Comagene

Comagene
Alministración
Tipu d'entidá	reinu
Xeografía
Coordenaes	40°N 40°E / 40°N 40°E
Demografía

Comagene yera una antigua rexón d'Asia Menor, asitiada xunto al Éufrates, al pie del Tauro. El Reinu de Comagene (griegu: Βασίλειον τῆς Kομμαγηνῆς, armeniu: Կոմմագենեի թագավորություն) foi un antiguu reinu armeniu,^[1]^[2] del Periodu helenísticu,^[3] que la so capital yera Samósata. Formó parte del reinu seléucida hasta'l 162 e.C. Nel añu 17 de nuesa yera foi anexonada por Roma y convirtióse en provincia romana dependiente de Siria nel añu 72.

Historia

Comagene foi orixinalmente un pequeñu reinu siriu-hitita, asitiáu nel centru-sur d'Anatolia, con capital en Samósata, cerca del Éufrates. Ye mentáu per vegada primera en testos asirios. L'Imperiu aqueménida conquistó Comagene nel sieglu VI e.C., y Alexandru Magnu facer nel sieglu IV e.C. Dempués del esmembramientu del Imperiu d'Alejandro, Comagene foi un estáu y provincia del Imperiu seléucida greco-siriu.

El reinu helenísticu de Comagene, delimitado por Cilicia al oeste, y por Capadocia al norte, surdió nel 162 e.C., cuando'l so gobernador, Ptolomeo, un sátrapa del morrebundu Imperiu seléucida, declaróse independiente. La dinastía de Ptolomeo taba rellacionada colos reis de Partia, pero'l so descendiente, Mitrídates I Calinico (109 e.C. –70 e.C. ) abrazó la cultura helenística y casóse cola princesa greco-siria, Laodice VII Thea. La so dinastía pudo asina reclamar llazos con Alexandru Magnu y colos reis perses. Esti matrimoniu puede formar parte d'un tratáu de paz ente Comagene y l'Imperiu seléucida. Dende esti momentu, el reinu de Comagene foi más griegu que persa. Xunto con Sophene, sirvió de centru importante pa la tresmisión de les cultures helenística y romana na rexón.^[4] Los detalles son escasos, pero créese que Mitrídates Calinico aceptó la soberanía armenia mientres el reináu de Tigranes II el Grande.(Blömer y Winter, 2011)

El fíu de Mitrídates y Laodice foi'l rei Antíoco I Theos (70 e.C. –38 e.C. ). Antíoco foi aliáu del xeneral romanu Pompeyu mientres les últimes campañes contra Mitrídates VI de Ponto en 64 e.C. Gracies a la so habilidá diplomática, Antíoco foi capaz de caltener a Comagene independiente de Roma. Nel añu 17, cuando morrió Antíoco III, l'emperador Tiberio anexonó Comagene a la provincia de Siria. Según Flavio Josefo, esto foi aceptáu pola nobleza local, pero non pol pueblu, que prefería siguir colos sos propios reis(Millar, 1993). Tácito, pela so parte, afirma que «la mayoría prefería a los romanos, pero otros preferíen el gobiernu real».(Millar, 1993)

Nel 38, Calígula restableció al fíu de Antíoco III, Antíoco IV (Millar, 1993), y apurrió-y les árees selvaxes de Cilicia pa gobernar.(Millar, 1993) Antíoco IV foi l'únicu rei veceru de Comagene sol Imperiu romanu. Depuestu por Calígula y restauráu por Claudio nel 41, reinó hasta l'añu 72, cuando l'emperador Vespasiano depunxo a la dinastía, y anexonó definitivamente'l territoriu a Siria, cola sida de que «Antíoco taba a puntu de remontase...según el gobernador Lucio Cesenio Petu».^[5] La Legio VI Ferrata, que dexó Petu en Comagene, nun foi almitida pol pueblu; una batalla colos fíos de Antíoco, Epifanes y Calinico, terminó n'empate., y Antíoco rindióse.(Millar, 1993) La Legio III Gallica ocuparía la zona nel 73.(Millar, 1993).

Sátrapas de Comagene, 290-163 e.C.

Sames I c.290-c.260 e.C.
Arsames I c.260-c.228 e.C.
Xerxes de Comagene c.228-c.201 e.C.
Ptolomeo de Comagene c.201-163 e.C.

Reis de Comagene, 163 e.C. -72 d. C.

Monumentu en Nemrud.

Ptolomeo de Comagene 163-130 e.C.
Sames II Teosebes Dikaios 130-109 e.C.
Mitrídates I Calínico 109-86 e.C.
Antíoco I Theos 86-38 e.C.
Mitrídates II Philhellen 38-20 e.C.
Antíoco II 20 e.C.
Mitrídates III de Comagene 20-12 e.C.
Antioco III de Comagene 12 e.C. - 17 d. C.
sol poder de Roma 17-38
Antíoco IV de Comagene 38-72

Referencies

↑ Frank McLynn (2010). Marcus Aurelius: A Life. Nueva York: Da Capo Press, páx. 377. ISBN 0786745800.
↑ Lang, David M. (2008). «Iran, Armenia and Georgia», Ehsan Yarshater (ed.): The Cambridge History of Iran Volume 3: The Seleucid, Parthian and Sasanid Periods, Part 1 of 2. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press, páx. 535 (627). ISBN 978-0521200929. Consultáu'l 20 de febreru de 2014.
↑ Wolfgang, Haase (1986). Aufstieg und Niedergang der römischen Welt: Geschichte und Kultur Roms im spiegel der neueren Forschung. Walter de Gruyter, páx. 736. ISBN 3-11-007337-4.
↑ Lang, David M. (2008). «Iran, Armenia and Georgia», Ehsan Yarshater (ed.): The Cambridge History of Iran Volume 3: The Seleucid, Parthian and Sasanid Periods, Part 1. Cambridge University Press, páx. 510.
↑ Ewald, Heinrich (1886). The history of Israel, Volume 8. Longmans, Green, & Co., páx. 23.

[McLynn-1] Frank McLynn (2010). Marcus Aurelius: A Life. Nueva York: Da Capo Press, páx. 377. ISBN 0786745800.

[Yarshater-2] Lang, David M. (2008). «Iran, Armenia and Georgia», Ehsan Yarshater (ed.): The Cambridge History of Iran Volume 3: The Seleucid, Parthian and Sasanid Periods, Part 1 of 2. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press, páx. 535 (627). ISBN 978-0521200929. Consultáu'l 20 de febreru de 2014.

[wolf-3] Wolfgang, Haase (1986). Aufstieg und Niedergang der römischen Welt: Geschichte und Kultur Roms im spiegel der neueren Forschung. Walter de Gruyter, páx. 736. ISBN 3-11-007337-4.

[lang510-4] Lang, David M. (2008). «Iran, Armenia and Georgia», Ehsan Yarshater (ed.): The Cambridge History of Iran Volume 3: The Seleucid, Parthian and Sasanid Periods, Part 1. Cambridge University Press, páx. 510.

[ewald-5] Ewald, Heinrich (1886). The history of Israel, Volume 8. Longmans, Green, & Co., páx. 23.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]