Christine Delphy

Christine Delphy (9 d'avientu de 1941, XIV Distritu de París) ye una socióloga francesa, escritora y teórica. Foi cofundadora del Movimientu de Lliberación de les Muyeres en 1970 y de les revistes Questions féministes (1977-80, Cuestiones feministes) y, xunto a Simone de Beauvoir, Nouvelles Questions féministes (de 1980 a l'actualidá, Nueves cuestiones feministes).

Christine Delphy
directora de investigación del CNRS (es)
Vida
Nacimientu	XIV Distritu de París, 9 d'avientu de 1941 (82 años)
Nacionalidá	Francia
Residencia	Estaos Xuníos Francia
Estudios
Estudios	Universidá de París
Direutora de tesis de	Léo Thiers-Vidal
Llingües falaes	francés
Oficiu	socióloga, conferenciante, activista
Emplegadores	Centro Nacional para la Investigación Científica (es)
Miembru de	Gouines rouges (es)
Movimientu	feminismo materialista (es)
IMDb	nm1458348
christinedelphy.wordpress.com

Delphy ye investigadora y militante feminista, pionera de la Segunda fola del feminismu segunda fola del movimientu feminista en Francia y autora d'importantes analises sobre les desigualdaes de xéneru. Ye reconocida como una de les principales arquiteutes del pensamientu feminista contemporaneu, fundadora de la corriente teórica del feminismu materialista.

Pionera en Francia nos analises sobre l'articulación de les desigualdaes provocaes pol sexismu, el clasismu y el racismu, les sos aportaciones asemeyar a los estudios post-coloniales, siendo tamién próximes al interaccionismo simbólicu. Na actualidá caltién el so activismu feminista y les sos opiniones sobre la guerra, el velo islámicu, la situación de la población musulmana en Francia xeneren discutiniu.

Biografía

Nació en París. Los sos padres rexentaben una farmacia local. Nel documental "Je ne suis pas feministe, mais... " Delphy describe la so temprana conciencia feminista reparando a los sos padres: dambos trabayaben na farmacia pero al so regresu a casa'l so padre ponía los pies n'alto pa folgar y lleer el periódicu mientres la so madre faía la comida del mediu día y dempués dambos retornaben a la farmacia.

Ye Doctora en Socioloxía pola Universidá de Québec (1998) y trabaya dende 1966 nel CNRS (Centru nacional de la investigación científica) en París, onde anguaño ye direutora d'investigación emérita.

Xunto col so trabayu d'investigación, Christine Delphy contribuyó al desenvolvimientu de los estudios feministes. En 1977 cofundó con cuatro investigadores y Simone de Beauvoir la revista Questions féministes, la primer revista d'esti tipu en Francia y una de les primeres n'Europa. En 1981 la publicación se refundó como Nouvelles Questions féministes y inda se caltién na actualidá (2015) gociando d'un importante prestíu a nivel internacional. Dempués del fallecimientu de Simone De Beauvoir, Christine Delphy asumió la direición de la publicación y foi tamién direutora del comité de redaición, cargu qu'anguaño comparte con Patricia Roux, profesora d'estudios de xéneru na Universidá de Lausana.

Haise salir del armariu reconocíu públicamente lesbiana y foi miembru activista de les Gouines rouges.

En 2015 estrénase'l documental "Je ne suis feministe, mais... " que percuerre enxareya la vida de la socióloga cola hestoria del feminismu francés de la so dómina.

Feminismu materialista

La orixinalidá y l'interés de la so obra moren nel so analís sociu-económicu del Patriarcáu, demostrando que les desigualdaes persistentes ente muyeres y homes nel mercáu de trabayu sofiten sobre la esplotación del trabayu domésticu de les muyeres, tesis que recueye principalmente L'Ennemi principal. Economie politique du patriarcat (1998).

A partir de la socioloxía rural y de los estudios de terrenal sobre la tresmisión del patrimoniu, Christine Delphy evolucionó escontra la socioloxía de la familia. Pa l'autora, la familia ye una estructura económica, non solo no que concierne la tresmisión –l'heriedu y la socesión- sinón tamién no que concierne la producción. Ella ellaboró'l conceutu de manera de producción domésticu, una innovación teórica que foi argumentada al traviés de decenes d'artículos y numberosos llibros, conceutu utilizáu anguaño de manera habitual polos sociólogos de la familia.

