Ciclón extratropical

Los ciclones extratropicales, dacuando llamaos ciclones de llatitú media, son un grupu de ciclones definíos como sistemes meteorolóxicos de baxa presión d'escala sinóptica, alcontraos nes llatitúes medies de la Tierra, que nun presenten les carauterístiques típiques de los ciclones tropicales nin de los polares, y tán venceyaos a los frentes, a los gradientes térmicos horizontales y al puntu de rosada, tamién llamaes "zones baroclinas".^[1] Los ciclones extratropicales son un fenómenu diariu que, xunto colos anticiclones, mueven el tiempu sobre munches partes de la Tierra, produciendo siquier nubosidad y nubes.

Trátase d'un fenómenu meteorolóxicu acomuñáu con una baxa presión atmosférica que tien llugar nes rexones templaes ente'l trópicu y los polos. Por ello, conócense tamién como ciclones templaos. Nel hemisferiu norte un ciclón rota en sentíu opuestu a les manes del reló, y en sentíu de les manes del reló nel hemisferiu sur. La rotación ye causada pol efeutu Coriolis. Los ciclones de llatitú media o extratropicales dependen de procesos baroclínicos, como'l contraste de temperatura ente mases d'aire frío y templáu.

Los ciclones extratropicales de baxa presión nos cualos produzse un descensu de la presión bien bultable y bien rápido del orde del milibar per hora, tamién pueden ser denominaos pol términu de "ciclogénesis esplosiva"

Terminoloxía

Los ciclones extratropicales pueden tomar una clase de nubes con munchos nomes. A pesar de que dacuando se refier a ellos como "ciclones", esto ye imprecisu; ciclón aplicar a munchos tipos de zones de baxa presión. L'acepción extratropical significa qu'esti tipu de ciclones xeneralmente asocede fora de los trópicos, nes llatitúes medies de la Tierra. El términu de ciclones de llatitúes medies puede ser utilizáu por cuenta de que fórmense dempués de los ciclones tropicales, si asocedió una transición extratropical. Los meteorólogos y el públicu polo xeneral suel describilos como "depresiones" o "baxes". Tamién pueden usase términos como frontal de ciclón, depresión frontera, frontera baxa, baxa extratropical, baxes non tropicales, y baxes híbrides.

Los ciclones extratropicales clasifíquense principalmente como baroclínicos, porque se formen a lo llargo de zones de temperatura y gradiente de puntu de rosada conocíes como zones fronteres. Pueden convertise en barotrópicas tardíamente nel so ciclu de vida, cuando la distribución de calor en tol ciclón convertir en bastante uniforme cola so radio.

Formación

Árees averaes de la formación de ciclones extratropicales.

Los ciclones extratropicales formar en cualquier llugar dientro de les rexones extratropicales de la Tierra (polo xeneral ente 30 ° y 60 ° de llatitú dende l'ecuador), yá seya al traviés de la ciclogénesis o de la transición extratropical. Un estudiu de los ciclones extratropicales nel hemisferiu sur amuesa qu'ente los paralelos 30º y 70º, hai un permediu de 37 ciclones mientres un periodu de seis hores.^[2] Un estudiu separáu nel hemisferiu norte indiquen que se formen alredor de 234 ciclones extratropicales significativos cada iviernu.^[3]

Los ciclones extratropicales pueden formase cuando un ciclón tropical entra n'agües más fríes. Esto nun significa necesariamente la muerte de la nube, pero perdería les sos carauterístiques tropicales. Estes nubes son ciclones extratropicales. Inclusive dempués de que se diga qu'un ciclón tropical ye extratropical o s'estenó, puede tener inda vientu con una fuercia de nube tropical (o dacuando fuercia de furacán) y descargar abondosa agua. Cuando un ciclón tropical algama llatitúes más altes o pasa sobre tierra puede xunise con un frente fríu o desenvolvese a ciclón fronteru, llamáu tamién ciclón extratropical. Nel océanu Atlánticu, estos ciclones pueden ser violentos ya inclusive caltener fuercia de furacán cuando algamen Europa como Nubes de Vientu Europees.Una área de baxa presión, o una umbada, ye una rexón onde la presión atmosférica ye más baxa que l'aire circundante. Les nubes tropicales, ciclones extratropicales, y los ciclones polares y árticos, reciben el nome de célules de baxa presión, especialmente en comunidaes anglu-parlantes.

