Wikipedia

Concha García Campoy

Concepción «Concha» García Campoy (28 d'ochobre de 1958, Terrassa – 10 de xunetu de 2013, Valencia)[7] foi una periodista y presentadora de radio y televisión española.[8]

Concha García Campoy
Vida
Nacimientu Terrassa, 28 d'ochobre de 1958[1]
Nacionalidá España [2]
Muerte Valencia, 10 de xunetu de 2013[1] (54 años)
Causa de la muerte leucemia
Familia
Casada con Andrés Vicente Gómez (2000 – 2013)
Estudios
Estudios Universidá Autónoma de Barcelona
Llingües falaes castellanu[3]
catalán
Oficiu periodista, presentadora de televisión, llocutora
Emplegadores Televisión Española
Premios
IMDb nm0305585
telecinco.es…
Cambiar los datos en Wikidata

Empezó la so trayeutoria profesional en 1979, a la edá de 21 años, nun programa radiofónicu de la Cadena COPE en Eivissa.[9] En 1984 incorporar a Radiotelevisión Española, onde empecipió la so formación nos servicios informativos de la canal.[10] Cuando terminó la so etapa en TVE,[11] pasó per distintos medios onde alternó la so actividá na radio con dellos trabayos pa televisión y prensa.[9][8][12] Dende setiembre de 2006 foi miembru de la xunta directiva y vocera de l'Academia de les Ciencies y les Artes de la Televisión,[7] según hasta xineru de 2012 dirixó y presentó en Telecinco la edición mañanera de les sos informativos.[13] Con dellos premios y reconocencies a la so carrera periodística,[7][8] nel añu 2012 anunció la so retirada temporal de la televisión pa dedicar tiempu a la so llucha contra la leucemia,[14][15] sicasí finó'l 10 de xunetu de 2013 tres nun consiguir vencer la enfermedá.[8][16]

Biografía

editar

Nació'l 28 d'ochobre de 1958 en Terrassa,[7] anque a una edá temprana treslladar cola so familia, d'orixe andaluz, a Eivissa.[14][11][17] Ellí cursó bachilleratu y al so regresu a Barcelona, matricular na Universidá Autónoma de Bellaterra pa estudiar la carrera de periodismu.[8] Paralelamente, empecipiar n'otros cursos que nun llegó a rematar: ciencies económiques y filoloxía hispánica.[12] En llogrando cuatro años dempués la so llicenciatura en Ciencies de la Información, en 1984 ingresó al ente públicu.[14][11] Nel ámbitu familiar tenía dos hermanos, Asunción y Francisco,[18][19] y tuvo casada en dos causes, primero col abogáu ibicenco Jaime Roig y depués col sociólogu manchegu Lorenzo Díaz,[14][20] con quien tuvo dos fíos, Lorenzo (1993) y Berta (1998).[21][22] En dixebrándose d'esti postreru, n'ochobre de 2000 rehízo la so vida sentimental col productor de cine Andrés Vicente Gómez.[23][11][24]

Al marxe de los sos llabores periodísticos, en 1995 collaboró cola campaña d'Amnistía Internacional sobre la violación de los derechos de la muyer na rexón de Bosnia[25][26] y tamién trabayó pa la ONG Mensaxeros de la Paz onde impulsó'l so defensa de les causes sociales, la igualdá d'oportunidaes y los derechos humanos de les persones.[27]

A principios de xineru de 2012 anunció al traviés de la so cuenta de Twitter que dexaba la televisión temporalmente por cuenta de que diagnosticárase-y leucemia —un tipu de cáncer qu'afecta al texíu que produz les célules del sangre— mientres les sos vacaciones de Navidá.[15] Por eses feches, la comunicadora foi hospitalizada por cuenta de esta enfermedá, que-y torgaba presentar l'informativu mañaneru mientres los próximos meses.[18][22] De magar, empezó'l so tratamientu de quimioterapia.[18][22][28] En superando'l tercer ciclu de medicación, en xunu de 2012, recibió un autotrasplante de migollu oseu.[29] Anque primeramente superó la enfermedá, la periodista recayó en xineru de 2013, y foi hospitalizada pa intensificar el tratamientu.[30] Más tarde, a mediaos de marzu del mesmu añu volvió ingresar nel Hospital Universitariu y Politéunicu de La Fe de Valencia pa sometese a una segunda intervención que consistía nun tresplante de sangre de gordón umbilical.[31] Desque recibió l'alta un mes dempués de la operación, allegaba dacuando al centru médicu pa tener un siguimientu de la so enfermedá.[32]