Otra aportación científica importante recoyida en L'Ennemi principal. Penser le genre (2001), ye'l so analís del conceutu de xéneru. Dende principios de los años 1980 argumenta que'l xéneru preciede'l sexu”, esto ye, que son la xerarquía y les rellaciones de poder les qu'inducen a la división sexual de la sociedá, y non a la inversa.

Los trabayos de Christine Delphy enmárquense dientro de les corrientes sociolóxiques constructivistas, y polo tanto se contraponen a les teoríes del feminismu de la diferencia. Delphy teoriza el xéneru como una construcción social inscrita nes estructures sociales, y entiende asina'l funcionamientu social en términos de sistema, alloñar de les corrientes postestructuralistas nes cualos enmárcase la teoría queer, qu'esplica'l xéneru esencialmente a partir del so aspeutu performativo y discursivu.

Obra

Dende finales de los años 1970 el so trabayu foi espublizáu en Gran Bretaña, Estaos Xuníos y en Francia y les sos obres traduciéronse en dellos idiomes: inglés, español, griegu, turcu, xaponés, italianu y alemán.

Los sos cuatro primeros llibros publicar n'inglés y español: “The main enemy” (Londres) (1977); “Por un feminismu materialista. L'enemigu principal y otros testos” (El Sal-Cuadiernos Inacabados 2-3, Barcelona) (1982); “Close to home” (University of Massachusetts) (1984); “Familiar Exploitation: A new analysis of marriage in contemporary western societies” (Oxford Polity Press) (1992).

Amás Delphy escribió más de setenta artículos en revistes científiques y en llibros coleutivos, según munchos artículos de vulgarización en periódicos y revistes polítiques, como Politis o Le Monde Diplomatique. Ente les numberoses publicaciones coleutives nes que participó cabo resaltar “Muyeres: ciencia y práutica política” (1985) con Celia Amorós, Lourdes Benería, Hilary Rose y Verena Stolcke.

En 1999 entamó'l congresu internacional en París: “El Cincuentenariu d'El segundu sexu” pa celebrar la publicación d'esti llibru que fundó la segunda fola del feminismu. Axuntáronse investigadores y universitaries feministes de 37 países distintos, y esti eventu dio llugar a la publicación d'una película ("Des fleurs pour Simone De Beauvoir", 2007, dirixíu por Carole Roussopoulos y Arlène Shale) y de un llibru: “Le Cinquantenaire du Deuxième sexe”, coordináu xunto cola historiadora Sylvie Chaperon.

El so llibru, “Classer, dominer. Qui sont les “autres”?” publicáu n'ochobre de 2008, ye una antoloxía d'artículos, ponencies ya intervenciones presentaes mientres diez años ónde denuncia de manera implacable l'aumentu del racismu y la islamofobia, esmazcarando, ente otres inxusticies, la impostura de “una guerra pa lliberar a les muyeres afganistanes” o la esclusión de les nueves musulmanes del sistema educativu en Francia.

Activismu

Delphy participó en 1968 na construcción d'unu de los grupos fundadores del Movimientu de Lliberación de la Muyer, el grupu FMA - Femenín, Masculín, Futuru qu'en 1969 pasó a denominase Femnismo, Marxismo Aición con Emmanuele de Lesseps, Anne Zelensky y Jacqueline Feldman-Hogasen.

Esti grupu axuntar con otros (nos que participaron de Gille y Monique Wittig, Christiane Rochefort, Micha Garrigue, Margaret Stephenson) pa formar el FML n'agostu de 1970; en setiembre del mesmu añu, les mesmes persones crearon un subgrupu de FML: Feministes Revolucionaries qu'esistió hasta 1977 con llargues interrupciones.

En payares de 1970 fundó con Anne Zelensky y otres feministes el MLA - Movimientu pola Llibertá d'Albuertu precursor del MLAC. Con Zelensky entamó el Manifiestu de les 343 nes que s'autoinculparon por prauticar albuertos. Foi l'empiezu d'una llarga campaña que culiminó cuando'l gobiernu de Valery Giscard d'Estaing, aprobó la Llei Veil, llegalizando l'albuertu.

En 1971 con Monique Wittig (y otres) fundóse les Gouines rouges, a partir de los grupos d'alderique pa lesbianes.

