Basilio Ponce de León

escritor español (1570–1629)

Basilio Ponce de León U.S.A. (Granada, 1570 - Salamanca, 28 d'agostu de 1629) teólogu, canonista, poeta y escritor ascéticu agustino español, sobrín de frai Luis de León.

Basilio Ponce de León
Vida
Nacimientu Granada1570 (greg.)
Nacionalidá España
Muerte Salamanca28 d'agostu de 1629[1] (58/59 años)
Familia
Familia
Estudios
Estudios Universidá de Salamanca
Llingües falaes castellanu
llatín
Oficiu escritor
Emplegadores Universidá d'Alcalá
Universidá de Salamanca
Creencies
Relixón Ilesia Católica
Orde relixosa Agustinos (es) Traducir
Cambiar los datos en Wikidata

Biografía

editar

Fíu natural de Rodrigo Ponce de León, tercer conde de Bailén, y de Mencía de Varela, prima de fray Luis de León, foi adoptáu por Pedro de Alarcón y Elvira Ponce de León. Cursó los sos primeros estudios en Granada y depués coló a la Universidá de Salamanca, onde s'atopaba'l so tíu frai Luis de León. Nel conventu salmantino profesó'l 10 de setiembre de 1592, un añu dempués del fallecimientu del so tíu. En 1594 terminó los sos estudios de Teoloxía. Nel conventu de Badaya, n'Álava, foi nomáu llector de gramática; depués tuvo nel conventu de Toledo, onde escribió'l so tratáu De agno typico (impresu depués en Madrid, 1604), que ye en parte una defensa del so tíu, y en 1602 figura en Alcalá de Henares, onde lleó Teoloxía enforma tiempu nel so conventu y na Universidá d'Alcalá; en 1602 recibió'l grau de bachiller de Teoloxía por Sigüenza y el de maestru n'Osma en 1603; ganó una cátedra na Universidá de Salamanca en 1608, onde enseñó Teoloxía hasta 1623. Foi prior del Conventu de San Agustín de Salamanca por eleición nos capítulos de 1624 y 1627. A la so muerte Francisco Montes de Oca publicó una Fama póstuma (1630) en que se-y describe como "príncipe de los inxenios y fénix de les ciencies".

Escribió en llatín sobre cuestiones teolóxiques (sobre los sacramentos del Matrimoniu y la Confirmación, comentarios al Apocalipsis, etcétera) y de derechu canónicu, sosteniendo siempres un puntu de vista eclécticu, pero tamién n'español varios Discursos pa tolos Evanxelios de la Cuaresma (1605-1610), una coleición de sermones escritos nuna escelente prosa del Renacimientu, que non rehúye el coloquialismo castizu, y que fueron traducíos al italianu. En dalgún d'ellos combatió'l suicidiu, que condergaba ensin salvar casu dalgunu, amosándose nello más severu que San Jerónimo, yá que este salvó'l casu en qu'apeligrara la castidá. Defendió'l dogma de la Inmaculada Concepción en dellos sermones qu'imprimió en Salamanca y tamién escribió una Apologia de les obres y doctrina de San Xuan de la Cruz, porque defendiera amás la ortodoxa de la so Nueche escura ante la Inquisición en 1618. Editó, llimpió de "ambigüedaes teolóxiques" y anotó los suaños del beatu Alonso de Orozco. Per otra parte, los manuscritos que recibió, copió y editó del so tíu frai Luis de León son consideraos los más fieles pola crítica moderna, yá que a él apurrir la Orde Agustina. Dalgunos de los poemes inseguramente atribuyíos a fray Luis pueden ser sos, y viceversa.

 
De agno typico liber unus. Madrid: Vargas; 1604.

Bibliografía

editar
  • Mario Méndez Bejarano. Historia de la filosofía n'España. Madrid: 1927; páxina 180.

Referencies

editar
  1. «rexistru d'autoridaes BNE». Consultáu'l 3 xunu 2020.

Enllaces esternos

editar