Finalmente, diecinueve meses dempués de que se-y diagnosticara una variedá de leucemia, finó a la edá de 54 años nel Hospital La Fe, de Valencia, n'ingresando dos díes antes nel centru clínicu por un agravamientu de la so enfermedá.[16] El principal motivu de la so muerte foi una insuficiencia hepática aguda causada pol efeutu de les melecines nel fégadu, lo que provocó que presentara una situación de coma irreversible.[33][34][35] El so funeral tuvo llugar el 12 de xunetu na llocalidá madrilana de Tres Cantos, Madrid.[36] A él allegaron compañeros d'oficiu y personalidaes polítiques como Tomás Gómez y Alfredo Pérez Rubalcaba, ente otros.[37]

Carrera profesional

editar
 
Les periodistes Inés Ballester, Concha García Campoy y Nieve Herrero, nos Premios Talentu 2012.

Empezó la so trayeutoria profesional en 1979, con 21 años, nos servicios informativos de Radio Popular d'Eivissa, onde dirixó'l programa radiofónicu d'entrevistes y reportaxes Antena pública.[9][8] Al cabu d'un añu compaxinó esta función cola de redactora del diariu rexonal Última hora,[14] hasta qu'en 1983 aprobó les oposiciones de RTVE como'l númberu unu» de la so promoción ya incorporóse de momentu a la redaición de los servicios informativos de la cadena nes Islles Baleares.[10] Ellí permaneció mientres seis meses por cuenta de que la direición d'informativos en Madrid reclamar pa presentar la edición del Telediario.[12] El 7 de xineru de 1985 debutó col so primera noticiario de sobremesa en La 1 de Televisión Española, que-y dexó algamar la fama xunto a Manuel Campo Vidal,[14] el so compañeru de plató.[9][10] Mientres más de dos años presentó'l Telediariu del mediudía y, pocu más tarde, fixo lo propio col informativu de la nueche.[12] Nel branu de 1986, mientres presentaba les noticies, compaxinó'l so trabayu televisivu cola direición de Les mañanes de Radiu 1, en Radio Nacional d'España (RNE).[14][8][8] Coles mesmes, mientres esi periodu collaboró en diverses publicaciones de la prensa escrita como Panorama o Vogue y na seición de cultura del diariu El Independiente.[12]

En 1987, García Campoy abandonó la televisión en fichando pola Cadena SER y, a principios del añu 1988, empezó a dirixir el programa A vivir que son dos días.[9][8] Rápido convirtió l'espaciu nel más escucháu del fin de selmana y llegó a cuntar con hasta un millón d'oyentes, polo que foi gallardoniada col Premiu Ondes, l'Antena d'Oru y el Micrófonu d'Oru, toos ellos en 1989.[7][14][10][11][16] Coles mesmes collaboró nel dominical de El País, y nel suplementu de cultura Babelia.[12] En 1991, mientres esta dómina, tornó a Televisión Española pa dirixir el programa Mira 2.[8] Dempués d'una baxa por maternidá en 1992, la periodista retornó a la Cadena SER y tiempu más tarde, fichó por Antena 3 Radio pa ponese al frente del mañaneru Díes de radiu.[38] D'ende foise a Onda Cero, na que s'ocupó en 1994 de Nueches de radiu, y dos años más tarde pasó a La Brúxula pa sustituyir a Ernesto Sáenz de Buruaga, onde permaneció hasta 1999.[9][8] Darréu compaxinó l'espaciu de radiu de fin de selmana Les Things I Never Told You col so trabayu n'otros medios; comentarista en Les noticies de Tele 5 y collaboraciones selmanales nel programa cultural de TVE Señes d'identidá[39] y La Revista de El Mundo.[12] Tamién publicó'l que fuera'l so segundu llibru El doble mirada (1996), con imáxenes de la fotógrafa Ouka Leele.[40] Coles mesmes encargóse de dirixir y presentar el magacín Güei ye domingu (1999-2004) colos sos entamos na cadena privada Telecinco, onde condució mientres trés años'l programa contenedor La gran ilusión.[9] De nuevu nes ondes, ente setiembre de 2004 y xunu de 2006, encargar de la direición y presentación del programa vespertín Campoy nel so puntu na emisora Punto Radio.[9][25]