En 1976, participó na campaña contra la violación.

En 1977, participó na fundación de la primer revista francesa d'estudios de la muyer: Cuestions Feministes (QF) qu'en 1980 se refundó col nome de Nouvelles Questions féministes (NQF) qu'inda se publicar. La revista dexó la introducción ente otres temes del feminismu materialista y el conceutu de xéneru. Dambes revistes fueron fundaes col sofitu activu de Simone de Beauvoir, quien foi redactora xefa hasta la so muerte.

En 1998 xunto a Sylvie Chaperon entama'l primera simposio científicu sobre la obra de Simone de Beauvoir, que se celebró en París en xineru de 1999 sol títulu: Cincuentenariu d'El segundu sexu, que los sos alderiques publicar en 2001 nun llibru mesmu nome.

Nel añu 2001, ente que yera co-presidenta de la Fundación Copernico, plantegóse la denuncia de la intervención d'Estaos Xuníos n'Afganistán, y enfrentándose a la negativa de la organización p'asitiase fundó con Willy Pelletier (coordinador de Copérnico) y otros miembros de la izquierda (ente ellos Catalina Levy, Daniel Bensaid, Jacques Bidet, Annie Bidet, Nils Anderson, Henri Maler y Dominique Lévy) la Coalición internacional contra'l guerre. En marzu de 2002 publicó en Monde Diplomatique "¿Una guerra pa les muyeres afganistanes? Denunciando l'usu como sida del feminismu en temes pa xustificar una guerra qu'ella consideraba necolonial. El 6 d'abril de 2002, entamó una xunta sobre la creación del centru de detención de Guantánamo. En 2007, arriendes de les sos observaciones sobre les muyeres afghanas periodista Françoise Causse, autora d'un llibru críticu cola política francesa en Afghanistan denunció la so "falta de rigor" y la superficialidá del so analís nun artículu tituláu " Les peligroses tesis de Delphy ". Los sos comentarios sobre'l burka afganistanu y les muyeres activen otres reaiciones reprochándo-y les sos "comparances simplayes."

Delphy considera que se produz la mesma instrumentalización del feminismu nel alderique sobre la prohibición del velu islámicu na escuela. Robló dos peticiones en contra de la llei en 2003 y en 2004 participó na creación d'asociación "Coleutivu de feministes pola igualdá", de la que va ser la primer presidenta y el grupu "Una escuela pa toes / toos". Escribe estensamente sobre esta tema destacando tres texto: « l'intervention contre une loi d'exclusion » (Intervención contra una llei d'esclusión), « Race, caste et genre » (Raza, casta y xéneru) y « Antisexisme ou antiracisme : un faux dilemme » "El antisexismo o'l antiracismo: un falsu dilema". Delphy tamién foi una de les firmantes d'una tribuna denunciando la política adoptada por trés años pol Movimientu contra'l Racismu y pola Amistá ente los Pueblos (MRAP), nel so congresu del 30 de marzu y 1 d'abril de 2012 en Bobigny, refiriéndose al "racismu anti-blancu".

Pa Christine Delphy, l'alderique sobre'l velu islámicu venceyáu cola islamofobia tien raigaños antiguos: "La población árabe-musulmana ta marcada como oxetivu dende va tiempu ... Esti refugu nun data d'ayeri. Alimentar pola arrogancia d'Occidente contra'l restu del mundu. En primer llugar producióse la colonización del norte d'África polos franceses. Dempués Oriente Mediu por franceses ya ingleses, ... De siguío, declaróse la primer guerra del Golfu (1991), la guerra n'Afganistán (2001) y la segunda Guerra del Golfu contra Iraq ( 2003). Toes estes maniobres imperialistes clásiques de los principales países frente al restu del mundu siempres se basaron nuna ideoloxía qu'inclúi estereotipos racistes."

En 2004-2005, participó na creación del movimientu de los Indíxenes de la República pa denunciar la repúglica "racista y colonial".

Nel añu 2011, ye una de los firmantes d'un manifiestu qu'espresen "sofitu contra Charlie Hebdo" y que denuncien la diferencia de tratu políticu y mediáticu ente una quema provocada nel periódicu por ser oxetivu de radicales y el silenciu fechu n'otros ataques criminales, como'l qu'asocedió coles mesmes nun edificiu ocupáu por persones d'etnia xitana que causó la muerte d'unu d'ellos.

