Chen Yun
Chen Yun (chinu: 陈云, chinu tradicional: 陳雲, pinyin: Chén Yún) (13 de xunu de 1905, Qingpu (es) 
– 10 d'abril de 1995, Beixín) foi un políticu comunista chinu.
.jpg)
Biografía
editarNacíu'l 13 de xunu de 1905, nel Distritu de Qingpu (anguaño parte de Shanghai), Chen foi unu de los pocos organizadores del Partíu Comunista de la clase trabayadora urbana a fines de los años venti, participó na Llarga Marcha, y foi miembru del Comité Central de 1931 a 1987. Tuvo venceyáu al campu de la Economía, a pesar de nun recibir educación formal depués de la escuela elemental.
Chen xugó un rol prominente como organizador mozu del movimientu llaboral mientres principios y mediaos de los años venti, xuntando al Partíu Comunista de China en 1924. Depués del Movimientu del 30 de mayu de 1925, Chen foi un importante organizador so órdenes de Zhou Enlai y Liu Shaoqi. Entós que Chiang Kai-shek enfrentar al PCCh en 1927, Chen torna al so pueblu, pero retorna llueu a Shanghai y sigue secretamente el so trabayu de dirixente llaboral.
Convertir n'unu de los líderes más influyentes de la República Popular de China mientres los ochenta y noventa, según del Partíu Comunista de China en cuasi tola so hestoria. Tamién foi conocíu como Liao Chengyun (廖程雲); anque nun queda claru si foi'l so nome orixinal o foi un seudónimu utilizáu mientres el so trabayu en Shanghai.
Foi unu de los Cinco Grandes de la Guerra Civil en China xunto a Mao Zedong, Liu Shaoqi, Zhou Enlai, y Zhu De y consideráu como unu de los Ocho Inmortales del Partíu Comunista de China.[3] Chen perteneció al Comité Central ente 1930-31, foi miembru del Comité Permanente del Buró Políticu del Comité Central (1977–1987), y presidente de la Conferencia Consultiva Política (1987–1992). Tamién foi direutor del Departamentu d'Organización del Comité Central en 1938, siendo eleváu al Comité Central y al so Politburó en 1940, permaneciendo nel Politburó hasta agostu de 1966. Foi escoyíu vicepresidente en 1956, anque foi namái miembru ordinariu del Comité Central hasta'l 9º Comité Central (1969). Chen foi nomáu como vicepresidente en xineru de 1975.[4]
Fináu'l 10 d'abril de 1995, el so fíu, Chen Yuan, ye gobernador del Bancu de Desarrollu de China.
Ver tamién
editarReferencies
editar- ↑ 1,0 1,1 Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 12424251z. Apaez como: Yun Chen. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
- ↑ Afirmao en: The Rise of Modern China (6ª edición). Capítulo: 41. Páxina: 949. Editorial: Oxford University Press. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 2000. Autor: Immanuel C.Y. Hsü.
- ↑ Editors, China Directory, 1979 Edition, Radiopress, Inc (Tokyo), September 1978, p. 481
Fuentes
editar- Chen Yunzhuan, Biography of Chen Yun, Jin Chongji and Chen Qun, Beijing: Central Literature Publishing House, 2005, two volumes.
- China News Analysis, 1182 (June 6, 1982)
- Donald W. Klein & Anne B. Clark, Biographic Dictionary of Chinese Communism, (Cambridge, Mass: Harvard University Press, 1971), Vol. 1, pp. 149–153.
- Franz Schurmann, Ideology and Organization in Communist China (Berkeley: University of California Press, 1966), pp. 195–208.
- MacFarquhar, Roderick. "Foreword". In Zhao Ziyang, Prisoner of the State: The Secret Journal of Premier Zhao Ziyang. New York, NY: Simon and Shuster. 2009. ISBN 1-4391-4938-0.
- Nicholas R. Lardy and Kenneth Lieberthal, eds., Chen Yün's Strategy for China's Development: A Non-Maoist Alternative (Armonk, NY: M.E. Sharpe, 1983).
- Ye Yonglie, 1978: Zhongguo Mingyun Da Zhuanzhe (Canton: Guangzhou Renmin Zhubanshe, 1997), pp. 255–260, 584-595.
- The Tiananmen Papers, compiled by Zhang Liang, edited by Andrew J. Nathan and Perry Link (New York: Public Affairs, 2001), p. 308.
Enllaces esternos
editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Chen Yun.- Nel Marxists Internet Archive esiste una seición con obres de Chen Yun.
- Chen Yun, Stefan Landsberger's Chinese Propaganda Page [1]