N'agostu de 2006 xunir a la canal de televisión Cuatro,[25] nel que dende'l 4 d'ochobre del mesmu añu hasta'l 24 d'avientu de 2010 fíxose cargu de la conducción del magacín diariu Las mañanas de Cuatro.[41][42] Tres la fusión de Telecinco y Cuatro en 2010,[43] la periodista dexó'l testigu a Marta Fernández nel programa y pasó a presentar la edición mañanera d'Informativos Telecinco dende'l 8 de xineru de 2011.[44] Un añu dempués, el 10 de xineru de 2012, anunció la so retirada temporalmente de la televisión por cuenta de que carecía leucemia.[14][13][15]

Radio y televisión

editar
Títulu Cadena Feches d'emisión Xéneru
A vivir que son dos días[38] Cadena SER 1988 - 1993 Radiofónicu
Antena pública[45] COPE 1979 Radiofónicu
Brúxula, La[46] Onda Cero 1996 - 1999 Radiofónicu
Campoy nel so puntu[47] Punto Radio 2004 - 2006 Radiofónicu
Díes de radiu[48] Antena 3 Radio 1993 Radiofónicu
Gran ilusión, La[49] Telecinco 1999 - 2002 Magacín
Güei ye domingu[50] Onda Cero 1999 - 2004 Radiofónicu
Informativos Telecinco[44] Telecinco 2011 - 2012 Informativu
Mañanes de Cuatro, Les[42] Cuatro 2006 - 2010 Magacín
Mañanes de Radiu 1, Les[51] RNE 1985 Radiofónicu
Mira 2[52] TVE-2 1991 Informativu
Nueches de radiu[46] Onda Cero 1994 Radiofónicu
Telediariu[51] TVE-1 1985 - 1987 Informativu

Collaboraciones en ficción

editar

Nesta llista detállense les apaiciones de Concha en películes de cine o series de televisión.[53][54]

Títulu Direutor Añu Xéneru
El rey del mambo[55] Carles Mira 1989 Película
La muyer de la to vida
Episodiu: «La muyer feliz»[56]		 José Miguel Ganga 1990 Serie
La reina anónima[57] Gonzalo Suárez 1992 Película
Los peores años de nuestra vida[58] Emilio Martínez Lázaro 1994 Película
7 vidas
Episodiu: «Hot Milk»[59]		 Ricardo A. Solla 2005 Serie
Cientu[60] Carlos Villaverde 2005 Película
La chispa de la vida[61] Álex de la Iglesia 2011 Película

Premios y reconocencies

editar

A lo llargo de la so carrera periodística, García Campoy cuntó con delles reconocencies daes pel mundu de la comunicación a los profesionales más destacaos del ámbitu nacional.[7][8] Dalgún de los más relevantes fueron recibir el Premiu Ondes, el Micrófonu d'Oru y delles Antena d'Oru.[10][11][16] Amás, desque finara en xunetu de 2013 y, a títulu póstumu, hubo distintos propuestes pa homenaxar y remembrar el trabayu de la periodista catalana.[62] Primero'l Conceyu d'Eivissa anunció la reconocencia de la comunicadora como fía adoptiva de la ciudá, depués la escuela de negocios na qu'ella impartía clases llanzó un programa de beques nel so nome, más tarde l'Academia de Televisión comunicó la creación del premiu de periodismo «Concha García Campoy», dempués llogró del MSSSI la Gran Cruz de la Orde Civil de la Solidaridá Social que la reconoció pol so defensa a les causes sociales y los derechos humanos y, finalmente, el Ministeriu d'Educación, Cultura y Deporte dio-y el Premiu Nacional de Televisión n'ochobre de 2013.[27][63][64]

Antena d'Oru

editar
Añu Mediu Espaciu d'espardimientu
1989[38] Nacionales de radiu A vivir que son dos días (Cadena SER)
1994[65] Nacionales de radiu Nueches de radiu (Onda Cero)
2001[66] Nacionales de televisión La gran ilusión (Telecinco)

