
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]
Detalle de les fueyes
Inflorescencies
Vista de la planta
Granes
Vista de la planta

Descripción editar

Planta yerbácea añal de porte erecto y de normal de tarmu únicu o pocu ramificada; algama un altor d'ente 70 a 160 cm (-200); el so desarrollu depende de la riqueza en nutrientes del sustratu. Les fueyes inferiores son alternes, ovaes o triangulares y pinatipartidas, de 2,5 a 5 cm de llargor; les fueyes medies son peciolaes, pinatisectas y con lóbulos bien serraos; les cimeres y les bráctees terminales son pinatipartidas. Toes tienen glándules qu'esprenden una esencia alcanforada.
La inflorescencia forma panículos compuestos, con flores que s'arrexunten en capítulos de 2-3 mm de diámetru de color mariellu. Ye una planta de polinización cruciada, por aciu el vientu ya inseutos.[2]

Ye una especie diploide, con númberu de cromosomes 2n = 36 (o 2n=18).[4][5]

Propiedaes editar

Úsase tradicionalmente na Medicina tradicional china pa tratar la fiebre, siendo redescubierta en 1970 cuando s'atopó'l Manual Chinu de Prescripciones pa Tratamientos d'Emerxencia (340 e.C.).[6] En 1971, los científicos demostraron que los estractos de la planta teníen actividá antimalárica en modelos de primates, y en 1972, l'ingrediente activu, l'artemisinina (enantes conocíu como arteannuin), foi aislláu y la so estructura química descrita. La artemisinina puede ser estrayida per mediu d'un disolvente de baxu puntu de bullidura, como'l éter etílicu, y alcuéntrase nos tricomes glandulares de les fueyes, tarmos ya inflorescencies, y concéntrase nes partes cimeres de la planta onde se produz la nueva crecedera.[7]

Tratamientu de la malaria

La investigación pa desenvolver fármacos antipalúdicos condució al descubrimientu de la artemisinina , que s'estrayi de Artemisia annua, yerba tradicionalmente utilizada como un tratamientu de la fiebre.[6][8] Anque la mayoría de les yerbes de la Medicina tradicional china ferver a alta temperatura, que puede estropiar l'ingrediente activu en Artemisia annua,[8] una fonte tradicional diz qu'esta yerba tien de procesase n'agua frío;[9] a partir d'esto, los científicos afayaron que se llogra un estractu meyor por aciu l'usu d'un métodu d'estraición a base d'éter a baxa temperatura, y añadiendo procesos de desintosicación y purificación podría crease un fármacu con abondu ingrediente activu pa ser eficaz.[8]

L'artemisinina ye una lactona sesquiterpénica con una ponte endoperóxidu y producióse semi-sintéticamente como melecina contra la malaria. La eficacia d'un té fechu de A. annua nel tratamientu de la malaria ye discutible. Según dellos autores, artemisinina nun ye soluble n'agua y les concentraciones nestos fervinchos considérense insuficientes pa tratar la enfermedá.[10][11][12] En 2004, el Ministeriu de Salú etíope camudó'l primer fármacu antimalaria usáu n'Etiopía de sulfadoxina/pirimetamina (Fansidar), que tien una tasa del 36% de fracasu nel tratamientu, a artemeter/lumefantrina (Coartem), un fármacu que contién artemisinina, una terapia que ye 100% eficaz cuando s'usa correutamente, a pesar de la escasez en tol mundu, nel momentu del deriváu necesariu de A . annua.[13] Una revisión en 2012, afirmó que los remedios basaos na artemisinina son los fármacos más eficaces pal tratamientu de la malaria.[14] Una nueva revisión en 2013 suxurió qu'anque Artemisia annua puede nun causar hepatotoxicidad, toxicidá hematolóxica, o hiperlipidemia, ten de ser usada con procuru mientres l'embaranzu por cuenta de un riesgu potencial de embriotoxicidad nuna dosis alta.[15]

A pesar de los esfuercios globales na llucha contra la malaria, sigue siendo una gran carga pa la población, especialmente nes rexones tropical y subtropical.[16] A pesar de que la OMS encamienta los remedios a base de artemisinina pal tratamientu de la malaria non complicada, la resistencia a la artemisinina yá nun puede ser inorada.[16] La causes qu'afectaron l'apaición de resistencia a la artemisinina inclúin, por casu, l'usu de remedios a base de artemisinina.[16] Afalar l'usu de les alternatives a base de yerbes ta nel puntu de mira, sicasí la única solución indeleble pa la erradicación de la malaria sería la creación d'un programa de vacunación efectivu.[16] L'apaición de resistencia a la artemisinina identificóse en Camboya y la frontera de Tailandia.[17] Probablemente estiéndase a otres zones reinales de tol mundu nun futuru inminente.[17] A partir de 2013, paez que l'axente patóxenu de la malaria convirtióse adulces en resistente a les melecines a base de artemisinina.[18][19]