Evolución del ciclón

Un frente estacionariu ente mases d'aire frío y templáu nel que se formó la perturbación.

Los meteorólogos noruegos desenvolvieron un modelu de formación ideal mientres la Segunda Guerra Mundial. Esti modelu ye conocíu de normal como'l "Modelu Noruegu". Na gráfica amuésase un desenvolvimientu idealizáu. Como s'esplicaba enantes, la nube empecipiar nun frente estacionariu ente dos mases d'aire templao y fríu amosaes na figura A. Nótese qu'estos dos mases d'aire van mover en direiciones opuestes, lo que crea una cizalladura horizontal necesaria por que la inestabilidá tenga llugar. El fluxu ciclónico empieza alredor de la seición alteriada del frente estacionariu. Esta perturbación podría tener una variedá de causes, incluyendo efeutos como la topografía del suelu, o un fluxu convectivo pequeñu. Si asumir que les condiciones son correutes por que la inestabilidá asoceda entós la perturbación va convertir nuna formación similar a una onda dientro del frente y na cresta va apaecer una baxa presión. Alredor d'esta baxa presión va apaecer circulación ciclónica. Esti fluxu rotacional va emburriar al aire polar al sureste al traviés d'un frente fríu, y aire tropical al nordeste al traviés del frente templáu (B). Davezu, el frente fríu va mover a mayor velocidá que'l templáu y va atrapase” col mesmu (C). Nesti puntu, un frente ocluido” fórmase onde la masa d'aire templao ye emburriada a n'altor, al traviés d'aire caliente (D). Nel momentu de la oclusión, la nube algamó'l so maduror y el fluxu ciclónico ta na so máxima intensidá. Más palantre, la fuercia de la nube esmorezse. Tien De especificase que les nubes raramente esmorecer por disipación friccional. Los sistemes pasando sobre grandes cadenes montascoses son una demostración evidente. Nel so llugar, el desaceleracimiento de los ciclones, puede entendese dende una perspeutiva enerxética. Según la oclusión asocede y l'aire templao ye emburriáu n'altor pel aire fríu subxacente, l'atmósfera vuélvese verticalmente estable, y el centru de gravedá del sistema baxa. A midida que el procesu d'oclusión estender escontra superficie, mueve al frente templáu y alloñar de la baxa presión central, polo que más enerxía pontecial escósase. Esti disipador potencial d'enerxía crea una fonte d'enerxía cinética qu'inyecta un últimu impulsu nel movimientu de les nubes. Dempués de qu'esti procesu asoceda, el periodu de crecedera del ciclón, o ciclogénesis, termina, y la baxa presión empieza a xirar.

Carauterístiques

L'agua templao en llatitúes altes apurre la enerxía que se precisa pa la xeneración de ciclones de llatitú media qu'amuesen carauterístiques que los estremen de los ciclones extratropicales.

De normal superen los 10 km d'altor.
Sobre la superficie de la tierra, la temperatura del aire cerca del centru de la nube ye más fría que l'aire que lo arrodia. Por esi motivu, se les llapada "umbaes de nucleu fríu". Un mapa bonu pa esaminar ye'l de 700 hPa (hectopascales).
Primeramente, les nubes mover dende llatitúes altes a más baxes, por casu, viaxen escontra'l sureste sobre América del Norte y Europa, y dempués en direición este.
A midida que la nube entra en tierra, la presión atmosférica puede cayer rápido per debaxo de los 980 hPa (hectopascales).

Dacuando, pueden apaecer nubes similares en llatitúes bien altes. Estes nubes llámense ciclones subárticos o célules de baxa presión nel hemisferiu norte y ciclones subantárticos célules de baxa presión nel hemisferiu sur.