Micrófonu d'Oru

editar
Añu Mediu Espaciu d'espardimientu
1989[38] Nacionales de radiu A vivir que son dos días (Cadena SER)
2003[12] Nacionales de radiu Güei ye domingu (Onda Cero)

Premiu Ondes

editar
Añu Mediu Espaciu d'espardimientu
1989[38] Nacionales de radiu A vivir que son dos días (Cadena SER)
2001[67] Nacionales de radiu Güei ye domingu (Onda Cero)

Otros premios

editar
Añu Gallardón
1992[40] Premiu Atlántica
1996[40] Premiu Importante Diariu d'Eivissa
1996[68] Premios APEI-PRTV
1998[40] Premiu Añal a la Comunicación de Alcatel
2005[69] Premiu «Siurells de plata»
2006[70] Premiu Ramon Llull
2009[71] Premiu Muyer profesional (FEDEPE)
2012[72] Premiu Joaquín Soler Serrano
2012[27] Cruz de la Orde Civil de la Solidaridá Social
2013[63] Premiu Nacional de Televisión

Obres publicaes

editar

Referencies

editar
  1. ↑ 1,0 1,1 Afirmao en: Internet Movie Database. Identificador IMDb: nm0305585. Data de consulta: 9 xunetu 2016. Llingua de la obra o nome: inglés.
  2. ↑ URL de la referencia: http://www.gettyimages.com/detail/news-photo/elena-sanchez-maria-escario-angeles-caso-and-olga-viza-news-photo/173357438.
  3. ↑ Afirmao en: catálogu de la Biblioteca Nacional Checa. Identificador NKCR AUT: xx0199194. Data de consulta: 1r marzu 2022.
  4. ↑ URL de la referencia: http://www.premiosondas.com/historia_1989-1980-89.php.
  5. ↑ URL de la referencia: http://www.premiosondas.com/historia_2009-2000-01.php.
  6. ↑ URL de la referencia: https://www.boe.es/boe/dias/2013/07/27/pdfs/BOE-A-2013-8233.pdf. Data de consulta: 19 marzu 2018.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 Redaición (10 de xunetu de 2013). La Vanguardia (ed.): «Muerre Concha García Campoy». Grupu Godó. Consultáu'l 11 de xunetu de 2013.
  8. ↑ 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 8,10 8,11 Informativos Telecinco (ed.): «Concha García Campoy: Toa una lluchadora hasta'l final». Madrid: Mediaset España Comunicación (10 de xunetu de 2013). Consultáu'l 11 de xunetu de 2013.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 9,7 Castro, Domingo (10 de xunetu de 2013). ABC (ed.): «Concha García Campoy, 33 años de carrera na radio y la televisión». Vocento. Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 El País (ed.): «Fina la periodista Concha García Campoy». Grupo PRISA (10 de xunetu de 2013). Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 11,5 RTVE (ed.): «Concha García Campoy, una vida dedicada a la información» (10 de xunetu de 2013). Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 12,6 12,7 Redaición (11 d'avientu de 2012). ATV (ed.): «Concha García Campoy, Premiu Joaquín Soler Serrano de Radio y Televisión». Archiváu dende l'orixinal, el 26 de mayu de 2014. Consultáu'l 18 d'ochobre de 2013.
  13. ↑ 13,0 13,1 Vanitatis (ed.): «Concha García Campoy, sobre la so enfermedá: "Empecipio un segundu ciclu optimista"» (28 de xineru de 2012). Archiváu dende l'orixinal, el 2014-05-03. Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 14,5 14,6 14,7 14,8 Redaición (10 de xineru de 2012). ¡Hola! (ed.): «Concha García Campoy dexa temporalmente la televisión por causa de una enfermedá». Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Público (ed.): «García Campoy: "Tengo leucemia, pero tamién ánimu de llucha"» (9 de xineru de 2012). Consultáu'l 10 de xineru de 2012.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 El Mundo (ed.): «La periodista Concha García Campoy fina a los 54 años». Unidá Editorial (10 de xunetu de 2013). Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  17. ↑ Les Provincies (ed.): «Afaya Dalt Vila coles narraciones de Paz Vega y Concha García Campoy» (28 de xunetu de 2010). Consultáu'l 8 d'ochobre de 2010.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 de la Gama, Amparo (19 de marzu de 2012). Vanitatis (ed.): «Campoy enfréntase "con fuercia" a una nueva fase de la so enfermedá». Archiváu dende l'orixinal, el 2014-05-03. Consultáu'l 12 d'abril de 2012.
  19. ↑ Redaición (16 de xineru de 2012). Fórmula TV (ed.): «Andrés Vicente Gómez fala sobre la leucemia de la so muyer Concha García Campoy». Noxvo Editorial. Consultáu'l 20 d'avientu de 2013.
  20. ↑ Redaición (30 de payares de 1992). El País (ed.): «La boda de Concha García Campoy y los zapatos de Michael Jackson». Grupo PRISA. Consultáu'l 19 d'ochobre de 2013.
  21. ↑ Verbu, Eduardo (17 de febreru de 2013). Vanitatis (ed.): «El fíu de Concha García Campoy que suaña con ser periodista». Titania Compañía Editorial. Archiváu dende l'orixinal, el 2014-03-12. Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 de Diego, Sara (10 de xunetu de 2013). Vanitatis (ed.): «Fina la periodista Concha García Campoy víctima d'una leucemia». Archiváu dende l'orixinal, el 2014-04-30. Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  23. ↑ Román, Manuel (13 de xunetu de 2013). Libertad Digital (ed.): «dos-muyeres-de-la vida-de-andres-vicente-gomez-1276495093/ Concha García Campoy y Carmen Rico Godoy, les dos muyeres de la vida d'Andrés Vicente Gómez». Consultáu'l 16 d'ochobre de 2013.
  24. ↑ Diez minutos (ed.): «Concha García Campoy, arropada pola so familia na llucha contra la leucemia». Hearst Magacinos. Archiváu dende l'orixinal, el 17 d'ochobre de 2013. Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 Redaición (10 de xunetu de 2013). El Imparcial (ed.): «Biografía de Concha García Campoy». Axencia EFE. Madrid: Editorial Imparcial d'Occidente SA. Consultáu'l 15 de xineru de 2014.
  26. ↑ Llata, Juan (2 de setiembre de 1995). ABC (ed.): «El Foru de les ONG consigue que les autoridaes de China dexen falar a les muyeres del Tibet» páxs. 46. Vocento. Consultáu'l 15 de xineru de 2014.
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 Europa Press (14 de xineru de 2014). telemanía.es (ed.): «Concha García Campoy, Gran Cruz de la Solidaridá Social a títulu póstumu». Madrid: Mediaset España Comunicación. Consultáu'l 15 de xineru de 2014.
  28. ↑ Europa Press (29 de marzu de 2012). Vanitatis (ed.): «Concha García Campoy, ingresada en Zarzuela a la espera d'un tresplante de migollu». Archiváu dende l'orixinal, el 2013-10-23. Consultáu'l 24 d'avientu de 2013.
  29. ↑ de la Gama, Amparo (3 de xunu de 2012). Vanitatis (ed.): «Concha García Campoy respuende favorablemente al tresplante de migollu oseu». El confidencial. Archiváu dende l'orixinal, el 23 d'ochobre de 2013. Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  30. ↑ La Vanguardia (ed.): «Concha García Campoy: "Toi de nuevu nel hospital"» (29 de xineru de 2013). Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  31. ↑ Axencia EFE (13 de marzu de 2013). La Voz de Galicia (ed.): «Concha García Campoy someter en Valencia a un tresplante de sangre umbilical contra la leucemia». Consultáu'l 20 d'avientu de 2013.