El 30 de payares de 2015 taba ente los firmantes del Llamamientu de los 58 pa defender la llibertá de manifestase mientres l'estáu d'esceición decretáu tres los atentaos de París.

Publicaciones

Obres individuales

• The Main Enemy, W.R.R.C.P., London, 1977
• Por un feminismu materialista, El Sal, Barcelona, 1982
• Close to Home, biblio. & index, London, Hutchinson, & The University of Massachusetts Press, 1984
• Familiar Exploitation: A New Analysis of Marriage in Contemporary Western Societies con Diana Leonard, {{{2}}} 1992
• L'Ennemi principal (Tome 1): économie politique du patriarcat, Paris, Syllepse, 1998. (Réédité en 2009 par Syllepse, ISBN 2849501980
• L'Ennemi principal (Tome 2): penser le genre, Paris, Syllepse, Paris, 2001. (Réédité en 2009 par Syllepse, ISBN 2907993887
• Classer, dominer : qui sont les autres, Paris, Fabricar, 2008, ISBN 978-2-913372-82-5
• Un Universalisme si particulier, Féminisme et exception française, Paris, Syllepse, 2010, ISBN 978-2-84950-264-8

Obres coleutives

• Cinquantenaire du Deuxième sexe (dir. avec Sylvie Chaperon), Paris, Syllepse, 2001.
• Le Foulard islamique en questions, Paris, Éditions Amsterdam 2004.
• Un Troussage d'adome (dir.), Paris, Syllepse, 2011, Syllepse, ISBN 978-2-84950-328-7

Artículos

• "Xéneru, raza y racismu: la prohibición del velu islámicu (hijab) en Francia", na publicación del I Congresu Internacional "Derechu, Xéneru ya Igualdá. Cambeos nes estructures xurídiques androcéntricas" (coordináu por Daniela Heim y Encarna Bodelón, 2010).[1] Archiváu 2011-09-06 en Wayback Machine

• "Los desafíos actuales del feminismu" Monde Diplomatique, mayu de 2004.
• "Parité, discrimination positive et universalisme à la française. Réflexions sur les moyens politiques d'imposer enfin l'égalité hommes-femmes" (2005)
• "Antisexisme ou antirracisme? Un faux dilemme" (2009).
• "Une Guerre juste pour Les femmes afghanes?"

Filmografía

• Je ne suis pas féministe mais... (2015) De Florence Tissot y Sylvie Tissot. 52 minutos sobre la vida de Christine Delfpy "Yo nun soi feminista, pero..." la espresión ye utilizada por Christine Delphy mientres una emisión en 1995 na que participa con Simone de Beauvoir. Ye la frase ritual que munches muyeres pronunciaron dalguna vegada por medrana a utilizar una pallabra estigmatizada pero p'autorizase al espresar un deséu d'igualdá. El filme entemez entevistes filmaes ya imáxenes d'archivu d'esta militante feminista y fundadora del MLF en 1970.

Bibliografía

En 1996 la editorial internacional SAGE, realizando un estudiu sobre les autores más enseñaes n'estudios de xéneru n'Inglaterra, pidió un trabayu sobre C. Delphy. Sol títulu de “Christine Delphy”, la profesora de Socioloxía de la University of York Stevi Jackon escribió esta introducción a les sos idees sobre la esplotación patriarcal, la clase, el xéneru y la institucionalización del feminismu.

Enllaces esternos

• "Debout! Une histoire du Mouvement de Libération des Femmes. 1970-1980."Documental sobre'l Movimientu de Lliberación de les Muyeres en Francia, de Carole Roussopoulos. Videu. En francés
• Ponencia presentada por Delphy nel Congresu "50 aniversariu del Segundu sexu de S. De Beauvoir" Archiváu 2016-03-06 en Wayback Machine, 1999 Tertulia feminista Les Comadres (Xixón).
• Un racisme à peñe voilé de Jerôme Host (2004), documental sobre la prohibición del hijab na escuela pública en Francia y la espulsión de nueves musulmanes del sistema públicu d'enseñanza. Videu (en francés)
• Intervención de C. Delphy nel actu del Cincuentenariu del periódicu Monde Diplomatique Videu (en francés)

• Datos: Q376066
• Multimedia: Christine Delphy