Dacuando, asocede la transición inversa, de ciclón de media llatitú a ciclón tropical. De normal esti procesu va implicar a una nube subtropical que tenga carauterístiques tantu de media llatitú como tropicales.

Efeutos

Los ciclones extratropicales puede traer un clima templáu con un pocu d'agua y vientos na superficie de 15-30 km / h (10-20 mph), o puede ser fríu y peligrosu con agües enchentes y vientos cimeros a 119 km / h (74 mph), [ 35] (dacuando conocíu como nubes de vientu n'Europa). La banda de precipitación que s'acomuñar col frente templáu suel ser estensa. Nos ciclones extratropicales maduru, una área conocida como la coma la cabeza na periferia noroeste de la superficie baxu pue ser una rexón de fuertes precipitaciones, nubes son frecuentes. Los ciclones tienden a movese a lo llargo d'un camín predecible a un volume moderao ritmu de meyora. Mientres seronda, iviernu y primavera, l'atmósfera al traviés de los continentes puede ser bastante fríu al traviés de la fondura de la troposfera pola mor nevaes.

Les condiciones meteorolóxiques adverses

Les llinies de turbonada, o bandes sólides de nubes llétriques fuertes, pueden formase per delantre de los frentes fríos y llee troughs por cuenta de la presencia de mugor atmosférico significativa y grandes diverxencies nes capes altes d'ésta, lo que trai xarazo y fuertes vientos.^[4] Cuando esiste una significativa cizalladura del vientu direccional na atmósfera per delantre d'un frente fríu na presencia d'una fuerte corriente en remexu en niveles altos, ye posible la formación del tornaos.^[5] Anque los tornaos pueden formase en cualesquier parte de la Tierra, el mayor númberu producir nes Grandes Llanures n'Estaos Xuníos, porque los vientos que baxen de los Montes Rocosos que tán n'orientación norte-sur, que puede formar una dryline, ayuden a la formación d'éstos fenómenos en cualesquier intensidá.

L'esplosivu desenvolvimientu de los ciclones extratropicales pue ser repentín. La nube conocida nel Reinu Xuníu como la "Gran Nube de 1987" afondáu a 953 milibares (28,14 inHg) con una más alta rexistrada vientu de 220 km / h (137 mph), lo que resulta na perda de 19 vides, 15 millones d'árboles, xeneralizaes daños a los llares y calcúlase que'l costu económicu de 1,2 miles de millones £ (2,3 miles de millones de dólares de los EE.XX.).^[6]

Anque la mayoría de los ciclones tropicales que se converten en extratropicales o s'estenen rápido o son absorbíos por otru sistema meteorolóxicu, entá pueden caltener los vientos del furacán o lu fuercia airada. En 1954, el furacán Hazel convertir en extratropical en Carolina del Norte como una fuerte nube de Categoría 3. La Nube del Día de Colón de 1962, qu'evolucionó a partir de los restos de Tifones Freda, causó cuantiosos daños en Oregón y Washington, con grandes daños equivalentes a a lo menos una categoría 3. En 2005, el furacán Wilma empezó a perder les carauterístiques tropicales, ente qu'inda tenía vientos de categoría 3 de fuercia (y convirtióse en dafechu extratropical como una nube de categoría 1).^[7]

Ciclones históricos

Una violenta nube mientres la Guerra de Crimea el 14 de payares de 1854 fundió 30 veleros, y arrincó con iniciales investigaciones en meteoroloxía y pronósticos n'Europa. N'EE.XX., la Nube del Día de Colón de 1962, cayó en Oregón con una presión de 965,5 hPa, violentos vientos, y US$ 170 millones en daños (dólares de 1964).^[8]^[9]