Asma

Los esperimentos con animales amosaron que'l artesunato, un deriváu sintéticu de la artemisinina, tien propiedaes anti-alérxiques, efectuando la degranulación de los mastocitos. Esto convierte al artesunato nun candidatu pal tratamientu del asma alérxica.[20] Un estudiu metabolómico animal refuerza entá más esta esperanza.[21]

Mecanismu

El mecanismu d'aición de la artemisinina implica la dixebra de la ponte endoperóxidu de fierro, cola producción de radicales llibres qu'estropien les macromolécules biolóxiques que causen estrés oxidativo nes célules del parásitu.[22] La malaria ye causada por apicomplexanos, principalmente de Plasmodium falciparum, que moren en gran midida nes célules coloraes del sangre y contienen en sí mismoa hemo -grupos ricos en fierro (en forma de hemozoin).[23]

La investigación de fármacos del cáncer

Tán investigándose productos sintéticos derivaos de la artemisinina pal so usu potencial como melecines contra'l cáncer.[24]

Taxonomía editar

Artemisia annua describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 847–848. 1753.[25]

Etimoloxía

Hai dos teoríes na etimoloxía de Artemisia: según la primera, debe'l so nome a Artemisa, hermana ximielga d'Apolo y diosa griega de la caza y de les virtúes curatibles, especialmente de los embaranzos y los partos. según la segunda teoría, el xéneru foi dau n'honor a Artemisia II, hermana y muyer de Mausolo, rei de la Caria, 353-352 e.C., que reinó dempués de la muerte del soberanu. Nel so homenaxe alzóse'l Mausoléu d'Halicarnasu, una de les siete maravíes del mundu. Yera esperta en botánica y en medicina.[26]

annua: nome llatín que significa "añal".[27]

Sinonimia
  • Artemisia chamomilla C.Winkl.[28]

Ver tamién editar

Referencies editar

  1. Flora of China Vol. 19, 20 and 21 Page 523 Sweet Annie, sweet sagewort, armoise annuelle Artemisia annua Linnaeus, Sp. Pl. 2: 847. 1753.
  2. 2,0 2,1 Flora of China Vol. 20-21 Page 691 黄花蒿 huang hua hao Artemisia annua Linnaeus, Sp. Pl. 2: 847. 1753
  3. Flora of Pakistan
  4. Kreitschitz, A.; J. Vallès (setiembre 2003). «New or rare data on chromosome numbers in several taxa of the genus Artemisia (Asteraceae) in Poland». Folia Geobotanica 38 (3):  páxs. 333–343. doi:10.1007/BF02803203. 
  5. Rotreklová, O.; P. Bure and V. Grulich (2004). «Chromosome numbers for some species of vascular plants from Europe». Biologia, Bratislava 59 (4):  páxs. 425–433. http://biologia.savba.sk/59_4_04/Rotreklova_O.pdf. 
  6. 6,0 6,1 «Hard to swallow». Nature 448 (7150):  páxs. 105–6. 2007. doi:10.1038/448106a. PMID 17625521. 
  7. «Development and Fine Structure of the Glandular Trichomes of Artemisia annua L.». Int. J Plant Sci. 154 (1):  páxs. 107–18. 1993. doi:10.1086/297096. 
    «Floral Morphology of Artemisia annua with Special Reference to Trichomes». Int. J Plant Sci. 156 (6):  p. 807. 1995. doi:10.1086/297304. http://www.journals.uchicago.edu/doi/abs/10.1086/297304. 
  8. 8,0 8,1 8,2 «Artemisinin: Discovery from the Chinese Herbal Garden». Cell 146 (6):  páxs. 855–8. 2011. doi:10.1016/j.cell.2011.08.024. PMID 21907397. 
  9. «Lasker Award Rekindles Alderique Over Artemisinin's Discovery | Science/AAAS | News». News.sciencemag.org. Consultáu'l 2014-01-07.
  10. «Randomized controlled trial of a traditional preparation of Artemisia annua L. (Annual Wormwood) in the treatment of malaria». Trans R Soc Trop Med Hyg 98 (5):  páxs. 318–21. 2004. doi:10.1016/j.trstmh.2003.09.001. PMID 15109558. 
  11. «Pharmacokinetic study of artemisinin after oral intake of a traditional preparation of Artemisia annua L. (annual wormwood)». Am J Trop Med Hyg 70 (2):  páxs. 128–32. 1 February 2004. PMID 14993622. http://www.ajtmh.org/cgi/content/full/70/2/128. 
  12. «The herbal tea approach for artemesinin as a therapy for malaria?». Trans R Soc Trop Med Hyg 100 (3):  páxs. 285–6. 2006. doi:10.1016/j.trstmh.2005.08.004. PMID 16274712. 
  13. "Malaria Update", Focus on Ethiopia, April 2005, UN-OCHA website (accessed 12 March 2009)
  14. «Artemisinin-resistant malaria: Research challenges, opportunities, and public health implications». The American journal of tropical medicine and hygiene 87 (2):  páxs. 231–41. 2012. doi:10.4269/ajtmh.2012.12-0025. PMID 22855752. 
  15. «A safety assessment of the antimalarial herb Artemisia annua during pregnancy in Wistar rats». Phytotherapy research : PTR 27 (5):  páxs. 647–54. 2013. doi:10.1002/ptr.4760. PMID 22736625. 
  16. 16,0 16,1 16,2 16,3 «The development of artemisinin resistance in malaria: Reasons and solutions». Phytotherapy research : PTR 24 (7):  páxs. 1104–6. 2010. doi:10.1002/ptr.3133. PMID 20578122. 
  17. 17,0 17,1 «Emerging artemisinin resistance in the border areas of Thailand». Expert review of clinical pharmacology 6 (3):  páxs. 307–22. 2013. doi:10.1586/ecp.13.17. PMID 23656342. 
  18. News published on the Center for Strategic and International Studies website (Nov. 7, 2013)
  19. «Artemisinin-resistant malaria in the Asia-Pacific region». The Lancet 381 (9881):  páxs. y16. 2013. doi:10.1016/S0140-6736(12)61820-0. 
  20. «Anti-allergic action of anti-malarial drug artesunate in esperimental mast cell-mediated anaphylactic models». Allergy 68:  páxs. 195–203. 2013. doi:10.1111/all.12077. 
  21. «Anti-malarial drug artesunate restores metabolic changes in esperimental allergic asthma». Metabolomics 1 (11). July 2014. doi:10.1007/s11306-014-0699-x. 
  22. «Antimalarial activity of artemisinin (qinghaosu) and related trioxanes: mechanism(s) of action». Adv. Pharmacol.. Advances in Pharmacology 37:  páxs. 253–97. 1997. doi:10.1016/S1054-3589(08)60952-7. ISBN 9780120329380. PMID 8891104. 
  23. «Knowledge of the Proposed Chemical Mechanism of Action and Cytochrome P450 Metabolism of Antimalarial Trioxanes Like Artemisinin Allows Rational Design of New Antimalarial Peroxides». Acc. Chem. Res. 37 (6):  páxs. 397–404. 2004. doi:10.1021/ar020227o. PMID 15196049. 
  24. «Development of artemisinin compounds for cancer treatment». Invest New Drugs 31 (1):  páxs. 230–46. February 2013. doi:10.1007/s10637-012-9873-z. PMID 22935909. 
  25. «Artemisia annua». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 22 de payares de 2012.
  26. en Flora de Canaries
  27. n'Epítetos Botánicos
  28. Artemisia annua en PlantList