  32. ↑ EFE (11 d'abril de 2013). Público (ed.): «tresplante-de-cordon-umbilical Concha García Campoy recibe l'alta tres un tresplante de gordón umbilical». Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  33. ↑ Garrido, Cristina (11 de xunetu de 2013). ABC (ed.): «La razón de la muerte de Concha García Campoy: ¿Qué ye una coma hepáticu?». Vocento. Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  34. ↑ 20 minutos (ed.): «Fina a los 54 años la periodista Concha García Campoy por un fallu hepáticu agudu» (10 de xunetu de 2013). Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  35. ↑ La Vanguardia (ed.): «Concha García Campoy, en coma irreversible» (10 de xunetu de 2013). Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  36. ↑ F. Úbeda, Jesús (12 de xunetu de 2013). Libertad Digital (ed.): «capiya encesa-de-concha-garcia-campoy-1276495069/ Ciento de persones dan el so últimu adiós a Concha García Campoy». Libertad Digital S.A.. Consultáu'l 10 de marzu de 2014.
  37. ↑ Redaición (12 de xunetu de 2013). 20 minutos (ed.): «Familiares y amigos dan el so últimu adiós a la periodista Concha García Campoy». Axencia EFE. Consultáu'l 10 de marzu de 2014.
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 38,3 38,4 Cadena SER (ed.): «El pasu de Concha García Campoy pola SER». Grupo PRISA (10 de xunetu de 2013). Consultáu'l 16 d'ochobre de 2013.
  39. ↑ El País (ed.): «Nuevu programa lliterariu La 2» (20 d'abril de 1994).
  40. ↑ 40,0 40,1 40,2 40,3 EFE (10 de xunetu de 2013). Levante-EMV (ed.): «Concha García Campoy, adiós a una comunicadora nata». Editorial Prensa Ibérica. Consultáu'l 19 d'ochobre de 2013.
  41. ↑ Vertele (ed.): «Concha García Campoy va faer tándem con Ana Rosa Quintana en Telecinco». Lavinia Editorial (20 d'avientu de 2010). Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  42. ↑ 42,0 42,1 El País (4 d'ochobre de 2006). El País (ed.): «Concha García Campoy estrena 'Las mañanas de Cuatro'». Grupo PRISA. Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  43. ↑ Fernández, Juan Manuel (21 d'avientu de 2010). Vanitatis (ed.): «Sorpresa na fusión Telecinco-Cuatro: Campoy pasar a la canal de Vasile». El confidencial. Archiváu dende l'orixinal, el 2014-05-03. Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  44. ↑ 44,0 44,1 ABC (ed.): «Concha García Campoy estrena programa en Telecinco». Vocento (7 de xineru de 2011). Consultáu'l 8 de xineru de 2011.
  45. ↑ Redaición. academiatv.es (ed.): «Académicos TV: Concha García Campoy». Archiváu dende l'orixinal, el 2020-10-20. Consultáu'l 16 d'ochobre de 2013.
  46. ↑ 46,0 46,1 Gómez Damborenea, Pedro (2 de setiembre de 1994). El País (ed.): «Onda Cero Radio tresforma la so programación nocherniega». Grupo PRISA. Consultáu'l 16 d'ochobre de 2013.
  47. ↑ Quílez, Raquel (1 de setiembre de 2004). El Mundo (ed.): «Punto Radio estrénase col enfotu de convertise na segunda nel índiz d'audiencies». Unidá Editorial. Consultáu'l 16 d'ochobre de 2013.
  48. ↑ ABC (ed.): «Concha García Campoy. Díes de radiu» páx. 85. Vocento (21 d'ochobre de 1993). Consultáu'l 16 d'ochobre de 2013.
  49. ↑ Blazquez, Yolanda (20 de payares de 1999). El País (ed.): «Concha García Campoy estrena 'La gran ilusión'». Consultáu'l 16 d'ochobre de 2013.
  50. ↑ del Castiellu, Javier (11 de xunetu de 2013). Onda Cero (ed.): «onda/noticias/concha-garcia-campoy-aniversario-onda-cero_2013071100063.html La voz más engañadora d'Onda Cero». Atresmedia. Consultáu'l 16 d'ochobre de 2013.