Referencies

↑ Dr. DeCaria (7 d'avientu de 2005). «ESCI 241 – Meteorology; Lesson 16 – Extratropical Cyclones». Department of Earth Sciences, Millersville University, Millersville, Pennsylvania. Archiváu dende l'orixinal, el 27 de payares de 2015. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2006.
↑ Ian Simmonds and Kevin Keay (2000-02). «Variability of Southern Hemisphere Extratropical Cyclone Behavior, 1958–97». American Meteorology Society (Allenpress Inc). Consultáu'l 20 d'ochobre de 2006.
↑ S.K. Gulev, O. Zolina, and S. Grigoriev (2001). «Winter Storms in the Northern Hemisphere (1958-1999)». CO₂ Science. Archiváu dende l'orixinal, el 27 de payares de 2015. Consultáu'l 20 d'ochobre de 2006.
↑ «WW2010 - Squall Lines». University of Illinois (2 de setiembre de 1999). Consultáu'l 21 d'ochobre de 2006.
↑ «Tornadoes: Nature's Most Violent Storms». National Severe Storms Laboratory (NOAA) (13 de marzu de 2002). Archiváu dende l'orixinal, el 2006-10-26. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2006.
↑ «The Great Storm of 1987». Met Office. Archiváu dende l'orixinal, el 2 d'abril de 2007. Consultáu'l 30 d'ochobre de 2006.
↑ Richard J. Pasch; Eric S. Blake;, Hugh D. Cobb III; and David P Roberts (12 de xineru de 2006). «Tropical Cyclone Report — Hurricane Wilma». National Hurricane Center (NOAA). Archiváu dende l'orixinal, el 27 de payares de 2015. Consultáu'l 11 d'ochobre de 2006.
↑ George Taylor and Raymond R. Hatton. The 1962 Windstorm. Se obesrvó de nuevu'l 25 de payares de 2006.
↑ S. G. P. Skey and M. D. Miles. Advances in Buoy Technology for Wind/Wave Data Collection and Analysis. Retrieved on 2006-11-25.

Ver tamién

Enllaces esternos

Ciclogénesis Esplosiva (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).

Plantía:Fenómenos climáticos

[ExtraLessonMillUni-1] Dr. DeCaria (7 d'avientu de 2005). «ESCI 241 – Meteorology; Lesson 16 – Extratropical Cyclones». Department of Earth Sciences, Millersville University, Millersville, Pennsylvania. Archiváu dende l'orixinal, el 27 de payares de 2015. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2006.

[VarSouthCyc-2] Ian Simmonds and Kevin Keay (2000-02). «Variability of Southern Hemisphere Extratropical Cyclone Behavior, 1958–97». American Meteorology Society (Allenpress Inc). Consultáu'l 20 d'ochobre de 2006.

[WinterStormsNorth-3] S.K. Gulev, O. Zolina, and S. Grigoriev (2001). «Winter Storms in the Northern Hemisphere (1958-1999)». CO₂ Science. Archiváu dende l'orixinal, el 27 de payares de 2015. Consultáu'l 20 d'ochobre de 2006.

[SquallLines-4] «WW2010 - Squall Lines». University of Illinois (2 de setiembre de 1999). Consultáu'l 21 d'ochobre de 2006.

[Tornadoes-5] «Tornadoes: Nature's Most Violent Storms». National Severe Storms Laboratory (NOAA) (13 de marzu de 2002). Archiváu dende l'orixinal, el 2006-10-26. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2006.

[MetoGreatStorm87-6] «The Great Storm of 1987». Met Office. Archiváu dende l'orixinal, el 2 d'abril de 2007. Consultáu'l 30 d'ochobre de 2006.

[Wilma-7] Richard J. Pasch; Eric S. Blake;, Hugh D. Cobb III; and David P Roberts (12 de xineru de 2006). «Tropical Cyclone Report — Hurricane Wilma». National Hurricane Center (NOAA). Archiváu dende l'orixinal, el 27 de payares de 2015. Consultáu'l 11 d'ochobre de 2006.

[8] George Taylor and Raymond R. Hatton. The 1962 Windstorm. Se obesrvó de nuevu'l 25 de payares de 2006.

[9] S. G. P. Skey and M. D. Miles. Advances in Buoy Technology for Wind/Wave Data Collection and Analysis. Retrieved on 2006-11-25.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]