Bibliografía editar

  1. Cronquist, A. J. 1994. Asterales. 5: 1–496. In A. J. Cronquist, A. H. Holmgren, N. H. Holmgren, J. L. Reveal & P. K. Holmgren (eds.) Intermount. Fl.. Hafner Pub. Co., New York.
  2. Dillon, M. O. 1981. Family Compositae: Part II. Tribe Anthemideae. Flora of Peru. Fieldiana, Bot., n.s. 7: 1–21.
  3. Fernald, M. 1950. Manual (ed. 8) i–lxiv, 1–1632. American Book Co., New York.
  4. Flora of China Editorial Committee. 2011. Fl. China 20–21: 1–992. Science Press & Missouri Botanical Garden Press, Beijing & St. Louis.
  5. Flora of North America Editorial Committee, e. 2006. Magnoliophyta: Asteridae, part 6: Asteraceae, part 1. 19: i–xxiv. In Fl. N. Amer.. Oxford University Press, New York.
  6. Gleason, H. A. 1968. The Sympetalous Dicotyledoneae. vol. 3. 596 pp. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. U.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
  7. Gleason, H. A. & A. J. Cronquist. 1991. Man. Man. Vasc. Pl. N.E. U.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx.
  8. Great Plains Flora Association. 1986. Fl. Great Plains i–vii, 1–1392. University Press of Kansas, Lawrence.
  9. Hickman, J. C. 1993. Jepson Man.: Higher Pl. Calif. i–xvii, 1–1400. University of California Press, Berkeley.
  10. Hitchcock, C. H., A. J. Cronquist, F. M. Ownbey & J. W. Thompson. 1984. Compositae. Part V.: 1–343. In Vasc. Pl. Pacif. N.W.. University of Washington Press, Seattle.
  11. Jørgensen, P. M. & S. León-Yánez. (eds.) 1999. Catalogue of the vascular plants of Ecuador. Monogr. Syst. Bot. Missouri Bot. Gard. 75: i–viii, 1–1181.
  12. Li, H., T. Liu, T. Huang, T. Koyama & C. Y. DeVol. 1979. Vascular Plants. Volume 6: 665 pp. In Fl. Taiwan. Epoch Publishing Co., Ltd., Taipei.
  13. Scoggan, H. J. 1979. Dicotyledoneae (Loasaceae to Compositae). Part 4. 1117–1711 pp. In Fl. Canada. National Museums of Canada, Ottawa.

Enllaces esternos editar