  51. ↑ 51,0 51,1 Carmona, V. (10 de xunetu de 2013). La Nueva España (ed.): «El primer Telediariu de García Campoy». Eivissa: Grupu Editorial Prensa Ibérica. Consultáu'l 16 d'ochobre de 2013.
  52. ↑ Sámano, José (12 de xineru de 1991). El País (ed.): «Concha García Campoy torna mañana a TVE con un informativu». Madrid: Grupo PRISA. Consultáu'l 16 d'ochobre de 2013.
  53. ↑ La Vanguardia (ed.): «Reacciones a la muerte de Concha García Campoy» (10 de xunetu de 2013). Archiváu dende l'orixinal, el 11 de mayu de 2015. Consultáu'l 12 de xunetu de 2013.
  54. ↑ IMDb (ed.): «Ficha de «Concha García Campoy» en IMDb». Consultáu'l 17 d'ochobre de 2013.
  55. ↑ cinedor.es (ed.): «Reparto El Rey Del Mambo». Consultáu'l 17 d'ochobre de 2013.
  56. ↑ abandomoviez.net (ed.): «La mujer de tu vida: La mujer feliz». Consultáu'l 17 d'ochobre de 2013.
  57. ↑ cinedor.es (ed.): «Reparto La Reina Anónima». Archiváu dende l'orixinal, el 2022-08-20. Consultáu'l 17 d'ochobre de 2013.
  58. ↑ IMDb (ed.): «Ficha de «Los peores años de nuestra vida» en IMDb». Consultáu'l 17 d'ochobre de 2013.
  59. ↑ sincroguia.tv (ed.): «Sinopsis «7 vidas»: Hot milk». Archiváu dende l'orixinal, el 17 d'ochobre de 2013. Consultáu'l 17 d'ochobre de 2013.
  60. ↑ decine21.com (ed.): «Ficha de «Cientu» en decine21». Consultáu'l 17 d'ochobre de 2013.
  61. ↑ Verbu, Eduardo (13 de xineru de 2012). Vanitatis (ed.): «Homenaxe improvisáu a Concha García- Campoy». El confidencial. Consultáu'l 17 d'ochobre de 2013.
  62. ↑ Redaición (16 d'ochobre de 2013). PRNoticias (ed.): «Premiu Nacional de Televisión 2013 a Concha García Campoy». Consultáu'l 26 d'ochobre de 2013.
  63. ↑ 63,0 63,1 Europa Press (16 d'ochobre de 2013). El Mundo (ed.): «Concha García Campoy, Premiu Nacional de Televisión». Servimedia. Madrid: Unidá Editorial. Consultáu'l 17 d'ochobre de 2013.
  64. ↑ EFE (26 de setiembre de 2013). 20 minutos (ed.): «L'Academia de Televisión crea'l premiu de periodismo Concha García Campoy». Consultáu'l 26 d'ochobre de 2013.
  65. ↑ El País (ed.): «Fallaos los premios Antena d'Oru 1994» (28 d'avientu de 1994). Consultáu'l 19 d'ochobre de 2013.
  66. ↑ Colpisa (23 de marzu de 2001). HoyCinema (ed.): «Chicho Ibáñez Serrador, Antena d'Oru estraordinario pola so trayeutoria profesional». Vocento. Consultáu'l 19 d'ochobre de 2013.
  67. ↑ premiosondas.com (ed.): «Premiu Ondes 2001». Archiváu dende l'orixinal, el 2018-09-12. Consultáu'l 19 d'ochobre de 2013.
  68. ↑ S. T. (6 d'abril de 1997). Diariu ABC (ed.): «Matías Prats, Hermida, y Buruaga, premiaos pola APEI- RTV» páx. 155. Vocento. Consultáu'l 19 d'ochobre de 2013.
  69. ↑ gruposerra.com (ed.): «Siurells de Plata». Archiváu dende l'orixinal, el 20 d'ochobre de 2013. Consultáu'l 30 de xunu de 2014.
  70. ↑ EFE (11 de xunetu de 2013). Última Hora (ed.): «muerte-concha-garcia-campoy.html El Govern manifiesta'l so pesar pola muerte de Concha García Campoy». Grupu Serra. Consultáu'l 4 de xineru de 2014.
  71. ↑ OTR/PRESS (26 de payares de 2009). El País (ed.): «Concha García Campoy, premiada pol so llabor profesional en 2009». Consultáu'l 19 d'ochobre de 2013.
  72. ↑ EFE (11 d'avientu de 2012). La Vanguardia (ed.): «Concha García Campoy, Premiu Joaquín Soler Serrano de Radio y Televisión». Madrid: Grupu Godó. Consultáu'l 19 d'ochobre de 2013.

Bibliografía adicional

editar

Enllaces esternos

editar


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Concha_García_Campoy&oldid=4301586»